Όταν η ΔΑΠ δεν αρκεί…: Γεωργιάδης και εισαγγελείς στοχοποιούν τις φοιτητικές καταλήψεις
Με την έναρξη του νέου έτους, και συγκεκριμένα μέσα στον Ιανουάριο του 2024, ήταν προγραμματισμένη η ψήφιση του νομοσχεδίου για την παιδεία με τίτλο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο». Ένα νομοσχέδιο που ευθυγραμμίζεται άριστα με τις προηγούμενες αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που έφεραν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ), με τις ευλογίες της ΕΕ, και αποτελεί κομμάτι μιας συνολικότερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που στοχεύει στην υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, την εισχώρηση επιχειρηματικών συμφερόντων μέσα στα δημόσια ΑΕΙ, την λειτουργία εργαστηρίων ως τόπων εύρεσης φθηνού αλλά εξειδικευμένου εργατικού/ερευνητικού δυναμικού για τα συμφέροντα των επιχειρήσεων, αλλά και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, για λίγους και εκλεκτούς.
Είναι η περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης, που αποσκοπεί στην δημιουργία νεών και αρκετά κερδοφόρων αγορών, συνδυαστικά και με την προετοιμασία και κατάρτιση ενός υπερεξειδικευμένου και φθηνού εργατικού δυναμικού κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της αγοράς. Διαχρονικά άλλωστε, οι καπιταλιστές και τα αστικά κόμματα επιδίωκαν να επιβάλλουν δίδακτρα και πολυεθνικές-χορηγούς στα πανεπιστήμια, να κλείσουν πολλές σχολές ή να μειώσουν τους εισακτέους μέσω της ΕΒΕ, να ιδρύσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, να εξατομικεύσουν τη μόρφωση του/της φοιτητή/τριας, δίνοντας όχι πτυχίο, αλλά άθροισμα πιστωτικών μονάδων. Με στόχο τον κατακερματισμό του γνωστικού αντικειμένου και των εργασιακών δικαιωμάτων, άρα και την προώθηση του ανταγωνισμού εντός του εργασιακού κλάδου. Έτσι, μαζί με την έρευνα, η εκπαίδευση και τα ιδρύματα της, με τα πανεπιστήμια να έχουν κατά κύριο λόγο ρόλο διευθυντή/διαχειριστή, απομακρύνονται -και σε τελική ανάλυση λειτουργούν αντίθετα- από τις υπαρκτές δυνατότητες να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και μετατρέπονται σε πεδία κερδοφορίας για τους λίγους σε βάρος της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού συνολικά.
Οι φοιτήτριες, οι μαθητές, οι καθηγητές, μέσα από τους συλλογικούς τους φορείς, από την πρώτη στιγμή έδειξαν την αντίθεση τους. Μαζικές Γενικές Συνελεύσεις (Τμήματα που ενώ δεν έβγαζαν καν συνέλευση, τώρα, έβγαλαν με τριψήφιο αριθμό συμμετοχής και αγωνιστικό προσανατολισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μεγαλειώδης ΓΣ του Συλλόγου του ΠΑΜΑΚ με εκατοντάδες φοιτήτριες/τες να λένε όχι στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια) και οι καταλήψεις πανελλαδικά, ενώ στο πλευρό των φοιτητών/ φοιτητριών, των μαθητών/ μαθητριών, των εργαζομένων στην έρευνα και των εκπαιδευτικών βρίσκονται ταξικά εργατικά σωματεία από άλλους κλάδους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ -κύριος εκφραστής της αστικής τάξης και των γενικών συμφερόντων της σε αυτή τη φάση της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος- , μαζί με την παράταξη της εντός των πανεπιστημίων, κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να αποσπάσουν συναίνεση από τον κοινωνικό ιστό, όσο σκληρά και να προσπαθούν τα ΜΜΕ να πείσουν για “μειοψηφίες”, και αποφάσισαν να δείξουν τα δόντια τους. Με την κατάθεση του νομοσχεδίου προς ψήφιση να έχει ήδη καθυστερήσει μπροστά στην αποφασιστικότητα και τη μαζική συμμετοχή των φοιτητών και των φοιτητριών στις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις, οι δηλώσεις του υπουργού Άδωνι Γεωργιάδη, ενός πολιτικού με βαθιά αντιλαϊκό έργο, και οι απειλές από εισαγγελείς, έπειτα από κάποια “ανώνυμη” καταγγελία, επιχειρούν να λειτουργήσουν ως προπομπός καταστολής και είναι η απόδειξη ότι δεν έχει μείνει τίποτα στο οπλοστάσιο τους πέρα από την ωμή τρομοκρατία.
«Προσωπικά πιστεύω ότι όταν κάποιος πρύτανης διαφωνήσει με την ηλεκτρονική διαδικασία των εξετάσεων των μαθημάτων και ταυτόχρονα αρνηθεί να φέρει την αστυνομία στο πανεπιστήμιο για να λυθεί η κατάληψη, δηλαδή το να μην πάρει μέτρα ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη κατεύθυνση, εκεί θα μπορούσε το υπουργείο Παιδείας να διερευνήσει άλλους τρόπους, όπως είναι το θέμα της χρηματοδότησης στο πανεπιστήμιο. Αλλά αυτό θα γίνει μόνο αν οι πρυτάνεις δεν δείξουν κανένα ενδιαφέρον για να προχωρήσει η πανεπιστημιακή ζωή» αναφέρει ο Άδωνις Γεργιάδης.
Η επιβολή των τηλεξετάσεων είναι μια προσπάθεια του κράτους να εκμηδενίσει την πολιτική σημασία των καταλήψεων και να υπονομεύσει την φυσική παρουσία των φοιτητριών στα πανεπιστήμια, για να τις κλείσει μέσα απασχολημένες με την εξεταστική. Με αυτόν τον τρόπο, επίσης, ολόκληρη η εκπαιδευτική κοινότητα εγκλωβίζεται στο δίλλημα κατάληψη ή όχι και αποπροσανατολίζεται από το πραγματικό ζήτημα: δημόσια, δωρεάν και ποιοτική εκπαίδευση ή όχι. Επιπλέον οι απειλές για πειθαρχικά, υποχρηματοδότηση και μπάτσους εντός των πανεπιστημίων, κομμάτια του αντιεκπαιδευτικού Ν.4777, προαναγγέλλουν ένα περιφρουρημένο πεδίο για την ιδιωτικοποίηση όλων των πλευρών των ζωών μας.
Στην τρομοκρατία, την καταστολή, στις αστικές πολιτικές που εντείνουν τις ταξικές αντιθέσεις και στο άδικο σύστημα που τις γεννά και τις θρέφει, να απαντήσουμε με μαζικές συνελεύσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις και διαδηλώσεις. Να κρατήσουμε την φλόγα των προηγούμενων κινημάτων ζωντανή και να την φουντωσουμε ακόμα παραπάνω. Με οργάνωση και βάθεμα του ταξικού χαρακτήρα του αγώνα που δίνεται αυτή την περίοδο, να μπλοκάρουμε οποιαδήποτε προσπάθεια για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης/έρευνας. Και είναι ένα στοίχημα αποδοχής μιας καθολικής ήττας -ως απότοκο ενός αστικού ιδεολογήματος από τα πάνω φερμένου (ΤΙΝΑ)- ή επιβίωσης και αγώνα. Μία υπόσχεση ότι με τις μικρές μας νίκες, με τα κατά τόπους αναχώματα, μπορούμε και οφείλουμε να αφήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τις μελλοντικές γενιές της τάξης μας και της κοινωνίας. Μπορούμε και οφείλουμε να αγωνιστούμε για ένα από τα βασικότερα δημόσια αγαθά, όπως αυτό της δωρεάν και δημόσιας παιδείας, ενός αγαθού που αποτελεί ταυτόχρονα πυλώνα της αναπαραγωγής του συστήματος και μηχανισμό εξομάλυνσης ή όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων. Να διεκδικήσουμε την ποιοτική του αναβάθμιση και να τολμήσουμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για τον χαρακτήρα του μετατρέποντάς την σε ανοιχτό πεδίο μάχης με τις αστικές επιδίωξεις για την Παιδεία, καλώντας τους ίδιους τους φοιτητές αλλά και τον λαό να αποφασίσουν για τις ανάγκες και τα συμφέροντα ποιανού και μέσα σε ποιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα μπορεί και πρέπει να υπάρχει η “παιδεία, η μόρφωση και η έρευνα”.
Οφείλουμε να τιμήσουμε τους αγώνες του παρελθόντος, που χαράχτηκαν στη συλλογική ιστορική μνήμη, ανατρέποντας τους τότε κοινωνικούς-ταξικούς συσχετισμούς προς όφελος της εργατικής τάξης, δίνοντας τους δικούς μας νικηφόρους αγώνες στο σήμερα.
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΓΕΝΙΚΈΣ ΣΥΝΕΛΕΎΣΕΙΣ, ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΝΕΑ Ν/Σ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΊΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΓΙΑ ΙΔΡΥΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΏΝ ΑΕΙ
ΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ
ΔΗΜΟΣΙΑ, ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ