Για τους προλεταριακούς Μάηδες

“Αλλού αν γεννηθείς, αλλού κι αν πας, παντού θα σε χτυπούν, αν δε χτυπάς!”

137 χρόνια πέρασαν από την γενική απεργία της 1ης του Μάη του 1886, μια απεργία που έμμελε να καθορισεί την ημερομηνία αυτή ως σταθμό για την πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ήταν άλλωστε τότε, που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στις βιομηχανίες των ΗΠΑ, απεργούσαν διεκδικώντας 8ωρη δουλειά, μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής, καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τότε που οι βιομήχανοι αμολούσαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, αστυνομία και στρατό για να διαλύσουν τις απεργιακές περιφρουρήσεις και συγκεντρώσεις. Τότε που το αστικό κράτος, έστησε δίκες παρωδίες χωρίς κανένα στοιχεία για να εκτελέσει τελικά 7 αναρχικούς εργάτες που πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις, θέλοντας να εκδικηθεί και να παραδειγματίσει, για το ότι μετά τις ανελέητες δολοφονίες εργατών στα απεργιακά μπλόκα, υπήρξε μία σημαντική μερίδα απεργών που δεν θέλησε να οδηγηθεί σε νέες ανθρωποσφαγές χωρίς να δώσει της δική της μάχη, χωρίς να αντιπαραβάλει τη δική της δύναμη πυρός απέναντι στην ωμή βία της αστυνομίας και του στρατού. Τότε που η εργατική τάξη αντιλήφθηκε από πρώτο χέρι ότι δεν μπορεί να περιμένει και πολλά αφήνοντας τους αγώνες της μέσα στα όρια της αστικής νομιμότητας, δηλαδή μέσα στα εύπλαστα όρια που οι κεφαλαιοκράτες της επέτρεπαν να αγωνιστεί και τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την ανάγκη τους για κερδοφορία, αλλά και με τη δύναμη ή τον φόβο που κάθε φορά αυτοί ένοιωθαν απέναντί της. Τότε που ψηλάφιζε όπως στο Σικάγο το 1886 αλλά και σε εκατοντάδες πόλεις όλου του κόσμου εκείνες τις δεκαετίες,, στα πρώτα της βήματα ως κοινωνική τάξη και μέσω της ίδιας της κίνησης της, την αναγκαιότητά που προέκυπτε για την οργάνωση της αυτοάμυνάς της απέναντι στους δολοφόνους της, αλλά και την αναγκαιότητα για την αυτοτελή πολιτική της οργάνωση, ως ένα απαραίτητο επόμενο βήμα μετά την συνδικαλιστική της οργάνωση, για τη συνολική και οριστική της αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές.

Γιατί αυτοί οι πρώτοι της αγώνες, παρά την αιματηρή τους κατάληξη, εμπλούτισαν και εξέλιξαν τις απελευθερωτικές θεωρίες που τη συνόδευσαν από τα τέλη του 18ου αιώνα, αυτές οι πρώτες εργατικές απεργίες της έδειξαν ότι έχει στα χέρια της τον τρόπο και τη δύναμη να παλεύει και να κερδίζει, αυτές οι εμπειρίες την ατσάλωσαν και αυτά τα διδάγματα τη βοήθησαν έτσι ώστε να πραγματοποιήσει όλο και πιο ολοκληρωμένες τις πρώτες εφόδους της στον ουρανό, το 1905 και το 1917 στη Ρωσία, το 1918-19 στη Γερμανία και την Ουγγαρία, το 1936 στην Ισπανία.

Γιατί όλη αυτή η εμπειρία αποτελεί για εμάς τη ζώσα συνείδηση αυτού που η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε περιγράψει ως έναν “αξιοπερίεργο νόμο της ιστορίας” που θέλει την “επανάσταση να είναι η μόνη μορφή πολέμου στην οποία η τελική νίκη μπορεί να προετοιμαστεί μόνο με μια σειρά από ήττες”. Γιατί 100 και πλέον χρόνια μετά το ερώτημα για το “που θα είμασταν σήμερα χωρίς αυτές τις “ήττες“, από τις οποίες αντλούμε ιστορική πείρα, κατανόηση, δύναμη και ιδεαλισμό” παραμένει.

Αυτός είναι ο προλεταριακός, διεθνιστικός και αγωνιστικός χαρακτήρας και η ιστορική σημασία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, για όσους και όσες αναγκαζόμαστε να πουλάμε την εργατική μας δύναμη καθώς δεν έχουμε άλλον τρόπο για να ζήσουμε, για όσους και όσες δεν έχουμε στην κατοχή μας μέσα παραγωγής και φοβόμαστε το πότε θα μας πετάξουν ξανά στην ανεργία.

Για όσους και όσες, 137 χρόνια μετά από εκείνον τον Μάη και με την τεχνολογία να έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μείωση των ωρών εργασίας και αύξηση της παραγωγικότητας της, βλέπουμε το οκτάωρο να παίρνεται πίσω, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα εργασιακά μας δικαιώματα να συρρικνώνονται, την γυναικεία εργασία να αμοίβεται λιγότερο και την ανεργία στις γυναίκες να είναι συντριπτικά μεγαλύτερη. Την επαναφορά της παιδικής εργασίας στα sweatshops στις αναπτυσσόμενες χώρες και της άμισθης (μέσω πρακτικών) ή ανασφάλιστης (μέσω του free-lancing) εργασίας να επεκτείνεται, τα μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής μας στους χώρους δουλειάς να εξαϋλώνονται. Το ενδεχόμενο να καταφέρουμε να βγούμε στη σύνταξη ως αδιανόητο σενάριο, τον μισθό μας να αποτελεί ένα όλο και μικρότερο κλάσμα του κέρδους που αποκομίζουν τα αφεντικά μας και να μην ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας.

Για όσους και όσες βυθιζόμαστε στη φτώχεια, για όσους και όσες ζούμε σε ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που οξύνει, μέσα στους κύκλους της ιστορίας και των κρίσεών του, τις ταξικές αντιθέσεις, ένα σύστημα που μας παίρνει με έπαρση όσα μας έδωσε με φόβο τις δεκαετίες που οι ταξικοί μας πρόγονοι ήταν οργανωμένοι, κάτι που θα συνεχίσει να κάνει όσο δεν φοβάται και εμάς, όσο εμείς μένουμε ανοργάνωτοι.

Οι ιδιωτικοποιήσεις αγαθών απαραίτητων για τη ζωή μας (ενέργεια, νερό, στέγαση, μεταφορές, υποδομές, υγεία, παιδεία), η υποτίμηση των όρων εργασίας μας, η αύξηση του κόστους ζωής, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι, η όξυνση της καταστολής, η λεηλασία του περιβάλλοντος, η εκτόξευση των ποσοστών του παγκόσμιου πληθυσμού που ζει μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, είναι αυτό που μας προσφέρει και που θα συνεχίσει να μας προσφέρει ο καπιταλισμός έτσι ώστε να διατηρηθούν τα κέρδη των ντόπιων και διεθνών οικονομικών και πολιτικών ελίτ.

Απέναντι σε αυτή τη στρατηγική επιβίωσης του κεφαλαίου στις πλάτες μας, η εργατική τάξη και οι λαοί του πλανήτη μετά από δεκαετίες υποχώρησης σημαντικών μερίδων του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, κινούνται και πάλι. Οι εξεγέρσεις της συντάραξαν τα προηγούμενα χρόνια τη Λατινική Αμερική, έφτασαν στις ΗΠΑ, έφεραν μέχρι και ολιγοήμερο κενό εξουσίας στη Σρι Λάνκα, ξαναγέμισαν για δύο εβδομάδες τους δρόμους των ελληνικών πόλεων μετά το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και δίνουν πολύμηνη μάχη στους δρόμους της Γαλλίας με έναν πολύμορφο απεργιακό και συγκρουσιακό αγώνα που δεν λέει να κοπάσει ακόμα και σήμερα, προετοιμάζοντας μία διαφορετική απεργιακή Πρωτομαγιά.

Την ίδια στιγμή η αντεργατική και αντισυνδικαλιστική στρατηγική του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου στην Ελλάδα, που εκφράστηκε εμφατικά από τον περιβόητο νόμο Χατζηδάκη, από τον πολλαπλασιασμό των εργατικών “ατυχημάτων”, από τις άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα χωράφια, στα εργοστάσια και στα κάτεργα του τουρισμού, από τις εκδικητικές απολύσεις συνδικαλιστών σε μία σειρά επιχειρήσεων τα προηγούμενα χρόνια αλλά και όσων εργαζομένων απήργησαν για να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις του Μαρτίου δεν έμεινε αναπάντητη. Ένα νέο κύμα μαζικών, και σε πολλές περιπτώσεις νικηφόρων, εργατικών αγώνων συνεχίζει να εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα. Από τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων και τα Πετρέλαια στην Καβάλα, μέχρι την οινοποιεία Μαλαματίνα στη Θεσσαλονίκη, από την e-Food μέχρι την Cosco, από τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας μέχρι τις κινητοποιήσεις στην Wolt, όπου μετανάστες εργάτες διεκδικούν και αποκτούν ορατότητα. Έχοντας στην πλάτη δεκαετίες αναδίπλωσης της εργατικής τάξης και έκφρασης της αστικής πολιτικής από τη ΓΣΕΕ, οι αγώνες αυτοί μαζί με τις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μάχες που δίνονται καθημερινά σε πολλούς κλάδους, διαψεύδουν όσους βιάστηκαν να μιλήσουν για το “τέλος της ιστορίας”, αντιμάχονται και μπλοκάρουν στην πράξη τις νομοθεσίες του κεφαλαίου, δίνουν νέες εμπειρίες ταξικής μάχης στον λαό, μαζικοποιούν και ριζοσπαστικοποιούν εκ νέου τα σωματεία, ως κύτταρα οργάνωσης της τάξης μας.

Ξέρουμε το ότι ζούμε σε μία μακρά περίοδο ήττας, μόνο που πλέον, η παγκόσμια εργατική τάξη μάχεται εκ νέου, κερδίζει τις δικές της εμπειρίες, αντιλαμβάνεται και κατανοεί τα νέα καθήκοντα που ανοίγονται μπροστά της, ενώ στην πλάτη της κουβαλάει και την ιστορία δύο “γεμάτων” αιώνων. Πλέον γνωρίζουμε πως, εν μέσω κρίσης, αποτελεί νομοτέλεια η αύξηση της συχνότητας των κοινωνικών εξεγέρσεων αλλά και των εργατικών αγώνων που δίνονται από εκατομμύρια ανθρώπους που παλεύουν για την επιβίωσή τους στους δρόμους όλου του κόσμου, και αντιλαμβανόμαστε το ότι δεν μπορούν να εμπνευστούν – στις περισσότερες περιπτώσεις – από τις υπάρχουσες επαναστατικές οργανώσεις της κάθε χώρας. Ανθρώπων που μέσα από τους αγώνες τους στο σήμερα χτίζουν πέτρα την πέτρα και γράφουν λέξη τη λέξη, τους νέους σχεδιασμούς και τα νέα προγράμματα επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας που θα απαντάνε στις δικές τους ανάγκες. Ανθρώπων που καρτερούν την είδηση, το παράδειγμα και τη μεγάλη αφήγηση μίας επανάστασης που νίκησε. Μιας μεγάλης αφήγησης και μίας νικηφόρας επανάστασης που, κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο της θρυαλλίδας και να αποτελέσει έναρξη ενός ντόμινο επαναστάσεων που θα σάρωσει την αστική εξουσία σε δεκάδες χώρες. Η απαισιοδοξία που γεννούν οι πολλές δεκαετίες ήττας, χωρίς ολοκληρωμένες επαναστάσεις, η αποδιοργάνωση των εργατικών κινημάτων στον δυτικό κόσμο, η ιδεολογική ηγεμονία του αστισμού και μέσα στα επαναστατικά ρεύματα, η υποχώρηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες που δίνει χώρο σε σκοταδιστικές δυνάμεις να καλύψουν αυτό το κενό, δεν στέκεται μόνη της. Δίπλα της κι απέναντί της ορθώνεται τόσο η αισιοδοξία της βούλησης των ίδιων των λαών, όσο και η ίδια η διαπαιδαγώγηση, το ατσάλωμα και η δημιουργία – ακριβώς μέσα από τις δοσμένες συνθήκες που επικρατούν – των νέων προλεταριακών εφόδων στον ουρανό που κυοφορεί η εποχή μας. Οι ηττημένες εξεγέρσεις, οι αγώνες που έμειναν στα μισά του δρόμου, αλλά και η, ανά περιόδους, σιωπή που κυριαρχεί, είναι οι παράγοντες που σμίγουν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, που τους διδάσκουν εκ νέου τον τρόπο να παλεύουν, που επαναφέρουν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα της οικοδόμησης ταξικών επαναστατικών οργανώσεων δεμένων με τα προβλήματα του λαού, που κάνουν επιτακτική την διεθνιστική αλληλεγγύη και προσέγγιση της ταξικής πάλης.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να υπομένουμε την ακρίβεια, τους μισθούς πείνας, τις εξώσεις, τις ταπεινώσεις στις δουλειές, την νομοθεσία που συντάσσεται στα γραφεία της ΕΕ, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, τη μετατροπή του ελλαδικού χώρου σε απέραντη νατοϊκή βάση, τους πολέμους τους. Δεν έχουμε κανένα λόγο να έχουμε εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, να καρτερούμε τις αλλαγές που έχουμε ανάγκη από τις εκλογές του αστικού πολιτικού συστήματος. Έχουμε κάθε λόγο να κάνουμε τους κυρίαρχους να φοβούνται ξανά το φάντασμα των εργατικών και λαϊκών επαναστάσεων, της δράσης του οργανωμένου προλεταριάτου.

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις:

Δευτέρα 1 Μάη | Αθήνα, 11.00 Προπύλαια | Θεσσαλονίκη, 11.00 Καμάρα

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση | diarkis-agonas@riseup.net