Kείμενο – κάλεσμα για την 6η Δεκέμβρη – Όλοι και όλες στους δρόμους!

16 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08

Όσα χρόνια και αν περάσουν, η 6η Δεκέμβρη είναι και θα μείνει χαραγμένη στη λαϊκή μνήμη ως μία ημερά απόδοσης φόρου τιμής στον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο, ως μία ημέρα που πυροδότησε την λαϊκή οργή απέναντι στην αδικία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στα διαρκή εγκλήματα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 16 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 16ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής/ ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Με μπροστάρη την νεολαία και τα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης γρήγορα πήρε πανελλαδικό χαρακτήρα και αγκαλιάστηκε από τις εργαζόμενες μάζες και τον λαό.

Εκείνες τις μέρες ο λαός μας έζησε να θρυμματίζεται η «κοινωνική ειρήνη» σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, και να αμφισβητεί στην πράξη το μονοπώλιο βίας του αστικού κράτους επιστρέφοντας ένα μέρος της αντιβίας που του αναλογεί, στοχεύοντας κρατικούς και καπιταλιστικους στόχους. Απάντησε στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση που συνόδευαν την τότε υφέρπουσα οικονομική κρίση και τα συμφέροντα των αστών, δίχως όμως τον μαχητικό αυθορμητισμό να τον μετατρέψει σε συνειδητή οργάνωση ενάντια στα αστικά συμφέροντα. Ο κρότος του Δεκέμβρη, πέρα από αυτά, προετοίμασε το έδαφος για τους επόμενες ξεσηκωμούς του λαού και άνοιξε έναν νέο ιστορικο κύκλο, που ξεκίνησε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.

Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών/ ταξικών δυνάμεων αντίστασης το οποίο μπορούμε να το μετατρέψουμε σε εργαλείο για την συνέχιση και αναβάθμιση του ταξικού πολέμου.

Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάσταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζουν την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.

Ο αγώνας για την ταξική απελευθέρωση και η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα συνεχίζονται

Η σημερινή 6η Δεκέμβρη έχει ένα ακόμα ιδιαίτερο βάρος και βάθος καθώς ένας ακόμα αναρχικός αγωνιστής, ο Κυριακός Ξυμητήρης, έπεσε νεκρός στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, ενώ 5 ακόμα αγωνιστές και αγωνίστριες, μεταξύ αυτών και ο Νίκος Ρωμανός, έχουν προφυλακιστεί και κατηγορούνται με βαρύτατες κατηγορίες για μια κακοστημένη υπόθεση από αυτές που η «αντι»τρομοκρατική υπηρεσία συνηθίζει να στήνει.

Μια υπόθεση «τρομοκρατίας» σύμφωνα με τα ΜΜΕ, η οποία παραμένει ανοιχτή και εμπλέκει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερους αγωνιστές και αγωνίστριες. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και αυτές τις ημέρες έχει ξεκινήσει ένα “κυνήγι μαγισσών” από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με ασφυκτικές παρακολουθήσεις και εισβολές σε σπίτια αγωνιστών/ αγωνιστριών αλλά και ατόμων του ευρύτερου φιλικού/ συντροφικού κύκλου του Κυριάκου και της συντρόφισσάς του Μαριάννας.

Και πάνω σε αυτό το πλαίσιο τρομολαγνίας και τρομουστερίας θεσμοθετείται η καταστολή απέναντι σε όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Όμως, μέσα από την ιστορική πείρα του Δεκέμβρη, 16 χρόνια πριν, μέσα από την ίδια την ταξική σύγκρουση που ακολούθησε έπειτα στην Ελλάδα αλλά και μέσα από την ιστορία της πάλης των τάξεων παγκοσμίως, μπορούμε να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα για το πως η καταστολή ως ένα ακόμα εργαλείο του αστικού κράτους έρχεται να εξυπηρετήσει τις βλέψεις της αστικής εξουσίας. Η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι η καταστολή, δεν έρχεται σε κενό χρόνο. Και τότε είναι που μπορεί να γεννήσει αντιστάσεις, να οξύνει τον ταξικό πόλεμο, δίνοντας νέα μέσα πάλης και να πυροδοτήσει εξεγέρσεις απέναντι στο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

16 χρόνια μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου τα ΜΜΕ, σε άριστη συνεργασία με την αστυνομία και την εκάστοτε κυβέρνηση, αναπαράγουν την αφήγηση που θα μπορεί να νομιμοποιήσει τις κατασταλτικές αυτές πράξεις στις συνειδήσεις του λαού και της εργατικής τάξης. Το 2008 ήταν η παραπληροφόρηση για το συμβάν και η κάλυψη του μπάτσου Κορκονέα για την δολοφονία, σήμερα είναι η κούρσα αναπαραγωγής των “τρομο”σεναρίων. Λασπολογώντας σε βάρος του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη αλλά και των υπόλοιπων συλληφθέντων προσπαθούν να νομιμοποιήσουν κοινωνικά τις παρακολουθήσεις, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, τις εφόδους σε σπίτια αλλά και να κάνουν το κατηγορητήριο, ίδιο για όλους τους εμπλεκόμενους και τις εμπλεκόμενες, να φαντάζει δικαιολογημένο.

Όλα τα παραπάνω κάνουν πασιφανές ότι αυτή η κακοστημένη επιχείρηση από την ΕΛΑΣ και τα ΜΜΕ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κατασταλτική επιχείρηση, η οποία για την ώρα μπορεί να στοχεύει αυτούς που το αστικό αφήγημα αποκαλεί τρομοκράτες. Αλλά παράλληλα αποτελεί και ένα απειλητικό μήνυμα για τους ανθρώπους της τάξης μας και του αγώνα. Στο πλαίσιο -χωρικά και χρονικά-, επομένως, που διεξάγεται, δεν πρέπει να διαχωρίζεται από την καταστολή του εργατικού και λαϊκού κινήματος, καθώς αποτελεί βήμα για τους επόμενους αντισυνδικαλιστικούς και “αντι”τρομοκρατικούς νόμους -κατ’ εντολή της ΕΕ και των ΗΠΑ- και επιχειρεί να αλλοιώσει την μνήμη των ριζοσπαστικών μαχητικών κινημάτων.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε τον ρόλο που έχει η αστυνομία -ως τον φρουρό της ατομικής ιδιοκτησίας και δούλο των αστών- και ότι τα σκαλιά που ανεβαίνουν στην σκάλα των μέτρων κρατικής βίας, αυταρχισμού και τρομοκρατίας εξυπηρετούν την υποταγή στις συνθήκες σύγχρονης/μισθωτής σκλαβιάς και την πολιτική των λίγων επί των πολλών. Η βιαιότητα της κρατικής καταστολής που εκφράζεται μέσω των μπάτσων αποτελεί, άλλωστε, την υλική αποτύπωση του ίδιου του ρόλου της αστυνομίας ως μηχανισμού καταστολής των ταξικών διεκδικήσεων για τη διασφάλιση των αστικών συμφερόντων, ως μηχανισμού πειθάρχησης της εργατικής τάξης και του λαού και προστασίας της ασφάλειας των αστών με κάθε κόστος.

Εξάλλου, η καταστολή και η αστική προπαγάνδα, ακόμα και τις φορές που αυτοί που τις επιβάλλουν δρουν και κινούνται με όρους συμμορίτικους και ρεβανσιστικούς, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αστικής πολιτικής και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια, με ταξικά και πολιτικά δηλαδή κριτήρια.

Υπάρχει μία διαλεκτική σχέση μεταξύ της φτωχοποίησης και της αφαίμαξης του λαού, με τον τρόπο που η αστική εξουσία επιβάλλει, δια της βίας και της τρομοκρατίας, τις πολιτικές που την υπηρετούν. Το 10-12 η κρίση και η υπεράσπιση – πάσει θυσία – των μνημονιακών πολιτικών για την διάλυση και αναδιαμόρφωση της αγοράς εργασίας, κορύφωσαν την αστυνομική βία, το ξεχείλωμα των τρομονόμων αλλά και την καταστροφή και υποτίμηση των συλλογικών φορέων των εργαζομένων έτσι ώστε να καμφθούν οι ταξικοί και λαϊκοί αγώνες που ξεσπούσαν. Αυτή η τακτική ακολουθήθηκε με συνέπεια μέσα στη προηγούμενη δεκαετία με το αφήγημα της ανάπτυξης και το ξεπέρασμα της κρίσης να δίνει πάτημα για την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και της απεργίας στους χώρους εργασίας, ενώ στις γειτονιές εφαρμόζονταν το δόγμα «νόμος και τάξη». Έγινε ξεκάθαρο την περίοδο της πανδημίας COVID-19 πως η καταστολή ήταν το κύριο μέσο διαχείρισης. Διαχείριση όχι μιας υγειονομικής κρίσης σε μια περίοδο με διαλυμένη δημόσια υγεία και ελλιπή μέσα προστασίας στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας, αλλά μιας συνθήκη καταλύτη για την επερχόμενη οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που θα γεννούσε προλεταριακούς αγώνες.

Οι εν ψυχρώ δολοφονίες ρομά που – ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων – “νομιμοποιείται” η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, οι βασανισμοί μέχρι θανάτου στα ΑΤ και τα pushbacks στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο είναι και αυτά κατασταλτικές μορφές διαχείρισης ενός ταξικά χαμηλού κομματιού της κοινωνίας και πολλαπλά καταπιεσμένου, αποτυπώνοντας έτσι και την ανάγκη πειθάρχησης αυτών των ομάδων προς όφελος των ντόπιων και παγκόσμιων αστικών βλέψεων.

Σήμερα είναι πάλι η “ανάπτυξη” στο όνομα της οποίας η καταστολή συνεχίζει να οξύνεται με αμείωτη ένταση. Ανάπτυξη, δηλαδή ανάπτυξη της κερδοφορίας των καπιταλιστών, που για εμάς μεταφράζεται σε ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, σε αυξήσεις των ενοικίων, σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, σε ιδιωτικοποιήσεις, σε υποβάθμιση του Δημόσιου και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας & της Παιδείας αλλά και μίας σειρά υποδομών και υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας.

Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, μέχρι τις εργοδοτικες και τις μαζικές δολοφονίες, εξαιτίας της επιλεκτικης κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου, η περίοδος που ζούμε καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της.

Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η πολεμοκάπηλη στρατηγική τους (κεφαλαίου και κράτους του) -σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια- καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι οι αιτίες εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου. Αυτοί που μας τραβάνε σε πολέμους και συμμετέχουν στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού για τα δικά τους συμφέροντα, αυτοί που οπλίζουν το όπλο της κρατικής βαρβαρότητας όταν στοχεύει την τάξη μας, είναι ο εχθρός και βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα, μεσα στο ΝΑΤΟ, μεσα στην ΕΕ.

Να οργανώσουμε τις κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις – Να χτίσουμε τη λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στις πολιτικές που δολοφονούν τους ανθρώπους της τάξης μας.

Διδασκόμενοι από την 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ… ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ

Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.

Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργίες και τους ξεσηκωμούς, όπως μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία και στην Εκπαίδευση που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, δίνεται από τους ναυτεργάτες που δεν δέχονται να βάλουν πλάτη στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους εργασίας και φοίτησης, με σκοπό την μαζικοποίηση και την ταξική κατεύθυνση των συλλογικών φορέων, αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.

Μόνο η ταξική οργάνωση και η μαζική λαϊκή αυτοάμυνα μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας και κρατικής βαρβαρότητας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ Ν. ΡΩΜΑΝΟ, ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΤΗΝ Δ.Δ., ΤΟΝ Δ. ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΦΟΡΕΙΣ, ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΉ ΚΑΤΑΣΤΟΛΉ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΊΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΏΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΑΪΚΉ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΆΜΥΝΑ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

Αθήνα | 18.00 Προπύλαια – Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης

Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση