Υγεία Παιδεία Ρεύμα και Νερό δεν είναι εμπορεύματα ανήκουν στο λαό.
Τα τελευταία χρόνια, η υγεία αποτελεί ένα διαρκές διακύβευμα του ίδιου του κεφαλαίου και του αστικού κράτους, που προωθεί και εντείνει την όλο και μεγαλύτερη ιδιωτικοποίησή της. Από την εποχή του κόβιντ και μετά, το Δημόσιο Σύστημα Υγείας υποβαθμίστηκε ακόμα περισσότερο, ενώ αρκετές ήταν και οι μονάδες υγείας που έκλεισαν, ειδικά σε απόμακρες και ακριτικές περιοχές.
Σήμερα σε μια εποχή επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, η βαρβαρότητα των ιδιωτικοποιήσεων των βασικών κοινωνικών αναγκών και των υποδομών προμηνύει ένα αβάσταχτο μέλλον για το κοινωνικό σύνολο, τους εργαζόμενους, το λαό.
Όπως προκύπτει και από την έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ «Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών», η δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης φαίνεται να αποτελεί πλέον πολυτέλεια για το 66,8% ηλικίας άνω των 16 χρόνων.
Σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα, η κοινωνική πλειοψηφία φαίνεται να ακυρώνει ή να σκέφτεται την επίσκεψη στο γιατρό καθώς αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο υψηλό κόστος συμμετοχής των εξετάσεων. Πιο συγκεκριμένα, το 24,3% δεν έλαβε την ιατρική βοήθεια που χρειάστηκε, το 2,5% ανέβαλε τις εξετάσεις μέχρις ότου μπορέσει να τις αποπληρώσει ενώ το 1,6% δεν κατάφερε να κλείσει ραντεβού λόγω της μεγάλης λίστας αναμονής.
Η πολιτική των απανταχού μετρήσιμων και εμπορευματοποιήσεων αγαθών, η πολιτική δηλαδή του κεφαλαίου και των κρατικών τους υπηρετών οδηγεί νομοτελειακά στη διάλυση, τη συρρίκνωση και την ισοπέδωση των δημόσιων αγαθών. Νομοτελειακά όμως το ίδιο το κίνημα θα σταθεί ανάχωμα στις κεφαλαιοκρατικές πολιτικές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιχειρούν την ακόμα μεγαλύτερη όξυνση των αντιθέσεων και την ακόμα περισσότερη κερδοφορία τους.
Απέναντι σε αυτόν τον δυστοπικό κυκεώνα, το υγειονομικό κίνημα μαζί με τον εργαζόμενο λαό έβαλε και θα ξαναβάλει πλάτη ώστε να προστατευτεί η δημόσια και δωρεάν υγεία από το μεγάλο κεφάλαιο, τους μεγαλοκλινικάρχες και τους κάθε λογής σύγχρονους μαυραγορίτες. Όπως ήταν όλο το προηγούμενο διάστημα έτσι είναι και θα συνεχίσει να είναι παρών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες ενάντια σε κάθε λογής ξεπούλημα της δημόσιας υγείας. Πάντα στο δρόμο να διεκδικεί και να κερδίζει τις μικρές και μεγάλες μάχες.