Σαν σήμερα γεννιέται ο «Ποιητής του Έρωτα και της Επανάστασης» Τάσος Λειβαδίτης.

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και

για το δίκαιο.

Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ΄τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.»

Απόσπασμα από το Ποίημα «Αν θες να λέγεσαι Άνθρωπος»

Σαν σήμερα, στις 20/4/1922, γεννιέται στην Αθήνα, σε μία εξαμελή οικογένεια, ο «Ποιητής του Έρωτα και της Επανάστασης» Τάσος Λειβαδίτης. Παρά τις σπουδές του στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον κερδίζει η ποίηση και μας χαρίζει κάποια από τα ομορφότερα ποιήματα που έχουν γραφτεί ποτέ. Παράλληλα, αναμειγνύεται με την πολυτάραχη πολιτική ζωή της περιόδου αναπτύσσοντας έντονη δραστηριότητα στον χώρο της αριστεράς.

Έτσι, ο Λειβαδίτης εξορίζεται έπειτα από την συμμετοχή του σε διάφορους εράνους και πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ως μέλος της ΕΠΟΝ, ενώ αφήνεται ελεύθερος μετά την συμφωνία της Βάρκιζας. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1948, βρίσκεται ξανά στην εξορία στο Μούδρο, γιατί ένα ποιητικό του έργο θεωρήθηκε επικίνδυνο, ενώ το 1949 μεταφέρεται στην Μακρόνησο. Εκεί ξεκινά την συγγραφή του έργου του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Έπειτα, μέχρι να αφεθεί ελεύθερος το 1951, περνά από τον Αϊ Στράτη κι από τις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα. Εν τέλει απαλλάσσεται από τις κατηγορίες λόγω αμφιβολιών στις 10/2 του 1955 από το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών.

Όσον αφορά την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία το 1946, κάνει το ντεμπούτο του στο ελληνικό κοινό μέσω του περιοδικού “Ελεύθερα Γράμματα”, παρουσιάζοντας το ποίημα “Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη”. Η παρουσία του στη λογοτεχνική σκηνή συνεχίζει να αποκτά έδαφος, καθώς το 1947 συμμετέχει στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού “Θεμέλιο”. Ωστόσο, καθιερώνεται στον χώρο της ποίησης και της λογοτεχνείας με την έκδοση του πρώτου του ποιητικού έργου, “Μάχη στην άκρη της νύχτας”.

Παράλληλα, ο Λειβαδίτης διακρίνεται και στον ρόλο του κριτικού ποίησης, συνεισφέροντας στην εφημερίδα “Αυγή” από το 1954 έως το 1980, με εξαίρεση τα έτη της δικτατορίας των Συνταγματαρχών.* Επίσης, το περιοδικό “Επιθεώρηση Τέχνης” φιλοξενεί πληθώρα πολιτικών και κριτικών δοκιμίων του Λειβαδίτη κατά τη δεκαετία του ’60. Ταυτόχρονα, κερδίζει το Α’ Bραβείο Ποίησης του Δήμου Αθηναίων το 1957, ενώ το 1977 του απονέμεται το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το ποίημα ««Βιολί για έναν μονόχειρα». Το ίδιο βραβείο το κερδίζει, ξανά, το 1979 με το έργο «Εγχειρίδιο ευθανασίας».

Το δημιουργικό του ταλέντο διασταυρώθηκε επίσης με το χώρο του κινηματογράφου, καθώς μαζί με τον Κώστα Κοτζιά, συγγράψαν τα σενάρια για τις ελληνικές ταινίες “Ο Θρίαμβος” και “Συνοικία το Όνειρο”, που σκηνοθέτησε ο Αλέκος Αλεξανδράκης.

Πληθώρα ποιημάτων και στίχων του μελοποιήθηκαν από το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Λοΐζο, το Γιώργο Τσαγκάρη κ.α.. Έτσι μας χαρίζει αξέχαστα λαϊκά τραγούδια που τραγουδούν τον πόνο της «φτωχολογιάς» και της εργατικής τάξης όπως την «Δραπετσώνα», το «Βρέχει στην Φτωχογειτονιά», το «Μάνα μου και Παναγία» και το «Σαββατόβραδo». Ακόμα, πολλά από τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινεζικά και Αγγλικά.

Κλείνοντας, στις 30/10/1988 ο Λειβαδίτης πεθαίνει στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών, από ανεύρυσμα στην κοιλιακή αορτή, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό στο χώρο της λογοτεχνίας και της ποίησης.