Παρεμβάσεις στη Θεσσαλονίκη | Από την Κανακύ μέχρι τη Μπουρκίνα Φάσο – Όταν οι λαοί επαναστατούν, οι ιμπεριαλιστές τρέμουν 

Τις ημέρες που προηγήθηκαν των εκλογών που θα πραγματοποιηθούν στη Γαλλία, πραγματοποιήσαμε σειρά παρέμβασεων στο Γαλλικό Προξενείο που συστεγάζεται με το Γαλλικό Ινστιτούτο και το Γαλλικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, στον Ελληνογαλλικό Βιομηχανικό και Εμπορικό Επιμελητήριο καθώς σε σε δρόμους της πόλης, θέλοντας να στείλουμε ένα μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης στους λαούς της Κανακύ, της Μπουρκίνα Φάσο, του Μάλι, του Νίγηρα, αλλά και να αναδείξουμε τη βάρβαρη ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική πολιτική της Γαλλίας όπως αυτή εκδηλώνεται σε δεκάδες σημεία του παγκόσμιου χάρτη.

Από την Αφρική… 

«Δεν αποχωρούμε από τον Νίγηρα και θα στηρίξουμε στρατιωτική επέμβαση» είχε δηλώσει τον Αύγουστο του 2023 ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμαννουέλ Μακρόν κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχε με τους πρεσβευτές στο Παρίσι, αναφερόμενος στις μεγαλειώδεις αντιαποικιοκρατικές και αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις και στην – με στρατιωτικά μέσα – ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης της αφρικανικής χώρας, που ήταν ουσιαστικά διορισμένη απευθείας από το Παρίσι.

Οι μήνες που ακολούθησαν τον διέψευσαν παταγωδώς καθώς η Γαλλία (και πλέον και οι ΗΠΑ) απέσυραν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις αλλά και τον πρεσβευτή τους, ενώ λίγους μήνες πριν είχε ξεκινήσει το ξερίζωμα του γαλλικού ιμπεριαλισμού από το Μάλι και την Μπουρκίνα Φάσο. Τελευταίο χαστούκι στον γαλλικό ιμπεριαλισμό ήταν η απαγόρευση της λειτουργίας της γαλλικής εξορυκτικής Orano στα ορυχεία ουρανίου του Νίγηρα που είχε υπό την προνομιακή – για δεκαετίες – εκμετάλλευσή της. Αξίζει να σημειωθεί πως από το 2005 ως το 2020 το ουράνιο του Νίγηρα που καταλήστευε η Orano αρπάζοντας τον για ψίχουλα και αφήνοντας ανυπολόγιστη καταστροφή στο περιβάλλον και στις ζωές του λαού της αφρικανικής χώρας, τροφοδοτούσε την Γαλλία σε ποσοστό 18% των συνολικών αναγκών της, την ίδια στιγμή που η ηλεκτροδότηση της πρώην αποκιοκρατικής δύναμης συντελείται κατά 70% μέσω της λειτουργίας των πυρηνικών της σταθμών.

Το Françafrique, το οποίο αποδίδει συμπυκνωμένα και εμφατικά τη γαλλική πολιτική στην Αφρική και κατά κύριο λόγο στις πρώην αποικίες της Γαλλίας, τις οποίες συνεχίζει να λεηλατεί πολλαπλά, φτάνει στο τέλος του.

Ακόμα κι αν χρειάστηκε να μεσολαβήσουν σχεδόν δύο αιώνες εκτοπισμών, βασανισμών και μαζικών δολοφονιών, καταλήστευσης ορυκτού και φυσικού πλούτου, υπερεκμετάλλευσης του φτηνού εργατικού δυναμικού, ταπεινωτικών οικονομικών και εμπορικών συμφωνιών, πολιτισμικού ιμπεριαλισμού που επεκτείνεται στο σύνολο της κοινωνικής ζωής (όπως θρησκεία και γλώσσα που πολλές φορές διδάσκεται ακόμα στα σχολεία αφρικανικών χωρών).

Ο γαλλικός αποικισμός της Αφρικής ξεκίνησε το 1830 με την εισβολή στην Αλγερία. Σταδιακά, κατακτήθηκαν νέα εδάφη στη Βόρεια, Δυτική και Κεντρική Αφρική, καθώς και στον παράκτιο θύλακα της Ανατολικής Αφρικής του Τζιμπουτί, κάνοντας τη Γαλλία τη μεγαλύτερη αποικιακή αυτοκρατορία στην ήπειρο. Μέχρι το 1914, η γαλλική αυτοκρατορία ήλεγχε 60 εκατομμύρια ανθρώπους που ζούσαν σε 10.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Ο αποικισμός έγινε με τις σκληρότερες μεθόδους (καταναγκαστική εργασία, απέλαση, λιμοκτονία) και η αντίσταση των λαών και των φυλών της Αφρικής επέβαλλε ακόμα πιο βάρβαρες πολιτικές για την καταστολή της. Ο βιασμός, ο αποκεφαλισμός, το κρέμασμα, η δουλεία και ο φόνος ήταν μερικές από τις πολυάριθμες φρικαλεότητες που έγιναν σε εκείνους που αντιστάθηκαν.

Κι αν η εποχή των αποικιών έχει τυπικά τελειώσει, η αντικατάστασή των λευκών Γάλλων (και άλλων Ευρωπαίων) κυρίαρχων με κυβερνήσεις – μαριονέτες συνόδεψε το πέρασμα του πλανήτη στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού.

Ο Τομά Σανκαρά σε ομιλία του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 4 Οχτώβρη του 1984, είχε καταφέρει να αναδείξει το πώς εκφράστηκε η μετάβαση από την αποικιοκρατία στον ιμπεριαλισμό για την Μπουρκίνα Φάσο:

“Καταδείξαμε την αιτία όλων των συμφορών που έχουν συντρίψει τις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες. Η αλήθεια όσον αφορά τη βοήθεια, η οποία παρουσιάζεται ως πανάκεια για όλα τα δεινά και που συχνά επαινείται πέραν κάθε λογικής, έχει αποκαλυφθεί. Πολύ λίγες χώρες έχουν κατακλυστεί σε τέτοιο βαθμό από τη βοήθεια κάθε είδους όσο η δική μου. Υποτίθεται πως η βοήθεια συνδράμει την ανάπτυξη αλλά μάταια θ’ αναζητήσει κάποιος σ’ αυτό που αποκαλούνταν κάποτε Άνω Βόλτα το παραμικρό ίχνος ανάπτυξης. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν στην εξουσία, είτε από αφέλεια είτε από ταξικό εγωισμό, ούτε μπόρεσαν ούτε θέλησαν ν’ αναλάβουν τον έλεγχο αυτής της εισροής απ’ το εξωτερικό ή να κατανοήσουν το μέγεθός της προκειμένου να τη χρησιμοποιήσουν προς όφελος των συμφερόντων του λαού μας. Αναλύοντας έναν πίνακα που δημοσιεύτηκε το 1983 απ’ τη Λέσχη Σαχέλ, ο Jacques Giri στο έργο του με τίτλο Η Αυριανή Υποσαχάρια Αφρική, κατέληξε στο λογικό συμπέρασμα ότι η βοήθεια προς τις συγκεκριμένες χώρες [του Σαχέλ], λόγω της πραγματικής της ουσίας και των υφιστάμενων μηχανισμών, ήταν απλώς βοήθεια για επιβίωση. Τόνισε ότι μονάχα το 30% αυτής της βοήθειας θα επέτρεπε στις χώρες του Σαχέλ να παραμείνουν απλώς ζωντανές.

Σύμφωνα με τον Jacques Giri, η συγκεκριμένη εξωτερική βοήθεια αποσκοπούσε απλώς στη συνέχιση της ανάπτυξης των μη παραγωγικών τομέων, επιβάλλοντας δυσβάσταχτες επιβαρύνσεις στους μικρούς προϋπολογισμούς μας, διαταράσσοντας απόλυτα την ύπαιθρό μας, δημιουργώντας ελλείμματα στο εμπορικό μας ισοζύγιο και, στην πραγματικότητα, επιταχύνοντας την υπερχρέωσή μας. Ιδού λοιπόν ορισμένα τυπικά στοιχεία που περιγράφουν την παλιά κατάσταση της Άνω Βόλτα (Μπουρκίνα Φάσο) : 7 εκατομμύρια κάτοικοι με περισσότερα από 6 εκατομμύρια αγρότες, παιδική θνησιμότητα που έφτανε το 18%, προσδόκιμο όριο ζωής τα 40 χρόνια, ποσοστό αναλφαβητισμού 98 %, αν αναλφαβητισμός θεωρηθεί η ικανότητα ανάγνωσης, γραφής και ομιλίας μιας γλώσσας, ένας γιατρός ανά 50.000 κατοίκους, 16% ποσοστό αυτών που λάμβαναν σχολική εκπαίδευση, και τέλος, ακαθάριστο εθνικό προϊόν της τάξης των 53.356 Φράγκων Δυτικής Αφρικής, δηλαδή κάτι περισσότερο από 100 δολ. κατά κεφαλή. Η διάγνωση ήταν προφανώς κάκιστη. Η πηγή του κακού ήταν πολιτική και, μοιραία,η μοναδική θεραπεία δε μπορεί παρά να είναι επίσης πολιτική”.

…μέχρι τον Ειρηνικό

Η αποικιοκρατική και μετέπειτα ιμπεριαλιστική πολιτική της Γαλλίας όμως δεν εκδηλώθηκε μόνο στη γειτνιάζουσα Αφρική. Από την ηπειρωτική Ασία μέχρι τη Λατινική Αμερική και τα νησιά του Ειρηνικού, η αστική τάξη της Γαλλίας κατάφερε για πολλές δεκαετίες να εκμεταλλεύεται με κάθε δυνατό τρόπο τεράστιες εκτάσεις γης και να καθορίζει τη μοίρα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η ανατροπή της επικυριαρχίας της Γαλλίας σε μία σειρά Αφρικανικών χωρών, την έκανε ακόμα πιο καταπιεστική σε άλλα μέρη που συνεχίζει να λογίζει ως προεκτάσεις των εδαφών της. Γεγονός που εκφράστηκε ξεκάθαρα στην Κανακύ, ένα σύμπλεγμα νησιών στον Ειρηνικό, στα οποία οι Γάλλοι έχουν δώσει το όνομα Νέα Καληδονία.

Οι Κανάκ, οι οποίοι βλέπουν εδώ και 150 χρόνια τη χώρα τους να μετατρέπεται σε φυλακή και τόπο εξορίας για Γάλλους, σε σημείο δραστηριοποίησης γαλλικών εταιρειών εξόρυξης νικελίου και σε τουριστικό θέρετρο με τους ίδιους να ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας δίνουν έναν μακρύ και αιματηρό αγώνα που έχει πάρει διάφορες μορφές. Σήμερα – και μετά από μαζικές δολοφονίες που έχουν υποστεί – αποτελούν το 40 με 45% των κατοίκων της χώρας.

Τον προηγούμενο μήνα η Εθνοσυνέλευση στο Παρίσι πρότεινε τη χορήγηση δικαιωμάτων ψήφου στους Γάλλους κατοίκους που ζούσαν στην περιοχή για 10 χρόνια, προκαλώντας την αντίδραση του αυτόχθονου πληθυσμού, καθώς αυτό θα μείωνε την εκλογική τους δύναμή σε πιθανό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της χώρας.

Η εξέγερση που ξεκίνησε στις φτωχογειτονιές επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα, σταματώντας ουσιαστικά την παραγωγή, μπλοκάροντας τις κομβικές οδικές αρτηρίες, στήνοντας οδοφράγματα και πυρπολώντας κτίρια που εξέφραζαν τη Γαλλική εξουσία αλλά και δεκάδες καπιταλιστικούς στόχους.

Μετά από εβδομάδες συγκρούσεων οι οποίες άφησαν πίσω τους έκτακτες μετακινήσεις στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων από τη Γαλλία, πρωτοφανή καταστολή και εννιά νεκρούς, η σχετική νομοθετική ρύθμιση ανακλήθηκε, αλλά η γαλλική αστική τάξη αρνείται ακόμα να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία ενός συμπλέγματος νησιών που συμβάλλει καθοριστικά στο να έχει τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο.

Ταυτόχρονα, την προηγούμενη εβδομάδα, 7 αγωνιστές της Κανακύ –υποκινητές της εξέγερσης κατά τα λεγόμενα των διωκτών τους- απήχθησαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και μάλιστα στάλθηκαν με υπερπόντιο ταξίδι σε φυλακές της Γαλλίας με σκοπό τον παραδειγματισμό του λαού των Κανάκ, ο οποίος όμως με νέο γύρο μαζικών συγκρούσεων έδειξε έτοιμος να συνεχίσει τον αγώνα του για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό.

Την ίδια στιγμή η αμφισβήτηση της ηγεμονίας της Γαλλίας στο εξωτερικό συνδέεται διαλεκτικά με την οικονομική κατάσταση στο εσωτερικό της, με τη Γαλλία να έχει τις υψηλότερες δημόσιες δαπάνες μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, ενώ όποια κι αν είναι η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να εφαρμόσει μέτρα που θα επιφέρουν μία γρήγορη μείωση του πρωτογενου ελλείματος της χώρας.

Συνδέεται όμως και με τα οικονομικά μέτρα που εφαρμόζονται ήδη (όπως η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης πέρσι που έφερε μαζικές απεργίες σε όλη τη γαλλική επικράτεια) και με την όλο και πιο ενεργή εμπλοκή της στο μέτωπο της Ουκρανίας και στο πλευρό του Ισραήλ που σφαγιάζει εδώ και 9 μήνες τον λαό της Παλαιστίνης. Αυτοί οι παράγοντες αποτυπώνονται εμφατικά και με την τρέχουσα πολιτική κρίση που προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές, ενώ το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών αναμένεται να μην επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις (είτε κερδίσουν οι νεοφιλελεύθεροι του Μακρόν είτε οι ακροδεξιοί της Λεπέν) καθώς αυτό που ουσιαστικά διακυβεύεται είναι το ποιοι θα εκφράσουν καλύτερα τα συμφέροντα και τις πολιτικές που έχουν ανάγκη η μία ή η άλλη μερίδα των γάλλων καπιταλιστών.

Η έλλειψη αυτοτελούς, ταξικής και επαναστατικής, πολιτικής οργάνωσης του γαλλικού προλεταριάτου, που θα μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες των εργαζομένων, της νεολαίας και του λαού, παρά τη μαχητικότητα που αυτό εκφράζει διαχρονικά στις κινητοποιήσεις του, είναι επίσης ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, το οποίο οφείλουμε να βάλουμε στο κάδρο για όσα θα ακολουθήσουν στη Γαλλία την περίοδο μετά τις εκλογές της 30ης Ιούνη, την ίδια στιγμή που η ευρεία συμμαχία σοσιαλδημοκρατίας και αριστερών οργανώσεων αναμένεται να έχει ανεβασμένα ποσοστά, αλλά και ένα ρευστό πολιτικό πρόγραμμα που αρνείται να συνδέσει τον αντιφασιστικό αγώνα με την αντικαπιταλιστική προοπτική.

Οι λαοί με την πάλη τους συνθέτουν τον επιθανάτιο ρόγχο του γαλλικού ιμπεριαλισμού

Όταν, τον Αύγουστο του 2023, ο λαός του Νίγηρα έδινε πόδι στους Γάλλους ιμπεριαλιστές είχαμε θέσει στους εαυτούς μας το ερώτημα για το αν οι εξελίξεις στην Αφρική αποτελούν “καρέ ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου που γενικεύεται ή αν αποτελούν αντιιμπεριαλιστικό και αντιαποικιοκρατικό αγώνα”.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τις παγκόσμιες εξελίξεις που ακολούθησαν τόσο στην Αφρική όσο και στην Μέση Ανατολή και έχοντας πλέον μπροστά μας την εμφατική επαναφορά του Παλαιστινιακού αλλά και της εξέγερσης στην Νέα Καληδονία, θα επιμείνουμε στην απάντησή μας, πως “η ισχύς της μίας παραδοχής δεν μπορεί να αναιρέσει την ισχύ της άλλης. Έχουμε μπροστά μας πολύ συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία όχι μόνο δεν αλληλοαναιρούνται, αλλά μάλλον αλληλοδιαπλέκονται, καθώς μία νέα ιστορική περίοδος για την Αφρική, την Μέση Ανατολή αλλά και για τον κόσμο, φαίνεται να ξεκινά”.

Τονίσαμε και τότε, τονίζουμε και τώρα πως “τα γνήσια αντιιμπεριαλιστικά και αντιαποικιοκρατικά αντανακλαστικά των λαών της Αφρικής (αλλά και της Μέσης Ανατολής και της Ασίας) μας καλούν για να παλέψουμε στο πλάι τους χωρίς αστερίσκους ή δυτικοθρεμμένες και εκ προνομίων ορμώμενες προσεγγίσεις. Κάτι που σημαίνει πως το εγχώριο κίνημα οφείλει να είναι προετοιμασμένο για να εναντιωθεί σε οποιαδήποτε σκέψη για επέμβαση χωρών της ΕΕ (και της Ελλάδας που έχει υπογράψει σχετικό σύμφωνο με τη Γαλλία) στην περιοχή. Σήμερα, στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις χώρες της ΕΕ, η διεθνιστική αλληλεγγύη μεταφράζεται σε πάλη για αποτροπή οποιασδήποτε επέμβασης σε Νίγηρα, Μπουρκίνα Φάσο, Μάλι (αλλά και σε Υεμένη, Λίβανο, Συρία, Ιράν)”.

Λέμε λοιπόν πως τόσο στην Αφρική όσο και στην Μέση Ανατολή, “η νέα ρευστή κατάσταση, για την εξέλιξη της οποίας είναι πολύ νωρίς να μιλήσει κανείς, ωριμάζει και πολλαπλασιάζει (παρά τις ανώριμες υποκειμενικές συνθήκες που αντιμετωπίζει το παγκόσμιο εργατικό κίνημα) τις ήδη υπάρχουσες δυνατότητες που προσφέρει η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος, η φτώχεια και οι πόλεμοι που αυτή εξαπλώνει. Δυνατότητες κατάργησης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής εξουσίας από την παγκόσμια εργατική τάξη”.

Επαναλαμβάνουμε: Η ιστορική περίοδος που ζούμε θα είναι γεμάτη από αυτοτελείς προλεταριακές και λαϊκές εξεγέρσεις που σε κάποιες περιπτώσεις θα δημιουργήσουν ακόμα και κενά εξουσίας (πχ Σρι Λάνκα το 2022) αλλά και από εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να αδράξουν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται για να νικήσουν, από τις αλλαγές που προκύπτουν στην παγκόσμια γεωοπολιτική σκακιέρα.

Η στήριξη μας σε κάθε τέτοια απόπειρα οφείλει να είναι δεδομένη. Οφείλει ταυτόχρονα να δένεται διαλεκτικά με την ταξική πάλη που διεξάγεται στον τόπο μας όπως αυτή διαμορφώνεται από τα “ειδικά” χαρακτηριστικά που της δίνουν οι συνθήκες στην Ελλάδα και τη Δύση, πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα συνεχίζει να δαπανά δισεκατομμύρια ευρώ για την αγορά όπλων από τη Γαλλική πολεμική βιομηχανία και συνάπτει διαρκώς νέες στρατιωτικές και εμπορικές συμφωνίες με ένα κράτος του οποίου τα αεροπλανοφόρα ελλιμενίζονται κάθε λίγο σε ελληνικά λιμάνια.

Η αναταραχή στη Νέα Καληδονία κατάφερε να δημιουργήσει επιπλέον κλυδωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή, η οποία αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης για τους ιμπεριαλιστικούς μονοπωλιακούς ομίλους.

Η ιμπεριαλιστική συμφωνία AUKUS, ανάμεσα στα αστικά κράτη των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας και της Αυστραλίας, η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει σταθερή στρατιωτική συνεργασία, εμπορικές συμφωνίες και πολιτικές σχέσεις, για την ανάσχεση των κινεζικών μονοπωλίων από τη διεθνή αγορά και την περιοχή του ινδοειρηνικού συγκεκριμένα, καταδεικνύει το δυναμιτισμένο κλίμα που επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Τον Ιανουάριο που μας πέρασε, σημειώθηκαν συγκρούσεις στην Παπούα Νέα Γουινέα εν μέσω αύξησης του κόστους διαβίωσης και της κοινωνικής δυσαρέσκειας που πλήττει τη μεγαλύτερη χώρα του Ειρηνικού και μία από τις πιο φτωχές στον κόσμο.

Οι αυτόχθονες Κανάκ της Νέας Καληδονίας εξεγείρονται με αυταπάρνηση ενάντια στους Γάλλους ιμπεριαλιστές διεκδικώντας την ανεξαρτησία τους. Με τους λαούς της Αφρικής να δίνουν πόδι στον γαλλικό ιμπεριαλισμό σε διάφορες χώρες το τελευταίο διάστημα, βλέπουμε να διανοίγονται νέοι ορίζοντες για τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιαποικιακά κινήματα διεθνώς.

Η νικηφόρα προοπτική των αγώνων ενάντια στους παγκόσμιους δυνάστες, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με τη δυνατότητα δόμησης ενός αυτοτελούς και ριζοσπαστικού χαρακτήρα αυτών των αντιαποικιακών και αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων. Η εργατική τάξη και οι πολιτικές οργανώσεις στην Ελλάδα με επαναστατικές, αντικαπιταλιστικές, αντιαποικιακές και αντιιμπεριαλιστικές αναφορές, οφείλουν να εκφράσουν την διεθνιστική τους αλληλεγγύη στον δίκαιο και αδικαίωτο αγώνα του λαού των Κανάκ, για ανεξαρτησία από τα δεσμά του γαλλικού ιμπεριαλισμού.

Όσο οι λαοί της περιφέρειας που σηκώνουν το κεφάλι στον ιμπεριαλισμό πολλαπλασιάζονται, γίνεται όλο και πιο φανερό πως από την εξίσωση των επαναστάσεων της εποχής μας λείπει πλέον μόνο ο παράγοντας “εχθρός λαός”, ο λαός που αρνείται να πεινάει και να σιωπά αλλά και να ζει σε βάρος άλλων λαών, ο λαός που αρνείται να λογίζεται σαν πειθήνιο κρέας για οβίδες για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών του, ο λαός που οργανώνεται και δρα.

Αυτό οφείλουμε και αυτό πρέπει να τολμήσουμε να γίνουμε κηρύττοντας “πόλεμο στον πόλεμο” των ιμπεριαλιστών, αυτή τη φορά από τα μετόπισθεν.

Αμεση απελευθέρωση των 7 αγωνιστών του λαού των Κανάκ που απήχθησαν και βρίσκονται σε φυλακές στη Γαλλία!

Νίκη στον αγώνα για ανεξαρτησία που δίνουν οι λαοί της Κανακύ, του Μάλι, της Μπουρκίνα Φάσο, του Νίγηρα!

Νίκη στον αγώνα για ανεξαρτησία που δίνει ο λαός της Παλαιστίνης!

Στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική και στον Ειρηνικό:

ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ – ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΡΕΜΟΥΝ!