Οι προλεταριακές και λαϊκές εξεγέρσεις του 21ου αιώνα πυκνώνουν – Να τις μετατρέψουμε σε νικηφόρες επαναστάσεις!

Οι εργαζόμενοι/ες σε όλη τη Γαλλία βρίσκονται σε πολύμορφες κινητοποιήσεις με αφορμή την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη και το νομοσχέδιο που υποβαθμίζει περαιτέρω τις εργασιακές σχέσεις και αυξάνει τα χρόνια εργασίας.

Εδώ και 2 μήνες εκατομμύρια εργαζόμενοι/ες και πολλά συνδικάτα συντονίζουν τις δυνάμεις τους, προχωρούν σε συνεχείς απεργίες, συμμετέχουν μαζικά στις διαδηλώσεις, στήνουν οδοφράγματα, κόβουν το ρεύμα σε βιομηχάνους και συνοικίες που μένουν αστοί και πολιτικοί σταματώντας τους μετρητές σε σχολεία και νοσοκομεία, πραγματοποιούν σαμποτάζ και αποκλεισμούς μαζικών χώρων εργασίας αλλά και ολόκληρων πόλεων, συγκρούονται με την αστυνομία, ενάντια στις ορέξεις κυβέρνησης και εργοδοτών, ενώ οι κινητοποιήσεις αναμένεται να συνεχιστούν.

Στο πλευρό τους έχουν επίσης εκατομμύρια φοιτητές/ τριες και μαθητές/ μαθήτριες που προχωρούν σε καταλήψεις σχολείων και σχολών και στηρίζουν τα απεργιακά μπλόκα και τα οδοφράγματα στους δρόμους των πόλεων.

Η εργατική τάξη της Γαλλίας – και ενώ έχει ήδη προγραμματίσει την επόμενη γενική απεργία της για την Τρίτη 28 του Μάρτη – που βιώνει, όπως και η παγκόσμια εργατική τάξη, την μείωση των εισοδημάτων της εξαιτίας της ακρίβειας, αρνείται την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 64 και διεκδικεί πλέον την μείωση τους στα 60 έτη.

Μέσα από τις πολύμορφες κινητοποιήσεις της, μαζί με μεγάλα κομμάτια της νεολαίας, έχει καταφέρει ήδη μερικές πρώτες νίκες:

Να αναγκάσει τον Μακρόν να περάσει -πριν λίγες ημέρες – το νομοσχέδιο χωρίς ψηφοφορία, όπως προβλέπεται, αλλά μέσα από έκτακτο προεδρικό διάταγμα, αποκαλύπτοντας στους λαούς του κόσμου τα όρια και τα συμφέροντα που υπηρετεί η αστική δημοκρατία.

Να δώσει, και μάλιστα από τα μετόπισθεν μίας ιμπεριαλιστικής δύναμης, εν μέσω ενός νέου κύκλου της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που εκτός από απανωτές καταρρεύσεις τραπεζών γεννά οξυμένες συνθήκες φτώχειας και νέες πολεμικές συγκρούσεις, κουράγιο και παράδειγμα στο πολυεθνικό προλεταριάτο του πλανήτη.

Να πάρει τη σκυτάλη των εξεγέρσεων που σάρωσαν τα προηγούμενα χρόνια τη Λατινική Αμερική, τις ΗΠΑ, τη Σρι Λάνκα, των απεργιών που πολλαπλασιάστηκαν στην Ευρώπη, των μαζικών απεργιών και διαδηλώσεων των προηγούμενων εβδομάδων στην Ελλάδα και να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή και τη φωτιά της ταξικής πάλης αναμμένη.

Η διεθνιστική και ταξική αλληλεγγύη στον λαό που μάχεται στους δρόμους των Γαλλικών πόλεων οφείλει να πάρει τη μορφή της άμεσης επανέναρξης των κινητοποιήσεων στην Ελλάδα, ενάντια στην δική μας αστική τάξη, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τα μνημόνια, την ίδια την καπιταλιστική κερδοφορία που μας κάνει να μετράμε νεκρούς εργαζόμενους που δουλεύουν στα 60, στα 65 και στα 70, που μετατρέπει κάθε μας δραστηριότητα και ανάγκη σε εμπόρευμα.

Γιατί από την Ελλάδα ως τη Γαλλία είναι η ανάγκη του κεφαλαίου να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη του που στοχεύει στην ολοένα και πιο εντατικοποιημένη, στην ολοένα και πιο βαθιά εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης. Οι νόμοι που ψηφίζονται τα τελευταία χρόνια σε όλο τον πλανήτη δείχνουν την κατεύθυνση που χαράσσει ο καπιταλισμός για να μπορέσει να επιβιώσει στις πλάτες μας.

Θέλουν να δουλεύουμε περισσότερο με πλημμελή μέτρα προστασίας, σε χρόνους και ρυθμούς που επιτάσσουν οι ανάγκες των μεγάλων επιχειρήσεων και ως τα βαθιά γεράματα, με μισθούς που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος ζωής, αποδυναμώνοντας τα σωματεία μας, την οργάνωσή μας σε αυτά, τη δυνατότητά μας να αγωνιζόμαστε.

Με τους μισθούς στην Ελλάδα να είναι από τους μικρότερους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με την ηλικία συνταξιοδότησης να βρίσκεται στα 67 έτη, δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια.

Η ίδια η εργατική τάξη έδειξε τα τελευταία χρόνια μέσω των αγώνων της ότι παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς μπορεί, οργανωμένη και αποφασισμένη, να παλέψει για να επιβάλει το δίκιο της.

Οι αγώνες σε Λάρκο, Μαλαματίνα , Cosco, Πετρέλαια καβάλας, E-food, κόντρα στο αφήγημα της ταξικής συμφιλίωσης και της εθνικής ενότητας, έχουν ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ταξικής πάλης απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα.

Ένα νέο κεφάλαιο που οφείλει τόσο να διδάσκεται από την μάχη που δίνεται στις γαλλικές πόλεις, όσο όμως και να τολμήσει την συνέχεια των κινητοποιήσεων εδώ και τώρα, ενάντια στην μαζική δολοφονία 57 ανθρώπων στα Τέμπη, τους μισθούς πείνας, την ακρίβεια, τα όρια συνταξιοδότησης λίγο πριν τον θάνατο.

Οι αγώνες μας για να έχουν οι βασικές κοινωνικές ανάγκες (ενέργεια, στέγαση, νερό, δημόσιοι χώροι, υγεία, παιδεία, μεταφορές) δημόσιο χαρακτήρα, οι αγώνες μας για αυξήσεις στους μισθούς και μείωση του κόστους ζωής, οι αγώνες μας για να μην πληρώσουμε εμείς άλλο ένα επεισόδιο της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, οι αγώνες μας για να παύσει η εκμετάλλευση και η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, στην Ελλάδα, στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο, προετοιμάζουν το έδαφος των όλο και πιο προωθημένων προλεταριακών εξεγέρσεων, των επερχόμενων εργατικών και λαϊκών επαναστάσεων που η εποχή μας εγκυμονεί.

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση