Να κοιτάξουμε το τέρας στα μάτια

Το όνομά του ήταν Αντώνης Καρυώτης, ζούσε στις εργατικές κατοικίες και είχε νοητική υστέρηση…

«Τον άνθρωπο τον είδαν μέσα στο καράβι τον έβγαλαν έξω μάλλον επειδή δεν είχε εισιτήριο απ’ ό,τι ακούστηκε. Το θέμα είναι ότι δεν δόθηκε καμία ειδοποίηση στο Λιμεναρχείο ότι υπάρχει άνθρωπος στη θάλασσα για να ερχόταν επί τόπου να έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει αν και δεν νομίζω να προλάβαινε γιατί στροβιλιζόταν ο άνθρωπος λοιπόν πήρε η δίνη της προπέλας και γυρνούσε γύρω γύρω. Έχει σημασία αν δεν είχε εισιτήριο; Σημασία έχει ότι ο άνθρωπος έκανε τρεις προσπάθειες να ανέβει πάνω στο πλοίο και τον έσπρωχναν συνέχεια, μέχρι που η πόρτα έφυγε από τον ντόκο και ο άνθρωπος έπεσε στη θάλασσα. Και δεν είναι μόνο ότι έπεσε στην θάλασσα, είναι η ψυχρότητα που είχαν όταν έγινε το γεγονός. Κοιτάει απλά και γυρνάει ψυχρά και φεύγουν και ο άνθρωπος πνιγόταν. Ούτε να σταματήσει το καράβι, ούτε έγινε τίποτα. Το καράβι σταμάτησε μεσοπέλαγα, δόθηκε εντολή από τον ύπαρχο να φύγει το καράβι». Επιβάτης πλοίου

“Ο αδερφός μου ήταν ένα παιδί που βοηθούσε τους πάντες. Δεν είχε σταθερη δουλειά, δεν είχε μάθει κάποια τέχνη, δεν είχε σπουδάσει, αλλά αγαπούσε τους πάντες και τους βοηθούσε. Ταξίδευε συχνά στην Αθήνα για να δει τους φίλους του. Αποκλείεται να μην είχε εισιτήριο. Πάντα πριν ξεκινήσει από την Κρήτη, είχε κόψει και το εισιτήριο της επιστροφής. Οι λιμενικοί μου είπαν ότι είχε λίγα ψιλά πάνω του, είχε αγοράσει εισιτήριο, πιστεύω”. Αδερφός του Αντώνη Καρυώτη

«Ας τον έσπρωχναν μέσα. Ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές. Ας τον παρέδιδαν στο Λιμεναρχείο. Ας του έβαζαν πρόστιμο. Ας του ασκούσαν δίωξη στον Εισαγγελέα. Όλα επιτρέπονται, εκτός από το να το σπρώξεις και και να τον σκοτώσεις». Ιωάννα Μάνδρου, δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε – ακόμα τουλάχιστον -το αν ο δολοφονημένος 36χρονος δεν είχε στην κατοχή του εισιτήριο για να επιστρέψει στην Κρήτη, τον τόπο καταγωγής και διαμονής του, ή αν απλά έφτασε με καθυστέρηση.

Άλλωστε το αν τελικά είχε ή όχι εισιτήριο δε πρέπει να προβληματίζει καθόλου κανέναν από εμάς. Αυτό που πρέπει να προβληματίζει είναι η κανονικοποίηση του κανιβαλισμού, η συνεχώς αυξανόμενη χρήση βίας και η μισανθρωπιά. Η σημερινή εξατομικευμένη κοινωνική πραγματικότητα όπου η επιβίωση του ενός στηρίζεται στην κατατρόπωση του άλλου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που στηρίζεται στη λογική του “διαίρει και βασίλευε”, ενός συστήματος όπου οι ζωές μας δεν έχουν αξία και άρα δε μετράνε.

Γιατί την ίδια στιγμή μπορούμε γνωρίζουμε με απόλυτη σιγουριά πως η διαδικασία φασιστικοποίησης που καθοδηγείται από την άρχουσα τάξη, στην υπηρεσία της οποίας βρίσκονται δημοσιογράφοι όπως η Μάνδρου, και συντελείται εδώ και χρόνια στο σύνολο της κοινωνικής ζωής, είναι αυτή που προετοιμάζει αργά και σταθερά και εν τέλει κανονικοποιεί τη δολοφονία του.’

Είναι η ίδια διαδικασία που έβρισκε άλλοθι για τη δολοφονία του

Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους καθώς ήταν στα Εξάρχεια και πετούσε πέτρες.

Είναι η ίδια διαδικασία που έβρισκε άλλοθι για τη δολοφονία Θανάση Καναούτη επειδή δεν είχε κόψει εισιτήριο σε λεωφορείο στο Περιστέρι 2013 καθώς ήταν “τζαμπατζής”.

Είναι η ίδια διαδικασία που έβρισκε άλλοθι για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν που δολοφονήθηκε από φασίστες την ώρα που πήγαινε στη δουλειά του καθώς ήταν “λάθρο”.

Είναι η ίδια διαδικασία που έβρισκε άλλοθι για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, την παρουσίασε αρχικά ως συμπλοκή για τις ομάδες και αργότερα την αιτιολόγησε στους στίχους των τραγουδιών του, που ήταν αντιφασιστικοί και είχαν κοινωνικό περιεχόμενο.

Είναι η ίδια διαδικασία που έβρισκε άλλοθι για τις μαζικές δολοφονίες στα Τέμπη και στην Πύλο, για τους νεκρούς που πεθαίναν εκτός ΜΕΘ εν μέσω πανδημίας και για όσους χάνουν τη ζωή τους αναμένοντας σε ατέλειωτες ουρές για χημιοθεραπείες και χειρουργεία, για τους απανθρακωμένους των πυρκαγιών, για τους αυτοκτονημένους της κρίσης, για τους εκατοντάδες νεκρούς εργαζόμενους που πεθαίνουν κάθε μέρα γιατί τα μέτρα προστασίας της ζωής τους κοστίζουν.

Είναι η ίδια διαδικασία που κανονικοποίησε την παρουσία και την πλήρη ελευθερία κίνησης ταγμάτων εφόδου στους δρόμους των πόλεων και στα σύνορα της χώρας, αλλά και το να πεθαίνει αδήλωτος ΑΜΕΑ εργαζόμενος στη Χαλκίδα εν μέσω καύσωνα και να καλύπτουν τον εργοδότη του διοικήσεις νοσοκομείων και τοπικά ΜΜΕ.

Είναι η πλήρης και χωρίς όρια υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής από το κεφάλαιο, η προσπάθεια και η αποτύπωση της κοινωνικοποίησης αυτής του της επιλογής.

Με τη βία του κεφαλαίου να παίρνει όλο και πιο συχνά χαρακτήρα κανιβαλιστικής και κτηνώδους βίας μέσα στα σπλάχνα του λαού, η ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα και τις αξίες του, η χάραξη μίας άλλης οργάνωσης της οικονομίας και των κοινωνικών σχέσεων, των ίδιων των προτεραιοτήτων και των αξιών μίας κοινωνίας, η ανατροπή ενός κόσμου που μας πλάθει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, είναι πριν από όλα, ο μόνος δρόμος εξανθρωπισμού μας.

Να αντισταθούμε στον εκφασισμό της κοινωνίας, να μη συνηθίσουμε τον θάνατο.

Να κοιτάξουμε το τέρας στα μάτια.

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!