Λίγα λόγια για τη συνέντευξη Μητσοτάκη για τα Τέμπη στις 29/1

Υπόσχονται ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποκατασταθεί η αλήθεια. Η αλήθεια όμως είναι, πως κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σταθεροποιήσουν την κατάσταση. Οι βιαστικές τους κινήσεις, στο χέρι μας είναι να πέσουν στο κενό.

Χθες το βράδυ γίναμε μάρτυρες σε ακόμα ένα κυβερνητικό show, αυτή τη φορά με ενορχηστρωτή τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο οποίος, προς αποκατάσταση της φήμης και της εκτίμησης που θρέφει ένα κομμάτι του λαού προς το πρόσωπό του, και η οποία βαίνει μειούμενη, έδωσε συνέντευξη στον Α. Σρόιτερ στο κεντρικό δελτίο του “Α”. Μία “συνέντευξη” άνευ περιεχομένου, στην οποία ο πρωθυπουργός ανακύκλωνε γενικόλογα τσιτάτα, φορτισμένα με συναισθηματικό λόγο, κατά τα οποία απλώς διαβεβαίωνε πως όλα θα πάνε καλά και πως ο ίδιος δεν έσφαλε, ουσιαστικά, κάπου. Μέσα σε όλα ακούσαμε και πως είναι “Ο πρώτος μετά τις οικογένειες των θυμάτων, που έχει τραυματιστεί από αυτή τη διαδικασία”. Μία συνέντευξη-διάγγελμα εν ολίγοις.

Η διαγγελματική επικοινωνιακή πολιτική του πρωθυπουργού αποτελεί κάτι γνώριμο για το λαό, και εμφανίστηκε κυρίως κατά τη διαχείριση της πανδημίας.

Η διαγγελματική αυτή πολιτική στόχο είχε την απεύθυνση σε προσωποποιημένο-συναισθηματικό επίπεδο και όχι σε μαζικό, με λογικό και ψυχρό ύφος, ώστε να διαβεβαιώνεται η ομαλότητα μίας απόλυτα εκτροχιασμένης συνθήκης, κατά την οποία καταδείχθηκε η διάλυση του ΕΣΥ, η κοινωνική δυσαρέσκεια οξύνονταν, ταυτόχρονα ψηφίστηκαν αντεργατικά νομοσχέδια, επενδύθηκαν σημαντικοί πόροι σε ΜΜΕ και καταστολή κ.α.π. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που συμβαίνει και τώρα.

Η διαχείριση αυτή, της πανδημίας, αποτέλεσαι ένα ιστορικό σημείο όπου φάνηκε ξεκάθαρα σε όλη την κοινωνία η γραμμή της κυβερνητικής πολιτικής. Η γραμμή που εξυπηρετεί δηλαδή την, νεοφιλελεύθερου τύπου, επέλαση του κεφαλαίου και ήρθε να καλύψει τα κενά της πολιτικής με “κοινωνικό” προσωπείο των προηγούμενων χρόνων. Θεωρήθηκε από το εγχώριο κεφάλαιο δηλαδή, πως αφού επήλθε μία σχετική εξομάλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων που είχαν οξυνθεί στα χρόνια της κρίσης, καιρός είναι να συνεχίσουν το πράγμα από εκεί που το είχαν αφήσει. Πετσόκομμα μισθών, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, αδάμαστη ακρίβεια, καταστολή.

Φυσικά όλα αυτά δεν αντιτίθενται άμεσα στις πολιτικές προηγούμενων κυβερνήσεων. Αντιθέτως, αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της εκπλήρωσης ενός συνολικότερου πλάνου του κεφαλαίου να αποσπάει ολοένα και περισσότερο χώρο και πόρους, ώστε να αναπτύσσεται, να μεγιστοποιεί τα κέρδη του και να αποκτάει επιπρόσθετο έλεγχο επί της κοινωνικής βάσης (φτωχά λαϊκά στρώματα – εργατική τάξη – εφεδρικός στρατός εργασίας κτλ…). Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να εκπληρωθεί χωρίς τη συνδρομή του συνόλου του αστικού κρατικού μηχανισμού που συμπεριλαμβάνει πολιτικές προηγούμενων κυβερνήσεων.

Μέσα στη σωρεία ασαφειών που ειπώθηκαν σε αυτή τη συνέντευξη, ο πρωθυπουργός θέλησε να τονίσει τη διαφορά της συγκεκριμένης συνθήκης με την κατάσταση πολιτικής αναταραχής στη γείτονα Σερβία. Έτσι, ουσιαστικά διαβεβαίωσε πως δεν έχει καμία πρόθεση να παραιτηθεί, καθώς ο λαός της Σερβίας δεν απαίτησε την παραίτησή του Βούτσεβιτς, του Σέρβου ομόλογού του, μονάχα λόγω του περιστατικού αντίστοιχου ατυχήματος, αλλά επειδή βρίσκεται σε μία γενικότερη δυσαρέσκεια. Δηλαδή ,εμμέσως, ο πρωθυπουργός αναφέρεται σε αυτό ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι μίας συνολικότερης επιβλαβούς και ασθενικής πολιτικής, που είχε ως αποτέλεσμα το συγκεκριμένο περιστατικό. Ξεκαθαρίζει έτσι, πως στην περίπτωση των Τεμπών δε μιλάμε για μία αντίστοιχη διαλεκτική ακολουθία. Τα γνωστά σε όλους δηλαδή, μεμονωμένα περιστατικά.

Αυτή η στάση ουσιαστικά καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει πως το συμβάν: 1) Δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μακράς υπόθεσης των ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών, που είχαν ως αποτέλεσμα την υποβάθμισή τους, αφού τέθηκαν στην υπηρεσία της καπιταλιστικής κερδοφορίας και όχι των κοινωνικών αναγκών. 2) Δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των ελλιπών δαπανών για δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, που οδηγούν σε περαιτέρω υποβάθμιση και υποστελέχωση . 3) Η συγκάλυψή του δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των διαχρονικών σχέσεων διαπλοκής του αστικού κρατικού μηχανισμού με το εγχώριο (παράνομο και μη) Κεφάλαιο. Επίσης, δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του κράτους με όρους μαφίας όταν η συνθήκη το επιτάσσει. 4) Κυρίως όμως, αποτελεί ένα μεμονομένο περιστατικό που δεν έρχεται ως διαλεκτικό επακόλουθο των αντιφάσεων που έχει ενέχει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και η επιθετική αυτή, πολιτική του κεφαλαίου που γεννά: μονοπώλια- συγκέντρωση του πλούτου σε ολοένα και λιγότερα χέρια, ανταγωνισμό, κοινωνικό κανιβαλισμό, συγχώνευση πολιτικής και οικονομικής δύναμης (που οδηγεί σε ατιμωρησία κτλ…) φτωχοποίηση και υποβάθμιση των ζωών της κοινωνικής πλειοψηφίας , σμίκρυνση των κοινωνικών αντιστάσεων).

…Η Ιστορία δεν συγχωρεί.

Η Ιστορία γράφεται από την αδιάκοπη πάλη των υποτελών τάξεων με την εκάστοτε κυρίαρχη – εκμεταλλευτική τάξη. Η δικαίωση λοιπόν σε ένα ταξικό έγκλημα θα είναι και αυτή ταξική. Η κλιμάκωση των αγώνων μέσω πολιτικών και συνδικαλιστικών φορέων και με την κινητοποίηση του φοιτητικού και μαθητικού υποκειμένου, η στήριξη του δίκαιου αγώνα των συγγενών των θυμάτων, η συμμετοχή στα επικείμενα συλλαλητήρια που έχουν λάβει παλλαϊκά χαρακτηριστικά, οφείλουνε να πουν την τελευταία λέξη.

Η αλήθεια δεν μπαζώνεται…

Από την πρώτη στιγμή βιώνουμε τη διαρκή σχετικοποίηση του περιστατικού και των δεδομένων που εμφανίζονται, τη διαρκή προσπάθεια παραπλάνησης της κοινής γνώμης σε σχέση με τη σχολαστική αυτή διαδικασία της συγκάλυψης. Τώρα, βλέπουμε την αλλαγή του αφηγήματος με θύμα αυτή τη φορά να είναι η ίδια η κυβέρνηση, και παραπλανημένος ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ωστόσο οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που εμφανίστηκαν ως μερικές χιλιάδες, οι συγκεντρώσεις που με το ζόρι προβλήθηκαν από τα ΜΜΕ (χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΕΡΤ) και έσπασαν στην πράξη την ρητορική περί συμμοριών μιζέριας, θα πουν την τελευταία λέξη!

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ