Κάλεσμα στις απεργιακές κινητοποιήσεις Tετάρτη 20 Νοεμβρίου| Αθήνα 11:00 Χαυτεία| Θεσσαλονίκη 10:30 Καμάρα ( Στηρίζουμε τα μπλοκ των ταξικών σωματείων/παρεμβάσεων)

Από την 1η Απρίλη με την πλασματική αύξηση του κατώτατου μισθού στα 830 μικτά, η κυβέρνηση προσπάθησε να πλασάρει μιντιακά μια δήθεν νέα πραγματικότητα για τα εισοδήματα της εργατικής τάξης και την αντιμετώπιση της καλπάζουσας ακρίβειας. Στην πραγματικότητα φυσικά, η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, αφού η Ελλάδα κατατάσσεται στις χειρότερες χώρες του ΟΟΣΑ σχετικά με τον πληθωρισμό στα τρόφιμα. Ενώ ακόμα, η άνοδος των ενοικίων, τα κόκκινα δάνεια και η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, τα φαινόμενα ενεργειακής φτώχειας και η ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας οδηγούν σε υπέρμετρη επιδείνωση των συνθηκών στεγαστικής διαβίωσης και μία νέα περίοδο αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου από κάτω προς τα πάνω.

Μπροστά στη φτωχοποίησή τους οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στέκονται με όλο και λιγότερα όπλα στη διάθεση τους. Οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας 12ετίας, με πιο πρόσφατα τα παραδείγματα των νόμων Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, έχουν δώσει πράσινο φως για την άγρια εκμετάλλευσή μας στους χώρους δουλειάς από τους εργοδότες, έχουν μειώσει το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών ρισκάροντας με την επιβίωση των ασφαλιστικών μας ταμείων, έχουν προχωρήσει στην ουσιαστική ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας (με πρόσφατα παραδείγματα τις πειθαρχικές διώξεις εκπαιδευτικών στον Πειραιά αλλά και την κήρυξη απεργιών ακόμα και της ΔΟΕ ως “παράνομες”). Οι ίδιοι νόμοι είναι που έχουν εξαλείψει τα δικαιώματά μας, έχουν υποβαθμίσει πλήρως κάθε μέριμνα για μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων στους χώρους δουλειας, έχουν υποστελεχώσει και διαλύσει το ΣΕΠΕ (οι 116 νεκροί συνάδελφοι από τον Γενάρη μέχρι και το τέλος του Οκτώβρη αλλά και οι 200 περίπου σοβαρά τραυματίες αποτελούν ενδεικτικούς αριθμούς της κατάστασης). Οι ίδιοι νόμοι είναι που έχουν ξεχειλώσει τα ωράρια μας, έχουν μετατρέψει την εργασία μας σε ένα είδος όλο και πιο φτηνό, όλο και πιο εύπλαστο για τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, μας έχουν κάνει να φοβόμαστε να διεκδικήσουμε ακόμα και τα στοιχειώδη υπό το φόβο της ανεργίας σε ένα περιβάλλον πλήρους απελευθέρωσης του δικαιώματος των εργοδοτών να μας απολύουν ακόμα και χωρίς αιτιολογία, όποτε οι ίδιοι θέλουν.

Αλλά και αντίστοιχα, με τους πιο πρόσφατους νόμους που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια κάθε δομή κοινωνικής πρόνοιας, κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία τεμαχίζεται, ρημάζει και στη συνέχεια ιδιωτικοποιείται. Ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες προωθούνται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις της και ενταγμένες στο νεοφιλελεύθερο πολιτικό πλαίσιο έχουν πάρει την μορφή λαίλαπας κονιορτοποιώντας την έννοια των Δημόσιων Αγαθών (Υγεία, Παιδεία, Ενέργεια, Μεταφορές) κάτω από το βάρος της επικράτησης του συμφέροντος των ισχυρών και του κέρδους του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αντιδραστικές πολιτικές οι οποίες έχουν γεννήσει δυναμικούς αγώνες στον τομέα της Υγείας με συνεχείς κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στον κλάδο καθώς και στην Παιδεία όπου το προηγούμενο διάστημα φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι συσπειρωμένοι έδωσαν πολύμηνη μάχη απέναντι στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη με πολύμορφες, μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο αποκρυσταλλώνοντας με έμπρακτους όρους το πλαίσιο αμφισβήτησης και εναντίωσης στις κυβερνητικές πολιτικές.

Αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις οι οποίοι στην περίπτωση της καπιταλιστικής δολοφονίας των Τεμπών πήραν την μορφή κοινωνικού ξεσπάσματος για την διασφάλιση και την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ίδια την ζωή απέναντι στην προτεραιοποίηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ο αγώνας για να μη ξεχαστεί το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών είναι ένας ενεργός αγώνας δικαίωσης της τάξης μας που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Δικά τους τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί».

Παράλληλα, η κυβέρνηση, που όπως και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, νομοθετούν βάσει των επιταγών των ντόπιων εφοπλιστών και βιομηχάνων αλλά και κατά παραγγελία των κέντρων αποφάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεν αρκείται μόνο στην, βάση νόμου, αφαίμαξη του λαού. Ταυτόχρονα με αυτήν, η ταύτιση της Ελλάδας με τις “Μεγάλες Δυνάμεις” του Δυτικού Μπλοκ μεταφράζεται στην ενεργή εμπλοκή της χώρας στα ενεργά μέτωπα της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης και της Υεμένης. Εμπλοκή η οποία βάζει την χώρα σε ρόλο άμεσου επιτιθέμενου με όποιες πιθανές επιπτώσεις συνεπάγονται και οδηγεί σε κατασπατάληση δεκάδων δισεκατομμυρίων σε εξοπλιστικά προγράμματα, αύξηση του προϋπολογισμού για τις ΝΑΤΟϊκές υποχρεώσεις της χώρας, εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, συμμετοχή σε κοινό ευρωπαϊκό ταμείο για την χρηματοδότηση της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Δυσθεώρητες δαπάνες κόντρα στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες για τις οποίες οποιαδήποτε κονδύλι φαντάζει για την άρχουσα τάξη ένα περιττό έξοδο.

Απέναντι στη σιωπή που επιβάλλει η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό μέσω των κυρίαρχων ΜΜΕ και των μηχανισμών αφομοίωσης και καταστολής που έχει στη διάθεσή της, η εργατική τάξη, η νεολαία και ο λαός επιμένουν να δίνουν μάχες χαρακωμάτων.

Είναι η μαχητική υπεράσπιση των απολυμένων από το ξεσκαρτάρισμα που έκαναν οι εργοδότες και από το κύμα εκδικητικών απολύσεων από δεκάδες επιχειρήσεις που ακολούθησε την απεργία της 8ης Μάρτη του 2023 αλλά και η λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια των πλημμυρών και των πυρκαγιών των τελευταίων χρόνων, παίρνοντας ταυτόχρονα αγωνιστικά χαρακτηριστικά αναδεικνύοντας την ευθύνη των κυβερνητικών πολιτικών.

Είναι η δεύτερη πανεργατική απεργία του περασμένου Σεπτέμβρη ενάντια στον νέο νόμο του Γεωργιάδη που ήρθε να εντατικοποιήσει κι άλλο την εργασία μας και να την προσαρμόσει στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, οι μικρές και μεγάλες μάχες των καθηγητών και των γιατρών για την υπεράσπιση του Δημόσιου, Δωρεάν και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας και της Παιδείας.

Είναι οι στιγμές υπεράσπισης των διαδηλώσεων από τις αστυνομικές επιθέσεις, οι μαζικές πορείες αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα που δίνει ο λαός της Παλαιστίνης, οι “νίκες” και οι “ήττες” του αγώνα αντοχής που δίνεται από γειτονιά σε γειτονιά για να σωθούν τα σπίτια λαϊκών οικογενειών, είναι η αντιφασιστική πάλη που δίνεται ταυτόχρονα με κάθε μέσο, έτσι ώστε να μην ξανατολμήσουν οι καπιταλιστές να ξαναβγάλουν στον δρόμο τις εφεδρείες τους.

Είναι η μαζική – παρά την απεργοσπαστική στάση της ΓΣΕΕ – απεργία της 28ης Φλεβάρη του 2024 όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους της χώρας, με αρκετούς από αυτούς να απεργούν για πρώτη φορά και με άλλους να συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και να υπερασπίζονται την ταξική και λαϊκή μνήμη και οργή για το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, ακόμα κι αν δεν κατάφερε ο αγώνας αυτός να συνδεθεί – ελλείψει ενός μαχητικού συντονιστικού απεργιακού οργάνου που θα έσπαγε τον συντεχνιακό χαρακτήρα και θα ένωνε τις λαϊκές δυνάμεις που βρέθηκαν στον δρόμο – με τις κινητοποιήσεις των αγροτών και των φοιτητών/ φοιτητριών που λάμβαναν χώρα την ίδια περίοδο.

Είναι οι πρόσφατες απεργιακές μάχες των εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα, των διανομέων σε e-food και wolt, των οικοδόμων, των εργαζομένων στα ξενοδοχεία και στην εστίαση που κρατάν τη φλόγα της ταξικής πάλης αναμμένη.

Ξέρουμε πως οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, κοινωνικά αλλά και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Την τάξη που βιώνει τόσο τη διαρκή διαδικασία φτωχοποίησής της, όσο και τον διαρκή φόβο της απόλυσης και της ανεργίας, της έξωσης και της αστεγίας, έχοντας όλο και λιγότερα μέσα στα χέρια της για να αγωνιστεί και να διεκδικήσει.

Και για αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε και να μαζικοποιήσουμε τα ταξικά σωματεία κόντρα στα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρατηρούνται από τις αστικοποιημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, να παλέψουμε για τη δημοκρατική λειτουργία τους αλλά και για να πάρουν οι μορφές της πάλης τους όλο και πιο μαχητικά και αποφασιστικά χαρακτηριστικά.

Και για αυτό οφείλουμε να απλώσουμε το μήνυμα της απεργίας της 20ης Νοέμβρη σε κάθε χώρο δουλειάς, να διεκδικήσουμε άμεσες αυξήσεις στους μισθούς στο μέτρο των αναγκών μας, να επιβάλλουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε κάθε κλάδο και κάθε επιχείρηση, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια και το πλιάτσικο που κάνουν στα εισοδήματα μας οι μαυραγορίτες των παρόχων ενέργειας και των σούπερ μάρκετ.

Μόνο η ταξική οργάνωση μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 20ης ΝΟΕΜΒΡΗ