Ταξική Παρέμβαση Εργαζομένων στην Έρευνα και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση | Όλες και Όλοι στην Διαδήλωση Ενάντια στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια |Πέμπτη, 18/1 ∣ 12:00 ∣ Καμάρα

Τις επόμενες μέρες αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία και την τριτοβάθμια εκπαίδευση με τίτλο «ελεύθερο πανεπιστήμιο», το οποίο ουσιαστικά αφορά τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, παρακάμπτοντας το άρθρο 16. Ουσιαστικά, το εν λόγω νομοσχέδιο έρχεται να επισφραγίσει την διαχρονική προσπάθεια που επιτελείται με στόχο την καθολική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έχοντας δύο βασικούς στόχους οι οποίοι συνδέονται διαλεκτικά. Από τη μία στοχεύει στην υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και κατ’ επέκταση στην εισχώρηση επιχειρηματικών συμφερόντων μέσα στα δημόσια πανεπιστήμια. Κατά αυτόν τον τρόπο, τα πανεπιστήμια σταδιακά μετατρέπονται και τα ίδια σε επιχειρήσεις στοχεύοντας ταυτοχρόνως στην διοχέτευση εξειδικευμένου φτηνού εργατικού δυναμικού στις επιχειρήσεις ανάλογα με τις υπάρχουσες ανάγκες της αγοράς. Παράλληλα, όμως, τα ακαδημαϊκά κέντρα λαμβάνουν αφ’ εαυτά κερδοσκοπικό χαρακτήρα, ενώ παρεμβαίνουν και στην ίδια την παραγωγική διαδικασία.

Υπό αυτό το πρίσμα, η έρευνα που παράγεται στα πανεπιστήμια πρέπει να είναι ανταγωνιστική και να εξυπηρετεί, είτε τις ανάγκες των επιχειρήσεων που την χρηματοδοτούν, είτε τις ανάγκες της κυρίαρχης ιδεολογίας που της επιτρέπουν να υφίσταται. Μάλιστα, τα ακαδημαϊκά αντικείμενα και τα προγράμματα σπουδών κατακερματίζονται ανάλογα με τις υφιστάμενες ανάγκες δημιουργίας κέρδους από το οικονομικό σύστημα. Με αυτό τον τρόπο, αναδύονται “ευέλικτα” και “καινοτόμα” προγράμματα σπουδών που δεν στοχεύουν στην γνώση, στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας και στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Ως εκ τούτου, τα “µη αποτελεσματικά” προγράμματα σπουδών και ερευνητικά αντικείμενα, δηλαδή τα µη ανταγωνιστικά µε όρους κόστους-κέρδους, διαλύονται και επιβιώνουν τα τεχνοκρατικά προγράμματα. Έτσι, η έρευνα στοχροπροσανατολίζεται στην κάλυψη των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου και κατ’ επέκταση στην συνεχή αναζήτηση κέρδους και όχι στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.

Ο δεύτερος στόχος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, περιλαμβάνει την κάμψη των συλλογικών αντιστάσεων των φοιτητριών και των φοιτητών, την κανονικοποίηση και την εσωτερίκευση των υφιστάμενων κοινωνικών και ταξικών προτύπων και φραγμών στους φοιτητές και στις φοιτήτριες καθώς και την εμπέδωση του κυρίαρχου φαντασιακού κατά το οποίο το σύστημα της αγοράς και ο καπιταλιστικός τρόπος διαχείρισης παρουσιάζονται ως οι μοναδικοί τρόποι κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Ταυτόχρονα, η συνεχής εντατικοποίηση των σπουδών και το αέναο κυνήγι πιστοποιήσεων και διακρίσεων, δημιουργεί στους φοιτητές και στις φοιτήτριες μια νοοτροπία που ευνοεί την εντατικοποίηση της εργασίας, αναδεικνύοντας παράλληλα ως βασική αξία τον ανταγωνισμό.

Συνολικότερα, το νομοσχέδιο «ελεύθερο πανεπιστήμιο» και η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση η οποία εκτίνεται από την πρωτοβάθμια έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση, εντάσσεται στην κυρίαρχη τάση του υπάρχοντος συστήματος οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής που είναι η μετατροπή όλων των αγαθών σε εμπορεύματα. Έτσι, δεν μας προκαλεί καθόλου εντύπωση πως αντί να αποτελέσει προτεραιότητα η αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, την Υγεία και την ευημερία των πολιτών, προκρίθηκε η αύξηση της αστυνόμευσης και της καταστολής εν γένει, ενώ διαχρονικά τεράστια ποσά κατευθύνονται στο ΝΑΤΟ και σε στρατιωτικές δαπάνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, μάλιστα, αποτελεί το φιάσκο της Πανεπιστημιακής αστυνομίας, περίπτωση κατά την οποία εκατομμύρια κρατικού χρήματος δαπανήθηκαν με πρόφαση την «προστασία» του Πανεπιστημίου. Εκ του αποτελέσματος, όμως, έγινε ξεκάθαρο πως η Ομάδα Προσταστίας Πανεπιστήμιων Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ) δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει τις ιδεοληπτικές εμμονές των κυβερνώντων, με απώτερο σκοπό τη διάλυση των συλλογικών δράσεων που αναπτύσσονται εντός του Πανεπιστημίου.

Κατά αυτόν τον τρόπο μπορούμε να διακρίνουμε ότι η επιλογή μη χρηματοδότησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η δημιουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν είναι τυχαία. Αντίθετα, αποτελεί μια βαθιά ταξική πολιτική και έρχεται να καλύψει διαχρονικούς στρατηγικούς στόχους του μεγάλου κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Ταυτόχρονα, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας ενάντια στα Ιδιωτικά πανεπιστήμια συνδέεται με τις διεκδικήσεις για δημόσια υγεία, με το αίτημα για δημόσιες και αξιοπρεπείς μεταφορές και τον αγώνα για αξιοπρεπή σταθερή δουλειά, με δικαιώματα και όχι μισθούς πείνας.

Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και Κρατική Χρηματοδότηση

Η σχέση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της έρευνας με την κρατική χρηματοδότηση εν Ελλάδι προσομοιάζει περισσότερο σε ένα κακόγουστο αστείο παρά σε κάποια σοβαρή, συνεκτική πολιτική. Από τη μια πλευρά, έχουμε ένα κράτος που υποδαυλίζει και υποβαθμίζει διαρκώς τον ρόλο της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, και από την άλλη, επιδίδεται σε επικοινωνιακές φιέστες, ξοδεύοντας δημόσιο χρήμα για να ιδρύσει ειδικές μονάδες αστυνόμευσης για τα Πανεπιστήμια (ΟΠΠΙ), τις οποίες μετά καταργεί και ενσωματώνει στην ΕΛΑΣ, αφού πρώτα έχει πολώσει το κλίμα. Όλη αυτή η ιστορία με την πανεπιστημιακή αστυνομία, από την σύλληψή της ως ιδέα, ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, βρίσκοντας μπροστά τις συλλογικές, μαζικές και μαχητικές αντιδράσεις, όπως και έγινε. Βέβαια, αυτές οι δύο πλευρές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο. Ουσιαστικά εντάσσονται στη συνολικότερη κατεύθυνση απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης, με απώτερο σκοπό την πλήρη ιδιωτικοποίησή της. Άλλωστε, αποτελεί πάγια επιδίωξη της ΝΔ και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, κατ’ επιταγή του μεγάλου κεφαλαίου και της ΕΕ, η πρόσδεση των δημόσιων πανεπιστημίων στο άρμα της αγοράς (βιομηχανικά διδακτορικά, τέλη φοίτησης σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, επί πληρωμή πακέτα δια βίου μάθησης) και η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, η οποία περνάει μέσα από την αναθεώρηση του Άρθρου 16.

Η Θέση των Εργαζομένων στα Πανεπιστήμια και στην Έρευνα

Τα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης & Ηλεκτρονικού Περιεχομένου είναι αποκαλυπτικά. Έξι στους δέκα αυτοχρηματοδοτούν την εκπόνηση του διδακτορικού τους, με διάφορες μορφές (μισθωτή εργασία, προσωπικές αποταμιεύσεις, αυτοαπασχόληση, στήριξη από των οικογενειακό περίγυρο). Αυτά τα νούμερα διαφέρουν τρομακτικά ανάλογα με το αντικείμενο έρευνας. Από όσους και όσες λαμβάνουν υποτροφία, το ½ ανήκει στις φυσικές επιστήμες και στις επιστήμες μηχανικού και τεχνολογίας. Το ποσοστό αυτό για όσες/όσους ανήκουν σε αυτούς τους τομείς και απασχολούνται σε κάποιο ερευνητικό έργο ανέρχεται σε 64,5% . Στον αντίποδα, από τους υποψήφιους διδάκτορες που είναι μισθωτοί, το 84,4% ανήκει στις κοινωνικές επιστήμες, στις ανθρωπιστικές επιστήμες, στις γεωπονικές επιστήμες, στην κτηνιατρική καθώς και στις επιστήμες υγείας (το αντίστοιχο ποσοστό στους αυτοαπασχολούμενους είναι 72,7%, ενώ, όσον αφορά την ίδια χρηματοδότηση, το ποσοστό αυτό αγγίζει το 77,1%). Μάλιστα, από αυτήν την κατανομή αναδεικνύεται και ένα σκέλος της έμφυλης διάστασης του ζητήματος. Χαρακτηριστικά, πιο ζημιωμένες βγαίνουν οι γυναίκες, καθώς υποεκπροσωπούνται σε σημαντικό βαθμό στις επιστήμες μηχανικού και τεχνολογίας και στις φυσικές επιστήμες (27,3% και 43,9% του συνόλου αντίστοιχα). Τέλος, από όσες και όσους λαμβάνουν χρηματοδότηση, το 87,4% τελειώνει τις διδακτορικές του σπουδές το πολύ σε 6 χρόνια, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην περίπτωση που δεν υπάρχει χρηματοδότηση είναι 51%.

Η θέση των εργαζομένων στην ερεύνα καθορίζεται από τις υπάρχουσες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες. Σε αυτό το πλαίσιο, η ερευνητική εργασία χρηματοδοτείται από αστικούς και διεθνικούς ιμπεριαλιστικούς μηχνανισμούς με κύριο σκοπό την αύξηση του ποσοστού κέρδους μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Η τιμή της δικής μας εργατικής δύναμης έχει αρνητικό πρόσημο σε αυτήν την εξίσωση κόστους-οφέλους. Δηλαδή, αντιμετωπιζόμαστε σαν εργαλεία, τα οποία πρέπει να είναι όσο πιο φθηνά και αποδοτικά γίνεται. Γι’ αυτό το λόγο, βιώνουμε την οργανωμένη υποβάθμιση της εργατικής μας δύναμης. Και επειδή ο χαρακτήρας της επίθεσης στα εργασιακά μας δικαιώματα δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε αποσπασματικός, η επιλογή του ατομικού δρόμου αποτελεί αδιέξοδο. Αντιθέτως, η συλλογική οργάνωση και οι συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων μπορούν να θέσουν αναχώματα. Γι’ αυτό το λόγο με νομοθετικά και κατασταλτικά μέσα επιτίθενται στα συνδικάτα, τις ΣΣΕ, στις μαζικές κινητοποιήσεις εργαζομένων και σε κάθε προσπάθεια συλλογικής διεκδίκησης βελτίωσης των όρων ζωής μας.

Τι διεκδικούμε; Τα αιτήματα μας.

Ο συλλογικός δρόμος είναι μονόδρομος, και αποτελεσματικός! Το απέδειξε η μέχρι τώρα κίνηση του Σωματείου με τη νικηφόρα διεκδίκηση δεδουλευμένων από τον ΕΛΚΕ. Φαίνεται στις μικρές νίκες, όπως στην Εfood, στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στα Λιπάσματα Καβάλας – Kavala Oil, στους μεταλλεργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, στους οικοδόμους, στους υγειονομικούς στα δημόσια νοσοκομεία και στους καλλιτέχνες. Ακόμα φωτεινή απόδειξη αποτελεί ο αγώνας ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία ο οποίος ακύρωσε την εφαρμογή του αντίστοιχου νόμου στην πράξη.

Αυτοί οι αγώνες μας δίνουν δύναμη στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό, επειδή ανεξαρτήτως των κλαδικών ιδιαιτεροτήτων όλοι/ες οι εργαζόμενοι/ες αντιμετωπίζουμε κοινά προβλήματα, αλλά γνωρίζουμε τις κοινές λύσεις. Πάνω σ’ αυτή τη δοκιμασμένη κατεύθυνση οφείλουμε να κινηθούμε συλλογικά και μαζικά.

Να σπάσουμε το φόβο αλλά και την ατομοκεντρική ανάγνωση γύρω από την κοινωνική ανέλιξη και εξέλιξη! Να οργανωθούμε, να φτιάξουμε ένα μέτωπο εργαζομένων, ανέργων και φοιτητριών/των και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα! Να σπάσουμε το Νόμο Χατζηδάκη-Γεωργιάδη στην πράξη και να μπλοκάρουμε τη δημιουργία των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων.

Ως ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ στην έρευνα και την τριτοβάθμια εκπαίδευση διεκδικούμε τα παρακάτω:

• Καμία παράκαμψη του Άρθρου 16. Ταξικό μπλόκο στη δημιουργία Ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
• Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την Παιδεία και Έρευνα
• Άμεσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και στην Έρευνα με βάση τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες
• Έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας – όχι για τις επιχειρήσεις και την πολεμική βιομηχανία
• Υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους/τις εργαζομένους/ες στην έρευνα (υπ. διδάκτορες/ισσες, εργαζόμενοι/ες ερευνητές/τριες, μεταδιδακτορες/ισσες κ.α.), και κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας
• Αυξήσεις στους μισθούς και αναπροσαρμογή στο ύψος του πληθωρισμού
• Κατάργηση του Νόμων Χατζηδάκη-Γεωργιάδη και κάθε αντεργατικής νομοθεσίας.
• Κατάργηση των βαθιά ταξικών και αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη. Έξω η αστυνομία (ΜΑΤ,ΟΠΠΙ) από τα Πανεπιστήμια και τους χώρους εργασίας μας!      

Επόμενη συνέλευση ΣΕΡΕΤΕ – Παράρτημα Θεσσαλονίκης:

Σάββατο, 20/1 στις 17:00 ∣ ΑΠΘ-ΝΟΠΕ στο Τυπογραφείο

Για επικοινωνία με τη Ταξική Παρέμβαση Εργαζομένων στην Έρευνα και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση: taxiki_paremvasi_ergazomenon@tutanota.com