«Χρυσές Βίζες», «Χρυσές Μπίζνες» και «Χρυσή Ζωή»
«Ανάρπαστα τα πενήντα πολυτελή διαμερίσματα στο νέο Hilton». Αυτός είναι ο τίτλος εφημερίδας για την επίσημη πλεόν πώληση των διαμερισμάτων από 75 τ.μ. έως και 400 τ.μ. με μέσο όρο άνα τετραγωνικό στα 20.000 με 22.000 ευρώ. Δηλαδή περίπου από 1,5 εκατ., έως και 8.000.000 εκατ. ευρώ. Και αυτή σίγουρα δεν είναι η αρχή και όπως φαίνεται ούτε και το τέλος.
Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η επένδυση, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα, επέφερε 350 απολύσεις. Ένα σχέδιο δηλαδή, μαζικής εκκαθάρισης από εργαζομένους, ξεκαθαρίζοντάς τους μάλιστα ότι η εταιρεία δεν πρόκειται να διασφαλίσει τις θέσεις εργασίας και το εισόδημά τους ούτε το διάστημα που θα τελούνται οι εργασίες αλλά ούτε και με την επαναλειτουργία του και τη νέα μορφή του. Και πέρα από το τι σηματοδοτεί αυτό για τον κόσμο της εργατικής τάξης συνολικότερα, έρχεται και η «νέα τάξη πραγμάτων» όσον αφορά την κατοικία και το στεγαστικό δικαίωμα.
Παλάτια χρυσοστόλιστα, χαρέμια με διαμάντια. Αυτή είναι η νέα εποχή για το κέντρο της Αθήνας. Μια νέα εποχή που έρχεται να πατήσει από τη μία στην ολοένα και αυξανόμενη τιμή των βασικών αγαθών, των τροφίμων, του ρεύματος, της στέγης και από την άλλη στη συνεχιζόμενη επίθεση του κεφαλαίου στα εργασιακά δικαιώματα, στους μισθούς, στις συντάξεις.
Το ζήτημα της κατοικίας ανέκαθεν αποτελούσε ένα συνεχές πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα στο οποίο συμπυκνώνεται εν ολίγοις η ταξική κοινωνική διαστρωμάτωση. Τα τελευταία χρόνια όμως, και ειδικά μετά το 2008 και την κρίση των «κόκκινων δανείων», το ζήτημα της κατοικίας απασχολεί όλο και περισσότερο. Όχι βέβαια σαν αντικείμενο πραγματικής διεκδίκησης, αλλά σαν αντικείμενο συνεχούς εκμετάλλευσης. Οι καπιταλιστικοί νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης έχουν μετατρέψει την κατοικία από κοινωνικό αναγκαίο αγαθό σε εμπορική προσοδοφόρα επένδυση με ότι αυτό συνεπάγεται.
Και όσο η κατοικία αποτελεί τη χωρική έκφραση των οικονομικών και κοινωνικών προγραμμάτων ανάπτυξης του εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος, το μεγάλο επενδυτικό κύκλωμα και το real estate κεφάλαιο διεισδύει όλο και περισσότερο στη στεγαστική αγορά. Η Αθήνα, έχει μετατραπεί σε προορισμός «city break», ένας τουριστικός και εμπορικός δηλαδή προορισμός για «λίγους και εκτλεκτούς». Τα εγκαταλελλειμμένα και σκοπίμως παραμελλημένα κενά διαμερίσματα έχουν αγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές, κυρίως από ξένουνς επενδυτές (Κίνα, Τουρκία, Ισραήλ κ.α.), και η πώλησή τους ή η ενοικίασή τους αποκλείει ή και διώχνει τους μέχρι πρότινος κατοίκους της πόλης.
Η όξυνση της στεγαστικής επισφάλειας συνιστά μια πολιτική επιλογή. Μια πολιτική των αγορών και του κεφαλαίου εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας και σε τελική ανάλυση εις βάρος της ίδιας της φυσιογνωμίας της πόλης.