Άλλος ένας νεκρός εργάτης στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας…
Νεκρός ανασύρθηκε εργάτης στον Πειραιά ο οποίος εκτελούσε εργασίες σε παλιό φρεάτιο αποχέτευσης, όταν το έδαφος υποχώρησε με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί αφού καταπλακώθηκε από χώματα και πέτρες, τη Δευτέρα 2 Οκτωβρίου. Οι εργασίες τελούνταν στα πλαίσια της ανάπλασης του Αγίου Διονυσίου, έργο της περιφέρειας Αττικής και του δήμου Πειραιά που είχε δοθεί σε εργολάβο.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της υποστελέχωσης των υπηρεσιών σε περιφέρειες και δήμους, η οποία αξιοποιείται από τις διοικήσεις τους για να δίνουν όλα τα έργα σε εργολάβους και να κυριαρχεί η εργοδοτική ασυδοσία.
Το Εργατικό Κέντρο Πειραιά σε ανακοίνωσή του σε σχέση με το θανατηφόρο εργατικό “ατύχημα” αλλά και τον τραυματισμό εργαζομένου – την ίδια ημέρα- σε ναυπηγείο στη Σαλαμίνα σε εργασίες συντήρησης και ελέγχου σε γερανό αναφέρει:
“Δεν πάει άλλο με το “πάμε και όπου βγει”. Δεν ανεχόμαστε να μην υπολογίζουν την ζωή μας μπροστά στα κέρδη τους. Τώρα να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς από την κυβέρνηση, την περιφέρεια, τους δήμους και την εργοδοσία.
Καλούμε τα σωματεία μέλη μας, την εργατική τάξη του Πειραιά να μην ανεχτεί άλλο αυτή την κατάσταση. Δεν θα περιμένουμε το επόμενο εργοδοτικό έγκλημα.
Αύριο Τρίτη 3 Οκτώβρη παίρνουμε ΟΛΟΙ μέρος στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργανώνει το Εργατικό Κέντρο Πειραιά στις 19.00 στην πλατεία Κοραή και πορεία στην περιφέρεια Πειραιά.”
Αν και για εμάς οι νεκροί της τάξης μας, είναι οι – πολλές φορές – ανώνυμοι δικοί μας άνθρωποι, η κατακόρυφη αύξηση των εργατικών “ατυχημάτων” – τουλάχιστον 138 είναι μόνο οι νεκροί τους τελευταίους 9 μήνες -, με πρόσφατο παράδειγμα τον τραγικό θάνατο καθαρίστριας μπροστά στην κόρη της πριν λίγες ημέρες στο Μεσολόγγι, παραμένει ένας σημαντικός δείκτης της υποτίμησης της εργασίας και των ζωών μας που γιγαντώνει η εντατικοποίηση της εργασίας, η απουσία ελέγχων, η έλλειψη μέτρων προστασίας της ζωής και της υγείας των εργαζομένων, η διάλυση του ΣΕΠΕ.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Μόνο η οργάνωση στα ταξικά σωματεία, η αυτοτελής αντικαπιταλιστική εργατική πολιτική και πάλη, η ενεργή συμμετοχή και της δικής μας τάξης σε αυτό τον πόλεμο μπορεί να εγγυηθεί ακόμα και τα στοιχειώδη:
Το να γυρνάμε στα σπίτια μας μετά το μεροκάματο, το να μην καταλήγουμε ούτε στα νοσοκομεία, ούτε στον τάφο.
Μόνο εμείς μπορούμε να μιλήσουμε για όσους χάθηκαν ως παράπλευρη απώλεια στη διαδικασία συσσώρευσης κερδών για τους καπιταλιστές, μόνο η οργάνωσή μας μπορεί να εκδικηθεί για τους νεκρούς μας αλλά και να προασπιστεί τα συμφέροντα και τις ζωές των εργαζομένων και του λαού.