Ακίνητα στα “ύψη” και συν – ιδιοκτησία για λίγους και εκλεκτούς.
Με τη συγκατοίκηση να αποτελεί πλέον τον μοναδικό τρόπο για να μπορέσει κανείς να ενοικιάσει ένα σπίτι σήμερα, μια νέα “τάση”, έρχεται να προστεθεί στη μαφιόζικη αγορά των ακινήτων. Το μοντέλο της συνιδιοκτησίας, αποτελεί ήδη έναν από τους πιο πολυδιαφημισμένους και ιδανικούς τρόπους για να μπορέσει κανείς να αποκτήσει το “σπίτι των ονείρων του”.
Το μοντέλο αυτό, το οποίο δοκιμάστηκε και αναπαράχθηκε πολύ σε Αμερική και Ευρώπη, αποτελούσε στην αρχή μία ελκυστική πρόταση για όσους επιθυμούσαν να αγοράσουν μία εξοχική κατοικία σε δημοφιλείς προορισμούς απευθυνόμενο κυρίως στα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Πλέον, η λύση αυτή έρχεται να προστεθεί και να “καλύψει” τις ανάγκες κυρίως των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που επιθυμούν να αγοράσουν το δικό τους σπίτι.
Η συγκατοίκηση, άνοιξε τον δρόμο, για αυτή τη νέα συνθήκη, καθώς πλέον η ιδέα της κοινής διαβίωσης αποτελεί μία και ίσως τη μοναδική οικονομική λύση για
να μπορέσει κανείς να καλύψει τις στεγαστικές του ανάγκες. Με τις τιμές των ακινήτων να ανεβαίνουν με ταχύτατους ρυθμούς και με το συνεχιζόμενο πληθωρισμό να επηρεάζει αρνητικά τις τιμών των βασικών στεγαστικών και καταναλωτικών αναγκών, το δικαίωμα στη στέγαση αποτελεί πια παρελθόν.
Οι αλλεπάλληλες εξώσεις και οι πλειστηριασμοί, τα νέα και ολοένα και περισσότερα “ελκυστικά” στεγαστικά δάνεια, η συνεχιζόμενη αύξηση του κλάδου της κατασκευής, η Χρυσή Βίζα και οι βραχυχρόνιες μισθώσεις, έχουν μετατρέψει τις στεγαστικές ανάγκες σε προϊόν προς κατανάλωση, ενώ η κατοικία ως κοινωνικό και ταξικό δικαίωμα έχει μετατραπεί σε προνόμιο της κοινωνικής μειοψηφίας.
Οι αστικές πολιτικές και η κεφαλαιοκρατική στεγαστική κατεύθυνση η οποία ακολουθείται, θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη στεγαστική κρίση, ενώ σύντομα μια νέα φούσκα στον τομέα των ακινήτων πρόκειται να εκραγεί. Μεγάλα κεφάλαια (σε Ελλάδα κυρίως το Ισραηλινό και το Κινέζικο) επενδύουν εκατομμύρια στην αγορά κατοικίας, ενώ ο αστικός χώρος λογίζεται πλέον ως εμπορικός, διώχνοντας και αποκλείοντας την εργατική τάξη και το λαό από τη ζωή εντός του.
Το ζήτημα της στέγασης, ως ζήτημα υλικής αποστέρησης αλλά και η ολοένα και μεγαλύτερη προώθηση των αστικών συμφερόντων, με την εμπορευματοποίηση της κατοικίας, αποτελούν και τις προϋποθέσεις για την εκδήλωση κοινωνικών δράσεων στην εποχή της κρίσης της κατοικίας.
Το πρόβλημα της στέγασης επομένως δεν αποτελεί απλώς μια ακόμα πολιτική διεκδίκηση δικαιωματικού χαρακτήρα. Αντιθέτως αποτελεί μια επείγουσα πολιτική αναμέτρηση για την αλλαγή ή και απαλλαγή από τη σύγχρονη ολοκληρωτική και καταστροφική ανάπτυξη των παγκόσμιων πόλεων. Αποτελεί, με άλλα λόγια ένα ακόμα θεμελιακό στοιχείο για την διαβίωση της τάξης μας.
