Αυτό τους νοιάζει: Να έχουν την εξουσία – Ακόμα και σε μία απέραντη έρημο

Μία επαναλαμβανόμενη επιλογή αποτελεί στρατηγική επιλογή και μόνο ως τέτοια οφείλουμε να αντιληφθούμε την μόνιμη, πλέον, διέξοδο της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια απέναντι στις πυρκαγιές.

Εκκενώσεις και μηνύματα από το 112, αστυνομική παρουσία για να διώχνει τους κατοίκους και τις ομάδες εθελοντών δασοπυροσβεστών, αποστολή ελάχιστων, εξαντλημένων και χωρίς τα απαραίτητα μέσα πυροσβεστών στα μέτωπα, και κατ’ ουσίαν αναμονή έτσι ώστε η φωτιά να σταματήσει όταν συναντήσει στο διάβα της κάποιον δρόμο, κάποια αντιπυρική ζώνη, κάποιον οικισμό ή την θάλασσα.

Μετά την τραγωδία και την εγκληματική διαχείριση στο Μάτι, ένα χαρτί που η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ θέλει να συνεχίσει να κρατάει στα χέρια της απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει των μελλούμενων ενδοαστικών αντιπαραθέσεων, στην Εύβοια, στην Αττική, στη Ρόδο στην Κορινθία, στην Ηλεία, σε όλες τις πυρκαγιές των τελευταίων ετών, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται.

Αυτό συνέβη και πάλι σήμερα στη Δυτική Αττική, όπου όχι μόνο δεν υπήρξε συντονισμός πυροσβεστών, κατοίκων, εθελοντών για την προστασία των δασικών και γεωργικών εκτάσεων, των ζώων και των σπιτιών, αλλά η αστυνομία κρατούσε μακριά δεκάδες μέλη εργατικών και πολιτικών οργανώσεων που μαζί με κατοίκους των οικισμών που επλήγησαν, θέλησαν να συνδράμουν στο έργο των πυροσβεστών.

Όταν η οργή του κόσμου παραμέρισε τους – εκτός των άλλων – παντελώς άχρηστους σερίφηδες που πληρώνονται για να εφαρμόζουν τα πιο αντικοινωνικά πλάνα των αφεντικών τους, δεκάδες άνθρωποι με φτυάρια και αξίνες στα χέρια, με μάνικες, με λάστιχα, στήνοντας πρόχειρες αντιπυρικές ζώνες, κατάφεραν να σώσουν, προσωρινά τουλάχιστον, σπίτια, ζώα και δέντρα.

Ξέρουμε πως η λαϊκή αυτενέργεια και αυτοοργάνωση αποτελεί αυτές τις ημέρες, ότι πιο ελπιδοφόρο μέσα στην απέραντη έρημο που αφήνουν πίσω τους οι αστικές πολιτικές.

Ξέρουμε όμως ταυτόχρονα πως αυτή δεν αρκεί, χωρίς την οργάνωση της πάλης για την ανατροπή τους.

Γιατί θα είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζούμε τα ίδια κάθε χρόνο, όσο δεν ανατρέπουμε τις πολιτικές εκείνες που υποχρηματοδοτούν το Πυροσβεστικό Σώμα, το οποίο παραμένει υποστελεχωμένο και χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό. Όσο δεν ανατρέπουμε τους δασοκτόνους νόμους των τελευταίων ετών, την διάλυση των υπηρεσιών δασοπροστασίας, των fast track αποχαρακτηρισμών δασικών εκτάσεων πριν ή μετά τις πυρκαγιές.

Όσο δεν αντιστεκόμαστε απέναντι στους ξυλοδαρμούς, τα χημικά και τις αύρες (τις ίδιες που τώρα βλέπουμε να προσπαθούν να συνδράμουν – μάταια και για λόγους εικόνας στα ΜΜΕ – στις πυρκαγιές) που επιστρατεύτηκαν (και) για τους πυροσβέστες όταν αυτοί διαδήλωναν. Απέναντι στην ασυδοσία των καπιταλιστών που κρατούσαν, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές σε περιοχές όπου είχε υπάρξει εντολή εκκένωσης, όπως ακριβώς έκαναν και εν μέσω καύσωνα.

Όσο δεν ανατρέπουμε την αστική εξουσία και τις κυβερνήσεις της που, εν μέσω κρίσης, υποβαθμίζει και ιδιωτικοποιεί κάθε πτυχή της ζωής μας, εντατικοποιεί την εργασία μας, λεηλατεί το περιβάλλον, προτεραιοποιεί την καταστολή και την πολεμική προετοιμασία απέναντι στις υπηρεσίες και τις δομές κοινωνικής πρόνοιας (Υγεία, Παιδεία, Στέγαση, Μετακινήσεις, Δασική προστασία).

Το σύνθημα “μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό”¨που κατά το ήμισυ παίρνει σάρκα και οστά αυτές τις ημέρες, όπως είχε συμβεί και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όπως συμβαίνει στον αγώνα υπεράσπισης της πρώτης κατοικίας λαϊκών οικογενειών και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, προϋποθέτει την, ήδη υπάρχουσα, αλληλεγγύη, τον συντονισμό, την άμεση δράση και πρωτοβουλία δυνάμεων του κινήματος.

Αλλά ολοκληρώνεται μόνο με ταξικό και πολιτικό αγώνα.