Διαρκής Αγώνας | Κάλεσμα στις διαδηλώσεις για τα 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου – ΤΙΜΑΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Από τον Νοέμβρη του ‘73 μέχρι την κατεχόμενη Παλαιστίνη…. 

Τη φετινή χρονιά συμπληρώνονται 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. 51 χρόνια από την κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, που εξελίσσονταν κατά τη διάρκεια της χούντας. Τα επίδικα της εποχής εκείνης παραμένουν επίκαιρα μέχρι και τώρα, νοηματοδοτώντας και δίνοντας κατευθυντήριες γραμμές στους ταξικούς και διεθνιστικούς αγώνες της σημερινής περιόδου.

Έξι χρόνια πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 21 Απριλίου 1967, η πιο στυγνή μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, η Χούντα, παίρνει σάρκα και οστά με στρατιωτικούς όρους. Φυσικά κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία είχαν ΗΠΑ-ΚΥΠ και καθ’ υπόδειξή τους υλοποιήθηκε ο σχεδιασμός της. Ένας βασικός λόγος που τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ελληνική αστική τάξη θεώρησαν αναγκαίο να προβούν σε μια τέτοιας μορφής διακυβέρνηση του ελληνικού (αστικού) κράτους, αφορούσε τον επονομαζόμενο “κομμουνιστικό κίνδυνο”. Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας που υπήρχε ως απόρροια της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας, αποτέλεσε εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη ταξικών κινημάτων. Έπρεπε λοιπόν, να διευθετηθεί από τη μία η αδυναμία λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας με όρους καπιταλιστικής “ανάπτυξης” κι από την άλλη να κατασταλεί ο κοινωνικός – ταξικός παράγοντας, που θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την επιδιωκόμενη κοινωνική ειρήνη. 

Αυτό το διεφθαρμένο καθεστώς εξάντλησε το αντικομμουνιστικό του μένος, με απαγορεύσεις, διώξεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις σε όποιον/α αγωνιζόταν, ενώ παράλληλα στοχοποίησε ως κομμουνιστή οποιονδήποτε αντιφρονούντα. Οι προθέσεις του καθεστώτος ήταν φανερό πως εμπεριείχαν την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παραχώρηση στρατιωτικής βάσης που αξιοποιήθηκε για την στήριξη του Ισραήλ στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο (1967). Επίσης εξίσου φανερό ήταν, πως αποσκοπούσε στη διάλυση εργατικών πολιτικών οργανώσεων και συνδικάτων και στην αύξηση των κερδών των Ελλήνων καπιταλιστών, αφού ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δήλωσε ρητά  προς τους εφοπλιστές ότι  “θα τους παρέχει το παν…” (ακόμα κι αν αυτό σήμαινε τον θάνατο εκατοντάδων εργατών στα εργασιακά κάτεργα). 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε τομή της πάλης λαού και νεολαίας στα μαύρα χρόνια της επταετίας, αν και πυροδοτήθηκε από την διεκδίκηση ελευθεριών των φοιτητών και των φοιτητριών, καθώς στους πανεπιστημιακούς χώρους η στρατιωτική δικτατορία,  στάθηκε αδύνατον να «νομιμοποιηθεί» ιδεολογικά. Εν συνεχεία κατάφερε να αγγίξει πλατύτερα τμήματα της κοινωνίας, αποκτώντας συνολικό ταξικό, λαϊκό, αντιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό χαρακτήρα. Μία εξέγερση που υπήρξε με τη σειρά της αποτέλεσμα του συνδυασμού μιας σειράς αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων: Της πετρελαϊκής κρίσης του 1973, καθώς και της ανικανότητας της κυβέρνησης να καταπολεμήσει τον -συνεχώς αυξανόμενο- πληθωρισμό, όπου παρά τις διακηρύξεις της ότι ήταν εισαγόμενος έφερε τεράστια ευθύνη, με την λαϊκή δυσαρέσκεια να γιγαντώνεται, ενώ μάλιστα την ίδια στιγμή η Χούντα εκπλήρωνε όλα τα χατίρια στο Μεγάλο Κεφάλαιο.

….Διδασκόμαστε από την ιστορική πείρα….

Η 17η Νοεμβρίου αποτέλεσε την κορύφωση του αντιφασιστικού-αντιδικτατορικού αγώνα, και κατέκτησε, ως ιστορική στιγμή πάλης, πολλά από τα δημοκρατικά δικαιώματα που τη σημερινή εποχή θεωρούνται δεδομένα. Ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με τους αγώνες της εποχής, από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του Μάη το ’68 στη Γαλλία, τις αντιδικτατορικές και απεργιακές κινητοποιήσεις σε Χιλή και Ταϊλάνδη, μέχρι το αντιπολεμικό κίνημα αλληλεγγύης στο Βιετνάμ. Η δράση των αγωνιστών του Πολυτεχνείου κατάφερε να συσπειρώσει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού εντός και εκτός των πυλών του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κάνοντας πράξη το “εργάτες, αγρότες, φοιτητές”. 

Έγινε σαφές ότι το όραμα του Πολυτεχνείου αφορούσε το συνολικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και αποτελεί μέχρι και σήμερα φάρο για τα κοινωνικά και ταξικά κινήματα στον ελλαδικό χώρο. Άλλωστε αυτά δεν είναι άλλο παρά σάρκα από τη σάρκα της συνθηματολογίας και της πολιτικής κουλτούρας που καλλιέργησαν οι πάμπολλες κινητοποιήσεις, τις οποίες συμπυκνώνει αυτό που ονομάζουμε Πολυτεχνείο. 

..για να δώσουμε τις μάχες που έχει ανάγκη η εποχή μας…

Στη σημερινή εποχή τα νοήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν άσβεστα στη ριζοσπαστική μνήμη και είναι άμεσα συνδεδεμένα με τους αγώνες που δίνονται. Η ολοένα εντεινόμενη Νάκμπα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μέσω της γενοκτονίας και του εκτοπισμού από τη γη τους, καθώς και η ηρωική αντίσταση που προβάλλουν σε αυτήν τα λαϊκά κινήματα της ευρύτερης περιοχής, αποτελούν την αφορμή για τη θεμελίωση σύγχρονων αντιμπεριαλιστικών κινημάτων και οργανώσεων σε όλη την υφήλιο. Με αυτόν τον τρόπο καταδεικνύεται πως 51 χρόνια μετά, οι φονιάδες των λαών του κόσμου, συνεχίζουν σταθερά την αιματοκύλιση σε μία προσπάθεια, τόσο άντλησης και διαμοιρασμού του χώρου, όσο και καθυπόταξης των πιο ριζοσπαστικών φωνών. Συναντούν όμως τις ίδιες, αξιακά, επίμονες αντιστάσεις. Επιπλέον, η σύγκρουση Δυτικού και Ανατολικού μπλοκ που προκλήθηκε από τη ΝΑΤΟϊκή επιθετικότητα και που έχει μετατρέψει τις πεδιάδες της Ανατολικής Ευρώπης σε ένα απέραντο νεκροταφείο προλεταρίων, θέτει με τη σειρά της νέα ερωτήματα, προκλήσεις και επιταγές στα αντιμπεριαλιστικά κινήματα του τώρα. Αντίστοιχα, με νέους αγώνες να ξεπηδούν εμπνεόμενοι σε κάθε γωνιά του κόσμου, από τη Νέα Καληδονία μέχρι την Αφρική, οξύνεται συνεχώς η σημασία της επικαιροποίησης των εν λόγω προταγμάτων. 

Εγχώρια, η ανάγκη αναζωπύρωσης των αγώνων για ψωμί, παιδεία, υγεία, ελευθερία είναι φανερή. Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ως ενορχηστρωτής της νεοφιλελεύθερης επέλασης πάνω στα κοινωνικά κεκτημένα, έχει επιδοθεί σε μία σειρά αντιλαϊκών και αντικοινωνικών μέτρων, των οποίων τα αποτελέσματα είναι φανερά σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Επιγραμματικά, ακρίβεια, στεγαστική κρίση, εξώσεις-πλειστηριασμοί, ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και απεργίας, κατάργηση του 8ωρου, ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών αγαθών, συρρίκνωση των κοινωνικών κινημάτων κ.α.π., είναι μόνο μερικές από τις αντανακλάσεις της εν λόγω πολιτικής που στόχο έχει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων εγχώριου και ξένου/επενδυτικού κεφαλαίου και παράλληλα την εκμηδένιση των αντιστάσεων.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΨΩΜΙ…

Οι ταξικοί αναβρασμοί στον ελλαδικό χώρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την διαδικασία αποβιομηχάνισης της χώρας, η οποία έχει μακρά ιστορία. Πρώτα έρχεται η υποβάθμιση, ο τεμαχισμός της παραγωγής, οι ιδιωτικοποιήσεις. Μετά δώρο για τους καπιταλιστές αποτελεί το φτηνό εργατικό δυναμικό, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα “αφοπλισμένα” σωματεία, η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, των ωραρίων εργασίας, η δουλειά χωρίς δικαιώματα. Τέλος, έρχεται η πλήρης απελευθέρωση των “λουκέτων”, της διαδικασίας των πτωχεύσεων, οι νομοθετικές παρεμβάσεις, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να δικαιούνται όλο και πιο λίγα ακόμα και στην περίπτωση της απόλυσής τους. Οι πολύχρονοι αγώνες λοιπόν, των εργαζομένων σε διάφορους εργασιακούς τομείς στην Ελλάδα, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μία εμφατική τομή ρήξης μεταξύ των εργατικών και λαϊκών αναγκών και των πολιτικών της ΕΕ. Πολιτικών που οι αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, εφαρμόζουν κατά γράμμα. 

Τεράστια παρακαταθήκη άφησαν και συνεχίζουν να αφήνουν, οι εργατικοί αγώνες των τελευταίων ετών: Οι ταξικές μάχες σε E-food, Wolt, Cosco, Μαλαματίνα, Πετρέλαια Καβάλας, ΛΑΡΚΟ, ΒΦΛ, στα εργοτάξια του Μετρό στην Αθήνα, στους χώρους εργασίας και στους δρόμους μετά το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.

..ΣΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΊΑ.. 

Η εκπαίδευση, η έρευνα και κατ’ επέκταση η φοιτητική πραγματικότητα αντιμετωπίζουν μια σημαντική αναδιάρθρωση, η οποία προκύπτει από τις συνεχώς μεταβαλλόμενες αστικές αναγκαιότητες, με την ενσωμάτωση της «πράσινης-ψηφιακής» οικονομίας και τις επενδύσεις στη βιομηχανία του πολέμου. Η εντατικοποίηση και η μονόπλευρη εξειδίκευση  είναι απότοκο του σχεδιασμού των προγραμμάτων σπουδών σύμφωνα με τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς. Παράλληλα, τίθενται ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση οι οποίοι καθιστούν τις σπουδές εμπόρευμα και μετατρέπουν το Πανεπιστήμιο πότε σε τόπο παραγωγής εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και πότε σε τόπο παραγωγής φθηνού  και αναλώσιμου – ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού. Με το τεράστιο κόστος σπουδών να αναγκάζει τους/τις φοιτητές/τριες να εργάζονται παράλληλα. Με αυτόν τον τρόπο, οι αστικές κυβερνήσεις απαλλάσσονται επίσης, από την υποχρέωση να μεριμνούν για τη στήριξη των φοιτητών, ώστε αυτοί να μπορούν να σπουδάσουν με αξιοπρεπείς όρους. Το τρίπτυχο απαξίωση – υποχρηματοδότηση – εμπορευματοποίηση αποτυπώνεται υλικά στη καθημερινότητά των φοιτητών. Ανεπαρκείς και κατεστραμμένες υποδομές (εστίες, ιδρύματα, αίθουσες), έλλειψη καθηγητών και διοικητικού προσωπικού, υποχρέωση αγοράς αναλώσιμων, εισχώρηση εργολαβιών σε καθαριότητα και σίτιση είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της κατάστασης στα πανεπιστήμια. 

Μέσα από τις μεταρρυθμίσεις των τελευταίων δεκαετιών, τα πανεπιστήμια, αντί να λειτουργούν ως χώροι εκπαίδευσης, ελευθερίας, πολιτικοποίησης και γνώσης, μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε χώρους παραγωγής κέρδους. Για να προστατευτεί η επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων εντάσσονται κατασταλτικά πλαίσια, τόσο με την κατάργηση του ασύλου, τα πειθαρχικά σε φοιτητές, όσο και με την απαγόρευση πολιτικών εκδηλώσεων και φεστιβάλ εντός των σχολών, την καταστροφή πολιτικών υλικών, την επιβολή lockout σε σχολές και την ολοένα και συχνότερη εισβολή μπάτσων μέσα στο άσυλο.

Όμως οι φοιτητές, με όχημα τους μαζικούς φορείς, την συλλογική οργάνωση και δράση, πλάι στους εκπαιδευτικούς και όλες τις εργαζόμενες εντός και εκτός πανεπιστημίων, σηκώνουν αναχώματα ταξικής αλληλεγγύης, με διεκδικήσεις για  πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία καθώς και ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης συνολικά, στο ύψος, πάντα, των λαϊκών αναγκών. 

…ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΔΙΚΑΙΕΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ / ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ. 

Η διαρκώς εντεινόμενη συμμετοχή του ελληνικού κράτους, καθ’ εντολή των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ –  ΕΕ – Ισραήλ, αποτελεί μια στρατηγική πολιτική επιλογή που βαθαίνει την εμπλοκή της χώρας μας σε πολεμικές συγκρούσεις και επεκτατικά σχέδια. Στην ουσία, ο ελλαδικός χώρος έχει μετατραπεί σε μια απέραντη στρατιωτική βάση ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ, με σημεία όπως η Αλεξανδρούπολη, η Σούδα και η Ελευσίνα να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στους σχεδιασμούς του. Με τα πρόσφατα σχέδια για αναβάθμιση της Σούδας και την εγκατάσταση του στρατηγείου της ευρωπαϊκής αποστολής κατά των Χούθι στη Λάρισα, η Ελλάδα εμπλέκεται άμεσα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Παράλληλα, είδαμε τον ελληνικό στρατό να αναλαμβάνει ρόλο security του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Μέση Ανατολή, στηρίζοντας έτσι ενεργά το γενοκτονικό Ισραηλινό κράτος. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η πάλη για την απεμπλοκή της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του Ισραήλ είναι ζωτικής σημασίας και συνδέεται άμεσα με την στήριξη της παλαιστινιακής αντίστασης.

Μια αντίσταση που αποτελεί το πιο φωτεινό κομμάτι ενός μωσαϊκού που συνθέτει την αντιιμπεριαλιστική – αντιαποικιοκρατική πάλη ανά τον κόσμο. Από την Παλαιστίνη, τον Λίβανο και την Ελλάδα, μέχρι την Μπουρκίνα Φάσο και τον Νίγηρα. 

Η πραγματική διεθνιστική αλληλεγγύη με τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού μπορεί να εκφραστεί μόνο μέσα από τη ρήξη με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της.

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΣΏΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ

Ο κόκκινος Νοέμβρης μας διδάσκει ότι όσο ισχυρός και αν είναι ο αντίπαλος, όταν λαός και νεολαία οργανώνονται μπορούν να τον ανατρέψουν. Οι οργανωμένοι αγώνες συνεχίζουν να δημιουργούν ρήγματα στην δικτατορία του κεφαλαίου όποια μορφή και αν παίρνει.

Η εργατική τάξη, αυτή που παράγει όλο τον πλούτο, τον οποίο καρπώνονται μια χούφτα παρασίτων, αυτή που παλεύει για μια αξιοπρεπή ζωή, για εργασία με δικαιώματα, μέτρα ασφαλείας/υγείας και μισθούς στο ύψος των αναγκών της, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, είναι αυτή που κάνει τον κόσμο να γυρνάει και δεν δέχεται να βάλει πλάτη στους φονιάδες των λαών. Η φετινή 17η Νοέμβρη έρχεται λίγες μέρες πριν την μεγάλη Γενική Απεργία της Τετάρτης 20/11, και ως συνέχεια των εργατικών αγώνων της τελευταίας περιόδου.

Μέσα από τους αγώνες του προλεταριάτου, διδασκόμαστε ότι ο ταξικός και λαϊκός αγώνας καθώς και η διεθνιστική αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης και του Λιβάνου, στον λαό της Υεμένης, στους λαούς της Αφρικής και της Νέας Καληδονίας που βιώνουν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και βρίσκουν το σθένος να αντισταθούν, έχουν τρόπους να εκφραστούν και να εκδηλωθούν ενιαία. Και τους τρόπους αυτούς, μόνο εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες, μπορούμε να τους εντοπίσουμε και να τους μετατρέψουμε σε ύλη, σε οργάνωση, σε αγώνα. 

Αποτελεί ανάγκη και χρέος το να αγωνιστούμε για την απεμπλοκή της χώρας από όλα τα ενεργά πολεμικά μέτωπα, για την ακύρωση των οικονομικών και πολεμικών συμφωνιών με το Ισραήλ, με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, για να φύγουν άμεσα όλες οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που έχουν κατακλύσει την ελληνική επικράτεια. Να αγωνιστούμε για να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται εκτός συνόρων, αλλά και για την έξοδο της χώρας τόσο από την ΕΕ όσο και από το ΝΑΤΟ ως βήματα, προϋποθέσεις και στόχους που είναι διαλεκτικά συνδεδεμένοι με την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος, της αστικής εξουσίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στόχοι που, εκτός από διεθνιστικό προλεταριακό καθήκον, εμπερικλείουν και προασπίζονται τα υλικά ταξικά μας συμφέροντα. Στόχοι που μπορούν να “κόψουν” δισεκατομμύρια από τις πολεμικές βιομηχανίες και να τα δώσουν στην κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών, αλλά και στόχοι που συνδέονται διαλεκτικά με την ανατροπή αυτής καθ’ αυτής της αστικής εξουσίας που μας βυθίζει στη φτώχεια μέσω της ακρίβειας, που μας ξεζουμίζει όλο και πιο εντατικοποιημένα και χωρίς δικαιώματα στη δουλειά, που ιδιωτικοποιεί και κερδοσκοπεί πάνω σε κάθε μας ανάγκη, την ενέργεια, το νερό, την υγεία, τις μετακινήσεις, την μόρφωσή μας, που μας υπολογίζει όλο και πιο φτηνά και μας πεθαίνει κυριολεκτικά στο όνομα της “εθνικής ενότητας” και της “ανάπτυξης” της κερδοφορίας της, στα τρένα, στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, στους χώρους δουλειάς, στα αστυνομικά μπλόκα.

Το Πολυτεχνείο, όπως και η Παλαιστινιακή και Λιβανέζικη Αντίσταση, αποτελει το εναρκτήριο έναυσμα για την πυροδότηση ενός αντιμπεριαλιστικού αγώνα, ενάντια στη βία και την καταπίεση καπιταλισμού – φασισμού – ιμπεριαλισμού. Είναι καθήκον μας να επικαιροποιήσουμε μέσα στην πραγματικότητα που ζούμε την πάλη για “Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία”, να βρούμε τις λέξεις και τα σχήματα που θα μπορέσουν να εκφράσουν τις λαϊκές ανάγκες όπως έκαναν τα συνθήματα των πλακάτ εκείνων των ημερών που έγραφαν “Λαέ Χτύπα”, “Επανάσταση λαέ”, “Απόψε πεθαίνει ο Φασισμός”, “Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ”, να κατανοήσουμε πως η “Ταϋλάνδη” του 1973 είναι η Παλαιστίνη του 2024. Η σύνδεση της φετινής 17ης Νοέμβρη με τους εν εξελίξει αντιμπεριλιαστικούς αντιπολεμικούς διεθνιστικούς αγώνες της εποχής μας νοηματοδοτείται και με την κατάληξη της πορείας της Αθήνας στις 2 πρεσβείες, των ΗΠΑ και την Ισραηλινή, συνδέοντας τα νοήματα του Πολυτεχνείου με την σημερινή συγκυρία.

Τιμή και μνήμη για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του Πολυτεχνείου είναι να διδαχθούμε από την πείρα τους, να συνεχίσουμε από εκεί που αυτοί κατάφεραν να φτάσουν, να απαντήσουμε στα ερωτήματα της δικής μας εποχής και να μας βρει αυτή οργανωμένους και αποφασισμένες, να τολμήσουμε να πάμε τα πράγματα ακόμα πιο μπροστά.

Η φετινή 17η Νοέμβρη νοηματοδοτείται και από την απόδοση τιμής στον αναρχικό σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη, που έπεσε μαχόμενος την 31η Οκτώβρη, στην οδό Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους. Γι’ αυτό και φέτος, στην πορεία της Αθήνας θα συγκροτηθεί ένα ενιαίο μετωπικό μπλοκ, το οποίο θα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του συντρόφου μας, θυμίζοντας μας το διαχρονικό σύνθημα “με αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας”. Εκφράζουμε την αμέριστη δύναμη, συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στην τραυματισμένη συντρόφισσα Μαριάννα και στην συντρόφισσα Δήμητρα και στον σύντροφο Δημήτρη, που κατηγορούνται χωρίς στοιχεία και με ένα εξ ολοκλήρου βασισμένο στη μιντιακή προπαγάνδα κατηγορητήριο.

Καλούμε όλες & όλους να συμμετάσχουν στις φετινές διαδηλώσεις της 17ης Νοέμβρη !

-ΑΘΗΝΑ: 13:00 Πολυτεχνείο, συμμετέχουμε στο μπλοκ που αφιερώνεται στη μνήμη του συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη

-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 17:00 Πολυτεχνείο ΑΠΘ