Πανελλαδική πορεία μνήμης και αγώνα για τον σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη

Συμμετέχουμε-στηρίζουμε το διεθνές-πανελλαδικό διήμερο δράσης αφιερωμένο στον αναρχικό σύντροφο Κυριάκο Ξυμητήρη.

• 7/2 στις 20.00, συγκέντρωση στη Μεσολογγίου

• 8/2 στις 13.00, προσυγκέντρωση στα Προπύλαια

Στις 31 Οκτωβρίου σημειώνεται έκρηξη σε διαμέρισμα σε γειτονιά των Αμπελοκήπων. Ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης πέφτει νεκρός, ενώ η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ. που τραυματίζεται σοβαρά από την έκρηξη μεταφέρεται αρχικά στον Ευαγγελισμό και μετά από λίγες μόλις μέρες, με πολιτικές πιέσεις, και ενώ χρήζει ακόμα νοσηλείας και ιατρικής φροντίδας, καταλήγει στις φυλακές του Κορυδαλλού κατά παράβαση, μέχρι και σήμερα, βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Από την πρώτη στιγμή της έκρηξης, με την αγαστή συνεργασία της μιντιακής εφεδρείας της άρχουσας τάξης, ξετυλίγεται ένα όργιο τρομοϋστερίας, λοιδορίας και στόχευσης της πολιτικής δράσης, αγωνιστών και των προσωπικών/συντροφικών/πολιτικών σχέσεων με βάση την οποία συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται με έωλα στοιχεία ως σχετιζόμενοι με την υπόθεση, οι αναρχικοί σύντροφοι/σα Δημήτρης, Δήμητρα, Νίκος Ρωμανός και ο Α.Κ.

Μια γνωστή τακτική του κατασταλτικού μηχανισμού ο οποίος κατασκευάζει υποθέσεις, χαλκεύει στοιχεία, ανακαλύπτει «δεξαμενές υπόπτων» και «συγκοινωνούντα δοχεία», πλάθει «τρομοκρατικά προφίλ» με σαφή σκοπό να ποινικοποιήσει την πολιτική δράση και τις σχέσεις που εμπεριέχει, να συσκοτίσει το πραγματικό ιδεολογικό της πλαίσιο, να απαξιώσει, να τρομοκρατήσει και να απενεργοποιήσει αγωνιστές. Μια τακτική η οποία μας αφορά όλους και είναι επιτακτικό να μας βρει απέναντι, στιβαρά αλληλέγγυους να χτίζουμε πολιτικό «τείχος προστασίας» ακόμα και αν, αφελώς, θεωρούμε ότι, προσωρινά, δεν μας αγγίζει.

Η προσπάθεια δαιμονοποίησης και λοιδορίας του νεκρού αναρχικού Κυριάκου Ξυμητήρη και των υπόλοιπων κατηγορούμενων για την υπόθεση καταρρίπτεται αυτοστιγμεί από την ανοιχτή παρουσία τους στο κοινωνικό πεδίο, στο πεδίο των κοινωνικών, εργατικών, ταξικών αγώνων, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, στις πολιτικές διαδικασίες και διεργασίες, στα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα της εποχής μας.

Υπερασπιζόμενοι την δηλωμένη πολιτική τους ταυτότητα έδιναν και δίνουν το παρόν, ως σύμμαχοι και οργανικό μέρος του υποκειμένου, ενάντια στην εκμετάλλευση και την βαρβαρότητα που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα και ο ιμπεριαλισμός.

Υπό αυτό το πρίσμα η τραγική απώλεια του Κυριάκου Ξυμητήρη είναι απώλεια για τον ίδιο τον αγώνα. Είναι απώλεια ενός αγωνιστή που επέλεξε, με την ευαισθησία και την ανησυχία που διακρίνει την επιλογή αυτή, να στρατευτεί από την δική του θέση και αφετηρία στον αγώνα για μια άλλη ιδέα, ένα άλλο αφήγημα, μια πρόταση ενός κοινωνικού και ταξικού μετασχηματισμού για έναν κόσμο απαλλαγμένο από την αδικία των λίγων, βασισμένο στις ανάγκες και το συμφέρον των πολλών. Και βάση αυτής της επιλογής δεν δίστασε να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις και του κινδύνους της.

Η συζήτηση για την ταξική αντιβία και τις αναβαθμισμένες μορφές πάλης είναι μια ζωντανή συζήτηση με ιστορική συνέχεια και διάρκεια εντός του κινήματος. Οι όροι, ο χρόνος, οι συνθήκες, η σύνδεση της με το υποκείμενο, τα αποτελέσματά της αποτελούν σημεία τριβής σε μια διαρκή ιδεολογική-πολιτική ζύμωση εντός και εκτός των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων. Παρόλες τις συμφωνίες και τις διαφωνίες, τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η ταξική αντιβία αποτελεί δομικό στοιχείο των ιδεολογικών μας καταβολών και πυρήνας του επαναστατικού προγράμματος μας για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, δηλαδή την χειραφέτηση και εντέλει την απελευθέρωση της τάξης μας. Και αυτό γίνεται ξεκάθαρο ως μέρος μιας κοινής παραδοχής στην οποία όλοι ανεξαιρέτως συναντιόμαστε.

Ότι η ταξική αντιβία αποτελεί παράγωγο και απάντηση στη βία και τη στυγνή εκμετάλλευση που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα για την διαιώνιση της κερδοφορίας του και των προνομίων της άρχουσας τάξης. Οπότε οι διακριτικές ή μη αποστάσεις και μια γενική, βιαστική, συλλήβδην καταδίκη της, αφαιρούν τη δυνατότητα ουσιαστικής πολιτικής ζύμωσης και απεμπολούν βασικά ιδεολογικοπολιτικά εργαλεία θολώνοντας την δυνατότητα επικοινώνησης και κοινωνικής σύνδεσης του ιδεολογικοπολιτικού μας πλαισίου λειτουργώντας ως τροχοπέδη στην δυναμικά προοπτική εξέλιξη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων προς όφελος του αγώνα.

Γιατί αποτελεί χρέος μας η απάντηση στη βία που ασκεί το σύστημα, μια βία που εκδηλώνεται στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, στα σύνορα, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η απάντηση αυτή δίνεται καθημερινά από εργάτες και εργάτριες, φοιτητές και φοιτήτριες, ανέργους, συνταξιούχους, απεργούς και κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται, μέσα από τις συλλογικές αντιστάσεις και τους αγώνες που ξεδιπλώνονται παντού.

Δηλαδή, μέσα από την οργάνωση στους χώρους δουλειάς και την διεκδίκηση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας και μισθών αντίστοιχων με τις ανάγκες μας, την υπεράσπιση βασικών μας δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα στη στέγαση, το μπλοκάρισμα αντιδραστικών νομοσχεδίων στην εκπαίδευση και την εργασία, το μπλοκάρισμα πλοίων με φορτία θανάτου για την σφαγή των λαών της Μέσης Ανατολής και της Παλαιστίνης, τις μεγαλειώδης απεργίες, τον συγκλονιστικό αγώνα λόγω της συγκάλυψης του καπιταλιστικού εγκλήματος των Τεμπών.

Από την υλική και μη αντιπαράθεση με τους φασίστες, την εναντίωση στην αυταρχικοποίηση της καταστολής, το γκρέμισμα των τειχών που ορθώθηκαν για να αποκλείσουν τους πρόσφυγες που δημιούργησε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μέχρι την απάντηση που αρμόζει στην έμφυλη βία, τις μαζικές ή μη μορφές αντιβίας στους δρόμους, το σπάσιμο των κόκκινων γραμμών για το δικαίωμα στην διαδήλωση, την μαζική ή μη ανάληψη αναβαθμισμένης ή ένοπλης δράσης.

Από τις σφιγμένες γροθιές, τις φωνές που ενώνονται για το δίκιο, τα σώματα που γίνονται μια αδιάρρηκτη αλυσίδα μπροστά στην καταπίεση, τις μηχανές των εργοστασίων που σταματούν και τις σπασμένες αλυσίδες τις αποικιοκρατίας μέχρι τη στιγμή που οι λαοί συνειδητοποιούν τη θέση τους και τον ιστορικό τους ρόλο και οπλίζονται με κάθε μέσο επιχειρώντας το γκρέμισμα των χειμερινών ανακτόρων και την έφοδο στον ουρανό.

Καταλήγοντας, δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην απάντηση των απανταχού καταπιεσμένων προς την βία του συστήματος και δεν μπορούμε παρά να αποδίδουμε τιμή και να φροντίζουμε να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη και τα νοήματα του αγώνα, όσων έπεσαν έχοντας στο νου έναν σκοπό μεγαλύτερο από αυτούς.

Κυριάκος Ξυμητήρης Παρών.

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση