8 ΜΑΡΤΗ: ημέρα μνήμης & αγώνα για την ταξική απελευθέρωση και τη γυναικεία χειραφέτηση

Το 1857, στις 8 Μαρτίου οι εργάτριες στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης ξεσηκώνονται. Κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώνουν διεκδικώντας μείωση των ωρών εργασίας από 16 σε 10, εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών, ασφάλιση, καλύτερες συνθήκες εργασίας και δικαίωμα ψήφου. Μία απεργία που γίνεται κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία και τους εκβιασμούς για μαζικές απολύσεις και μία διαδήλωση που βάφεται στο αίμα από την βίαιη επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων.

53 χρόνια μετά, το 1910, η 8η Μάρτη καθιερώνεται, μετά από εισήγηση της επαναστάτριας, Κλάρα Τσέτκιν στην Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως ημέρα γυναικείων αγώνων και διεκδικήσεων.

167 χρόνια μετά και οι εργάτριες, οι εργαζόμενες, οι άνεργες, οι φοιτήτριες, οι μετανάστριες ακόμα διεκδικούν ασφαλή εργασία, αυξήσεις στους μισθούς και αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής. 167 χρόνια μετά, και η 8η Μάρτη ακόμα είναι επίκαιρη. Η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει τις γυναίκες αλλά και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα των λαϊκών στρωμάτων να είναι σε ακόμα πιο δεινή θέση απέναντι στις πολλαπλές μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης που παράγει το καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα. Με την πολλαπλή αυτή καταπίεση να αποτελεί ανέκαθεν εργαλείo του καπιταλισμού, σήμερα, οι γυναίκες της τάξης και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα των λαϊκών στρωμάτων βρίσκονται αντιμέτωπα με μία σειρά επιθέσεων σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους.

Με σταθερά υψηλότερα ποσοστά ανεργίας συγκριτικά με τα ποσοστά ανεργίας των αντρών, με την μερική απασχόληση και τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας ως βασικό παράγοντα για τη συμφιλίωση της επαγγελματικής ζωής των γυναικών με την οικογενειακή τους ζωή, με τους πολύ χαμηλότερους μισθούς από αυτούς των αντρών οι γυναίκες ζούμε μια ζοφερή πραγματικότητα συνδυασμένη με σεξουαλικές κακοποιήσεις και σεξιστικές επιθέσεις σε χώρους εργασίας, σχολεία, σχολές αλλά και στον δρόμο. Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που οι γυναικοκτονίες συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα με αυξανόμενους ρυθμούς και οι θύτες παραμένουν προκλητικά ατιμώρητοι. Μία πραγματικότητα για την οποία ΕΕ και κρατικοί θεσμοί δήθεν προσπαθούν να αμβλύνουν με εξαγγελίες για μέτρα περί ισότητας και καμπάνιες συμπερίληψης. Την ίδια ώρα που φορολογουν ως είδη πολυτελείας τα προϊόντα περιόδου και νομοθετούν νόμους ποινικοποίησης των αμβλώσεων τόσο στην ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ, και νόμους όπως του Χατζηδάκη, που, στην περίπτωση παραβιαστικών συμπεριφορών σε χώρους εργασίας, παρουσιάζουν ως μοναδική λύση την προσφυγή στον εργοδότη, υποδεικνύοντας τον ως «αρχή» αγνοώντας επιδεικτικά ότι οι εργοδότες είναι αυτοί οι ίδιοι που εξαπολύουν σεξιστικές και παραβιαστικές επιθέσεις στις εργαζόμενες. Τα θεσμικά πράιντ που κάνουν λόγο για εναν φιλελεύθερο δικαιωματισμό, οι πρεσβείες των ιμπεριαλιστών και οι επιχειρηματικοι κολοσσοί που κάθε τόσο ντύνονται με τα χρώματα του ουράνιου τόξου για να “ξεπλύνουν” τα εγκλήματα τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης αλλά και οι περίφημες οδηγίες της ΕΕ για “ισότητα των φύλων” δημιουργούν μια δήθεν προοδευτική εικόνα των καταπιεστών μας, που όμως στην πραγματικότητα κρύβει τη θέληση για μια πιο βαθειά εκμετάλλευση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων της τάξης μας. Η εργασιακή πραγματικότητα και καθημερινότητα στην Ευρώπη, και όχι μόνο, φανερώνει λοιπόν την διπλή καταπίεση με την οποία έρχονται αντιμέτωπες οι γυναίκες.

Η λύση για τη γυναικεία χειραφέτηση και την κατάργηση της πατριαρχίας δε μπορεί να δοθεί από το ίδιο το σύστημα που την αναπαράγει, ούτε από την αστική τάξη τα συμφέροντα της οποίας είναι ανταγωνιστικά ως προς τα συμφέροντα των γυναικών και ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων της εργατικής τάξης και του λαού.

Η γυναικεία ενδυνάνωση και χειράφετηση βαδίζει χέρι χέρι με τους ιστορικούς αγώνες για την απελευθέρωση της τάξης μας από τους δυνάστες, τους ιμπεριαλιστές και τους καπιταλιστές που με περίσσειο θράσσος πλουτίζουν ολόενα και περίσσοτερο στις δικές μας πλάτες απολύωντας μας όταν ζητάμε άδειες κατά την έμμηνο ρύση ή όταν επιλέγουμε να κυοφορήσουμε. Βαδίζει μαζί με τον αγώνα για πλήρη ελευθερία στην επιλογή της άμβλωσης από την γυναίκα αλλά και για να πάψει τόσο αυτή η επιλογή όσο και εν γένει το γυναικείο σώμα να αποτελεί εμπόρευμα, ενώ παράλληλα προϋποθέτει αναβαθμισμένες δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες και δομές προστασίας της μητρότητας αλλά και όσων γυναικών/ μανάδων έχουν βιώσει κακοποιητικές συμπεριφορές μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον.

Η γυναικεία ενδυνάμωση και χειραφέτηση βαδίζει χέρι χέρι με τους αγώνες για ανθρώπινα ωράρια εργασίας, για ασφάλιση στους πραγματικούς χρόνους εργασίας μας, για πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας χωρίς αποκλεισμούς βασισμένους στην φυλή, το φύλο, την σεξουαλικότητα, την τάξη. Βαδίζει πλάι στον δίκαιο αγώνα που δίνουν οι φοιτήτριες και οι φοιτητές για δημόσια δωρέαν ποιοτική παιδεία.

Και όσο η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ, διπλα στις φοιτήτριες και τους φοιτητές που παλεύουν για τον Δημόσια σίτιση – στέγαση – μεταφορές – παιδεία, τις εργαζόμενες που αντιστέκονται στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τις άνεργες μανάδες, η άλλη μισή βρίσκεται δίπλα στις μαχήτριες της Παλαιστίνης, που πολεμάνε με το όπλο στο χέρι απέναντι στους σιωνιστές και ιμπεριαλιστές δολοφόνους για την λευτεριά του λαού τους, για μια αξιοπρεπή ζωή χωρίς προσφυγιά, φτώχεια και εξαθλίωση.

Η γυναικεία ενδυνάμωση και χειραφέτηση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τους συλλογικούς μαζικούς αγώνες που δίνει η εργατική τάξη και τα κατώτερα στρώματα για την ταξική αντεπίθεση και απελευθέρωση.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΗ & ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ & ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ!

8 ΜΑΡΤΗ: ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση