Νίκη στην απεργία πείνας και δίψας του αναρχικού κρατουμένου Γιάννη Μιχαηλίδη
Διανύουμε μια περίοδο οξυμένης επίθεσης στην εργατική τάξη και τον λαό, μια περίοδο παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, πολεμικής προετοιμασίας που συντελείται από δεκάδες αστικά κράτη, ασφυκτικών πιέσεων της ΕΕ για περικοπές των ήδη ανύπαρκτων κοινωνικών δαπανών αλλά και μίας αδύναμης ελληνικής οικονομίας που βλέπει το χρέος της να αυξάνεται διαρκώς.
Την ίδια περίοδο είναι που η αστική εξουσία θωρακίζεται και δεν αρκείται απλά στον – κατά παραγγελία των ΗΠΑ και της ΕΕ – τρομονόμο των αρχών του αιώνα, στις συνεχείς τροποποιήσεις του τα τελευταία 20 χρόνια, σε μία σειρά νόμων που ψηφίστηκαν μετά την εξέγερση του 2008 αλλά και εν μέσω των μαζικών διαδηλώσεων και συγκρούσεων ενάντια στα μνημόνια την προηγούμενη δεκαετία.
Η καταστολή, χέρι – χέρι με την φτώχεια, εκφράζεται πιλοτικά σε αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες (κρατούμενοι/ες, Ρομά, μετανάστες/ στριες) αλλά και σε αγωνιστές/ αγωνίστριες του κινήματος (διαδηλωτές, μέλη πολιτικών συλλογικοτήτων και οργανώσεων, εργατικών σωματείων, πρωτοβουλιών αντίστασης – όπως για παράδειγμα οι διώξεις με βάση τον τρομονόμο απέναντι σε κατοίκους της Χαλκιδικής την προηγούμενη δεκαετία -, πολιτικούς κρατούμενους).
Έπειτα απλώνεται σε ευρύτερα τμήματα του λαού, απαγορεύοντάς τους πλέον στοιχειώδη δικαιώματα όπως η διαδήλωση και η απεργία, την ίδια στιγμή που συναινεί στην διαρκή αναβάθμιση ρόλου και την αδρή χρηματοδότηση της αστυνομίας, που μετατρέπεται σε απάντηση για κάθε κοινωνικό πρόβλημα. Διαδικασία που γίνεται ταυτόχρονα με την υποχρηματοδότηση της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας αλλά και τους μισθούς που δεν ανταποκρίνονται στο κόστος ζωής. Διαδικασία που εμφατικά, ζήσαμε την περίοδο της πανδημίας και των κατασταλτικών μέτρων που τη συνόδευαν την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία υπολειτουργούσαν αλλά και μέσω των κενών στα σχολεία ή των τραγικών εικόνων με τους πυροσβέστες ελάχιστους και εξαντλημένους να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις δασικές πυρκαγιές την ίδια στιγμή που αναρίθμητοι μπάτσοι βρίσκονταν ήδη εκεί, μη μπορώντας να προσφέρουν το παραμικρό, εκτός από την καταστολή, οποιασδήποτε διαμαρτυρίας.
Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη, οι μάχες χαρακωμάτων που δίνει ο λαός αλλά και οι οργανωμένες δυνάμεις του, έχουν η καθεμία, τη δική τους ξεχωριστή σημασία.
Μια τέτοια μάχη δίνει και ο αναρχικός κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης που ξεκίνησε απεργία πείνας 12 Μαΐου και διεκδικεί να εφαρμοστεί ο νόμος όπως προβλέπεται για όλους τους κρατουμένους. Είτε δηλαδή να πάρει κάποια άδεια (δικαιούται και εκπαιδευτική και τακτική), είτε υφ’ όρων απόλυση, αφού έχει εκτίσει το 3/5 της συνολικής προβλεπόμενης ποινής του.
Οι αρμόδιες δικαστικές αρχές αρνούνται από πέρυσι να ικανοποιήσουν το αίτημά του, με το πρόσχημα “του κινδύνου τέλεσης νέων αδικημάτων”. Η άρνηση της ικανοποίησης του αιτήματος του απεργού πείνας και το πρόσχημα αυτό φανερώνει την εκδικητικότητα των αρχών στο πρόσωπο του αλλά ουσιαστικά στην πολιτική ταυτότητα του αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το καθεστώς εξαίρεσης με το οποίο έρχονται αντιμέτωποι όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι που δεν υποτάσσονται και δεν μετανοούν μπροστά στους διώκτες τους.
Είναι η δεύτερη φορά που ο Γιάννης προχώρησε σε απεργία πείνας με την υγεία του να είναι ήδη επιβαρυμένη, ενώ από τις 10 Ιουνίου και παρατηρώντας την σιγή ιχθύος από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ο Γιάννης πήρε την επιλογή να κλιμακώσει τον αγώνα ξεκινώντας και απεργία δίψας.
Οι δικαστικοί λειτουργοί, με το αζημίωτο και κατ’ εντολή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που υπηρετούν, αλλά και εν συνόλω η αστική δικαιοσύνη, με τους νόμους που τη διέπουν να αποτελούν εύπλαστη πρώτη ύλη στα χέρια των καπιταλιστών, αποφυλακίζει χωρίς ντροπή δολοφόνους μπάτσους, (παιδο)βιαστές, καταχραστές δημοσίου χρήματος και κρύβει καλά στα συρτάρια των δικαστικών μεγάρων υποθέσεις στις οποίες εμπλέκονται εφοπλιστές, βιομήχανοι και πολιτικοί.
Την ίδια στιγμή εκδικείται τους πολιτικούς κρατούμενους χωρίς να τηρεί ούτε τους ίδιους της τους νόμους, προχωρώντας σε εκδικητικά μέτρα, βασανισμούς, τεράστιες ποινές και φωτογραφικές διατάξεις, αρνήσεις τακτικών αδειών και υφ’ όρων αποφυλακίσεων.
Ο αγώνας του αναρχικού κρατουμένου Γιάννη Μιχαηλίδη αποτελεί μία ακόμα μάχη απέναντι στον κρατικό ρεβανσισμό και ολοκληρωτισμό, μία ακόμα πράξη αντίστασης απέναντι σε ένα όλο και πιο ασφυκτικό νομικό πλαίσιο που στοχοποιεί και ποινικοποιεί την οργανωμένη πάλη αλλά και συνολικά τις λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα, την ίδια τη δυνατότητα των εργαζομένων και του λαού να αγωνίζονται.
Και για αυτό οι επόμενες ημέρες πρέπει να τον βρουν ζωντανό και νικητή.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 12/5 ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΨΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 10/6