Σημειώσεις με αφορμή τις συγκεντρώσεις της Κυριακής 12/3 ενάντια στο προμελετημένο κρατικό έγκλημα στα Τέμπη

Ταυτόχρονα όμως η προχθεσινή συγκέντρωση στην Αθήνα ανέδειξε, για δεύτερη φορά μάλιστα μετά την αντίστοιχη συγκέντρωση της Κυριακής 5/3, την αδυναμία των πολιτικών οργανώσεων που βρίσκονται στην αιχμή των κινητοποιήσεων να εκπληρώσουν ένα από τα βασικά πολιτικά διακυβεύματα και στόχους που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να μπαίνουν σε αντίστοιχες παλλαϊκές κινητοποιήσεις. Γιατί ο στόχος της μετατροπής της πλατείας Συντάγματος σε πεδίο μαζικής και πολύωρης κοινωνικής/ταξικής αναμέτρησης, ώστε να λειτουργήσει ως πόλος έλξης για τον λαό της Αθήνας που στέκεται, πραγματοποιεί συνελεύσεις και δεν υποχωρεί από το σημείο, αλλά και ως ένα «κατειλημμένο» στρατηγικής σημασίας χωροταξικό πεδίο, είναι, βάσει των ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών που συναντήσαμε αυτές τις 2 εβδομάδες, και δυνατός και αναγκαίος.

Έτσι ώστε αφενός να δημιουργήσει νέες μορφές και διαδικασίες συντονισμού του αγώνα αλλά και να δοκιμάσει τα όρια ενός ήδη αποσταθεροποιημένου πολιτικού συστήματος, τολμώντας να δώσει τη «χαριστική βολή» στην παραπαίουσα κυβέρνηση, όπως προσπάθησαν οι κινητοποιήσεις του 2010-2012.

Δεν εξαιρούμαστε από τις πάγιες παθογένειες του κινήματος και δεν παραβλέπουμε το μούδιασμα που προέκυψε στις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος από ένα τέτοιο ξέσπασμα και μάλιστα μετά από μία δεκαετία ήττας και οπισθοχώρησης, χωρίς ισχυρούς ταξικούς δεσμούς και ενεργά συλλογικά όργανα έκφρασής τους (συνελεύσεις γειτονιάς, ζωντανά και μαζικά σωματεία, μαζική συμμετοχή στους φοιτητικούς συλλόγους κοκ).

Πιστεύουμε πως η γρήγορη λήξη των συγκεντρώσεων μετά από σχεδόν 1 ώρα, και ενώ, ειδικά την Κυριακή 5/3, ο κόσμος ακόμα συνέρρεε γεμίζοντας ασφυκτικά το Σύνταγμα, αντανακλά τις πολιτικές αυτές ανεπάρκειες αλλά και τη συνολική αδυναμία μας να εκφράσουμε αλλά και να μετουσιώσουμε την κοινωνική οργή σε «σώμα» λαϊκής ετυμηγορίας και αντιπολίτευσης στον δρόμο, το οποίο θα πολιορκούσε πολιτικά για ώρες το κοινοβούλιο, θέτοντας μέσα από τις ίδιες του τις διαδικασίες τα επίδικα και τους νέους στόχους της λαϊκής πάλης.

Σίγουρα δεν είναι ακόμα η ώρα της αυτό-κριτικής. Τώρα, είναι η ώρα της αδιάκοπης παρουσίας μας στο δρόμο και της προετοιμασίας μας για τις επόμενες μάχες που έχουμε μπροστά μας. Και κυρίως, ως πρωτεύον καθήκον, της μάχης να μην ξεχαστεί το κρατικό έγκλημα και να μην ξεφουσκώσει το ποτάμι της οργής, με αιχμή την επερχόμενη πανεργατική-απεργιακή κινητοποίηση την Πέμπτη 16/3.

Όμως, η επισήμανση και η παραδοχή των ανεπαρκειών μας, ακόμα και μέσα σε συνθήκες έντονου αναβρασμού και κινητικότητας, μόνο προωθητικά μπορούν να λειτουργήσουν για τη συνέχεια του αγώνα. Με τις εξελίξεις να τρέχουν χωρίς να μας περιμένουν, η δυνατότητα προσαρμογής στο νέο κοινωνικό περιβάλλον αλλά και εκτίμησης των νέων καθηκόντων προκύπτουν, αποτελεί το βαρόμετρο των οργανωμένων κοινωνικών /ταξικών δυνάμεων.

Όχι, το κίνημα δεν στέκεται ανήμπορο. Ήδη έχουμε κερδίσει πολλά, η ελπίδα έχει επιστρέψει, ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο και εδώ και σχεδόν 2 εβδομάδες ο κοινωνικός /ταξικός παράγοντας έχει επανέλθει μαζικά και αποφασιστικά στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής του τόπου, με οργάνωση μαζικών διαδηλώσεων, συγκεντρώσεων, απεργιών, καταλήψεων και συγκρούσεων σε γειτονίες και πόλεις όλης της επικράτειας.

Η ορμή της πάνδημης οργής για τους νεκρούς επιβάλει τον δικό της αντί-λογο, με την κυβέρνηση και τους δημοσιογράφους της να αδυνατούν, για πρώτη φορά στα 4 χρόνια διακυβέρνησης, να αντιστρέψουν, να «απορροφήσουν» και να καταστείλουν την κοινωνική κατακραυγή που τους συνθλίβει.

Η φθορά της κυβέρνησης και η πρωτοφανής απονομιμοποίηση του εγχώριου πολιτικού προσωπικού των κομμάτων εξουσίας, αν και ακόμα ακατέργαστη και χωρίς αιτήματα και προσανατολισμό, δεν καταδικάζει ως εγκληματική μονάχα την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και το σύνολο του σαπισμένου πια πολιτικού συστήματος της χώρας.

Και πως όχι άλλωστε; Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη διαπέρασε το έσχατο σημείο κοινωνικής ανοχής, με την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής να μετατρέπει το πανθομολογούμενο και τετριμμένο «κράτος της διαφθοράς» σε κράτος διεφθαρμένων δολοφόνων. Μας φτωχοποιούν, μας στερούν βασικά αγαθά, μας παίρνουν τα σπίτια, μας καταστέλλουν και τώρα μας σκοτώνουν. Μετά την δεκαετή μνημονιακή εξαθλίωση και την βίαιη απόσυρση όλων των κοινωνικών σταθερών (υγεία, παιδεία, πολιτισμός, εργασιακά –κοινωνικά δικαιώματα) και μάλιστα υπό συνθήκες ενός πρωτοφανούς αυταρχισμού, η αίσθηση πως ούτε η ανθρώπινη ζωή δεν έμεινε πια στο απυρόβλητο του κερδοσκοπικού οδοστρωτήρα, δημιουργεί προϋποθέσεις καθολικής απονομιμοποίησης του οικονομικού/πολιτικού συστήματος της χώρας.

Αν και αυτή τη στιγμή, δυστυχώς για άλλη μια φορά στη σύγχρονη ιστορία του τόπου, δεν υπάρχει καμία οργανωμένη επαναστατική πρόταση/προοπτική, το βάθος και η ένταση αυτής της συσσωρευμένης κοινωνικής απαξίωσης εδώ και μια δεκαετία, η οποία αυτές τις μέρες εκδηλώνεται με μαζικούς και μαχητικούς όρους, δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις πολιτικής/οργανωτικής υπέρβασης.

Η πτώση της κυβέρνησης ΝΔ, υπό την λαϊκή πίεση στους δρόμους που ανασυντάσσει το κίνημα και όχι στην εκλογική εκτόνωση που το παροπλίζει, αποτελεί σαφώς μια πρώτη νίκη. Και μάλιστα μια νίκη σχεδόν υπερβατική, μιας και το κίνημα μέχρι πριν λίγες μέρες δεν διανοούνταν όχι απλά να ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά έστω να αντισταθεί, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, στον καταιγισμό των αντιλαϊκών νομοσχεδίων που ψηφίζονταν σχεδόν αδιαμαρτύρητα.

Όμως, επειδή μια ενδεχόμενη πτώση της κυβέρνησης ΝΔ σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, πολεμικών- ιμπεριαλιστικών αναμετρήσεων και χρεοκοπίας του οικονομικού/πολιτικού συστήματος δεν (μπορεί να) σημαίνει στροφή σε μια «φιλολαϊκή διαχείριση», ο στρατηγικός στόχος της επαναστατικής ανατροπής γίνεται ξανά επίκαιρος και αναγκαίος.

Οι χρεοκοπίες τραπεζών και νέο ντόμινο χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης, η ανακοίνωση της ΕΕ για επιστροφή στην «δημοσιονομική πειθαρχία» και τα νέα μνημόνια λιτότητας που έρχονται, οι αυξήσεις των επιτοκίων και ο φαύλος κύκλος ύφεσης και πληθωρισμού με ανατιμήσεις σε βασικά κοινωνικά αγαθά, σκιαγραφούν το γενικευμένο και μη διαχειρίσιμο αδιέξοδο του συστήματος και προετοιμάζουν το έδαφος για έναν νέο γύρο ταξικής επίθεσης.

Και σαν να μην έφταναν αυτά στον μακρύ κατάλογο της επίθεσης στα λαϊκά στρώματα, προστίθενται στη λίστα των ιδιωτικοποιήσεων και της λεηλασίας των δημόσιων αγαθών, η διάταξη για την ιδιωτικοποίηση του παιδογκολογικού τμήματος του Νοσοκομείου Παίδων “Αγία Σοφία” αλλά και η απόπειρα για ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ.

Μέσα σε αυτό το έδαφος, όπου τα προσχήματα ολοένα και θα εκλείπουν και η βία θα περισσεύει, με το αποσταθεροποιημένο πολιτικό σκηνικό να αναζητά εφεδρείες και αναλώσιμες κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού» που θα πέφτουν απανωτά εφαρμόζοντας ολοένα και πιο αντιλαϊκά μέτρα, και μάλιστα στα πρόθυρα ενός παγκοσμίου πολέμου, η επαναστατική ανατροπή (θα) αποτελεί ξανά το μόνο ρεαλιστικό πρόταγμα κοινωνικής διεξόδου από την φτώχεια, την ανασφάλεια, τη διαφθορά, την καταστολή και τον πόλεμο.

Σήμερα λοιπόν, η μαζική κινητοποίηση μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων και η νέα πνοή πολιτικοποίησης/ριζοσπαστικοποίησης κυρίως της νεολαίας, δημιουργεί την πρώτη ύλη για τη επανάκτηση της συλλογικής-ταξικής μας αυτοπεποίθηση και την εμπέδωση πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό από το εμπόλεμο και διεφθαρμένο κράτος των δολοφόνων, αφήνοντας δυναμικές παρακαταθήκες και εμπλουτίζοντας το κίνημα με τις απαραίτητες εμπειρίες αγώνα για τις μάχες που έρχονται.

Γι’ αυτό και βασικό διακύβευμα αυτής της περιόδου είναι η ενθάρρυνση, η προτροπή και η οργάνωση της κινητοποίησης των εργαζόμενων και της νεολαίας, που μετά από μια δεκαετία φτωχοποίησης, εμπαιγμού και καταστολής ξαναστέκονται όρθιοι στα πόδια τους και αγωνίζονται. Γιατί, μέσα σε αυτή τη «νέα σοδειά», η οργάνωση κοινών πεδίων αγώνα μέσα σε σχολεία, σχολές, γειτονιές, χώρους δουλείας αλλά και στους δρόμους αποτελεί την προϋπόθεση για να σφυρηλατηθεί η επαναστατική μας έφοδος με τα συγκεκριμένα πολιτικά προτάγματα/επίδικα του λαού και την μαχητική οργάνωση για την διεκδίκηση τους.

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση