2 χρόνια μετά το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη
2 χρόνια μετά το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και εξακολουθούν να μην έχουν αποδοθεί ευθύνες. Εξακολουθούν να θυσιάζονται ζωές στον βωμό του κέρδους και η ζωή μας, η ζωή της τάξης μας και του λαού, να υποτιμάται καθημερινά.
Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει θεατές μιας πρωτόγνωρης συγκάλυψης ενός μαζικού εγκλήματος. Μέχρι και σήμερα, έχουν προκύψει στοιχεία σχετικά με πιθανή παράνομη μεταφορά εύφλεκτου υλικού και τον θάνατο πολλών θυμάτων από την έκρηξη και όχι από την σύγκρουση, ενώ έχουν αποκαλυφθεί και παραλείψεις ή παρεμβάσεις που αλλοίωσαν τα πειστήρια, όπως το μπάζωμα του χώρου της σύγκρουσης και η καθυστερημένη σύνταξη ουσιαστικής αυτοψίας. Ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί μανιωδώς να παρουσιάσει το έγκλημα ως ατύχημα, ως αποτέλεσμα ενός «ανθρώπινου λάθους», τα ίδια τα γεγονότα καταδεικνύουν πως πρόκειται για ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.
Στις 7 Φλεβάρη του 2023, λίγες ημέρες πριν την σύγκρουση των αμαξοστοιχιών, οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο προειδοποιούσαν πως «Όσο δεν παίρνονται μέτρα προστασίαςστους εργασιακούς χώρους και τηνασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων,τα ατυχήματα δεν έχουν τελειωμό.[…]Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, κάνοντας διαπιστώσεις».
Το έγκλημα στα Τέμπη δεν μπορεί να ιδωθεί ως κάτι ξέχωρο από τις πολιτικές της εξαθλίωσης του κεφαλαίου και του κράτους του, δεν μπορεί να παρουσιαστεί ως μια «κακιά στιγμή» ή ένα «ανθρώπινο λάθος». Μέσα στις εκατοντάδες περιπτώσεις ξεπουλήματος και ιδιωτικοποιήσεων, χαρακτηριστική ήταν και αυτή του ΟΣΕ, με επακόλουθο την υποβάθμιση των σιδηροδρόμων και την πλημμελή συντήρηση των γραμμών, με απολύσεις και μειώσεις μισθών, με αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, αλλά και ελλιπή μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων και των επιβατών, με πολλαπλασιασμό εργατικών ατυχημάτων, καθυστερήσεων και θανατηφόρων δυστυχημάτων. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση και η υποχρηματοδότηση των δημόσιων υποδομών δεν είναι συγκυριακά φαινόμενα, αλλά δομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού. Το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν αφέθηκε στην τύχη του, δεν ήταν αποτέλεσμα απλής αδιαφορίας, αλλά στρατηγική επιλογή: οι αστικές κυβερνήσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι εξακολουθούν να βάζουν το κέρδος πάνω από τις ζωές μας, να εξυπηρετούν τη διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού, συντελώντας στην πλήρη υποτίμηση της ζωής της εργατικής τάξης και έπειτα, να συγκαλύπτουν με κάθε μέσο τα δολοφονικά τους εγκλήματα.
Η επίθεση στην εργατική τάξη: Φτώχεια, ακρίβεια, εξώσεις
Η υποτίμηση της ζωής μας όμως, δεν σταματά στους σιδηροδρόμους. Η καθημερινότητα που βιώνουμε αντικατοπτρίζει τη σκληρή και ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύουν το κεφάλαιο και το κράτος του σήμερα: Μία επίθεση που εκδηλώνεται με τους πετσοκομμένους μισθούς που παραμένουν καθηλωμένοι παρά τις αυξήσεις-κοροϊδία του κατώτατου, καθώς η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά αυξάνονται διαρκώς. Που εκδηλώνεται με τις δραματικές αυξήσεις των ενοικίων και την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και των εξώσεων να θέτουν υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα στην στέγαση. Με αντεργατικά νομοσχέδια που νομιμοποιούν την δραματική εντατικοποίηση της εργασίας, τα ελαστικά ωράρια, τα μειωμένα ή μηδενικά ένσημα και τα ανύπαρκτα μέσα προστασίας και υγιεινής.
Την ίδια ώρα που τα εργατικά «ατυχήματα» και οι εργατικές δολοφονίες συνεχίζονται αδιάκοπα και αυτό το έτος καθιστώντας τους χώρους εργασίας σε μία απέραντη κοιλάδα των Τεμπών. Μόνο τον Ιανουάριο, ήδη 15 εργάτες και εργάτριες έχασαν τη ζωή τους σε «ατυχήματα» που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η εργοδοσία δεν θεωρούσε τα μέτρα ασφαλείας περιττό κόστος. Στο μεταξύ, τα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία είναι υποστελεχωμένα και η δημόσια υγεία και παιδεία βρίσκονται υπό κατάρρευση με παραδείγματα όπως η πτώση ασανσέρ στον Ερυθρό Σταυρό και το ταβάνι που έπεσε κυριολεκτικά στα κεφάλια μαθητών, να αποδεικνύουν την αξία της ζωής μας που χάνεται μπροστά στο κέρδος. Και όλα αυτά, όταν αντί να δοθούν χρήματα στις δημόσιες μεταφορές, την παιδεία και την υγεία, για να μην πεθαίνουμε στα Τέμπη, στα νοσοκομεία, στους χώρους δουλειάς μας, τα δημόσια κονδύλια προορίζονται για τις πολεμικές δαπάνες, το ΝΑΤΟ, τις τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις, τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου ενώ παράλληλα οι λαϊκές ανάγκες αντιμετωπίζονται ως περιττή δαπάνη.
Καμία συγκάλυψη – Μόνο ο ταξικός αγώνας μπορεί να φέρει δικαιοσύνη
Για το κεφάλαιο, είμαστε «η αναγκαία θυσία, για να πάμε μπροστά». Όσο όμως οι άνθρωποι της τάξης μας πεθαίνουν στους χώρους δουλειάς, σε σιδηροδρομικές τραγωδίες όπως τα Τέμπη, στις πυρκαγιές τα καλοκαίρια, στις πλημμύρες στην Θεσσαλία, στα ναυάγια των μεταναστών, τόσο η λαϊκή οργή γιγαντώνεται.
Λαϊκή οργή που απαντάει στην θρασύτητα και την αλαζονεία της κρατικής διαχείρισης η οποία με πρόσχημα το επίπλαστο εκλογικό της ποσοστό δεν διστάζει επί 2 χρόνια να αποποιείται οποιωνδήποτε ευθυνών και συσχέτισης με το έγκλημα των Τεμπών καλύπτοντας ταυτόχρονα τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εμπλέκονται. Δεν διστάζει να κοροϊδεύει, να ειρωνεύεται και να επιτίθεται στον αγώνα των συγγενών και στην κοινωνική απαίτηση για δικαίωση. Να παρουσιάζει τις δίκαιες κοινωνικές αντιδράσεις ως ένα οργανωμένο σχέδιο «αποσταθεροποίησης» παραληρώντας μέσω των ΜΜΕ σε μια προσπάθεια να σπείρει την τρομοκρατία και να τις αποσυμπιέσει, επικαλούμενη ταυτόχρονα το «αδιάβλητο» της δικαιοσύνης .
Η επιθετική τακτική που ακολουθεί το κυβερνητικό επιτελείο φανερώνει το μέγεθος της πολιτικής πίεσης που ασκείται σε ανώτατα επίπεδα από την εντεινόμενη, αν και σε πρωτόλεια επίπεδα, συνθήκη απονομιμοποίησης και έλλειψης εμπιστοσύνης της κρατικής διαχείρισης. Μια συνθήκη η οποία με τη μαζικότητα, την πολυμορφία και τη διάρκεια των κινητοποιήσεων και του αγώνα για δικαίωση συμπυκνώνει και αποκρυσταλλώνει έμπρακτα, στο δρόμο, το ευρύτερο πλαίσιο βίαιης εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού συστήματος. Βρισκόμαστε σε μια χρονική στιγμή και περίοδο αγώνα όπου δημιουργούνται οι ευκαιρίες για ρήγματα, με την πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία να έχει τα μάτια και τα αυτιά της ανοιχτά, φανερώνοντας επιτακτικά το καθήκον των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων να συμβάλλουν με την παρουσία τους και το πολιτικό τους πλαίσιο κάνοντας ακόμα πιο ξεκάθαρο το δίπολο «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».
Πέρα από τους τωρινούς ή τους μελλοντικούς ελιγμούς πολιτικής αποφόρτισης της κρατικής διαχείρισης, οι μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις που ακολούθησαν με αφορμή το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, οι εκατοντάδες χιλιάδες που βγήκαν στους δρόμους, η οργή που ξέσπασε ενάντια στο κράτος και τις κυβερνήσεις δείχνουν ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς που μας καταδικάζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που υποτάσσουν τις ανάγκες και τις ζωές μας στις απαιτήσεις της αγοράς. Το δικό μας καθήκον είναι να συνεχίσουμε, να μην αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί, να οργανώσουμε τον αγώνα της τάξης μας, για να νικήσει η ζωή τον θάνατο.
Γιατί τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν συγκρουστούμε με τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης. Αν δεν διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς, δημόσιες και ασφαλείς μεταφορές, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Αν δεν βάλουμε ταξικό μπλόκο στην επίθεση που δεχόμαστε.
Στις 28 Φλεβάρη, δύο χρόνια μετά το έγκλημα, διεκδικούμε, όσα διεκδικούσαμε και τότε. Όλοι και όλες στους δρόμους. Για να μην ξεχαστεί κανένας και καμία, για να μη συγκαλυφθεί το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα, για να απαιτήσουμε μια ζωή που θα μπαίνει πάνω από τα κέρδη τους.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 28ης ΦΛΕΒΑΡΗ
Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση
mail επικοινωνίας: diarkis-agonas@riseup.net | da-athens@riseup.net (Αθήνας) | da-thess@riseup.net (Θεσσ/νικης)
