Ανταπόκριση από τις διαδηλώσεις σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη για τα 16 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου & από την εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08.

Από νωρίς το πρωί της 6ης Δεκέμβρη, στο μνημείο του Αλέξη Γρηγορόπουλου συγκεντρώθηκε κόσμος για να τιμήσει τον Αλέξη, να αφήσει ένα λουλούδι ή ένα στεφάνι, για να υπερασπιστεί την συλλογική μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς, την μνήμη που μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά αποτελώντας ορόσημο της μεταπολιτευτικής ιστορίας. Η 6η Δεκέμβρη έχει χαραχτεί στη λαϊκή μνήμη ως μία μέρα που πυροδότησε την λαϊκή οργή απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στα διαρκή εγκλήματα και την αδικία του συστήματος. Γι’ αυτό, η λαϊκή μνήμη και η ταξική συνείδηση μπόρεσαν να μετουσιώσουν την ιστορική πείρα σε αγωνιστική διάθεση, με αποτέλεσμα να δούμε σε όλη την Ελλάδα συγκεντρώσεις και πορείες, παρά την ολοκληρωτικού τύπου καταστολή, που αποσκοπούσε στην τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας και στην εξαφάνιση των πολιτικών νοηματοδοτήσεων του “Τι ήταν και τι είναι μέχρι και σήμερα ο Δεκέμβρης”. Η λαϊκή – ταξική οργή του φετινού Δεκέμβρη δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από την αγανάκτηση του λαού τόσο για την ακρίβεια, τους πετσοκομμένους μισθούς, την εμπλοκή της χώρας σε πολέμους και τις δαπάνες για μπάτσους και για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ΝΑΤΟ – ΕΕ – σιωνισμού, την ίδια ώρα που ιδιωτικοποιούν την υγεία, την παιδεία, το ρεύμα, τις συγκοινωνίες και κάθε κοινωνικό αγαθό, το μετατρέπουν σε εμπόρευμα. Την αγανάκτηση του λαού για την ατιμωρησία των υπευθύνων των Τεμπών, αλλά και για τις αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης που όπως φαίνεται προστατεύει επιφανείς διεφθαρμένους βιομηχάνους, μπάτσους δολοφόνους, βιαστές, γυναικοκτόνους, μαστροπούς, ενώ ταυτόχρονα, δεν διστάζει να βάζει στην φυλακή αγωνιστές και αγωνίστριες ακόμα και χωρίς στοιχεία, όπως τα πρόσφατα παραδείγματα των Αμπελοκήπων και του ανήλικου αγωνιστή Κ.Κ από το Μεσολόγγι, αλλά και του ειδικού βάρους της απόφασης της αστικής δικαιοσύνης, να προφυλακίσει τον Νίκο Ρωμανό λίγες μέρες πριν την 6η Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα, η φετινή 6η Δεκέμβρη απέδωσε φόρο τιμής και στον αναρχικό αγωνιστή Κυριακό Ξυμητήρη, που έπεσε νεκρός στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, στις 31 του Οκτώβρη.

Περιγράφοντας τη φετινή 6η Δεκέμβρη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, παρατηρήθηκε ήδη από το πρωί, αλλά και καθόλη τη διάρκεια της ημέρας, πως πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες “προληπτικές προσαγωγές”, είτε σε σημεία προσέγγισης των πορειών, είτε ακόμα και έξω από σπίτια αγωνιστ(ρι)ών. Συγκεκριμένα, στην Αθήνα έγιναν σχεδόν 100 προσαγωγές κάποιες εκ των οποίων μετατράπηκαν μάλιστα σε συλλήψεις με βαρύτατο κατηγορητήριο κακουργηματικού χαρακτήρα, ενώ στην Θεσσαλονίκη γίναμε μάρτυρες ενός φρικιαστικού κατασταλτικού σχεδίου της ΕΛ.ΑΣ, με 112 συλλήψεις στον σωρό, με την κατηγορία της διατάραξης κοινής ειρήνης. Η διάταξη των αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γωνία του κέντρου των δύο πόλεων, η βιαιότητα με την οποία πραγματοποίησαν τις “προληπτικές” προσαγωγές, η προκλητική επιθετική τους παρουσία καθ’όλη τη διάρκεια της συγκεκριμένης μέρας, δείχνουν πως υπήρχε πολιτική εντολή να επιτίθενται, να προσαγάγουν, να χτυπούν διαδηλωτ(ρι)ες στο ψαχνό.

Οι καταγγελίες αστυνομικής βίας, αλλά και το πλήθος των συλλήψεων, δείχνει πως αποτελούσε κεντρική επιδίωξη της στρατηγικής της κυβέρνησης, η επιβολή ολοκληρωτικής καταστολής (η οποία συνεχίστηκε και την επόμενη ημέρα στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης με την απρόκλητη επίθεση σε αλληλέγγυο κόσμο), αλλά και ο δικαστικός ρεβανσισμός που ακολούθησε, με το “φόρτωμα” ανυπόστατων κατηγοριών σε τεράστιο πλήθος κόσμου. Όλα αυτά σκιαγραφούν την προσπάθεια εφαρμογής του δόγματος “νόμος και τάξη”, την επιδιωκόμενη τρομοκράτηση κάθε μαθητή, φοιτήτριας, εργαζομένου, αγωνιστή που θέλει να συμμετάσχει στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη και σε κάθε πορεία και κινητοποίηση και να αντισταθεί στα σχέδια της αστικής τάξης. Η καταστολή και η αστική προπαγάνδα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αστικής πολιτικής κι έρχονται ως συμπλήρωμα και αναγκαία συνθήκη, ώστε το σύστημα να επιβάλλει στον λαό την φτωχοποίηση και την αφαίμαξη του. Ωστόσο, η μαζικότητα των διαδηλώσεων σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη, αλλά και η μαχητικότητα διαδηλωτών και διαδηλωτριών, δείχνουν πως η φλόγα του Δεκέμβρη καίει ακόμα, πυροδοτώντας και συνδέοντας τις εξεγέρσεις του χθες με τους αγώνες του σήμερα.

Ιδιαίτερα στα Εξάρχεια, με επίκεντρο το μνημείο του Αλέξη και τα γύρω στενά, έγιναν μαζικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, παρά την αστυνομοκρατία στο κέντρο, αμφισβητώντας στην πράξη την παντοδυναμία των κατασταλτικών μηχανισμών. Με όλες τις κινηματικές πρακτικές, από τις μαζικές και δυναμικές πορείες, μέχρι τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, το κίνημα τιμά τόσο τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, αλλά και τον Κυριάκο Ξυμητήρη, ενώ ταυτόχρονα θυμίζει τη δύναμη της δικαιοσύνης του δρόμου που μπορεί και αυτή να καθορίζει τους κοινωνικούς – ταξικούς συσχετισμούς, αποφασίζοντας τι θα επιτρέψει και τι όχι. Η δύναμη αυτή όταν πλατύνει, μαζικοποιηθεί και ριζοσπατικοποιηθεί μπορεί να επιβάλλει το δίκιο των πολλών (της εργατικής τάξης και του λαού) έναντι των συμφερόντων των λίγων (του κεφαλαίου και του κράτους του).

Όπως γράφαμε και στο κάλεσμα μας:

“Διδασκόμενοι από την 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ… ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ. Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.”

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ Ν. ΡΩΜΑΝΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΤΗΝ Δ.Δ., ΤΟΝ Δ. ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ