Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής: 12000 νέοι πελάτες για τα Ιδιωτικά Κέντρα Εκπαίδευσης

Μπορεί η σχολική χρονιά να τελείωσε, η ανασφάλεια όμως για χιλιάδες μαθητές που αποκλείστηκαν από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, για δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς που αγωνιούν για το αν του χρόνου θα έχουν δουλειά ή αν θα πρέπει να εργαστούν μακριά από τη μόνιμη κατοικία τους, για τους μελλοντικούς φοιτητές/τριες και τις οικογένειές τους που αναρωτιούνται αν θα μπορέσουν να κάλυψουν τα έξοδα ενοικίασης μιας φοιτητικής κατοικίας και το κόστος διαβίωσής τους συνολικά, τώρα αρχίζει.

 

Αναλυτικά, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των βάσεων εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που ανακοινώθηκαν πριν από 3 ημέρες, εξαιτίας της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, χιλιάδες θέσεις, (συγκεκριμένα πάνω από 10.000 φέτος), θα παραμείνουν κενές σε πανεπιστημιακά ιδρύματα ενώ 30 τμήματα ΑΕΙ θα έχουν λίγοτερο από 10 εισακτέους. Αυτή η παγιωμένη πλέον συνθήκη στη διαδικασία εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι προφανές ότι ανοίγει το δρόμο για το σταδιακό άδειασμα πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και την περαιτέρω απαξίωσή τους, με απώτερο στόχο την προώθηση των συμφερόντων της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Η υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση άλλωστε, των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, με τις ταυτόχρονες εξαγγελίες για κατάργηση του άρθρου 16 δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ως προς τις κυβερνητικές βλέψεις.

 

Ίδιο είναι το περιβάλλον και στις υπόλοιπες εκπαιδευτικές βαθμίδες. Η υποχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων, η επιβολή ενος εξεταστικοκεντρικού μοντέλου εκπαίδευσης υποταγμένου στις ανάγκες της αγοράς μαζί με την ταυτόχρονη υποβολή των σχολείων και του δυναμικού τους σε συνεχείς αξιολογικές διαδικασίες, αποτελούν το απαραίτητο στάδιο για την κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων και όσων σχετίζονται με αυτήν και τελικά την περαιτέρω υπονόμευση του δημόσιου, οριζόντιου και ισόνομου χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Ένα πρώτο σταδιο για την ιδιωτικοποίηση της παιδείας.

 

Στο πλαίσιο της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης και των πολιτικών αυτών, εντάσσεται και το ίδιο το σύστημα (υπο)στελέχωσης των σχολικών μονάδων και προσλήψεων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Με βάση το τελευταίο, έχει καθιερωθεί τα σχολεία να λειτουργούν σε μεγάλα ποσοστά με μη μόνιμο προσωπικό. Παρά την επάρκεια σε προσφορά εργατικόυ δυναμικού (πάνω από 150.000 αιτήσεις πραγματοποιήθηκαν φέτος για την εισαγωγή στους πίνακες κατάταξης στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση) και τα ταυτόχρονα υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη, επιλέγουν τα σχολεία να λειτουργούν με πρόσκαιρη κάλυψη των αναγκών σε ανθρώπινο δυναμικό (αναπληρωτές).

 

Με αυτόν τον τρόπο, το μόνιμο καθεστώς επισφάλειας/ανασφάλειας στο οποίο οδηγούνται δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί με βάση το τωρινό σύστημα προσλήψεων -ή πόσω μάλλον ένα μελλοντικό σύστημα μέσω και διαγωνισμού ΑΣΕΠ, αποτελεί συνέπεια των κυβερνητικών σχεδιασμών διάσωσης οικονομικών πόρων εις βάρος ενός τόσο σημαντικού λειτουργήματος όπως αυτού της παιδείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, άλλωστε, αποτελεί και η περσινή καθυστέρηση της ανάληψης υπηρεσίας, (από 1 Σεπτέμβρη σε 5-6 Σεπτέμβρη), με στόχο την εξοικονόμηση χρημάτων, τακτική που φημολογείται ότι θα υιοθετηθεί και τη φετινή χρονιά όπου θα μεταφερθεί για τις 8/9.

 

Παράλληλα,το καθεστώς αυτό στοχεύει στην περαιτέρω εξυπηρέτηση των εκάστοτε συμφερόντων της αστικής εξουσίας και των κεφαλαιοκρατών, είτε μέσω της ενίσχυσης της κερδοφορίας ιδιωτικών επιχειρήσεων μέσω ενός αέναου κυνηγιού προσόντων, μορίων, επιμορφώσεων, προετοιμασίας επί των εξετάσεων -με το αζημίωτο πάντα-, είτε λειτουργώντας ως μοχλός πίεσης για την πειθάρχηση των εκπαιδευτικών στις ορέξεις του νεοφιλελευθερισμού, δυσχεραίνοντας παράλληλα την ανάπτυξη της συνδικαλιστικής δράσης λόγω και των συχνών αλλαγών στο εργασιακό περιβάλλον.

 

Κόντρα λοιπόν στην κυρίαρχη αστική ρητορική, οι συνθήκες ανασφάλειας και επισφάλειας που επιφυλάσσει το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα για όλα τα άτομα που εμπλέκονται σε αυτό, δεν αποτελούν συνέπειες ατομικών επιλογών ή αθώων και ισόνομων αξιολογικών διαδικασιών, ούτε καν αποτελέσματα λανθασμένων επιλογών κάποιων κυβερνητικών προσώπων. Αντιθέτως, είναι η φυσική συνέπεια της επιλογής μιας φιλελεύθερης κεφαλαιοκρατικής πολιτικής, εναρμονισμένης με τις επιταγές της ΕΕ, μιας ολοένα και βαθύτερης ταξικής διάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία βάζει το κέρδος πάνω από την μόρφωση των νέων και την ευημερία του λαού και υπερασπίζεται τα συμφέροντα των πλουσίων έναντι των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Απέναντι στα συμφέροντα αυτά, οι μαθητές/τριες, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, ολόκληρος ο λαός, οφείλουμε να υπερασπίστουμε τα δικά μας συμφέροντα, να αγωνιστούμε για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος παιδείας, να υψώσουμε αναχώματα αντίστασης κόντρα στις νέες μεθοδεύσεις του πολιτικού συστήματος για υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος παιδείας, κόντρα στις αντικοινωνικές και αντεργατικές πολιτικές τους.