Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς (κάλεσμα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη)

ΑΘΗΝΑ: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ | 10.30 | ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ | 10.30 | ΚΑΜΑΡΑ

139 χρόνια μετά την γενική απεργία της 1ης του Μάη του 1886, η παγκόσμια εργατική τάξη εξακολουθεί να βιώνει φτώχεια, εκμετάλλευση, άθλιες εργασιακές συνθήκες. 

139 χρόνια μετά τις ιστορικές και αιματοβαμμένες κινητοποιήσεις στο Σικάγο του 1886, όπου εργάτες και εργάτριες βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα αυτονόητα – καλύτερες συνθήκες εργασίας–, τα εργασιακά δικαιώματα καταρρέουν ξανά κάτω από τις επιταγές της εργοδοσίας και την ανοχή των κυβερνήσεων. 

139 χρόνια μετά, και η κατάκτηση της 8ωρης εργασίας της γενικής απεργίας της 1ης του Μάη του 1886, που αποτέλεσε ορόσημο για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα σε μια εποχή όπου η 10ωρη και 14ωρη εργασία ήταν ο κανόνας, τίθεται εκ νέου υπό αμφισβήτηση. Με μια σειρά αντεργατικών νομοσχεδίων, με τον περίφημο νόμο Χατζηδάκη, αλλά και δεκάδες τροπολογίες που περνούν σιωπήρα κρυμμένες σε άσχετα νομοσχέδια, διαμορφώνεται σήμερα ένα καθεστώς ασφυκτικής εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Με την κατάργηση του 8ώρου, με την απελευθέρωση της εργασίας την Κυριακή, με τις ατομικές συμβάσεις να υποκαθιστούν τις συλλογικές.

139 χρόνια μετά από την πρώτη εργατική πρωτομαγιά, όπου βιομήχανοι επιστράτευαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, αστυνομία και στρατό για να διαλύσουν με βία τις απεργιακές περιφρουρήσεις και συγκεντρώσεις, σήμερα η καταστολή στους χώρους δουλειάς θεσπίζεται πλέον και με νόμο.  Με τον Νόμο Χατζηδάκη και στην συνέχεια με τον Νόμο Γεωργιάδη εισήχθησαν διατάξεις που θέλησαν να περιορίσουν και ποινικοποιήσουν βασικές εκφάνσεις του δικαιώματος στην απεργία με την απαγόρευση της περιφρούρησής της, αλλά και την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού. Την ίδια ώρα,τα περιστατικά εργοδοτικής τρομοκρατίας σήμερα ολοένα και αυξάνονται και εκδηλώνονται στους χώρους δουλειάς με εκδικητικές απολύσεις, εκβιασμούς για την αποτροπή της συμμετοχής των εργαζομένων σε απεργίες, μέχρι και την (!) δυνητική αργία σε εκπαιδευτικό από το Υπουργείο Παιδείας λόγω της συμμετοχής της σε κινητοποιήσεις ενάντια στην αξιολόγηση και την ενεργή συνδικαλιστική της δράση.

139 χρόνια μετά, η πραγματική ταξική βία που βιώνει καθημερινά η εργατική τάξη εκδηλώνεται και με τη συνεχώς αυξανόμενη ακρίβεια και τους εξευτελιστικούς μισθούς που δεν επαρκούν ούτε για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών. Εργαζόμενες και εργάτες πασχίζουν κάθε μήνα να τα βγάλουν πέρα με μεροκάματα που δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά, την ώρα που οι τιμές σε τρόφιμα, ρεύμα, καύσιμα και ενοίκια έχουν εκτοξευτεί. Και φυσικά απέναντι σε αυτή την ασφυκτική πραγματικότητα, οι πενιχρές αυξήσεις στους μισθούς και η επιδοματική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική ανακούφιση στα νοικοκυριά, καθώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις πραγματικές ανάγκες όπως έχουν διαμορφωθεί με το κόστος της ζωής μας να αυξάνεται διαρκώς και να μετατρέπει την καθημερινότητα σε έναν ατέλειωτο αγώνα επιβίωσης. Από το καλάθι του νοικοκυριού, το επίδομα θέρμανσης, τα youth pass μέχρι και τις νέες εξαγγελίες για την επιστροφή ενός ενοικίου τον χρόνο στους ενοικιαστές, τα δήθεν μέτρα στήριξης δεν μπορούν να ανακόψουν το κύμα ακρίβειας και να καλύψουν την φτώχεια που γεννά το ίδιο το σύστημα τους.

Εν μέσω, μάλιστα, μιας ασθμαίνουσας παγκόσμιας οικονομίας και ενός εμπορικού πολέμου, η περαιτέρω φτωχοποίηση και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της καταστολής στο εσωτερικό των χωρών θα αποτελέσουν το “εισιτήριο” για την έξοδο του κεφαλαίου από το αδιέξοδο, που το ίδιο δημιούργησε. 

Αυτές οι δυσμενείς υλικές συνθήκες για το λαό, όμως, είναι και αυτές που είναι ικανές να γεννήσουν ελπιδοφόρες αντιστάσεις απέναντι στην επέλαση του καπιταλισμού. Εν μέσω της σταδιακής κατάρρευσης του “καπιταλιστικού ονείρου”, ακόμα και στις χώρες του δυτικού κόσμου, είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε τους υπάρχοντες αρνητικούς συσχετισμούς για την τάξη μας σε ευκαιρίες για νικηφόρους αγώνες.

Έχουν περάσει, άλλωστε, μόλις δύο μήνες από τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Συγκεντρώσεις, οι οποίες με τις αντιφάσεις τους, ξεπέρεσαν κάθε προσδοκία και φανέρωσαν τη δύναμη της λαϊκής αντίδρασης, όταν αυτή εκφράζεται, απέναντι στις δολοφονικές αστικές πολιτικές, απέναντι στην ασυδοσία των κεφαλαιουχών και των πολιτικών τους υπηρετών, απέναντι στην κατάρρευση κάθε έννοιας δικαίου, απέναντι στη θυσία των πολλών για τα συμφέροντα των λίγων. Συγκεντρώσεις, οι οποίες συμβαδίζουνε με ένα διεθνώς τεταμένο κλίμα και την εκδήλωση αντιστάσεων είτε με τη μορφή μαζικών διαδηλώσεων από τη Σερβία μέχρι την Τουρκία, είτε με τη μορφή της ένοπλης αντίστασης στην Παλαιστίνη, το Λίβανο και την Υεμένη ή της ανυποχώρητης έκφρασης αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό από την καρδιά του κτήνους, παρά τις διώξεις φοιτητών και εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Συγκεντρώσεις που αποτελούν το πιο πρόσφατο ζωντανό παράδειγμα και αποδεικνύουν πως ο λαός και η εργατική τάξη αν το αποφασίσουν, μπορουν οργανωμένα να τους νικήσουν. 

Η Πρωτομαγιά, φέροντας το ιστορικό βάρος των αιματοβαμμένων ταξικών αγώνων και νικών του παρελθόντος, μας διδάσκει την πείρα από την πορεία του προλεταριάτου. Από τότε που η εργατική τάξη συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να ελπίζει τίποτα, αφήνοντας τους αγώνες της μέσα στα όρια της αστικής νομιμότητας — δηλαδή μέσα στα εύπλαστα όρια που οι κεφαλαιοκράτες της επέτρεπαν να αγωνιστεί, και τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την ανάγκη τους για κερδοφορία, αλλά και με τη δύναμη ή τον φόβο που κάθε φορά αυτοί ένιωθαν απέναντί της. Από τότε που, ψηλαφώντας — όπως στο Σικάγο το 1886 αλλά και σε εκατοντάδες πόλεις όλου του κόσμου — εκείνες τις δεκαετίες στα πρώτα της βήματα ως κοινωνική τάξη, διαμόρφωνε μέσα από την ίδια της την κίνηση την αναγκαιότητα για την οργάνωση της αυτοάμυνάς της απέναντι στους δολοφόνους της, αλλά και την αναγκαιότητα για την αυτοτελή πολιτική της οργάνωση· ως ένα απαραίτητο επόμενο βήμα μετά τη συνδικαλιστική της οργάνωση, για τη συνολική και οριστική της αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές.

Η φετινή Πρωτομαγιά μας υπενθυμίζει τα δικά μας καθήκοντα, αυτά της εποχής μας. Μας υπενθυμίζει ότι ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην ίδια μας την χώρα, μέσα στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. Το χρέος μας να μετουσιώσουμε την λαϊκή αυτή αντίδραση σε οργανωμένο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, να συνεχίσουμε τη μοριακή δουλειά στους χώρους εργασίας μας, ενισχύοντας τα ταξικά σωματεία. Να οργανώσουμε μαζικές και μαχητικές απεργίες, διεκδικώντας μισθούς στο ύψος των αναγκών μας και αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης ενάντια στην πολεμική οικονομία και την μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ. Να συγκρουστούμε με τις ξεπουλημένες εργοδοτικές ηγεσίες και να στήσουμε αναχώματα στην εντεινόμενη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και στο συνδικαλισμό. Να οργανωθούμε σε κάθε κοινωνικό και ταξικό πεδίο για να απαιτήσουμε στέγαση για όλους και όλες, δωρεάν παιδεία και υγεία. Να βάλουμε φρένο στις πολιτικές της εξαθλίωσης του κεφαλαίου, στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Να επιβάλλουμε δικαίωση για τις χιλιάδες εργατικές δολοφονίες και τα θύματα των δολοφονικών πολιτικών του καπιταλιστικού συστήματος στα εργασιακά κάτεργα, στα σύνορα και στις ράγες της ανάπτυξης.

Να μην γίνει η φετινή Πρωτομαγιά, επέτειος, αλλά κάλεσμα για την υπεράσπιση της προλεταριακής μνήμης και για την οργανωμένη πάλη και αντίσταση.

Γιατί οι εργατικές κατακτήσεις από το Σικάγο μέχρι και τη Θεσσαλονίκη του ’36 γράφτηκαν με αίμα, και οι θυσίες από την Καισαριανή μέχρι και τη Γάζα μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν χαρίζεται — όλα κερδίζονται με αγώνες.

Μέχρι την κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης και καταπίεσης, την εξάλειψη της φτώχειας, των ανισοτήτων και των διακρίσεων, ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ.

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση