Διαρκής Αγώνας | Εισήγηση της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε σε Λάρισα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη & Βόλο – εν όψει της αντιΝΑΤΟϊκής – αντιμπεριαλιστικής – αντιπολεμικής πορείας στις 30/3 στη Λάρισα- ενάντια στο στρατηγείο της ΕΕ & σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη

Η κατάσταση του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και το ρήγμα που άνοιξε η Παλαιστινιακή Αντίσταση με την επιχείριση της 7ης Οκτώβρη

Οι πόλεμοι στην ανθρώπινη ιστορία δεν έλειψαν ποτέ και όπως ιστορικά προκύπτει επηρεάζουν/διαμορφώνουν και την εξέλιξη της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Η κατανόηση και η ανάγνωση της συγκεκριμένης χωροχρονικής κατάστασης που εξελίσσονται κάθε φορά τα γεγονότα, αλλά και η κατανόηση των συνθηκών που οδήγησαν σε πολεμικές συρράξεις, είτε πρόκειται για ιμπεριαλιστικούς πολέμους είτε για απελευθερωτικούς, δεν αποτελεί μια απλή ανάγκη αποτίμησης της ιστορικής πείρας, αλλά αναγκαίο καθήκον των ριζοσπαστικών δυνάμεων που θα ορίσει τελικώς τα σύγχρονα πολιτικά καθήκοντα. Και όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο αναγκαία ιδίως σήμερα, όπου η παγκόσμια δομική καπιταλιστική κρίση προμηνύει νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις και αιματηρές ιμπεριαλιστικές εντάσεις.

Επομένως, όσο η γεωπολιτική αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση και την πάλη για την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και όσο η ουσιώδης συνάφεια της γεωγραφίας με την πολιτική επικαθορίζει τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά τεκταινόμενα, οφείλουμε να εστιάσουμε στις αντικειμενικές αντιθέσεις που διαμορφώνονται τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η αλλαγή των πολιτικών καθεστώτων, η αποσταθεροποίηση των πάλαι ποτέ Μεγάλων Δυνάμεων, οι εσωτερικές αναταράξεις και η συνεχιζόμενη παρακμή του άλλοτε παντοδύναμου αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με νέες δυνάμεις να αναδύονται στο διεθνές κεφαλαιοκρατικό σύστημα, διαταράσσουν τις διεθνείς ισορροπίες και τις περιφερειακές συμμαχίες.

Υπό αυτή την οπτική, το ζήτημα της Παλαιστινιακής Αντίστασης δε μπορεί παρά να αποτελεί κεντρικό άξονα στις πολιτικές ατζέντες όχι μόνο ως υπόδειγμα της διεθνούς αντιιμπεριαλιστικής πάλης και του ένοπλου επαναστατικού αγώνα που διεξάγει τόσο χρόνια, αλλά ως η αχίλλειος πτέρνα της διεθνούς ισορροπίας στη Μέση Ανατολή. Και αυτό γιατί ολόκληρη η Μέση Ανατολή, και οι ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές της αναφλέξεις, αποτελούν μία ενδεικτική αντανάκλαση των περιφερειακών εξελίξεων από τη μία και από την άλλη επιδρούν σημαντικά στο παγκόσμιο γεωπολιτικό γίγνεσθαι.

Για τον λόγο αυτό η ένοπλη λαϊκή αντεπίθεση που εξαπέλυσε η Παλαιστινιακή Αντίσταση στις 7 Οκτωβρίου, πέρα από τον δίκαιο χαρακτήρα της, αποτέλεσε και μια ύψιστη πολιτική πράξη με παγκόσμιες γεωπολιτικές διαστάσεις.

Θεωρούμε, δηλαδή, πως η επιλογή της Παλαιστινιακής Αντίστασης να οργανώσει μια τέτοιου μεγέθους αντεπίθεση εντός των κατεχόμενων από το Ισραήλ εδαφών, δεν αφορά καμία ηρωική απονενοημένη πράξη αυτοθυσίας, αλλά, μια αυστηρά μελετημένη κίνηση που θα δρομολογούσε συγκεκριμένες εξελίξεις.

Αρχικά, σε επίπεδο «εσωτερικών συσχετισμών», πέρα από το διεθνιστικό σινιάλο Αντίστασης και το μήνυμα πως η συλλογική ευφυΐα και η αποφασιστικότητα είναι ικανές να πλήξουν έναν από τους πιο τεχνολογικά σύγχρονους και δολοφονικούς στρατούς στον κόσμο, τα γεγονότα της 7^ης Οκτωβρίου και η αποκαθήλωση της δήθεν άτρωτης ισραηλινής πολεμικής μηχανής αποτέλεσαν ένα σοβαρό πλήγμα στην αξιοπιστία του μιλιταριστικού πυρήνα του ισραηλινού κράτους, άρα και ένα ακόμα χτύπημα στην ήδη παραπαίουσα εσωτερική του συνοχή.

Με αυτόν τον τρόπο, η αντεπίθεση της ενωμένης Παλαιστινιακής Αντίστασης λειτουργώντας ως συλλογική έκφραση της παλλαϊκής απαίτησης για ανεξαρτησία και απελευθέρωση από την κατοχή, είχε ως αποτέλεσμα, τα πλήρως αναμενόμενα σαρωτικά αντίποινα (φτάνοντας σήμερα σχεδόν τους

30.000 νεκρούς), όχι μόνο να μην διασπάσουν αλλά αντίθετα να λειτουργήσουν ακόμα πιο συσπειρωτικά για τον παλαιστινιακό λαό.

Η διαλυτική ρητορική πως για τον πόλεμο και τους νεκρούς ευθύνονται οι «τρομοκράτες της Χαμάς» έπεσε στο κενό, με τον λαό της Παλαιστίνης, και ειδικότερα αυτόν της Λωρίδας της Γάζας, να υπερασπίζεται με σθένος την 7^η Οκτώβρη, να αρνείται να εγκαταλείψει τα βομβαρδισμένα σπίτια του αλλά και να συνδράμει μαζικά στην Αντίσταση και στο σαμποτάζ που προκαλεί καίρια χτυπήματα στον κατοχικό στρατό που έχει εισβάλει στις πόλεις του.

Στη αντίπερα όχθη, ο κοινωνικός διχασμός και η περαιτέρω αποσταθεροποίηση της ισραηλινής κυβέρνησης, αναδεικνύει το στρατηγικό βάθος της 7^ης Οκτώβρη και των πολιτικών της προεκτάσεων στο εσωτερικό του Ισραήλ. Η χρονική επιλογή για άσκηση «πολιτικής των όπλων» από την Παλαιστινιακή Αντίσταση ήταν σαφώς μελετημένη, μιας και η ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου βρισκόταν ήδη στη δίνη των εσωτερικών της αντιθέσεων.

Οι μαζικές διαδηλώσεις σε όλο το Ισραήλ κατά της επιχειρούμενης μείωσης εξουσιών και κυβερνητικού ελέγχου από το δικαστικό σώμα, αλλά και οι ποινικές διώξεις κατά του Νετανιάχου για διαφθορά, αποτέλεσαν το ευνοϊκό πολιτικό έδαφος για την αντεπίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Και το κατάφερε. Πάνω στο ήδη υπάρχον αποσταθεροποιημένο πολιτικό καθεστώς η 7^η Οκτώβρη λειτούργησε καθοριστικά, με τη κυβέρνηση Νετανιάχου κυριολεκτικά να παραπαίει δεχόμενη ακόμα μεγαλύτερες κοινωνικές πιέσεις, τόσο για την ανικανότητα του να αναχαιτίσει την επίθεση όσο και για την απροθυμία της να έρθει σε συμφωνία με την Χαμάς για τη απελευθέρωση των ομήρων.

Όμως, πέρα από το ειδικό μέγεθος της στρατιωτικής και πολιτικής νίκης της Παλαιστινιακής Αντίστασης, υπάρχει το γενικό. Η 7^η Οκτώβρη λειτούργησε ως «ένοπλη διπλωματία» προς την Διεθνή Κοινότητα για την ανάδειξη του (ξεχασμένου από καιρό) παλαιστινιακού ζητήματος και την επαναφορά του στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων. Και ακόμα παραπέρα, λειτούργησε ως καθοριστικός παράγοντας για την ανάσχεση των σχεδιασμών του Δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή.

Έτσι, η λαϊκή αυτενέργεια της Αντίστασης κατάφερε με τους δικούς της όρους να επιβάλει την επαναφορά του Παλαιστινιακού ζητήματος στη δημόσια σφαίρα διεθνώς, σπάζοντας την σιωπή αλλά και σαμποτάροντας τον πλήρη ενδοτισμό ή την άμεση στήριξη στο κατοχικό κράτος του Ισραήλ, τόσο από τα κράτη της Δύσης όσο και από εκείνα του Αραβικού κόσμου. Μετά την 7η Οκτώβρη, αποκαλύπτονται σε παγκόσμια θέα τόσο οι αναρίθμητες ισραηλινές παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και η εν εξελίξει γενοκτονία στην Γάζα, όσο και η σαθρότητα των «δημοκρατικών αξιών» της Δύσης και των εκάστοτε κυβερνήσεων που στοιχίζονται πίσω από την σφαγή.

Το κόστος που προκαλείται στο εσωτερικό της Δύσης, τόσο πολιτικά από τις μαζικές διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την κοινωνική απονομιμοποίηση των κυβερνήσεων που στηρίζουν το Ισραήλ, όσο και οικονομικά από την διατάραξη των εμπορικών διαδρόμων και τον κοινωνικό αντίκτυπο που θα δημιουργήσει μια νέα άνοδος του πληθωρισμού, απηχεί το διεθνές εκτόπισμα της Παλαιστινιακής Αντίστασης και του στρατηγικού σχεδιασμού της.

Έτσι, αντιλαμβανόμενη το πλήρως εύθραυστο παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο, η Παλαιστινιακή Αντίσταση δημιουργεί ένα ντόμινο διεθνών εξελίξεων που λειτουργεί υπέρ της Υπόθεσής της, χτυπώντας στα νευραλγικά σημεία του ασθμαίνοντος Δυτικού ιμπεριαλισμού. Συγκεκριμένα, η αντεπίθεση της 7^ης Οκτώβρη, εκτός όλων των παραπάνω, επέδρασε καταλυτικά στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ για την Μ. Ανατολή, σαμποτάροντας γεωπολιτικές /εμπορικές συμφωνίες στην περιοχή.

Η αποδυνάμωση της πάλαι ποτέ μονοκρατορίας των ΗΠΑ και η γενικευμένη κρίση του Δυτικού ιμπεριαλισμού, ήταν τα στοιχεία που συγκέντρωναν τις προϋποθέσεις για την πετυχημένη γεωπολιτική επίδραση της 7^ης Οκτώβρη. Η διαφαινόμενη ήττα στο μέτωπο της Ουκρανίας και οι φυγόκεντρες τάσεις εντός του ευρωατλαντικού μπλοκ, τόσο με την ΕΕ να βγαίνει η μεγάλη (οικονομικά, ενεργειακά, στρατιωτικά) χαμένη μιας και πληρώνει ακριβά έναν πόλεμο για λογαριασμό άλλων, όσο και με τις ΗΠΑ να αδυνατούν πλέον να αναπαράγουν τον παγκόσμιο ηγεμονικό τους ρόλο και να υφίστανται ήττες, αποτέλεσαν τα συγκεκριμένα συγκυριακά στοιχεία που επέτρεπαν στην Παλαιστινιακή Αντίσταση να καταστεί παράγοντας των εξελίξεων στην περιοχή.

Έτσι, η 7^η Οκτώβρη δεν σαμπόταρε μονάχα την απόπειρα «ήπιας» επαναφοράς των ΗΠΑ στην περιοχή μέσω της διπλωματικής αποκατάστασης των σχέσεων των αραβικών κρατών με το Ισραήλ (Συμφωνίες του Αβραάμ), αλλά επιχείρησε το άνοιγμα ενός δευτέρου πολεμικού μετώπου στην Μ. Ανατολή.

Αρχικά, η επιχειρούμενη αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ Σ. Αραβίας και Ισραήλ έχει ήδη ανατραπεί, μιας και η διάχυτη οργή των αραβικών κοινωνιών για την σφαγή στην Γάζα είναι αδύνατον να απορροφήσει μια αποκατάσταση σχέσεων με το Ισραήλ, πάνω στο αίμα των Παλαιστίνιων. Ταυτόχρονα, η εμπλοκή του «Άξονα της Αντίστασης» (Συρία, Λίβανος, Ιράν) και ειδικότερα οι επιθέσεις κατά στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στο Ιράκ αλλά και το σαμποτάζ στο διεθνές ναυτιλιακό εμπόριο που διεξάγουν οι Χούθι, ακυρώνει στην πράξη τον σχεδιασμό για τον νέο «Οικονομικό Διάδρομο Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ευρώπης» (IMEC), ως αντίβαρο στην κινεζική «Πρωτοβουλία Μια Ζώνη Ένας Δρόμος».

Το στρατιωτικό και εμπορικό πλήγμα που επιφέρει η Παλαιστινιακή Αντίσταση και οι σύμμαχοί της στις ΗΠΑ, δημιουργεί όρους άμεσης αμφισβήτησης των γεωπολιτικών σχεδιασμών τους και προϋποθέσεις πολεμικής σύρραξης. Όμως, το άνοιγμα ενός τέτοιου μετώπου θα σήμαινε την οικονομική και στρατιωτική αιμορραγία των ΗΠΑ, μιας και το κόστος 2 ταυτόχρονων πολέμων είναι δυσθεώρητο, στοχεύοντας στην απόσπαση δυνάμεων και πόρων από το βασικό μέτωπο της Ουκρανίας, αλλά και τον πλήρη αποσυντονισμό των Νατοϊκών συμμάχων που θα έπρεπε να πληρώσουν για την υποστήριξη της πολιτικής επιβίωσης του Νετανιάχου συρόμενοι σε έναν ακόμα χαμένο πόλεμο στην Μ. Ανατολή.

Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή ο λαός της Γάζας σφαγιάζεται, την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει η Αντίσταση και οι σύμμαχοί της. Ο Νετανιάχου, απολαμβάνοντας την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ, διεξάγει μια εθνοκάθαρση μονάχα για να περισώσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Ο διακηρυγμένος στόχος του για διάλυση της Αντίστασης και συγκεκριμένα της Χαμάς έχει ήδη αποτύχει, με την Αντίσταση να αντέχει απέναντι στις επιθέσεις και να ριζώνει ακόμα περισσότερο στις συνειδήσεις του λαού της Παλαιστίνης. Η 7^η Οκτώβρη αποτελεί ήδη ένα ιστορικό σημείο αναφοράς για την Παλαιστινιακή Αντίσταση και τις νέες γενιές που θα ακολουθήσουν, επιβάλλοντας ήδη ένα νέο πλαίσιο διαπραγμάτευσης για τα δίκαια αιτήματα των παλαιστίνιων.

H συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και η εμπλοκή της στα ενεργά πολεμικά μέτωπα

Η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στους κυρίαρχους διεθνείς οργανισμούς ιμπεριαλιστικών- καπιταλιστικών συμφερόντων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ καθορίζεται άμεσα από τη θέση και τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού μέσα στον παγκόσμιο χάρτη αλλά και σε ένα βαθμό από τις προσδοκίες της ίδιας της αστικής τάξης της χώρας, του βαθμού της εξάρτησής της αλλά και της αυτοτελούς στρατηγικής που χαράσσουν τα επιμέρους τμήματά της.

Είναι δεδομένο ότι η εμπλοκή της Ελλάδας στους μεγάλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς συνεπάγεται αλλά και ανατροφοδοτείται από τα έντονα χαρακτηριστικά εξάρτησης που εμφανίζει ο ελληνικός καπιταλισμός. Άλλωστε, το ελληνικό αστικό κράτος εξυπηρετεί άμεσα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού κατά κύριο λόγο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ τόσο στις αλλεπάλληλες διακρατικές στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες (πχ ελληνοαμερικανική «Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας», αντίστοιχη συμφωνία με Γαλλία, αγορές πολεμικού εξοπλισμού από τις συγκεκριμένες πολεμικές βιομηχανίες, παρουσία σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των δύο υπερδυνάμεων κλπ) όσο και στην αδιαμφισβήτητη και ουσιαστική μετατροπή του ελλαδικού χώρου σε απέραντη νατοϊκή βάση (Αλεξανδρούπολη, Σούδα, Ελευσίνα, Θεσσαλία, Άραξο κλπ), στην μετατροπή ουσιαστικά της Ελλάδας σε ένα μονοπάτι νατοϊκών και αμερικανικών στρατευμάτων για την επίτευξη του επεκτατισμού τους.

Πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, εκτός από αυτό της Λάρισας, αποτελούν η χρήση της βάσης στην Αλεξανδρούπολη για την μεταφορά νατοϊκών στρατευμάτων στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία στα εδάφη εντός και πέριξ της Ουκρανίας, η συμφωνία για παρουσία ελληνικών δυνάμεων στη ζώνη του Σαχέλ, η αποστολή συνοδείας φρεγατών στα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ στην ΝΑ Μεσόγειο και στην Ερυθρά Θάλασσα, η χρήση της Σούδας και του Πειραιά, ως μόνιμη βάση για τα πολεμικά πλοία και τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ κλπ.

Παράλληλα η στήριξη της Ελλάδας μετά την 7η Οκτώμβρη στο Ισραήλ, ήταν δεδομένη από την πρώτη στιγμή, με τη χαρακτιριστική δήλωση «Στεκόμαστε στο πλευρό του λαού του Ισραήλ και υποστηρίζουμε πλήρως το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα». Άλλωστε μόνο λίγες ημέρες είχαν περάσει από την πραγματοποίηση – στον ελληνικό εναέριο χώρο – άσκησης της πολεμικής αεροπορίας των δύο κρατών που ως σενάριο είχε την εξουδετέρωση στόχων του Ιράν, ενώ πρόσφατα υπήρξαν και κοινές ασκήσεις του πολεμικού ναυτικού αλλά και χερσαίων δυνάμεων Ελλάδας και Ισραήλ. Τα τελευταία χρόνια οι οικονομικές και ενεργειακές συμφωνίες (ενεργειακή σύνδεση Ελλάδα-Κύπρου- Ισραήλ), οι αμυντικές συμφωνίες (αγορές οπλικών συστημάτων, κοινές στρατιωτικές ασκήσεις κ.α.), η διαμόρφωση ευνοϊκών συνθηκών για τη διείσδυση και ενίσχυση του Ισραηλινού κεφαλαίου μέσω της προσέλκυσης Ισραηλινών επενδύσεων στους τομείς των κατασκευών, της αγοράς κατοικίας, του τουρισμού και της ναυτιλίας, βάζουν τις βάσεις της περίφημης Ελληνο-Ισραηλινής φιλίας.

Μετά την εκδήλωση του νέου γύρου της Αντίστασης του λαού της Παλαιστίνης στις 7 Οκτωβρίου του 2023, επιβεβαιώνοντας την πιστή τήρηση της γραμμής των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και εξαργυρώνοντας τη φιλία του με το Ισραήλ η Ελλάδα επιλέγει την ακόμα πιο ενεργή στήριξη σε έναν καθοριστικό για την παγκόσμια καπιταλιστική συνθήκη πόλεμο, στο πλευρό του κράτους δολοφόνου. Συγκεκριμένα μετά την αποστολή της φρεγάτας «Ψαρά» στα ανοιχτά της Παλαιστίνης, μετά τη συμμετοχή, πάλι με φρεγάτα, στην επιχείρηση “Prosperity Guardian” στο πλευρό των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου απέναντι στους Χούθι, μετά τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, μετά τις κοινές συναντήσεις μεταξύ Μητσοτάκη – Νετανιάχου, αλλά και με τον Μπλίνκεν, μετά την απόφαση αγοράς F-35 έναντι 8,5 δισεκατομμύρια ευρώ, μετά την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας, αλλά και την μετατροπή της 112 Πτέρυγας Μάχης στην Ελευσίνα σε ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο, η Ελλάδα δίνει χώρο για εγκατάσταση του στρατηγείου της ευρωπαϊκής επιχείρησης κατά των Χούθι.

Εκεί την οδηγεί η -με κάθε κόστος – προστασία του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου αλλά και η ζωτική ανάγκη πλήρους ταύτισης με τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστικό πόλο -στην προκειμένη περίπτωση της Γαλλίας και των ΗΠΑ- που αποτελούν στρατιωτικούς συμμάχους με τους οποίους έχουν συναφθεί σχετικές «αμυντικές» συμφωνίες και οι οποίοι είναι βασικοί προμηθευτές πολεμικού εξοπλισμού, εμπορικοί εταίροι και κύριοι «επενδυτές»/ λεηλατητές του κοινωνικού πλούτου της χώραςσε μία σειρά τομείς όπως η ενέργεια. Η ανάγκη για ένοπλη υπεράσπιση των συμφερόντων του Μαρινάκη, του Βαρδινογιάννη, του Μαρτίνου, της Αγγελικούση, της Φράγκου, των δεκάδων Ελλήνων εφοπλιστών αλλά των ξένων «συμμάχων και επενδυτών» στα εδάφη της, που οδήγησαν μία χώρα απομακρυσμένη από την Ερυθρά Θάλασσα να συμμετέχει όλο και πιο ενεργά σε δύο ταυτόχρονες ιμπεριαλιστικές αποστολές.

Η συγκεκριμένη κίνηση αλλά και όλες όσες προαναφέρθηκαν προμηνύουν και τη βασική στόχευση του ελληνικού κεφαλαίου στο πλευρό του δυτικού ιμπεριαλιστικού άξονα. Οι σχέσεις της χώρας με τον προαναφερθέντα άξονα βαθαίνουν, και αυτό στα πλαίσια ευρύτερης συσπείρωσης που αφορά πέρα από τον συγκεκριμένο πόλεμο και την πολεμική προετοιμασία που χρειάζεται να προβούν συνολικά τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά κράτη πόσο μάλλον σε περιόδους κρίσης που το κεφαλαίο αναζητά νέους τρόπους και εδάφη για να αναπτυχθεί.

Και αυτή η πολιτική της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική που ασκείται το εσωτερικό της χώρας και τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις που έχει στην ίδια την εργατική τάξη και τον λαό. Η Ελλάδα έχει επιλέξει καιρό τώρα τις στρατιωτικές και πολεμικές της συνεργασίες όπως έκανε και με τον πόλεμο στην Ουκρανία και εμπλεκόμενη ακόμα περισσότερο αναβαθμίζοντας η ίδια τον ρόλο της, θέτει αυτόματα στο στόχαστρο τον ίδιο τον πληθυσμό που κατοικεί εντός των συνόρων της. Μία πολιτική που πάει χέρι χέρι με τις διαρκείς «μεταρρυθμίσεις» στα μετόπισθεν. Τις ιδιωτικοποιήσεις, την εκτίναξη των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης και την αύξηση του κόστους ζωής, τους παγωμένους μισθούς και συντάξεις και την εντατικοποίηση της εργασίας, τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας, της Υγείας και μίας σειράς υπηρεσιών και υποδομών, την όξυνση και την στρατιωτικοποίηση της καταστολής, το κυνήγι και τη διαρκή βαρβαρότητα απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες στα σύνορα και στους δρόμους, τα πλημμελή μέτρα προστασίας της ζωής και της υγείας των εργαζομένωνστους χώρους δουλειάς, δασοπροστασίας απέναντι στις δασικές πυρκαγιές αλλά και οχυρωματικών έργων απέναντι στις πλημμύρες, καθώς όλα αυτά για τους καπιταλιστές και το κράτος τους, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά περιττό κόστος.

Ως οργανωμένες αντικαπιταλιστικές/ αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις πρέπει να θέσουμε τα ερωτήματα που αναλογούν στην εποχή και την συγκυρία και να αναλύσουμε την εποχή που βρισκόμαστε επανεξετάζοντας τις συνθήκες που έχουμε μπροστά μας. Με γνώμονα το καθήκον της απελευθέρωσης του παγκόσμιου προλεταριάτου αλλά και σε μία εποχή που οι λαοί του κόσμου πολεμάνε με διαφορετικές αφορμές και εκφράσεις τους καταπιεστές τους, οφείλουμε να αναδείξουμε τη σημασία της διεθνιστικής αλληλεγγύης αλλά ταυτόχρονα να πάρουμε την σκυτάλη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης που δίνουν στα χέρια μας οι λαοί της Παλαιστίνης, της Υεμένης, της Αφρικής και να την μετατρέψουμε σε υλική δύναμη, σε οργάνωση, σε κίνημα και σε συγκεκριμένους στόχους μέσα στη χώρα που ζούμε.

Έτσι απέναντι σε αυτή την συνεχιζόμενη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού τότε και τώρα, και ενώ οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, τα φερέφωνα των ΜΜΕ, αποκρύπτουν την αλήθεια ενώ εξαπολύουν έναν ακόμα πόλεμο ενάντια σε έναν ηρωικό λαό που αντιστέκεται, προβάλλοντας ανακριβείς ειδήσεις και εσφαλμένες εικόνες, έχουμε κάθε λόγο να λέμε πως στεκόμαστε στο πλευρό της Παλαιστίνης που αγωνίζεται με όλα τα μέσα για την ελευθερία της.

Πρέπει να εμπιστευτούμε τον λαό μας, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, να ζυμώσουμε μεθοδικά μέσα στους συλλογικούς φορείς και στην κοινωνία την αναγκαιότητα για άμεση δράση. Να παραμείνουμε στον δρόμο, να καταφέρουμε τον όλο και μεγαλύτερο συντονισμό των κινηματικών δυνάμεων και να πάρουμε νέες πρωτοβουλίες διεθνιστικής αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.

Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία όπου οι Ισραηλινές επιθέσεις εντείνονται ασφυκτικά, περιλαμβάνοντας και τη Δυτική Οχθή ενώ οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, επιλέγουν να τζογάρουν με την γενικότερη ανάφλεξη στην περιοχή βομβαρδίζοντας τον λαό της Υεμένης λόγω της δηλωμένης αλληλέγγυας στάσης του με τον λαό της Παλαιστίνης καθώς και της δράσης των δυνάμεων των Χούθι ενάντια σε πλοία Ισραηλινών ή Δυτικών συμφερόντων τα οποία τροφοδοτούν το Ισραήλ μέσω της Ερυθράς θάλασσας:

Να αγωνιστούμε για την απεμπλοκή της χώρας από όλα τα ενεργά πολεμικά μέτωπα, για την ακύρωση των οικονομικών και πολεμικών συμφωνιών με το Ισραήλ, με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, για να πάρουν άμεσα πόδι όλες οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που έχουν κατακλύσει την ελληνική επικράτεια. Να αγωνιστούμε, με προμετωπίδα τις ντόπιες κινηματικές δυνάμεις που μπορούν να αφουγκραστούν καλύτερα τους συσχετισμούς στην περιοχή, για να σταματήσει άμεσα η Λάρισα να είναι το στρατηγείο στην επιχείριση «ΑΣΠΙΔΕΣ» της ΕΕ, αλλά και για την έξοδο της χώρας τόσο από την ΕΕ όσο και από το ΝΑΤΟ, ως βήματα, προϋποθέσεις και στόχους που είναι διαλεκτικά συνδεδεμένοι με την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος, της αστικής εξουσίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Στόχοι που, εκτός από διεθνιστικό προλεταριακό καθήκον, εμπερικλείουν και προασπίζονται τα υλικά ταξικά μας συμφέροντα.

Στόχοι που, όπως είχαμε ξαναπεί, προστατεύουν την εργατική τάξη και τον λαό από πιθανά αντίποινα σε περίπτωση γενίκευσης των πολέμων που δεν έχουμε επιλέξει πως θα δώσουμε και στους οποίους όμως συμμετέχουμε βάσει των επιλογών της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία.

Στόχοι που μπορούν να «κόψουν» δισεκατομμύρια από τις πολεμικές βιομηχανίες και να τα δώσουν στην κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών, αλλά και στόχοι που συνδέονται διαλεκτικά με την ανατροπή αυτής καθ’ αυτής της αστικής εξουσίας που μας βυθίζει στη φτώχεια μέσω της ακρίβειας, που μας ξεζουμίζει όλο και πιο εντατικοποιημένα και χωρίς δικαιώματα στη δουλειά, που ιδιωτικοποιεί και κερδοσκοπεί πάνω σε κάθε μας ανάγκη, την ενέργεια, το νερό, την υγεία,τις μετακινήσεις, την μόρφωσή μας, που μας κοστολογεί όλο και πιο φτηνά και μας πεθαίνει κυριολεκτικά στο όνομα της «εθνικής ενότητας» και της «ανάπτυξης» της κερδοφορίας της, στα τρένα, στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, στους χώρους δουλειάς, στα αστυνομικά μπλόκα.

Ο ταξικός και λαϊκός αγώνας, καθώς και η διεθνιστική αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης, στον λαό της Υεμένης και στους λαούς όλου του κόσμου που βιώνουν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, έχουν τρόπους να εκφραστούν και να εκδηλωθούν ενιαία. Και τους τρόπους αυτούς, μόνο εμείς μπορούμε να τους εντοπίσουμε και να τους μετατρέψουμε σε ύλη, σε οργάνωση, σε αγώνα.

Νίκη στον δίκαιο και επίμονο αγώνα που διεξάγει ο αδούλωτος λαός της Παλαιστίνης!

Αλληλεγγύη στον λαό της Υεμένης και σε όλους τους λαούς του πλανήτη που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό!

ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ!

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση