Διαρκής Αγώνας | Εισήγηση της εκδήλωσης αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που πραγματοποιήθηκε 22 Μάη στον πολιτικό χώρο του Διαρκούς Αγώνα στην Αθήνα (Μεθώνης 48) με την συμβολή του συντρόφου Mohammed Khatib (συντονιστή Ευρώπης του Samidoun, δικτύου για τους παλαιστινίους κρατούμενους)

Στις 22/5 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στον πολιτικό χώρο του Διαρκούς Αγώνα στην Αθήνα, κατά την οποία δημοσιεύσαμε την συνέντευξη του Mohammed Khatib, καθώς θεωρούμε πως είναι σημαντικό για όλες κι όλους μας να ακούμε και να μαθαίνουμε από Παλαιστίνιους και πόσο μάλλον από Παλαιστίνιους που συμμετέχουν σε δίκτυα όπως αυτό του Samidoun, που αποτελεί ένα διεθνές δίκτυο με ενεργή πολιτική δράση αλληλεγγύης, τόσο στους παλαιστίνιους κρατούμενους, όσο και στον ίδιο τον αγώνα απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Η δημοσίευση της συνέντευξης ευελπιστούμε να αποτελέσει ένα ακόμα εργαλείο – όπλο στα χέρια κάθε αγωνιστή κι αγωνίστριας που εντάσσεται στις γραμμές του εγχώριου αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε πως το Samidoun ως δίκτυο και πριν αλλά και κυρίως μετά την 7η Οκτώβρη έχει δεχτεί ιδιαίτερη καταστολή σε χώρες όπως η Γερμανία και το Βέλγιο με απαγορεύσεις και χτυπήματα διαδηλώσεων και διώξεις αγωνιστών που συμμετέχουν σε αυτό. Ο ίδιος ο Mohammed διώκεται για την πολιτική του δράση, καθώς δέχεται απειλές από το Βέλγικο κράτος, για να παρθεί πίσω η άδεια παραμονής του στο Βέλγιο. Σε αυτά τα πλαίσια μαζί με τους αγώνες αλληλεγγύης και στήριξης του παλαιστινιακού λαού, έχει ξεκινήσει και μια καμπάνια ενάντια στην προαναφερθείσα δίωξη του αγωνιστή Mohammed Khatib. Κρίνουμε ότι αυτό που συνέβη με τους 9 μετανάστες/τριες συντρόφους/ίσσες – συλληφθέντες /εισες της Νομικής, που το ελληνικό κράτος έχει εκκινήσει τις διαδικασίες απέλασης τους δεν είναι ξεκομμένο από τα γεγονότα στο Βέλγιο και από τις ευρύτερες ντιρεκτίβες της ΕΕ. Γι’ αυτό κιόλας η εμπειρία του συντρόφου Mοhammed είναι σημαντική για το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, αλλά και για να αντιληφθούμε το μέγεθος και τις συντονισμένες προσπάθειες “τερροροποίησης” της αλληλεγγύης.

Ιδιαίτερα σε μία τέτοια συνθήκη, όπως αυτή που επέφερε η 7η Οκτώμβρη, που σηματοδότησε τις παγκόσμιες γεωπολιτικές εξελίξεις, ανοίγοντας εκ νέου ένα ενεργό πολεμικό μέτωπο στη Μέση Ανατολή, ένα μέτωπο που μετά από οχτώ δεκαετίες κατοχής και αντίστασης, το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ήθελαν να κλείσουν με τους Παλαιστίνιους ηττημένους και χωρίς φωνή.

Συγχρώνως πρέπει να μην ξεχνάμε πως η αντίσταση των Παλαιστινίων κατάφερε να ξαναγεννήσει ελπίδα στους καταπιεσμένους λαούς όλου του πλανήτη, να αποδείξει πως δεν είναι μάταιο να αντιστέκεσαι και να μας ανοίξει νέες δυνατότητες αγώνα, κάνοντας τον αιματοβαμμένο αγώνα τους, μεγενθυτικό φακό του χάσματος, που προϋπήρχε και εκφραζόταν πολύμορφα, μεταξύ της αστικής εξουσίας και των λαών σε μια σειρά χώρων, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Στην Ελλάδα υπήρχαν και πριν την ηρωική αντεπίθεση της 7ης Οκτώβρη κομβικοί αγώνες αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Σε αυτήν την συνθήκη και μετά την 7η Οκτώβρη και λόγω της ηρωικής παλαιστινιακής αντίστασης είναι πιο αναγκαίο από ποτέ όχι μόνο να υπάρξει έκφραση αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης που κυριολεκτικά σφαγιάζεται, αλλά και να αναγνωρίζουμε πως ο δίκαιος αγώνας τους ανοίγει τον δρόμο του αντικαπιταλιστικού/αντιμπεριαλιστικού αγώνα για τους λαούς όλου του κόσμου.

Θα επισημάνουμε , θα σταθούμε και θα αναδείξουμε δύο σημεία της συνέντευξης που όπως είπαμε και πρίν είναι σημαντικά να ψηλαφίζουμε σαν οργανωμένες δυνάμεις του αντιπολεμικού – αντιμπεριαλιστικού κινήματος, στην προσπάθεια ανάδειξης του αγώνα των Παλαιστίνιων, αλλά και όσα αυτός μπορεί να μας προσφέρουν και να μας διδάξει.

Το πρώτο αφορά την ενότητα του λαού της Παλαιστίνης, τόσο του άμαχου πληθυσμού, όσο και της αντίστασης.  Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία της Παλαιστίνης, καθώς δεν  είναι λίγο για έναν λαό να βρίσκεται υπό καθεστώς κατοχής, εμπάργκο, διωγμών, καθημερινών δολοφονιών και εκτοπισμών και διασποράς τoυλάχιστον 7 εκατομμ. Παλαιστίνιων για πάνω από 8 δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο λαός έχει αντέξει αυτόν τον πόλεμο μέχρι σήμερα, έχτισε μία πόλη κάτω απ’ την Γάζα, οργάνωσε μια στρατιωτική αντεπίθεση, ούτε ότι μένει εκεί ακόμα και μετά τους βομβαρδισμούς.

Όπως επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε, ποιο είναι το κράτος του Ισραήλ, που χτίστηκε με όρους βίαιης αρπαγής και ορίζοντας ως ατομική ιδιοκτησία κομμάτια της παλαιστινιακής γης, βλέποντας παράλληλα τις τρομερές αντιφάσεις στο εσωτερικό του με τωρινή κυβέρνηση προσδεδεμένη πλήρως στο πλευρό της Δύσης και μεγάλη ακροδεξιά και φασιστική πτέρυγα.

Όλα αυτά φυσικά δεν περνάνε απαρατήρητα στη διεθνή σκηνή, είδαμε μεγαλειώδης κινητοποιήσεις τόσο στην Ευρώπη -οι οποίες δεχτήκαν και δέχονται μεγάλη καταστολή από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης-, όσο και στη Μέση Ανατολή με αποκορύφωμα την δράση των Χούθι, που μπλόκαραν μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας οικονομίας με τις επιθέσεις τους στην Ερυθρά Θάλασσα. Να σημειώσουμε πως όταν ο λαός της Υεμένης είναι ένας από τους φτωχότερους λαούς της Μ. Ανατολής. Όπως επίσης υψίστης σημασίας ήταν και η απάντηση που έδωσε το Ιράν μετά την επίθεση στην πρεσβεία του στη Συρία από το Ισραήλ και αξίζει να σημειωθεί ότι ότι το Ιράν αυτή τη φορά επέλεξε να εμπλακεί στον πόλεμο και αυθύπαρκτα, ως κρατική οντότητα (κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία 50 χρόνια και συγκεκριμένα από τον πόλεμο του 1973) ακόμα και αν αναγνωρίσουμε την κίνηση αυτή σαν αμυντική απάντηση.

Ένα πρώτο συμπέρασμα και ένα πόρισμα που μπορούμε για αρχή να βγάλουμε είναι πως η ίδια η Παλαιστίνη μετά την 7η Οκτώβρη σταμάτησε μια διαδικασία εξομάλυνσης μια διαδικασία που η Δύση με κύρια δύναμη τις ΗΠΑ στόχευε στον αφανισμό της. Και είναι η ακλόνητη διάθεση για αντίσταση από την πλευρά του λαού της Παλαιστίνης που αρνείται να υποταχθεί και επιμένει να δημιουργεί πρόβλημα στα σχέδια του Ισραήλ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή.

Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα θέλαμε να σταθούμε έχει να κάνει με το να αναγνωρίζουμε που είμαστε (στη Δύση δηλαδή) και πόσο εύκολα μπορούμε ακόμα και οργανωμένες δυνάμεις να παρασυρθούν από τη δυτική προπαγάνδα , να εγκλωβιστούν και να θέσουν κολλήματα σε σχέση με έναν πραγματικό εθνικοαπελευθερωτιικό αγώνα που πραγματοποιείται στη Μ. Ανατολή αυτή τη στιγμή, και να κρίνουμε από μακριά χωρίς το διακύβευμα των ζωών μας.

Η θέση η οποία λοιπόν οφείλουμε να πάρουμε δεν είναι μια θέση “ναι μεν αλλά” μια στάση κριτικής δηλαδή. Αντίθετα, πρέπει και εμείς όπως πολύ καλά έκανε η Παλαιστίνη να αντιληφθούμε την εποχή στην οποία ζούμε. Είναι όλο και πιο εμφανές: Ο Δυτικός Ιμπεριαλισμός με πρώτη την κυρίαρχη παγκόσμια υπερδύναμη των ΗΠΑ βρίσκεται σε κρίση. Με τους μήνες και τα  χρόνια να περνούν, ενόσω η οικονομική και στρατιωτική επιρροή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μειώνεται ή συναντά απέναντί της δυνάμεις που αρνούνται να της υποταχθούν και έτσι το ενδεχόμενο της επιλογής μίας γενικευμένης πολεμικής επίλυσης των αναδυόμενων αντιθέσεων της περιόδου φαίνεται να έρχεται όλο και πιο κοντά.

Σε κάθε περίπτωση η δομή του κόσμου σχηματοποιείται εκ νέου και, ακόμα και αν δεν αλλάζει η ουσία και η ποιότητα των εκμεταλλευτικών σχέσεων που αναπαράγονται τόσο μεταξύ των εθνών-κρατών όσο και μεταξύ των τάξεων, μας αποκαλύπτει τις νέες του ρωγμές. Ρωγμές, τις οποίες οι λαοί και οι επαναστατικές τους οργανώσεις οφείλουν να δουν σαν μονοπάτια για να περπατήσουν, αλλά και ως ευκαιρίες για να εκμεταλλευτούν.

Δεν πρέπει επομένως να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στον αγώνα της Παλαιστίνης, αλλά αντ’ αυτού πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι “η νέα ρευστή κατάσταση, για την εξέλιξη της οποίας είναι πολύ νωρίς να μιλήσει κανείς, ωριμάζει και πολλαπλασιάζει τις ήδη υπάρχουσες δυνατότητες που προσφέρει η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος, η φτώχεια και οι πόλεμοι που αυτή εξαπλώνει. Δυνατότητες κατάργησης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής εξουσίας από την παγκόσμια εργατική τάξη”.

Η ιστορική περίοδος που ζούμε θα είναι γεμάτη από αυτοτελείς προλεταριακές και λαϊκές εξεγέρσεις που σε κάποιες περιπτώσεις θα δημιουργήσουν ακόμα και κενά εξουσίας (πχ Σρι Λάνκα το 2022), αλλά και από εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.

Η στήριξη μας σε κάθε τέτοια απόπειρα οφείλει να είναι δεδομένη. Οφείλει ταυτόχρονα να δένεται διαλεκτικά με την ταξική πάλη που διεξάγεται στον τόπο μας, όπως αυτή διαμορφώνεται από τα “ειδικά” χαρακτηριστικά που της δίνουν οι συνθήκες στην Ελλάδα και τη Δύση.

Επομένως ο αγώνας που δίνουμε πρέπει και θα πρέπει να παίρνει τη μορφή στήριξης. Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία όπου η βαρβαρότητα εναντίον των Παλαιστινίων.

Ενώ παράλληλα θα πρέπει να αγωνιστούμε για την απεμπλοκή της χώρας από όλα τα ενεργά πολεμικά μέτωπα, για την ακύρωση των οικονομικών και πολεμικών συμφωνιών με το Ισραήλ, με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, για να πάρουν άμεσα πόδι όλες οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ.

Να σταματήσει άμεσα η Αλεξανδρούπολη να είναι ο κύριος κόμβος διέλευσης για την μεταφορά ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη. Για να σταματήσει η Κρήτη να αποτελεί χερσαίο αεροπλανοφόρο και βάση ανεφοδιασμού για την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ. Για να σταματήσει η Λάρισα να είναι το στρατηγείο στην επιχείριση «ΑΣΠΙΔΕΣ» της ΕΕ.

Για την άμεση έξοδο της χώρας τόσο από την ΕΕ όσο και από το ΝΑΤΟ, ως βήματα, προϋποθέσεις και στόχους που είναι διαλεκτικά συνδεδεμένοι με την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος, της αστικής εξουσίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση

Επικοινωνία: diarkis-agonas@riseup.net, da-athens@riseup.net (Αθήνα), da-thess@riseup.net (Θεσσαλονίκη)