Διαρκής Αγώνας | Κάποιες σημειώσεις για την νέα σελίδα που ανοίγει σε έναν πόλεμο διαρκείας, λίγο πριν αυτός γενικευθεί

April 27, 2024April 28, 2024 Διά Πυρός

Αντιλαμβανόμαστε την επίθεση του Ιράν ως αμυντική απάντηση σε μία, άνευ προηγουμένου, επίθεση -ακόμη και βάσει και του Διεθνούς Δικαίου – του Ισραήλ στην πρεσβεία του Ιράν στη Συρία στις 11 Απριλίου όπου προκάλεσε τον θάνατο 11 ανθρώπων μεταξύ των οποίων και διπλωματών που βρίσκονταν σε αυτή. Η επίθεση αυτή, που έχει τον χαρακτήρα μίας πρωτοφανούς προβοκάτσιας με διεθνές αντίκτυπο, δεν στάθηκε μόνη της καθώς αποτελεί νοητή συνέχεια μίας σειράς προκλήσεων και επιθέσεων σε στόχους και υψηλόβαθμα στελέχη του Ιράν, πίσω από τις οποίες ήταν τόσο το Ισραήλ όσο και οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, με προεξέχουσα αυτήν που επέφερε τη δολοφονία του στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί το 2020.

Κρίνουμε πως κάθε αφήγηση που προσπερνάει αυτά γεγονότα δεν αποτελεί παρά νοητή συνέχεια της αφήγησης του Δυτικού Ιμπεριαλισμού και των ΜΜΕ που έχει στη δούλεψή του.

Οι όροι που πραγματοποιήθηκε η ίδια η επίθεση αναδεικνύουν ορισμένες παραμέτρους που μας βοηθούν να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα, παρά το ρευστό και επισφαλές περιβάλλον τόσο της περιόδου, όσο και της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Δεν ήταν μόνο το ότι το Ιράν είχε προειδοποιήσει για την επίθεση, αλλά ταυτόχρονα ο αριθμός των πυραύλων και των drones που επέλεξε να στείλει, καθώς και η άμεση ανακοίνωση λήξης της επίθεσης στον ΟΗΕ που ανέδειξαν το ότι το ίδιο το Ιράν κινήθηκε καταρχάς βάσει της “αρχής της αναλογικότητας” σε σχέση με την επίθεση που δέχθηκε. Οι “πολεμαχαρείς” Ιρανοί, όπως συχνά αποκαλούνται από τα ΜΜΕ της Δύσης, έδειξαν σε όλο τον πλανήτη πως δεν είναι έτοιμοι να προκαλέσουν την γενίκευση ενός πολέμου στη Μέση Ανατολή, πως οι “εμπρηστές” και υποκινητές μίας τέτοιας εξέλιξης είναι αυτοί που άλλοτε ελέγχουν ή ρίχνουν κυβερνήσεις και καθεστώτα και άλλοτε προκαλούν ανοιχτά πολέμους και ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις σε κάθε γωνία του πλανήτη. Αυτή η κίνηση λοιπόν δεν εγκαινίασε μία άμεση γενίκευση του πολέμου, όπως ίσως αρχικά εκτιμήθηκε. Στην ουσία έριξε το μπαλάκι για μία τέτοια επιλογή στο Ισραήλ και στους “συμμάχους” του, οι οποίοι αφού το προστάτευσαν έτρεξαν να το “νουθετήσουν”, (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία καθώς και Ιορδανία επιστρατεύτηκαν για να αναχαιτίσουν περισσότερους από 100 πυραύλους), καθώς μία “μέτρια” εναέρια επίθεση του Ιράν έφερε σε δύσκολη θέση την περίφημη αεράμυνά του.

Η κίνησή του Ιράν λοιπόν οφείλει να γίνεται αντιληπτή ως “ένοπλη διπλωματία”, ως, έμπρακτο αυτή τη φορά, σινιάλο οριοθέτησης του δικού του ζωτικού χώρου στην περιοχή και μάλιστα σε μία περίοδο αλλαγής των συσχετισμών στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Το ότι αυτή η κίνηση δεν επέφερε μία άμεση γενίκευση του πολέμου στην περιοχή, δεν σημαίνει πως δεν αποτέλεσε και ιστορική τομή, καθώς εγκαινιάζει μία νέα περίοδο όπου ακριβώς η άμεση γενίκευση της πολεμικής εμπλοκής δεν είναι πλέον κάτι που όλοι φοβούνται και δεν επιλέγουν, αλλά μία πολύ πιθανή εξέλιξη που θα ακολουθήσει ακόμα και μία ενδεχόμενη λάθος εκτίμηση της κατάστασης από κάποια εκ των εμπλεκομένων πλευρών.

Δεν χρειάζεται να ταυτιζόμαστε με το Ιράν για να πούμε πως αυτή η κίνηση, από τη στιγμή που έπληξε ουσιαστικά το Ισραήλ και έδωσε κουράγιο στους Παλαιστίνιους που παλεύουν ουσιαστικά αβοήθητοι από τον Αραβικό κόσμο και από τη στιγμή που αμφισβήτησε και κατάφερε να βάλει σαφή όρια στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις των ΗΠΑ, Μ Βρετανίας, ΕΕ, είναι κίνηση που δημιουργεί νέα δεδομένα για την εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας. Ταυτόχρονα, εκφράστηκε, μάλλον πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά, η ύπαρξη αλλά και οι διευρυμένες δυνατότητες του “Άξονα της Αντίστασης”, καθώς πύραυλοι έφυγαν την ίδια στιγμή από Υεμένη, Συρία, Ιράκ, Λίβανο. Τέλος ιδιαίτερη σημασία έχει ότι το Ιράν αυτή τη φορά επέλεξε να εμπλακεί στον πόλεμο και αυθύπαρκτα, ως κρατική οντότητα (κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία 50 χρόνια και συγκεκριμένα από τον πόλεμο του 1973), και όχι μέσω των φίλα προσκείμενων δυνάμεων με τις οποίες συνεργάζεται στην περιοχή, στέλνοντας μήνυμα για το ότι είναι όλο και πιο αποφασισμένο και έτοιμο να εμπλακεί σε μία ενδεχόμενη γενίκευση του πολέμου.

Τι είναι όμως αυτό που, όπως αναφέραμε νωρίτερα, αναγκάζει τη Δύση να νουθετήσει τον πιο πιστό σύμμαχό της στην περιοχή και μάλιστα σε μία εποχή που η ηγεμονία της αμφισβητείται όλο και πιο ανοιχτά από αναδυόμενες δυνάμεις που φαίνονται διατεθειμένες αλλά και όλο και πιο έτοιμες να ανατρέψουν το status quo που επικράτησε για 3 περίπου δεκαετίες μετά την πτώση της ΕΣΣΔ;

Η ακλόνητη διάθεση για αντίσταση από την πλευρά του λαού της Παλαιστίνης που αρνείται να υποταχθεί και επιμένει να δημιουργεί πρόβλημα στα σχέδια του Ισραήλ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή, δεν στέκεται μόνη της. Μόνες τους όμως δεν στέκονται ούτε οι διευρυμένες δυνατότητες που αναφέραμε προηγουμένως από τον Άξονα της Αντίστασης που φέρεται να πολλαπλασιάζει την επιρροή του στην περιοχή, κάτι που εκφράζεται τόσο στρατιωτικά με την επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ, όσο όμως και οικονομικά με τη δράση των ανταρτών Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα. Δράση που έχει δώσει ένα γερό χαστούκι στην ασθμαίνουσα ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία.

Μία γρήγορη ματιά στον χάρτη της υφηλίου είναι ενδεικτική. Την ώρα που το παγκόσμιο δημόσιο χρέος συνεχίζει να αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο, στις ΗΠΑ, που φέρονται να οδηγούν την τάση αυτή^¹, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε πέρυσι στο 122,1% του ΑΕΠ από 120% το 2022 ενώ το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερδιπλασιάστηκε στο 8,8% από 4,1% το ίδιο διάστημα. Με το έλλειμμα να προβλέπεται – αν δεν αλλάξει η δημοσιονομική πολιτική στην Αμερική – ότι θα παραμείνει μεσοπρόθεσμα πάνω από το 6%, το αμερικανικό χρέος αναμένεται να φτάσει στο 133,9% του ΑΕΠ. Όπως αναφέρουν οικονομολόγοι “η εκρηκτική αυτή προοπτική θέτει εν αμφιβόλω για το κατά πόσο οι ΗΠΑ θα μπορούν να αυξάνουν διαρκώς το χρέος τους ή αν αυτό σε κάποιο χρόνο θα καταστεί μη βιώσιμο και οι επενδυτές – σε μεγάλο βαθμό είναι ξένοι – που χρηματοδοτούν τα ελλείμματα της χώρας θα αρνηθούν να συνεχίσουν να το κάνουν, οδηγώντας σε μία κρίση την οικονομία της”. Ταυτόχρονα ιδιαίτερη σημασία έχει ότι ένα μεγάλο μέρος του χρέους των ΗΠΑ ανήκει στην Κίνα.

Τα πράγματα για την Ευρώπη είναι ακόμα χειρότερα, καθώς στο Brexit και στους αρνητικούς ή έστω αναιμικούς -ανάλογα το κράτος αλλά και ανάλογα τον κλάδο – ρυθμούς ανάπτυξης, ήρθε να προστεθεί η επιλογή της ενεργούς στήριξης του πολεμικού μετώπου στην Ουκρανία, η οποία έχει ζημιώσει τις οικονομίες πολλών μελών της.

Μία νέα οικονομική συμμαχία (BRICS) αναδύεται, όχι χωρίς εσωτερικές τριβές και αντιθέσεις, αλλά ανοίγοντας ταυτόχρονα ανεξάντλητες επενδυτικές, δανειοληπτικές και εμπορικές δυνατότητες για δεκάδες οικονομίες χωρίς να εμπλέκεται αυτή τη φορά το ΔΝΤ, και αμφισβητεί την παντοδυναμία των ΗΠΑ και του δολαρίου. Παράλληλα, δεν γίνεται να μην τονιστεί η κυρίαρχη θέση που καταλαμβάνει η συμμαχία των BRICS στον παγκόσμιο ανταγωνισμό γύρω από το ενεργειακό ζήτημα, περιλαμβάνοντας κάποιους από τους μεγαλύτερους προμηθευτές ενέργειας παγκοσμίως (Ρωσία, Ιράν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κ.α.)

Την ίδια περίοδο αρχίζουν να εκφράζονται οι αντίρροπες δυνάμεις και τα αντιθετικά συμφέροντα εντός του ΝΑΤΟ μαζί με τις σκέψεις για τη δημιουργία ευρωστρατού, ενώ στον Ειρηνικό ωκεανό οι ΗΠΑ παίρνουν νέες πρωτοβουλίες όπως η δημιουργία της συμμαχίας AUKUS^² απέναντι στην Κίνα.

Και ενώ επιχειρείται το άνοιγμα νέων πολεμικών μετώπων δια αντιπροσώπων όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ταϊβάν έχει σημασία να αναφέρουμε κάποια ενδεικτικά γεγονότα: Την απόσυρση των δυνάμεων των ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ/ΕΕ από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, την πασιφανή και παταγώδη αποτυχία της Δύσης στο μέτωπο της Ουκρανίας, την αδυναμία ηγεμονίας στη Μέση Ανατολή στην οποία οι Κίνα/ Ρωσία προσπαθούν να αποκτήσουν ρόλο ρυθμιστή (πχ μεσολάβηση για την αποκατάσταση των σχέσεων Ιράν-Σαουδικής Αραβίας). Σε αυτές τις εξελίξεις έρχεται να προστεθεί το αντιδυτικό πνεύμα που διαπερνά τα τελευταία χρόνια μεγάλο μέρος των χωρών της Αφρικής που δίνουν πόδι σε Γάλλους και Βορειοαμερικάνους ιμπεριαλιστές και αναδεικνύουν την αδυναμία, αυτών που μέχρι πρότινος καυχιόντουσαν για την παντοδυναμία τους, να αναπαράγουν τον ρόλο τους ως παγκόσμια ηγέτιδα δύναμη.

Είναι όλο και πιο εμφανές: Ο Δυτικός Ιμπεριαλισμός με πρώτη την κυρίαρχη παγκόσμια υπερδύναμη των ΗΠΑ βρίσκεται σε κρίση. Με τους μήνες και τα χρόνια να περνούν, ενόσω η οικονομική και στρατιωτική επιρροή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μειώνεται ή συναντά απέναντί της δυνάμεις που αρνούνται να της υποταχθούν, το ενδεχόμενο της επιλογής μίας γενικευμένης πολεμικής επίλυσης των αναδυόμενων αντιθέσεων της περιόδου φαίνεται να έρχεται όλο και πιο κοντά. Η ομαλή μετάβαση σε μία νέα παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων φαντάζει αδιανόητη και νέα ενεργά, ή εν προσωρινή υπνώσει, μέτωπα δημιουργούνται, ενώ η διευθέτηση της εξέλιξης ήδη ανοιχτών μετώπων δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί. Η περίοδος αυτή μπορεί να είναι μακρά και κάθε ακριβής πρόβλεψη είναι επισφαλής, αλλά την ίδια στιγμή οι οικονομικοί δείκτες και η επιλογή των κρατών για πρωτοφανείς αγορές^³ πολεμικού εξοπλισμού^⁴⁵ έχουν τροχιοδεικτικό ρόλο για το πού οδηγούμαστε.

Σε κάθε περίπτωση η δομή του κόσμου σχηματοποιείται εκ νέου και, ακόμα και αν δεν αλλάζει η ουσία και η ποιότητα των εκμεταλλευτικών σχέσεων που αναπαράγονται τόσο μεταξύ των εθνών-κρατών όσο και μεταξύ των τάξεων, μας αποκαλύπτει τις νέες του ρωγμές. Ρωγμές τις οποίες οι λαοί και οι επαναστατικές τους οργανώσεις οφείλουν να δουν σαν μονοπάτια για να περπατήσουν, αλλά και ως ευκαιρίες για να εκμεταλλευτούν.

Κι αυτό είναι κάτι που ο λαός και οι οργανώσεις της Παλαιστίνης φαίνεται ότι αντιλήφθηκαν έγκαιρα και, έχοντας ως απαραίτητο υπόβαθρο το μαχητικό πνεύμα γύρω από το οποίο έχουν σφυρηλατηθεί εκατομμύρια Παλαιστίνιοι εδώ και δεκαετίες, κατάφεραν να διαβάσουν σωστά την εποχή τους, τις εσωτερικές εξελίξεις στο Ισραήλ, τις μεταβλητές ισορροπίες στον κόσμο και στην Μέση Ανατολή, και να ανάψουν και πάλι τη σπίθα του “Παλαιστινιακού”, ενός ζητήματος που η “Διεθνής Κοινότητα” ήθελε να ξεχάσει.

Όταν, τον Αύγουστο του 2023^⁶, ο λαός του Νίγηρα έδινε πόδι στους Γάλλους ιμπεριαλιστές είχαμε θέσει στους εαυτούς μας το ερώτημα για το αν οι εξελίξεις στην Αφρική αποτελούν “καρέ ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου που γενικεύεται ή αν αποτελούν αντιιμπεριαλιστικό και αντιαποικιοκρατικό αγώνα”.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τις παγκόσμιες εξελίξεις που ακολούθησαν τόσο στην Αφρική όσο και στην Μέση Ανατολή και έχοντας πλέον μπροστά μας την εμφατική επαναφορά του Παλαιστινιακού, θα επιμείνουμε στην απάντησή μας, πως “η ισχύς της μίας παραδοχής δεν μπορεί να αναιρέσει την ισχύ της άλλης. Έχουμε μπροστά μας πολύ συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία όχι μόνο δεν αλληλοαναιρούνται, αλλά μάλλον αλληλοδιαπλέκονται, καθώς μία νέα ιστορική περίοδος για την Αφρική, την Μέση Ανατολή αλλά και για τον κόσμο, φαίνεται να ξεκινά”.

Τονίσαμε και τότε, τονίζουμε και τώρα πως “τα γνήσια αντιιμπεριαλιστικά και αντιαποικιοκρατικά αντανακλαστικά των λαών της Αφρικής (αλλά και της Μέσης Ανατολής) μας καλούν για να παλέψουμε στο πλάι τους χωρίς αστερίσκους ή δυτικοθρεμμένες και εκ προνομίων ορμώμενες προσεγγίσεις. Κάτι που σημαίνει πως το εγχώριο κίνημα οφείλει να είναι προετοιμασμένο για να εναντιωθεί σε οποιαδήποτε σκέψη για επέμβαση χωρών της ΕΕ (και της Ελλάδας που έχει υπογράψει σχετικό σύμφωνο με τη Γαλλία) στην περιοχή. Σήμερα, στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις χώρες της ΕΕ, η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταφράζεται σε πάλη για αποτροπή οποιασδήποτε επέμβασης σε Νίγηρα, Μπουρκίνα Φάσο, Μάλι (αλλά και σε Υεμένη, Λίβανο, Συρία, Ιράν)”.

Λέμε λοιπόν πως τόσο στην Αφρική όσο και στην Μέση Ανατολή, “η νέα ρευστή κατάσταση, για την εξέλιξη της οποίας είναι πολύ νωρίς να μιλήσει κανείς, ωριμάζει και πολλαπλασιάζει (παρά τις ανώριμες υποκειμενικές συνθήκες που αντιμετωπίζει το παγκόσμιο εργατικό κίνημα) τις ήδη υπάρχουσες δυνατότητες που προσφέρει η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος, η φτώχεια και οι πόλεμοι που αυτή εξαπλώνει. Δυνατότητες κατάργησης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής εξουσίας από την παγκόσμια εργατική τάξη”.

Αλλά ταυτόχρονα επισημαίνουμε εκ νέου πως “οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψιν πως η έλλειψη επαναστατικών κομμάτων και οργανώσεων και μίας διεθνούς οργάνωσης τους, αλλά και νικηφόρων επαναστάσεων σε άλλες χώρες και άρα ρεαλιστικών εναλλακτικών λύσεων και δυνατοτήτων νίκης των αγώνων τους σπρώχνει πολλούς λαούς στην αγκαλιά της Κίνας και της Ρωσίας. Δυνάμεις οι οποίες, αν και δεν έχουν ασκήσει επεκτατική πολιτική στην Αφρική ή την Μέση Ανατολή με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν εδώ και έναν αιώνα οι ΗΠΑ, η Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, δεν μπορούν και δεν θέλουν, λόγω δομής και φύσης της οικονομίας και του κράτους τους, λόγω των εκμεταλλευτικών σχέσεων που αναπαράγουν τόσο στο εσωτερικό τους όσο και στις διεθνείς τους σχέσεις, να αποτελέσουν μία άλλη, χειραφετητική κατεύθυνση για τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους λαούς”.

Επαναλαμβάνουμε: Η ιστορική περίοδος που ζούμε θα είναι γεμάτη από αυτοτελείς προλεταριακές και λαϊκές εξεγέρσεις που σε κάποιες περιπτώσεις θα δημιουργήσουν ακόμα και κενά εξουσίας (πχ Σρι Λάνκα το 2022) αλλά και από εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.

Η στήριξη μας σε κάθε τέτοια απόπειρα οφείλει να είναι δεδομένη. Οφείλει ταυτόχρονα να δένεται διαλεκτικά με την ταξική πάλη που διεξάγεται στον τόπο μας όπως αυτή διαμορφώνεται από τα “ειδικά” χαρακτηριστικά που της δίνουν οι συνθήκες στην Ελλάδα και τη Δύση. Τέλος, υποχρεούται να αφήσει στην άκρη δύο, κατά την άποψή μας, ζημιογόνες οπτικές που αναδεικνύονται την ίδια περίοδο.

Αφενός τα δηλωτικά, μίας πρωτοκοσμικής θέασης του κόσμου, “καθαρά” και “προκάτ” από ιδεολογική σκοπιά, σχήματα που οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες, αλλά και οι οργανώσεις τους, κρίνουν ως τα μοναδικά ορθά για να προχωρήσει η ιστορία. Σχήματα που προσπερνούν επιδεικτικά τις ανάγκες και τις επιδιώξεις των ίδιων των λαών αλλά και των υλικών συνθηκών που έχουν να αντιμετωπίσουν και μέσα στις οποίες εκδηλώνονται οι αγώνες τους. Σχήματα, πολλές φορές προϊόντα των δεκαετιών ήττας και αφομοίωσης των ταξικών αγώνων και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης στη Δύση, που είναι καταδικασμένα να εκπέσουν σε αυτοαναφορικότητα και ιδεαλισμό, μένοντας μακριά από την πραγματικότητα, την ζωντανή δραστηριότητα των ανθρώπων, των τάξεων, των λαών, της ίδιας της Ιστορίας, όπως αυτή εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, δημιουργώντας πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα και καθήκοντα, τα οποία χρήζουν εξίσου συγκεκριμένων απαντήσεων και πρωτοβουλιών.

Αφετέρου από τις αυταπάτες που καλλιεργούνται από όσους, άμεσα ή έμμεσα, ρίχνουν το καθήκον της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και των λαών σε αστικές, εκμεταλλευτικές και αντιδραστικές δυνάμεις, αφήνοντας την οικοδόμηση αυτοτελούς αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού κινήματος και σχεδίου για ένα αόριστο μέλλον.

Η Ιστορία είναι αμείλικτη και περιμένει πολλά από όσους ζουν και δρουν μέσα σε αυτήν: Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος γέννησε τη Σοβιετική Ένωση και επαναστατικές απόπειρες σε αρκετές ακόμα περιπτώσεις. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος γέννησε την αντιφασιστική νίκη των λαών και επέκτεινε την επιρροή ενός άλλου δρόμου για την ανθρωπότητα, παρά τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην πρώτη του απόπειρα να υπάρξει ως τέτοιος απέναντι στον “μονόδρομο” του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης. Οι δεκαετίες του “Ψυχρού Πολέμου” που ακολούθησαν έδωσαν χώρο σε δεκάδες εθνικοαπελευθερωτικές απόπειρες να ξεπηδήσουν, σε πολλές περιπτώσεις να ολοκληρωθούν και σε ορισμένες από αυτές μάλιστα να συνδυαστούν με ταυτόχρονη κατάργηση της αστικής εξουσίας και των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής. Το ψέμα των ιμπεριαλιστών περί “τέλους της ιστορίας” μετά την πτώση της ΕΣΣΔ που κράτησε περίπου 3 δεκαετίες έχοντας προλάβει να αλλοιώσει σε μεγάλο βαθμό μέρος των κινημάτων με το περιβόητο “ΤΙΝΑ”, τελείωσε πια και η “εναλλακτική” αποτελεί για όλο και μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ανάγκη και μάλιστα άμεση. Και είναι στο χέρι μας, στο χέρι των οργανώσεων και των λαών, με πλήρη επίγνωση των αρνητικών συσχετισμών σε τοπικό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, των υπερβάσεων και των καθηκόντων που χρειάζονται ώστε αυτοί να αλλάξουν και κυρίως με πλήρη και ειλικρινή αναγνώριση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας σήμερα, να συμβάλλουμε καθοριστικά στο τί θα γεννήσει η νέα περίοδος που μπαίνει η ανθρωπότητα.

«Η Ελλάδα είναι ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, είμαστε ενεργό μέλος της ΕΕ και αυτό σημαίνει ότι, αν μας ζητηθεί, πρέπει να ανταποκριθούμε ώστε να βοηθήσουμε να εξασφαλίσουμε την Ειρήνη ακόμη πιο γρήγορα. Και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι εμείς θα υπερασπιστούμε τις αρχές, τις αξίες μας τον δυτικό τρόπο ζωής και να είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τον καναπέ και να μπούμε πρώτοι στην πρώτη γραμμή της μάχης».

Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Ευρωβουλευτής και πρώην πρόεδρος της ΝΔ, αντιπρόεδρος του ΕλΚ στην Ευρωβουλή

«Το ΝΑΤΟ είναι μια ιερή αμυντική συμμαχία».

Στέφανος Κασσελάκης, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ

Ας έρθουμε όμως και λίγο στα “δικά” μας, στο ποια είναι η εμπλοκή των δικών μας “αντιπάλων”, της αστικής τάξης της χώρας που ζούμε και των ιμπεριαλιστών της “δικής” μας πλευράς σε όσα εξελίσσονται στην Μέση Ανατολή, σε μία προσπάθεια να σκιαγραφήσουμε και τα πιο “ειδικά” καθήκοντά του αντιπολεμικού/ αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Ενός κινήματος που, αν και ασθμαίνον, υπάρχει, αναζητώντας ταυτόχρονα το βάθεμα της συνοχής του, την μαζικοποίηση αλλά και τη δυνατότητά του να ξαναμπεί στην μάχη με υλικούς όρους.

Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στην όλο και πιο σφιχτή πρόσδεση της Ελλάδας την τελευταία δεκαετία στο άρμα των ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ, αλλά και χωρών της ΕΕ όπως η Γαλλία, κάτι που εκφράζεται από μία σειρά διακρατικών συμφωνιών (Πρέσπες 2018), “αμυντικών” συμφώνων (με Γαλλία και ΗΠΑ^⁷), αγορών πολεμικού εξοπλισμού, παραχωρήσεων υποδομών, λιμανιών και στρατοπέδων, συμμετοχών σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Επιλογές που ταυτίζουν απόλυτα γύρω από το δόγμα της κυριαρχίας του Ευρωατλαντισμού τις, σε άλλα θέματα, ανταγωνιζόμενες αστικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Οι στρατηγικές αυτές επιλογές εκφράστηκαν ακόμα πιο εμφατικά μέσω τακτικών αποφάσεων των τελευταίων ετών:

Στρατιωτική συμμετοχή σε περίπτωση που κριθεί αναγκαίο στη ζώνη του Σαχέλ στο πλευρό της Γαλλίας.
Αποστολή πολεμικού υλικού και χρημάτων στην Ουκρανία^⁸.
Μετατροπή του ελλαδικού χώρου σε κόμβο διέλευσης και πεδίο ασκήσεων^⁹ αμερικανονατοϊκών στρατευμάτων για την Ανατολική Ευρώπη και για την περικύκλωση της Ρωσίας.
Χρήση της Σούδας και του Πειραιά ως βάση για τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και της Γαλλίας που εποπτεύουν την ΝΑ Μεσόγειο.
Αποστολή εξοπλισμού και δυνάμεων στη Σαουδική Αραβία και στη σφαγή που διέπραττε για χρόνια απέναντι στον λαό της Υεμένης, συμμετοχή σε αποστολές στα ανοιχτά των κατεχόμενων Παλαιστινιακών εδαφών και στην Ερυθρά Θάλασσα (της οποίας μάλιστα η Ελλάδα διεκδίκησε την διοίκηση που λαμβάνει χώρα από το στρατηγείο της Λάρισας^¹⁰).
Πλήρης κάλυψη και στήριξη^¹¹ των μαζικών δολοφονιών που διαπράττει το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ απέναντι στον λαό της Παλαιστίνης^¹².

Οι πολεμοκάπηλες περιπέτειες του ελληνικού κράτους προς υπεράσπιση των συμφερόντων των ντόπιων εφοπλιστών και βιομηχάνων και στο πλευρό των ιμπεριαλιστών της Δύσης δεν στέκονται μόνες τους. Δένονται διαλεκτικά με μία σειρά συνθηκών, παραγόντων αλλά και των δικών τους επιδιώξεων που επιβάλλονται και στο εσωτερικό της χώρας. Με το δημόσιο χρέος που ανέρχεται στο 161,9% του ΑΕΠ για το 2023 και με την “ανάπτυξη”, ή αλλιώς καπιταλιστική κερδοφορία, που συνεπάγεται τους γοργούς ρυθμούς φτωχοποίησης των εργαζομένων και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Με την αύξηση του κόστους ζωής, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φοροληστεία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τους αλλεπάλληλους αντεργατικούς νόμους, τη διάλυση της Υγείας, της Παιδείας και κάθε δομής Κοινωνικής Πρόνοιας, την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού, της απεργίας και των διαδηλώσεων, την, όλο και πιο αναβαθμισμένη, καταστολή ως απάντηση σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα και σε κάθε διεκδίκηση.

Την ίδια στιγμή εκτός της Σούδας, της Αλεξανδρούπολης, του Βόλου, της Λάρισας, της Θεσσαλονίκης, της Ελευσίνας που αποτελούν τα εν Ελλάδι ΝΑΤΟϊκά ορμητήρια, η Κύπρος έχει χρησιμοποιηθεί τουλάχιστον δύο φορές μέσα σε λίγους μήνες ως “χερσαίο αεροπλανοφόρο” από την πολεμική αεροπορία της Μεγάλης Βρετανίας, τόσο κατά των Χούθι^¹³ όσο και και για την υπεράσπιση του Ισραήλ από την πρόσφατη επίθεση του Ιράν^¹⁴.

Με την πολεμική προετοιμασία να εντείνεται, ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες να ξεδιπλώνονται σε διαφορετικές γεωγραφίες του πλανήτη, αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι πως η εξωτερική πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική που ασκείται το εσωτερικό της χώρας και τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις που έχει στην ίδια την εργατική τάξη και τον λαό. Η Ελλάδα έχει επιλέξει καιρό τώρα τις στρατιωτικές και πολεμικές της συνεργασίες όπως έκανε και με τον πόλεμο στην Ουκρανία και εμπλεκόμενη ακόμα περισσότερο αναβαθμίζοντας διαρκώς η ίδια τον ρόλο της, θέτει αυτόματα στο στόχαστρο τον ίδιο τον πληθυσμό που κατοικεί εντός των συνόρων της. Μία πολιτική που πάει χέρι χέρι με τις διαρκείς «μεταρρυθμίσεις» στα μετόπισθεν. Τις ιδιωτικοποιήσεις, την εκτίναξη των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης και την αύξηση του κόστους ζωής, τους παγωμένους μισθούς και συντάξεις και την εντατικοποίηση της εργασίας, τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας, της Υγείας και μίας σειράς υπηρεσιών και υποδομών, την όξυνση και την στρατιωτικοποίηση της καταστολής, το κυνήγι και τη διαρκή βαρβαρότητα απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες στα σύνορα και στους δρόμους, τα πλημμελή μέτρα προστασίας της ζωής και της υγείας των εργαζομένωνστους χώρους δουλειάς, δασοπροστασίας απέναντι στις δασικές πυρκαγιές αλλά και οχυρωματικών έργων απέναντι στις πλημμύρες, καθώς όλα αυτά για τους καπιταλιστές και το κράτος τους, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά περιττό κόστος.

Ως οργανωμένες αντικαπιταλιστικές/ αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις πρέπει να θέσουμε τα ερωτήματα που αναλογούν στην εποχή και την συγκυρία και να αναλύσουμε την εποχή που βρισκόμαστε επανεξετάζοντας τις συνθήκες που έχουμε μπροστά μας. Με γνώμονα το καθήκον της απελευθέρωσης του παγκόσμιου προλεταριάτου αλλά και σε μία εποχή που οι λαοί του κόσμου πολεμάνε με διαφορετικές αφορμές και εκφράσεις τους καταπιεστές τους, οφείλουμε να αναδείξουμε τη σημασία της διεθνιστικής αλληλεγγύης αλλά ταυτόχρονα να πάρουμε την σκυτάλη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης που δίνουν στα χέρια μας οι λαοί της Παλαιστίνης, της Υεμένης, της Αφρικής και να την μετατρέψουμε σε υλική δύναμη, σε οργάνωση, σε κίνημα και σε συγκεκριμένους στόχους μέσα στη χώρα που ζούμε.

Έτσι απέναντι σε αυτή την συνεχιζόμενη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού τότε και τώρα, και ενώ οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, τα φερέφωνα των ΜΜΕ, αποκρύπτουν την αλήθεια ενώ εξαπολύουν έναν ακόμα πόλεμο ενάντια σε έναν ηρωικό λαό που αντιστέκεται, προβάλλοντας ανακριβείς ειδήσεις και εσφαλμένες εικόνες, έχουμε κάθε λόγο να λέμε πως στεκόμαστε στο πλευρό της Παλαιστίνης που αγωνίζεται με όλα τα μέσα για την ελευθερία της.

Πρέπει να κατανοήσουμε πως η ταξική πάλη, όπως και η γεωπολιτική έχουν τον δικό τους καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας και πως καθεμιά μόνη της δεν μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που έχουμε ανάγκη. Όσο παλεύουμε για να αλλάξουμε τους αρνητικούς συσχετισμούς στην εξέλιξη της μίας , τόσο πρέπει να μελετάμε την άλλη για να βρούμε τα χωρικά και χρονικά σημεία τα οποία θα μπορέσουν να αποτελέσουν τους αδύναμους κρίκους στην αλυσίδα της ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που καταδυναστεύει την παγκόσμια εργατική τάξη και τους λαούς του πλανήτη.

Πρέπει να αντιληφθούμε πως δεν είναι μόνο η μερίδα εκείνη των “αντιπολεμικών” οργανώσεων της Ευρώπης και της Δύσης που στο όνομα του αντι-αντισημιτισμού ρίχνουν νερό στον μύλο των ιμπεριαλιστών και τρώνε αμάσητο το σανό της Δύσης, γιατί ταυτόχρονα ο αγώνας των Παλαιστινίων γέννησε μερικές από τις πιο μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις της τελευταίας 20ετίας στις ΗΠΑ και σε χώρες της ΕΕ, ενώ χαρακτηριστικά είναι και όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στα πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής.

Πρέπει κι εμείς να εμπιστευτούμε τον λαό μας, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε το Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, να ζυμώσουμε μεθοδικά μέσα στους συλλογικούς φορείς και στην κοινωνία την αναγκαιότητα για άμεση δράση. Να παραμείνουμε, με επόμενο σταθμό τις μεγάλες διαδηλώσεις για τη Νάκμπα στις 15 του Μάη, στον δρόμο, να καταφέρουμε τον όλο και μεγαλύτερο συντονισμό των κινηματικών δυνάμεων και να πάρουμε νέες πρωτοβουλίες διεθνιστικής αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.

Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία όπου η βαρβαρότητα εναντίον των Παλαιστινίων συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς και ενώ η γενίκευση του πολέμου έρχεται πιο κοντά είναι καθήκον όσων ζουμε σε εμπλεκόμενες, στο σφαγείο που στήνουν το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, χώρες, να δράσουμε μετωπικά και μαχητικά:

Να αγωνιστούμε για την απεμπλοκή της χώρας από όλα τα ενεργά πολεμικά μέτωπα, για την ακύρωση των οικονομικών και πολεμικών συμφωνιών με το Ισραήλ, με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, για να πάρουν άμεσα πόδι όλες οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που έχουν κατακλύσει την ελληνική επικράτεια. Να αγωνιστούμε για να σταματήσει άμεσα η Αλεξανδρούπολη να είναι ο κύριος κόμβος διέλευσης για την μεταφορά ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη. Για να σταματήσει η Κρήτη να αποτελεί χερσαίο αεροπλανοφόρο και βάση ανεφοδιασμού για την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ/ ΝΑΤΟ. Για να σταματήσει η Λάρισα να είναι το στρατηγείο στην επιχείριση «ΑΣΠΙΔΕΣ» της ΕΕ. Για την άμεση έξοδο της χώρας τόσο από την ΕΕ όσο και από το ΝΑΤΟ, ως βήματα, προϋποθέσεις και στόχους που είναι διαλεκτικά συνδεδεμένοι με την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος, της αστικής εξουσίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Στόχοι που, εκτός από διεθνιστικό προλεταριακό καθήκον, εμπερικλείουν και προασπίζονται τα υλικά ταξικά μας συμφέροντα.

Στόχοι που, όπως είχαμε ξαναπεί, προστατεύουν την εργατική τάξη και τον λαό από πιθανά αντίποινα σε περίπτωση γενίκευσης των πολέμων που δεν έχουμε επιλέξει πως θα δώσουμε και στους οποίους όμως συμμετέχουμε βάσει των επιλογών της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία.

Στόχοι που μπορούν να «κόψουν» δισεκατομμύρια από τις πολεμικές βιομηχανίες και να τα δώσουν στην κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών, αλλά και στόχοι που συνδέονται διαλεκτικά με την ανατροπή αυτής καθ’ αυτής της αστικής εξουσίας που μας βυθίζει στη φτώχεια μέσω της ακρίβειας, που μας ξεζουμίζει όλο και πιο εντατικοποιημένα και χωρίς δικαιώματα στη δουλειά, που ιδιωτικοποιεί και κερδοσκοπεί πάνω σε κάθε μας ανάγκη, την ενέργεια, το νερό, την υγεία, τις μετακινήσεις, την μόρφωσή μας, που μας κοστολογεί όλο και πιο φτηνά και μας πεθαίνει κυριολεκτικά στο όνομα της «εθνικής ενότητας» και της «ανάπτυξης» της κερδοφορίας της, στα τρένα, στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, στους χώρους δουλειάς, στα αστυνομικά μπλόκα.

Ο ταξικός και λαϊκός αγώνας, καθώς και η διεθνιστική αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης, στον λαό της Υεμένης και στους λαούς όλου του κόσμου που βιώνουν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, έχουν τρόπους να εκφραστούν και να εκδηλωθούν ενιαία. Και τους τρόπους αυτούς, μόνο εμείς μπορούμε να τους εντοπίσουμε και να τους μετατρέψουμε σε ύλη, σε οργάνωση, σε αγώνα.

Όσο οι λαοί της περιφέρειας που σηκώνουν το κεφάλι στον ιμπεριαλισμό πολλαπλασιάζονται, γίνεται όλο και πιο φανερό πως από την εξίσωση των επαναστάσεων της εποχής μας λείπει πλέον μόνο ο παράγοντας “εχθρός λαός”, ο λαός που αρνείται να πεινάει και να σιωπά, ο λαός που αρνείται να λογίζεται σαν πειθήνιο κρέας για οβίδες για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών του, ο λαός που οργανώνεται και δρα. Αυτό οφείλουμε και αυτό πρέπει να τολμήσουμε να γίνουμε κηρύττοντας “πόλεμο στον πόλεμο”, αυτή τη φορά από τα μετόπισθεν.

Νίκη στον δίκαιο και επίμονο αγώνα που διεξάγει ο αδούλωτος λαός της Παλαιστίνης!

Αλληλεγγύη στον λαό της Υεμένης και σε όλους τους λαούς του πλανήτη που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό!

ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ!

1 https://www.capital.gr/diethni/3801838/dnt-auxanetai-anisuxitika-to-pagkosmio-dimosio-xreos-ipa-kai-kina-odigoun-tin-tasi/

2 https://diapyros.net/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%b3%ce%bf%cf%81%ce%ac%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%85%ce%ae%cf%82/

3 https://www.kathimerini.gr/world/562992442/se-protofanes-istorika-epipedo-oi-pagkosmies-stratiotikes-dapanes/

4 https://kosmodromio.gr/2024/04/24/enekrine-kai-to-kogkreso-to-paketo-twn-9/

5 https://diapyros.net/afxisi-ton-polemikon-dapanon-stin-ee-gia-8i-synechomeni-chronia-stin-6i-thesi-i-ellada/

6 https://diapyros.net/ditiki-afriki-anamenontas-tis-sinepeies/

7 https://diapyros.net/%ce%b1%ce%bc%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%af%ce%b5%cf%82/

8 https://diapyros.net/eisigisi-tis-ekdilosis-kapitalistiki-krisi-iberialistikos-polemos-kai-ta-kathikonta-tou-antipolemikou-kinimatos-aprilios-2023/

9 https://diapyros.net/sto-litochoro-kai-pantou-oi-misthoforoi-ton-iberialiston-einai-anepithymitoi/