Ανταπόκριση από την 8η Μάρτη
Είχαμε γράψει και τις προηγούμενες ημέρες πως μετά την 1η του Μάρτη τίποτα δε θα είναι ίδιο, πως η ηττοπάθεια μίας ολόκληρης δεκαετίας που βάραινε τις πλάτες μας έφτασε στο τέλος της, πως μία νέα σελίδα εργατικών και λαϊκών αγώνων στην ιστορία αυτού του τόπου μόλις ξεκινά.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, απεργοί, μαθήτριες, φοιτητές, διαδηλωτές της χθεσινής ημέρας που πλημμύρισαν τους δρόμους δεκάδων πόλεων ήταν μόνο η αρχή.
Η συνέχειά ανοίγει μπροστά μας νέα κοινωνικά δεδομένα και νέους ταξικούς συσχετισμούς μέσα σε νέες, πιο ευνοϊκές και ταυτόχρονα πιο οξυμένες, συνθήκες εκδήλωσης και διεξαγωγής της ταξικής πάλης.
Συνεπακόλουθα και νέα καθήκοντα.
Προχωράμε.
“Τούτος ο λαός, αφέντη μου,
δεν ξέρει πολλά λόγια,
τούτος ο λαός, αφέντη μου,
δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες
τα δένει κομπολόγια,
σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες
τα δένει κομπολόγια.
Και κάποιο βράδυ, πες, σαν χθες,
υψώνει το κεφάλι,
κι αστράφτουνε τα μάτια του
κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Να `τος, περνάει αλύγιστος,
λαός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης
με στάρι κι άστρα ειρήνης.
Τούτος ο λαός, αφέντη μου,
δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες
τα δένει κομπολόγια.
Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν,
μαδάει ο αγέρας ρόδα,
κι όπως περνάν κι όπως βροντάν,
μαδάει ο αγέρας ρόδα,
κι από τη λάσπη ξεκολλά
της ιστορίας η ρόδα,
κι από τη λάσπη ξεκολλά
της ιστορίας η ρόδα.
Και τούτο το περήφανο,
τ’ άμετρο ψυχομέτρι,
μόνη σημαία το φως κρατεί
μόνο σπαθί τ’ αλέτρι.
Να `τος, περνάει αλύγιστος,
λαός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης
με στάρι κι άστρα ειρήνης”.
[modula id=”1251″]