Διαρκής Αγώνας | Κάλεσμα στις διαδηλώσεις για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

ΤΙΜΑΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Και τι δεν ήταν…

Φέτος, συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση ενάντια στην δικτατορία που είχε επιβληθεί από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και μεγάλη μερίδα του ντόπιου κεφαλαίου.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την κορύφωση του αντιδικτατορικού, αντιμπεριαλιστικού αγώνα όλων των χρόνων της δικτατορίας. Αν και ξεκίνησε γύρω από την διεκδίκηση ελευθεριών των φοιτητών και των φοιτητριών, καθώς στους πανεπιστημιακούς χώρους η στρατιωτική δικτατορία στάθηκε αδύνατον να «νομιμοποιηθεί» ιδεολογικά, σύντομα απέκτησε συνολικό ταξικό, λαϊκό, αντιμπεριαλιστικό και αντιδικτατορικό χαρακτήρα.

Μία εξέγερση που η ηγεσία κομματιών της “επίσημης” Αριστεράς, η οποία συναινούσε σε ομαλή μετάβαση σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας και στα χουντικά σχέδια “φιλελευθεροποίησης”, δεν μπόρεσε να αποφύγει, μία εξέγερση που έδειξε πως είναι πολλές φορές στην ιστορία, που η ίδια η κίνηση των λαϊκών μαζών ξεπερνάει τα φοβικά, σχέδια κομμάτων και οργανώσεων που την επικαλούνται.

Μία εξέγερση που, όπως συμβαίνει πάντα και αρχής γενομένης από τα γεγονότα της Νομικής, κατάφερε να κατεβάσει στο δρόμο δεκάδες χιλιάδες λαού σπάζοντας τις συνθήκες τρόμου 6 και πλέον ετών. Μία εξέγερση που υπήρξε με τη σειρά της αποτέλεσμα του συνδυασμού μιας σειράς αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων: Της πετρελαϊκής κρίσης του 1973, καθώς και της ανικανότητας της κυβέρνησης να καταπολεμήσει τον -συνεχώς αυξανόμενο- πληθωρισμό, όπου παρά τις διακηρύξεις της ότι ήταν εισαγόμενος έφερε τεράστια ευθύνη, με την λαϊκή δυσαρέσκεια να γιγαντώνεται. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν την ίδια στιγμή η χούντα έκανε όλα τα χατίρια του μεγάλου κεφαλαίου. Παράλληλα όμως, η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε υποπαράγωγο των μεγάλων αντιαποικιοκρατικών και αντιιμπεριαλιστικών αγώνων της περιόδου σε Λατινική Αμερική, Ασία και Αφρική, των εξεγέρσεων των προηγούμενων χρόνων στις δυτικές μητροπόλεις, των αναγκαίων ρήξεων μέσα στην ντόπια κομμουνιστική αριστερά της οποίας μεγάλη μερίδα – και έχοντας στην πλάτη της το τελικό αποτέλεσμα ήττας της ένοπλης πάλης της δεκαετίας του 1940 αλλά και τους διωγμούς που ακολούθησαν- παρέμενε φοβική με χιλιάδες αγωνιστές/αγωνίστριες να βρίσκονται στις εξορίες, τις φυλακές ή στην προσφυγιά, με τις ηγεσίες να συμβιβάζονται όλο και περισσότερο με την αστική εξουσία, με την διαρκή κίνηση χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που έστησαν, προηγουμένως και πολλές φορές από το μηδέν, παράνομους μηχανισμούς επικοινωνίας και πολύμορφης δράσης.

Μία εξέγερση που έφερε δίπλα στον φοιτητικό πυρήνα που την πυροδότησε, και όπως συνηθίζουν να κάνουν οι εξεγέρσεις, τόσο κομμάτια του λαού όπως μαθητές και εργάτες διευρύνοντας τους ίδιους της τους ορίζοντες, όσο όμως και διαφορετικών καταβολών και στόχων, πολιτικές οργανώσεις, ρεφορμιστικές και επαναστατικές.

Μία εξέγερση τέλος, που ηττήθηκε στρατιωτικά πριν προλάβει να εξαπλωθεί και να στήσει νέες εστίες και μέτωπα πάλης, μπροστά στα τεθωρακισμένα και στα μπουλούκια των ένοπλων ασφαλιτών που πυροβολούσαν στο ψαχνό, με δεκάδες νέους και νέες να δολοφονούνται, να συλλαμβάνονται, να βασανίζονται και να φυλακίζονται. Κάτι που – και πάλι – συμβαίνει πάντα στην ιστορία όταν μία σειρά παραγόντων δεν επιτρέπουν την επαναστατική τους ολοκλήρωση.

Η ίδια η δικτατορία, εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων, κατέρρευσε λίγους μήνες μετά, αυτή τη φορά υπό το βάρος της πριμοδότησης εθνικιστικών ομάδων και της υποκίνησης πραξικοπήματος στην Κύπρο, αλλά και της Τούρκικης εισβολής και μετέπειτα κατοχής μεγάλου κομματιού της, υπό την ενορχήστρωση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Η απόσταση από το “ναι” του Λεωνίδα Κύρκου στα σχέδια φιλελευθεροποίησης της χούντας και στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, μέχρι το “Καραμανλής ή τανκς” του Θεοδωράκη, είναι μικρή και ακολουθεί την ίδια πολιτική πορεία υποταγής στην αστική πολιτική με τρανταχτό παράδειγμα τη συγκατάθεση για την πραγματοποίηση των πρώτων μεταδιδακτορικών εκλογών την ημέρα της πρώτης επετείου της εξέγερσης, στις 17 Νοεμβρίου του 1974, με την αστική εξουσία να προσπαθεί να αλλάξει, ακριβώς επειδή τα φοβόταν, τα πιο προωθημένα μηνύματα της ίδια της εξέγερσης αλλά και το ίδιο το λαϊκό ένστικτο πως ο αγώνας αυτός δεν δικαιώθηκε και δεν ολοκληρώθηκε.

Κι όταν ξανάρθει, θα είναι πολλά περισσότερα…

Σήμερα, 50 χρόνια, η εργατική τάξη και ο λαός έχουν πλήρη επίγνωση των ορίων της αστικής δημοκρατίας, της ευκολίας που η ίδια καταρρίπτει τα όποια προσχήματά της μπροστά στην υπεράσπιση της δικτατορίας του κεφαλαίου που συνεχίζει να κυβερνά, αλλά και των συνεχών εναλλαγών μεταξύ των διαχειριστών και πολιτικών εκφραστών της έτσι ώστε να γίνεται πιο παραγωγικά η δουλειά των ιμπεριαλιστών αλλά και της ντόπιας αστικής τάξης.

Μνημόνια, fast track ψηφοφορίες αντιλαϊκών νομοσχεδίων και ιδιωτικοποιήσεις, ακρίβεια, μισθοί που δεν φτάνουν ούτε για να βγει ο μισός μήνας και εντατικοποίηση της εργασίας, ταξικοί φραγμοί σε Παιδεία και Υγεία, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, φασιστικοποίηση των θεσμών και όξυνση της κρατικής καταστολής, περιστολή δικαιωμάτων στον συνδικαλισμό, στη διαδήλωση, στην απεργία.

Και ταυτόχρονα πλήρης υποταγή στις ιμπεριαλιστικές επιταγές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μετατροπή της χώρας σε έναν απέραντο κόμβο και ορμητήριο των πολέμων του Δυτικού Ιμπεριαλισμού σε Ουκρανία, Παλαιστίνη, Αφρική, Βαλκάνια, όπως και κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ για πολεμική προετοιμασία.

Η χυδαία και “μουσειακού” τύπου απόπειρα αστικής αφομοίωσης του αγώνα που έδωσαν τις ημέρες εκείνου του Νοέμβρη δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενοι δεν πρέπει να συναντήσει απέναντί της μια στείρα, επίσης “μουσειακή”, επίκληση στην επανάληψή του. Οι εξεγέρσεις, όπως αυτή του Νοέμβρη του 1973, όπως αντίστοιχα και αυτή του Δεκέμβρη του 2008 δεν επαναλαμβάνονται, καθώς οι συνθήκες που τις πυροδότησαν έχουν πλέον αλλάξει και έρχονται νέες, πιο δύσκολες και πιο περίπλοκες για να ξεγεννήσουν τις νέες, όλο και πιο ώριμες, εξεγερτικές και επαναστατικές απόπειρες. Για αυτό έχουμε κάθε λόγο να λέμε πως, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς της περιόδου, είναι καθήκον μας το να παλέψουμε για την δικαίωση και την ολοκλήρωση όσων άφησε στη μέση εκείνη η εξέγερση.

Είναι καθήκον μας να επικαιροποιήσουμε μέσα στην πραγματικότητα που ζούμε την πάλη για “Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία”, να αντιληφθούμε το πώς μπορούν σήμερα να μεταφραστούν και να γειωθούν κοινωνικά, να βρούμε τις λέξεις και τα σχήματα που θα μπορέσουν να εκφράσουν τις λαϊκές ανάγκες όπως έκαναν τα συνθήματα των πλακάτ εκείνων των ημερών που έγραφαν “Λαέ Χτύπα”, “Επανάσταση λαέ”, “Απόψε πεθαίνει ο Φασισμός”, “Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ”, να κατανοήσουμε πως η “Ταϋλάνδη” του 1973 είναι η Παλαιστίνη του 2023.

Εν μέσω ενός μεγάλου κύκλου ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με την καπιταλιστική κερδοφορία να συνεχίζει να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών του πλανήτη, οι εξεγέρσεις των τελευταίων ετών σε Λατινική Αμερική και Ασία με αποκορύφωμα το κενό εξουσίας που προέκυψε για λίγες ημέρες στη Σρι Λάνκα το 2022, οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες όπως αυτοί που δίνονται στην Αφρική, με την Γαλλία να παίρνει πόδι από χώρες που αποτελούσαν πρώην αποικίες της, οι μητροπολιτικές ταραχές και οι εργατικοί αγώνες που ξεσπούν στα μετόπισθεν της Δύσης με όλο και μεγαλύτερη πυκνότητα, προμηνύουν τις θύελλες της εποχής μας.

Οι δύο πυκνές εβδομάδες που ακολούθησαν το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών και οι πρόσφατοι εμβληματικοί εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες των τελευταίων ετών δεν ανέδειξαν μόνο την αδυναμία και την κρίση των οργανωμένων δυνάμεων. Ανέδειξαν ταυτόχρονα πως, παρά την αστική προπαγάνδα, το ταξικό και λαϊκό δυναμικό υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει αλλά και πως έχει ανάγκη και συμφέρον να αγωνιστεί.

Σήμερα, λίγο μακριά μας, είναι ο Παλαιστινιακός λαός και οι οργανώσεις του που αντιστέκονται σε τέτοιο βαθμό και με τόσο κόστος που ο ρους της ιστορίας μπορεί να αλλάξει εκ νέου, εμπνέοντας τους λαούς όλου του πλανήτη να ξανασηκώσουν το κεφάλι ενάντια στον ιμπεριαλισμό αλλά και ενάντια στον φασισμό.

Είναι χρέος μας να στηρίξουμε και να αναδείξουμε τον δίκαιο αγώνα που διεξάγει τουλάχιστον 75 χρόνια η Παλαιστίνη έναντι του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ όπως και την αντεπίθεση της από τις 7 Οκτωβρίου. Και αυτό γιατί ο αγώνας τους όπως ακριβώς αυτός του Πολυτεχνείου μπόρεσαν και μπορούν να αποτελέσουν το εναρκτήριο έναυσμα για την πυροδότηση ενός αντιμπεριαλιστικού αγώνα, ενάντια στη βία και την καταπίεση καπιταλισμού φασισμού ιμπεριαλισμού.

Τιμή και μνήμη για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του Πολυτεχνείου είναι να διδαχθούμε από την πείρα τους, να συνεχίσουμε από εκεί που αυτοί κατάφεραν να φτάσουν, να απαντήσουμε στα ερωτήματα της δικής μας εποχής και να μας βρει αυτή οργανωμένους και αποφασισμένους, να τολμήσουμε να πάμε τα πράγματα ακόμα πιο μπροστά.

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΑΘΗΝΑ στις 15:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος| ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ στις 17:00 στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

diarkis-agonas@riseup.net da-athens@riseup.net da-thess@riseup.net