ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Τη Δευτέρα το απόγευμα σε προάστιο του Παρισιού δολοφονείται εν ψυχρώ από σφαίρα αστυνομικού ένας 17χρόνος νεαρός στην προσπάθειά του να αποφύγει αστυνομικό έλεγχο. Δεκαοχτώ χρόνια μετά τη δολοφονία 2 εφήβων κατά τη διάρκεια της καταδίωξής τους από ένα περιπολικό της αστυνομίας, τα γαλλικά προάστια αναβιώνουν ξανά τις εξεγερσιακές εικόνες του 2005.
Με τις μνήμες και τις εμπειρίες εκείνης της περιόδου να μην έχουν σβήσει ακόμα αλλά και με το κύμα διαδηλώσεων και εξεγέρσεων των προηγούμενων ετών μέσα από μία σειρά αγώνες (μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις, κίτρινα γιλέκα, απεργίες και συγκρούσεις με πιο πρόσφατο το παράδειγμα των αγώνων ενάντια στο νέο συνταξιοδοτικό σύστημα) να παραμένει ζωντανό, τα λαϊκά προάστια του Παρισιού καθώς και ολόκληρες γειτονιές σε δεκάδες πόλεις της χώρας βρίσκονται, εδώ και 4 ημέρες, υπό τον έλεγχο των εξεγερμένων, ενώ το Σάββατο 1 Ιουλίου οι ταραχές εξαπλώθηκαν και στο Βέλγιο.
Τα προάστια των από τα κάτω, τα προάστια της εδαφικής περιθωριοποίησης και του ταξικού αποκλεισμού από το καπιταλιστικό φαντασιακό του Παρισιού, μίας από τις πρωτεύουσες του ιμπεριαλισμού, επιβεβαιώνουν και ταυτόχρονα ενσαρκώνουν τη δυναμική της αντίστασης και του αγώνα. Και αυτό δεν αποτυπώνεται απλώς στις κοινωνικές και εξεγερσιακές διαδηλώσεις τους, αλλά σε όλους τους τομείς των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος, στις δίκαιες και πολύμορφες διεκδικήσεις τους.
Η ίδια η φυσιογνωμία των γαλλικών προαστίων, η οποία γενικά ποικίλλει, χαρακτηρίζεται από σημαντικές ασυμμετρίες ως προς τα ταξικά, κοινωνικά και φυλετικά χαρακτηριστικά παίρνοντας τελικά τη μορφή μιας πόλης «εκτός των τειχών» όπου επικρατεί ο κοινωνικός, ταξικός, φυλετικός και πολιτισμικός διαχωρισμός. Ένας διαχωρισμός για τον οποίο το γαλλικό αστικό κράτος με τις αποικιοκρατικές και ιμπεριαλιστικές πολιτικές του έχει δημιουργήσει, στοιβάζοντας, γκετοποιώντας, λουμπενοποιώντας και αποκλείοντας τα χαμηλότερα ταξικά στρώματα, τους μετανάστες από τις πρώην αποικίες, τους νέους για τους οποίους δεν υπάρχει κανένα μέλλον.
Οι μετανάστες προλετάριοι της γαλλικής αποικιοκρατίας, το πιο υποτιμημένο κομμάτι της γαλλικής εργατικής τάξης, καθημερινά βιώνει ρατσιστικές και βίαιες συμπεριφορές έχοντας απέναντι του το γαλλικό αστικό κράτος.
Και απέναντι σε αυτήν την καθημερινή βαρβαρότητα η νεολαία των προαστίων παίρνει τη σκυτάλη από τους πρόσφατους αγώνες της βιομηχανικής εργατικής τάξης της χώρας, συμπράττει με κομμάτια της αλλά και με κομμάτια της νεολαίας του κέντρου των πόλεων και ξαναφέρνει τον τρόμο στα σύγχρονα ανάκτορα των Βερσαλλιών.
Μία ακόμη εξέγερση έρχεται να προστεθεί στις δεκάδες ανολοκλήρωτες προλεταριακές εφόδους του 21ου αιώνα που γίνονται όλο και πιο πυκνές, όλο και πιο άγριες, όλο και πιο συνειδητές. Και σιγοκαίει αυτή την φορά την περιβόητη Ευρωπαϊκή σταθερότητα ροκανίζοντας τα στηρίγματα που κρατάν όρθια την αστική εξουσία. Και σε αυτή την περίπτωση αναγνωρίζουμε ως αιτίες τη συνεχή όξυνση των ταξικών και κοινωνικών ανισοτήτων, την εντεινόμενη έλλειψη βασικών αγαθών, την οικονομική, τη στεγαστική και την επισιτιστική κρίση, τη ρατσιστική και βίαιη αντιμετώπιση των κατοίκων «εκτός των τειχών».
Το γαλλικό κράτος κάνει αυτό που ξέρει καλά: Υιοθετεί και εφαρμόζει πολιτικές μηδενικής ανοχής επιδιώκοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αποκατάσταση της δημόσιας τάξης προωθώντας την ακόμα μεγαλύτερη καταστολή.
Χιλιάδες προσαχθέντες, εκατοντάδες τραυματίες, δύο ακόμα νεκροί κατά τη διάρκεια των ταραχών, συνεργασία με τις εταιρείες που διαχειρίζονται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την παρεμπόδιση μετάδοσης της – από τα κάτω – πληροφόρησης, πιέσεις της αστικής τάξης μέσω των ΜΜΕ και της Λεπέν για ακόμα μεγαλύτερη στοχοποίηση της νεολαίας, εμφάνιση φασιστικών ομάδων, 40.000 μπάτσοι, τεθωρακισμένα της αστυνομίας και σκέψεις για καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας και για κατέβασμα του στρατού συνθέτουν αυτό που τα δελτία των ειδήσεων, κυνικά, ονομάζουν “κατάσταση έκτακτης ανάγκης”.
Όμως, ήδη από το βράδυ της Δευτέρας σχεδόν 500 δημόσια κτήρια έχουν πυρποληθεί και λεηλατηθεί. Η κοινωνική έκρηξη προχωράει με τους εξεγερμένους να οικειοποιούνται όσα οι μισθοί τους δεν θα τους άφηναν ποτέ να αποκτήσουν και με τις ταραχές να απλώνονται όσο οι δυνάμεις καταστολής αδυνατούν να κατευνάσουν την ταξική και λαϊκή εξέγερση. Παρά την άγρια καταστολή, τα συνθήματα «δικαιοσύνη για τον Ναέλ» και «η αστυνομία δολοφονεί» ηχούν από άκρη σε άκρη στην καρδιά της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής Γαλλίας. Η μαχητικότητα και η μαζικότητα των εξεγερσιακών στιγμών που συγκλονίζουν αυτή τη στιγμή τις γαλλικές πόλεις, επαναφέρει εμφατικά στο προσκήνιο την αστείρευτη δύναμη των καταπιεσμένων, φτωχών, λαϊκών στρωμάτων που με τους αγώνες τους μπορούν να θέσουν τους όρους προκειμένου να ανατραπεί το ίδιο το καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Μέσα σε μία ακόμη περίοδο καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μέσα σε μία περίοδο γεμάτη αντιφάσεις και αντιθέσεις, η ιστορία ξανασηκώνει, μέσα από τις εξεγέρσεις που γεννά, τα ξακουστά οδοφράγματα της Παρισινής Κομούνας.
Και μέσα στη φωτιά αυτών των εξεγέρσεων ξεπηδούν και ατσαλώνονται εκ νέου τα ρεύματα και οι δυνάμεις που θα τολμήσουν να βαθύνουν τα κοινωνικά ρήγματα και να εκμεταλλευτούν τις επόμενες ευκαιρίες που θα τους δοθούν για να επιτύχουν την οριστική κατάργηση της αστικής εξουσίας και τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Από το δικό μας μετερίζι, δε μπορούμε παρά να σταθούμε στο πλευρό της εξεγερμένης νεολαίας της Γαλλίας, έχοντας πάντα στο νου μας τους δικούς μας νεκρούς του ταξικού αγώνα μέσα στα χρόνια, αλλά και τόσους ακόμα που χάνουν καθημερινά τη ζωή τους από τις πολιτικές του ιμπεριαλισμού, της αστικής τάξης και των κρατών τους.