Τα γεγονότα πίσω από την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες ακόμα μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης, αυτή τη φορά στη Συρία. Τα γεγονότα στη Συρία μας δείχνουν ότι “οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν”. Η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ (HTS), διάσπαση της Αλ-Κάιντα και υποστηριζόμενη από το τουρκικό κράτος (μέλος του ΝΑΤΟ) και τον ΝΑΤΟ-Ευρωπαϊκό άξονα, κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες την κατάληψη της επικράτειας της Συρίας καθώς και της πρωτεύουσας, τη Δαμασκό, ρίχνοντας τον Άσαντ.

Να κάνουμε όμως μια αναδρομή στο τι έχει προηγηθεί μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή επικράτηση του δυτικού ιμπεριαλισμού στην Συρία μέσω των τζιχαντιστών. Στη Μέση Ανατολή, συνεπώς και στη Συρία, μέχρι και το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχαν αποικίες και συγκεκριμένα στη Συρία υπήρχαν γαλλικές αποικίες. Το 1946 ήρθε η ανεξαρτησία της Συρίας, λόγω της επιρροής που είχε η ΕΣΣΔ, που την περίοδο εκείνη ευδοκιμούσαν οι δημιουργίες σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και όχι μόνο.

Από το 1963 και μετά ήρθε στην εξουσία με το προσωπείο της αραβικής ενότητας και της σοσιαλδημοκρατίας το Μπάαθ, όπου λίγα χρόνια αργότερα συγκροτήθηκε το Εθνικό Αραβικό Μέτωπο. Στον πόλεμο του 1967, η Συρία χάνει κομμάτια γης από τους Ισραηλινούς, συγκεκριμένα τα υψίπεδα του Γκολάν που ακόμα και σήμερα βρίσκονται υπό Ισραηλινή κατοχή. Έχει σημασία εδώ να τονίσουμε ότι από τη στιγμή που βρέθηκε το Μπάαθ στην εξουσία, τα ταξικά χαρακτηριστικά της Συρίας δεν άλλαξαν, διότι τα μέσα παραγωγής παρέμειναν στα χέρια της αστικής τάξης, διαιωνίζοντας την ταξική και κοινωνική εκμετάλλευση. Με την πτώση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, η Συριακή κυβέρνηση του Άσαντ προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις και άνοιγμα στην αγορά, προσελκύοντας τους Ευρωπαίους, Αμερικανούς αλλά και Τούρκους ιμπεριαλιστές, απαιτώντας περισσότερα ανοίγματα στην αγορά καλύπτοντας τα συμφέροντα της δικής τους αστικής τάξης, των δικών τους μονοπωλίων. Όμως η αστική τάξη που συσπειρωνόταν γύρω από το Μπάαθ, έκανε συμφωνίες με το Ιράν και τη Ρωσία.

Μέσα από αυτά τα γεγονότα φτάσαμε στην “Αραβική Άνοιξη”, όπου στη Συρία,οι αστικές δυνάμεις εκμεταλλευόμενες τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν από τον καπιταλιστικό τρόπο διαχείρισης ξεκίνησαν διαδηλώσεις αρχικά και μετέπειτα ένοπλες ομάδες άμεσα υποστηριζόμενες από τους αμερικανο-ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, με σκοπό την πτώση του Ασααντ.

Το 2015 θα είχε επιτευχθεί ο στόχος αν δεν υπήρξε η παρέμβαση της Ρωσίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ του Λιβάνου.

Εδώ χρειάζεται να επισημάνουμε ότι είτε η Ρωσία, είτε το Ιράν επεμβαίνουν εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα. Με τη Ρωσία να διατηρεί μια ναυτική βάση με πρόσβαση στη Μεσόγειο και μια αεροπορική βάση, και το Ιράν να έχει διαθέσει πολλά κεφάλαια ανά τα χρόνια στη Συρία για την ανοικοδόμηση της αλλά και να διατηρήσει τους εμπορικούς της δρόμους έτσι ώστε να διαθέσει το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο της προς την Ευρώπη.

Η Συρία απότελεί μια χώρα, η οποία έχει δεχτεί πολλές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αυτό φαίνεται και στα εδάφη της, όπου, η Τουρκία κατέχει το 10% των εδαφών της, έχοντας κάνει την περιοχή του Ιντλίμπ «φυτώριο» και «σχολείο» των τζιχαντιστών με την ανοχή και της Ρωσίας. Κομμάτι των εδαφών της ελέγχετε από τους Κούρδους με την βοήθεια των Αμερικανών, που παράλληλα εκμεταλλέυονται τους φυσικούς πόρους της Συρίας. Τέλος το Ισραήλ με την κατάληψη των υψιπέδων του Γκολάν.

Λίγες μέρες μετά την εκεχειρία μεταξύ του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ με τις δυνάμεις της Χεζμπολαχ στο Λίβανο, με τη Ρωσία να έχει την προσοχή της στο Ουκρανικό μέτωπο, το Ιράν απόδυναμωμένο στρατιωτικά με την κατάσταση στην Παλαιστίνη, η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ (HTS), υποστηριζόμενη από το τουρκικό κράτος, καθώς και από τους Ισραηλινούς/Αμερικανικούς βομβαρδισμούς, κατάφερε την πτώση του ήδη ταλαιπωρημένου στρατού αλλά και της εξουσίας του Άσαντ.

Καθώς η κατάσταση αρχίζει να ξεδιαλύνει στο εσωτερικό της Συρίας και μετά τη διάλυση της HTS, η προσωρινή κυβέρνηση του Αλ Τζολάνι έχει αρχίσει ήδη να συνάπτει σχέσεις συνεργασίας με ΕΕ και ΝΑΤΟ καθώς και με την εμπόλεμη Ουκρανία. Στο εσωτερικό της Συρίας αλλάζει ο τρόπος διακυβέρνησης, φέροντας ένα ακόμα πιο συντηρητικό και θρησκευτικό πρόσημο και κατεύθυνση, με το απόγειο τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία.

Από την άλλη πλευρά η Τουρκία μετά τη συμφωνία με τη Λιβύη για την ΑΟΖ, συνάπτει συμφωνία και με τη Συρία για την ΑΟΖ, παίρνοντας έναν διαφορετικό ρόλο πλέον στη Μεσόγειο. Στα χερσαία σύνορα Τουρκίας- Συρίας πέρα από τη μεγάλη συγκέντρωση των στρατιωτικών δυνάμεων που υπάρχουν για την αντιμετώπιση των κουρδικών δυνάμεων, παρατηρούμε ότι ήδη υπάρχουσες συμφωνίες με το νέο συριακό καθεστώς σιγά σιγά γίνονται πράξη, εφόσον η εμπλοκή των τουρκικών κατασκευαστικών εταιρειών αυξάνονται με σκοπό την ανοικοδόμηση της χώρας. Επιπλέον, οι εμπορικές πλέον συναλλαγές από τη μεριά της Τουρκίας για ηλεκτρικό ρεύμα για πετρέλαιο και φυσικό αέριο από τη Συρία δείχνουν την εδραίωση της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, τόσο στρατιωτικά, καθώς και οικονομικά.

Στα νότια σύνορα της Συρίας το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ συνεχίζει του βομβαρδισμούς και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις με την κατάληψη και τη μονιμοποίηση της ύπαρξης των Ισραηλινών δυνάμεων στα υψίπεδα του Γκολάν, σφίγγοντας ακόμη περισσότερο τον κλοιό γύρω από το Ιράν.

Μόνος πραγματικά χαμένος της υπόθεσης είναι ο συριακός λαός. Αυτή τη φορά Τουρκία, ΗΠΑ και Ισραήλ θα αποφασίσουν για το μέλλον της Συρίας, καλύπτοντας τα οικονομικά συμφέροντα της δικής τους αστικής τάξης σε βάρος του συριακού λαου.