Να το λέμε και να το εννοούμε, να το λέμε και να το πράξουμε: ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΑ ΣΩΖΕΙ Ο ΛΑΟΣ!

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ζερμινάλ” που εκδίδεται από την αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππος” στην Πάτρα.

Με τους ρυθμούς διενέργειας πλειστηριασμών να είναι ήδη ανεβασμένοι και με χιλιάδες ακίνητα να έχουν περάσει ήδη στα χέρια τραπεζών, εταιρειών ή νέων ιδιοκτητών, ο φετινός χειμώνας αναμένεται να αποτελέσει το πεδίο μίας διαρκούς και καθημερινής μάχης για την υπεράσπιση της πρώτης κατοικίας.

Στην Πάτρα και σε κάθε σημείο της χώρας, οι τράπεζες και τα funds ετοιμάζονται να περάσουν στο επόμενο βήμα.

Οι πρώτες περιπτώσεις όπου είχαμε εξώσεις ή απόπειρες εξώσεων φτωχών οικογενειών από τα σπίτια τους ξεκίνησαν πειραματικά από τις αρχές του χρόνου. Από τη Θήβα και τα Φλογητά Χαλκιδικής ως την Καλαμαριά και την Νεάπολη Θεσσαλονίκης αλλά και σε πολλές γειτονιές της Αττικής, βιώνουμε τις πρώτες εικόνες της νέας κανονικότητας του καπιταλισμού:

Διμοιρίες, ασφαλήτες, ομάδες ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ, ΟΠΚΕ, δακρυγόνα, τροχοί και σπασμένες πόρτες απέναντι σε υπερήλικες, σε μονογονεϊκές οικογένειες, σε ΑΜΕΑ, σε ανέργους, σε πολύτεκνους. Κι όλα αυτά για να διασφαλιστεί η καπιταλιστική κερδοφορία και να ξεσπιτωθούν άνθρωποι που αδυνατούσαν να πληρώσουν το δάνειό τους σε κάποια τράπεζα, ή που χρωστούσαν σε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο, στην εφορία ή ακόμα και σε κάποια εταιρεία κοινοχρήστων (!!!).

Τα ποσά δε, πολλές φορές είναι μικρά, της τάξης των μερικών εκατοντάδων ή χιλιάδων ευρώ, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις οι προσπάθειές των οφειλετών για έναν βιώσιμο διακανονισμό του χρέους έπεσαν στο κενό όσο τα σπίτια τους πλειστηριάζονταν σε εξευτελιστικές τιμές, πολύ κάτω από την πραγματική τους αξία.

Να σπάσουμε τον φόβο και τη σιωπή

Λίγες κουβέντες με κάποιους από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους είναι αρκετές για να καταλάβει κανείς τον πρώτο σκόπελο που έχει να αντιμετωπίσει ο οφειλέτης. Και αυτός ο σκόπελος δεν είναι άλλος από ένα λανθάνον, από τα πάνω καθοδηγούμενο και για δεκαετίες δουλεμένο μέσω των ΜΜΕ, των τραπεζών και της κρατικής προπαγάνδας, αίσθημα ενοχής που μετατρέπεται γρήγορα σε ντροπή και αμηχανία.

Το “Μαζί τα φάγαμε” που γρήγορα μεταφράστηκε στο “Φταίει αυτός που χρωστάει, οπότε καλώς του παίρνουν το σπίτι, αν δεν ήθελε ας μη δανειζόταν” έχει φωλιάσει στο μυαλό όλων μας. Θεωρούμε υπεύθυνους τους εαυτούς μας για την οικονομική μας κατάσταση, ξεχνώντας τα μνημόνια, το ξεσκαρτάρισμα της κρίσης του 2008 που έστειλε δεκάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους στην ανεργία για να επιβιώσουν συγκεκριμένοι όμιλοι επιχειρήσεων, την κατακόρυφη μείωση των εισοδημάτων της εργατικής τάξης αλλά και ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Και αυτό το αίσθημα ενοχής έρχεται να δέσει με την έλλειψη συνεκτικών ταξικών και κοινοτικών δεσμών που άφησαν πίσω τους δεκαετίες νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έβαζαν στο κέντρο το άτομο και τη δυνατότητά του να αναρριχηθεί κοινωνικά και οικονομικά μόνο του, ένα ψέμα που οι καπιταλιστές ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν να κυριαρχεί στις σκέψεις μας. Στις σκέψεις όσων έχουμε, από το σύστημα, προοριστεί για να γεμίζουμε τις ουρές της ανεργίας, για να δουλεύουμε φτηνά, για να μην φτάνουν τα εισοδήματά μας για την κάλυψη βασικών αναγκών, για να μας παίρνουν τα σπίτια κοψοχρονιά.

Το να μιλήσουμε οπότε για το ατομικό πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζουμε (στην προκειμένη περίπτωση το στεγαστικό) και το να δημιουργήσουμε τον χώρο και τις σχέσεις ώστε αυτό να μπορέσει να γίνει αντιληπτό ως συλλογικό πρόβλημα, το να μοιραστούμε τα αναλυτικά εργαλεία και τις πρακτικές αγώνα που χρειάζονται για να δοθούν τόσο άμεσες όσο και συνολικές λύσεις, είναι η βάση από την οποία κάθε αγωνιστής και κάθε αγωνίστρια πρέπει να ξεκινήσει την όποια κουβέντα για το “τί να κάνουμε”.

Το “κανένας μόνος” δεν πέφτει ως μάννα εξ ουρανού ούτε αποτελεί κάποιο δεδομένο, όταν πολλοί συνάνθρωποι μας, γείτονες και συναδέλφισσές μας, συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν μόνοι τους εισπρακτικές και τράπεζες, να μη μιλάνε για αυτό, να μην πιστεύουν ότι μπορούν να λυθούν προβλήματα που είναι από τη φύση τους συλλογικά και κοινωνικά.

Και είναι καθήκον όσων έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και ευρύτερα στους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους, αυτό το “κανένας μόνος” να βρει υλική υπόσταση και να εδαφικοποιηθεί μέσα από τα σωματεία μας, μέσα από πρωτοβουλίες και επιτροπές γύρω από το στεγαστικό ζήτημα, μέσα από σχήματα και συνελεύσεις γειτονιάς.

Να ανατρέψουμε με οργάνωση το “Όλα για το κεφάλαιο”

Είναι η οργάνωση λοιπόν που θα μπορέσει να δώσει άμεσες λύσεις. Είναι η οργάνωση που μπορεί να κινητοποιήσει δεκάδες και εκατοντάδες ανθρώπους που θα μπορέσουν -στο σημείο που είμαστε σήμερα – να αποτρέψουν μία έξωση ή που θα διεκδικήσουν και θα επιτύχουν μία μακρά αναβολή ενός πλειστηριασμού ή ακόμα και έναν βιώσιμο διακανονισμό.

Είναι η οργάνωση που θα μπορέσει να στήσει μηχανισμούς και αντανακλαστικά για να πραγματοποιηθούν, για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, διαδηλώσεις σε χωριά όπως στα Φλογητά της Χαλκιδικής, αλλά και μαζικές συγκεντρώσεις όπως στα Πατήσια όπου η κινητοποίηση του κόσμου ήταν αυτή που έδιωξε τους μπάτσους και έδωσε μία μικρή ανάσα στην οικογένεια που είδε χαράματα να της τροχίζουν την πόρτα.

Είναι η οργάνωση που θα μπορέσει να δώσει κουράγιο στους ανθρώπους που ζουν μέσα στο πρόσθετο άγχος της – ανά πάσα στιγμή – έξωσης και της αστεγίας, που θα μπορέσει να βρει στα μέτρα των δυνατοτήτων που της δίνει η μαζικότητά της, τις άμεσες λύσεις τις οποίες δεν πρέπει να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα.

Να επιβάλλουμε με αγώνα την κάλυψη των αναγκών μας

Προφανώς αυτό δεν είναι αρκετό. Τίποτα άλλωστε δεν φαντάζει αρκετό στις μέρες μας με την επίθεση του κεφαλαίου στο σύνολο της κοινωνικής ζωής να παίρνει χαρακτηριστικά ισοπέδωσης των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Το ζούμε με το διαλυμένο ΕΣΥ, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, το τζογάρισμα στην ενέργεια. Το ζήσαμε στα Τέμπη, στην Πύλο, στις πυρκαγιές.

Η εποχή μας υπενθυμίζει με κάθε δυνατό τρόπο πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε παίρνουν όλο και πιο συνολικό χαρακτήρα και πως η απάντησή μας πρέπει να είναι επίσης συνολική.

Και αυτή τη διαλεκτική σχέση μεταξύ των άμεσων λύσεων που κερδίζουν χρόνο ή που αποτρέπουν μία έξωση ή έναν πλειστηριασμό αλλά και μίας συνολικής απάντησης που θα διεκδικήσει πλήρη προστασία του δικαιώματος στη στέγαση και της πρώτης κατοικίας, μειώσεις ενοικίων και συνολική μείωση του κόστους ζωής ταυτόχρονα με αυξήσεις στους μισθούς, μόνο ένα γνήσιο ταξικό και κοινωνικό κίνημα μπορεί να την ζωντανέψει.

Σήμερα εδώ κι εκεί, πρωτοβουλίες και επιτροπές γειτονιάς, εργατικά σωματεία και πολιτικές συλλογικότητες δίνουν τη μάχη χαρακωμάτων αποσπασματικά όπου προκύπτει ένα άμεσο πρόβλημα. Κοινός τους τόπος, παρά τις επιμέρους διαφορές στο λόγο τους, είναι η ανάγκη του να στηθούν περισσότερες και πιο μαζικές τοπικές συνελεύσεις που θα παλέψουν ταυτόχρονα συντονισμένα, τόσο τοπικά όσο και κεντρικά για την υπεράσπιση της στέγασης ως κοινωνικό κεκτημένο, ως ανάγκη γύρω από την οποία πρέπει να στηθεί μία μόνιμη ασπίδα που θα την προστατεύσει από τα νύχια της καπιταλιστικής κερφορίας.

Και ίσως αυτό να είναι ένας από τους στόχους που θα έπρεπε να βάλουμε στους εαυτούς μας για τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα πως ο στόχος αυτός δεν μπορεί να υλοποιηθεί αποσπασματικά, παρά μόνο με σχεδιασμό, μετωπική λογική και συνεργασίες, μαζικότητα και μαχητική διάθεση.

Για όσους και όσες πιστεύουμε στις ανεξάντλητες δυνατότητες της οργανωμένης κοινωνικής βάσης, η συνειδητοποίηση πως ο καπιταλισμός και συγκεκριμένα οι τράπεζες, εν μέσω ύφεσης, δεν θα κάνουν εύκολα πίσω, δεν μπορεί να αποτελεί λόγο αναβολής της ενεργοποίησης ενός τέτοιου σχεδιασμού.

Το ακριβώς αντίθετο.

Αν η μάχη που ήδη ξεκίνησε και η οποία θα κλιμακωθεί τους επόμενους μήνες μας βρει οργανωμένους έχουμε κάθε λόγο να μην την παρατήσουμε από τα πριν αλλά και να αισιοδοξούμε για την έκβασή της.

Να το λέμε και να το εννοούμε, να το λέμε και να το πράξουμε:

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΑ ΣΩΖΕΙ Ο ΛΑΟΣ!