Διαρκής Αγώνας: Κάλεσμα στη διαδήλωση για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 15 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 15ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.
Οι σαρωτικές / κοσμοϊστορικές μεταβολές που συνέβησαν μέσα σε αυτήν την 15ετία, οι οποίες διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό εγχώριο και διεθνές τοπίο από εκείνο του 2008, σήμερα, σαφώς και επιβάλλουν άλλου τύπου καθήκοντα.
Όμως, αυτές οι μεταβολές που συμπυκνωθήκαν στην πιο βίαιη και ακαριαία εναλλαγή του μεταπολεμικού κόσμου, με πυρήνα το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν χωρίζονται με «σινικά τείχη» από την εποχή που προηγήθηκε. Αντιθέτως, εκείνο το κατά τα άλλα μακρινό 2008, συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης.
Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών / ταξικών δυνάμεων αντίστασης.
Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζονται την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής / ιδεολογικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.
Διαφορετικά, η συλλογική μνήμη, οι πολιτικές / οργανωτικές παρακαταθήκες και τα συμπεράσματα βυθίζονται στην λήθη ή την διαστρέβλωση. Και με αυτόν τον τρόπο, η επαναστατική κουλτούρα και η μνήμη αποσαρθρώνεται από την αστική ιδεολογία, με τα κινήματα να αποσυνδέονται από κάθε ιστορική συνέχεια και παράδοση και να καθίστανται ευάλωτα σε εφήμερους και ανιστόρητους αυτοσχεδιασμούς που σταδιακά και μεθοδικά τα διαβρώνουν.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής / ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Τα απομεινάρια των φαιδρών αστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας» και «κοινωνικής ευδαιμονίας και ειρήνης» που μεσουρανούσαν εκείνη την δεκαετία σμπαραλιάστηκαν με την εν ψυχρώ δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την νύχτα της 6ης Δεκέμβρη στα Εξάρχεια.
Οι μέρες και οι νύχτες που ακλούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου σηματοδότησαν την ολοκλήρωση του ιστορικού μεταπολιτευτικού κύκλου, με την «κοινωνική ειρήνη» να θρυμματίζεται σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, με τη νεολαία να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης, ως υποκείμενο με συσσωρευμένη αγωνιστική εμπειρία (φοιτητικά 2006-07), αλλά και ως ήδη υποτιμημένο κοινωνικό κομμάτι («γενιά των 700 ευρώ») στο πλαίσιο της τότε υφέρπουσας οικονομικής κρίσης. Και αυτός ο κρότος που δημιούργησε η εξέγερση του Δεκέμβρη ως απάντηση στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση αντήχησε στην απαρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου που άνοιξε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.
Θα ήταν ιστορική λαθροχειρία αν ισχυριζόμασταν πως η εξέγερση του 2008 αποτέλεσε μια στενά συνειδητή έκφραση εναντίωσης στα ταξικά μέτρα αφαίμαξης που ήδη εφαρμόζονταν και θα κορυφώνονταν λίγο αργότερα με την υπογραφή των μνημονίων. Η απάντηση στην δολοφονία του Αλέξανδρου, η διάχυτη οργή και το σύνθημα για εκδίκηση που δονούσε όλη την χώρα με χιλιάδες διαδηλωτές να πολιορκούν τα αστικά κέντρα και να επιτίθενται σε αστυνομικές δυνάμεις και κρατικούς /καπιταλιστικούς στόχους, αποτέλεσε το βασικό διακύβευμα της εξέγερσης και μια ύψιστη παρακαταθήκη για το πώς απαντά και οφείλει πάντα να απαντά το κοινωνικό /ταξικό κίνημα απέναντι στις κρατικές δολοφονίες.
Όμως, παράλληλα με το κεντρικό διακύβευμα που πυροδοτεί μια εξέγερση είναι η ίδια η μαζική και ταχεία ενεργοποίηση και συλλογικοποίηση του κοινωνικού / ταξικού παράγοντα μέσα σε νέους ποιοτικούς όρους ζύμωσης, η οποία και οδηγεί στην διεύρυνση των ζητημάτων επεξεργασίας. Έτσι, ο αυθόρμητος και αντικατασταλτικός χαρακτήρας της εξέγερσης του Δεκέμβρη δεν άργησε να ενσωματώσει τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των εξεγερμένων υποκειμένων μιας συγκεκριμένης εποχής. Τα μαθητικά, φοιτητικά και εργασιακά ζητήματα εμπλούτισαν το περιεχόμενο της εξέγερσης και ταυτόχρονα αποτύπωσαν την αβεβαιότητα και τα αδιέξοδα μιας γενιάς που έζησε στο ιστορικό τέλμα ενός ήδη παρηκμασμένου αστικού συστήματος, το οποίο περίπου ένα χρόνο αργότερα θα βυθιστεί οριστικά στη δίνη της ύφεσης και θα κηρύξει χρεοκοπία.
Και ενώ ο Δεκέμβρης λειτούργησε ως ιστορικός κρίκος δύο περιόδων, δίνοντας την σκυτάλη στις παλλαϊκές αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις του 2010-12, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να διαδηλώνουν και να συγκρούονται εναντία στην μεγαλύτερη ταξική επίθεση του μεταπολεμικού κόσμου, σήμερα, αυτό το ιστορικό νήμα δείχνει να χει κοπεί. Με τις αντικειμενικές συνθήκες (φτωχοποίηση, αυταρχοποίηση, απανωτές κρατικές δολοφονίες) να δημιουργούν τις (θεωρητικά) πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για εξεγερσιακά γεγονότα, οι υποκειμενικές δείχνουν αδύναμες να ανταποκριθούν.
Το τι μεσολάβησε αυτήν την 15ετία και το πως σταδιακά διαμορφώθηκε ένα νέο παντελώς αρνητικό περιβάλλον κοινωνικών / ταξικών συσχετισμών, σαφώς και εντοπίζεται στην παρακαταθήκη του Δεκέμβρη. Με άλλα λόγια, το ιστορικό αποτύπωμα του Δεκέμβρη δεν σβήνεται μαζί με τις τελευταίες φλόγες της εξέγερσης εκείνων των ημερών του 2008, αλλά φτάνει έως και σήμερα. Και αυτό γιατί το ιστορικό του αποτύπωμα έχει εμφανώς αναλυθεί μεθοδικά από το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, κάτω από μια δέσμευση και υπόσχεση για «ποτέ ξανά».
Το ανεπανόρθωτο πολιτικό / στρατιωτικό πλήγμα που δέχθηκε το αστικό μπλοκ τον Δεκέμβρη, από την μία με την πλήρη απονομιμοποίηση του κράτους ως δολοφονικός μηχανισμός και από την άλλη με την κατάληψη των αστικών κέντρων, των δημαρχείων, των σχολείων και των σχολών από τους εξεγερμένους δημιουργώντας συνθήκες γενικευμένης πολιτικής αποσταθεροποίησης και θεσμικής εκτροπής, λειτούργησε ως αρχέτυπο κατασταλτικής θωράκισης και ρεβανσισμού. Ειδικότερα, με το καθεστώς λίγο μετά τον Δεκέμβρη να εισέρχεται στη δίνη της χρεοκοπίας και των δανειακών συμβάσεων, εξαπολύοντας μια άνευ προηγουμένου ταξική επίθεση, το ζήτημα της «στρατηγικής της αντιεξέγερσης» αποτέλεσε ένα ζήτημα κυριολεκτικά υπαρξιακό για την επιβίωση του εγχώριου πολιτικού/οικονομικού συστήματος.
Το στρατηγικό χτύπημα στον πυρήνα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το οποίο συντελείται μεθοδικά εδώ και μια 10ετία, αφορά τον στιγματισμό και την «ιδεολογική αποκαθήλωση» των μεταπολιτευτικών απομειναριών νομιμοποίησης της κοινωνικής / ταξικής αντίστασης και ταυτόχρονα την στρατιωτικοποίηση της καταστολής. Αν το 2008 το αστικό μπλοκ και τα φερέφωνα του ήταν αναγκασμένα να μένουν στην αφωνία, να απολογούνται ή να «κατανοούν» την δίκαιη οργή και την αντιβία, σήμερα, αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.
Και αυτό γιατί η περίοδος που ζούμε σήμερα καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της και αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την αύξηση του κόστους ζωής στα σουπερμάρκετ και τα κοινωνικά αγαθά, την υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών και τελικά την ιδιωτικοποίηση τους, την καταπάτηση του δικαιώματος στη στέγη και τις μειώσεις στους μισθούς, μέχρι τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τα εργατικά ατυχήματα. Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, που σήμερα εκδηλώνεται από τον νόμο που παρανομοποιεί τις διαδηλώσεις, το καινούριο νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που αυξάνει την έκτιση ποινών και προβλέπει φυλάκιση για αδικήματα πλημμεληματικού χαρακτήρα, από τον νόμο Γεωργιάδη που στοχοποιεί την συνδικαλιστική δράση και ποινικοποιεί την απεργία. Από τις δολοφονίες από την αστυνομία του Σαμπάνη, του Φραγκούλη και πρόσφατα του Μιχαλόπουλου που, ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων, “νομιμοποιείται” η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, ενώ δεν είναι λίγα για φέτος και τα παραδείγματα μαζικών δολοφονιών, εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου.
Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ενδεικτικά τα κέρδη στα σούπερ μάρκετ παρουσιάζουν κατά πλειοψηφία άνοδο σε σχέση με το 2023, ενώ οι μεγαλοεταιρείες διύλισης στην Ελλάδα Motor Oil και η HelleniQ Energy ανακοινώνουν περισσότερα από 1,56 δις ευρώ κέρδη για το 9μηνο του 2023. Ενώ, λοιπόν, το ιδιωτικό κεφάλαιο γιγαντώνεται και οι δαπάνες για τις δημόσιες παροχές είναι ανύπαρκτες, η Ελλάδα κατατάσσεται την στην 6η θέση των χωρών της ΕΕ με εξωφρενικές πολεμικές δαπάνες που φτάνουν από το 2021 συνολικά το 6,6 δις ευρώ. Η πολεμοκάπηλη αυτή στρατηγική, σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι και οι αιτίες εκμετάλλευσης και και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου.
Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας εξεγερτική / επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.
Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους ξεσηκωμούς μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και άρα για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους δουλειάς και φοίτησης αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.
ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ
Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:
Αθήνα | 18.00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη)
Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα
Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση
