Τραγωδία στο Κιλκίς: Μία ακόμη εργοδοτική δολοφονία στο βωμό του κέρδους

Ένας 62χρονος εργάτης έπεσε από τη σκεπή του παλιού Δημοτικού Σχολείου στο Κιλκίς και σκοτώθηκε. Όχι από αμέλεια, όχι από «κακή τύχη», αλλά από την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής στον βωμό του κέρδους. Ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από λέξεις όπως «δυστύχημα» και «τραγωδία». Αυτό που συνέβη είναι μια δολοφονία.

Η αλήθεια πίσω από την «κακιά στιγμή»:

Ο εργάτης βρισκόταν σε σκεπή για την αποκατάσταση ζημιών από πυρκαγιά. Πάτησε σε ένα καδρόνι που υποχώρησε, και η πτώση του ήταν μοιραία. Μια σειρά από προφανείς ερωτήσεις αναδύονται:

Υπήρχαν τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας;
Υπήρχε επίβλεψη από υπεύθυνο μηχανικό;
Υπήρξε εκτίμηση κινδύνου πριν ξεκινήσουν οι εργασίες;

Σε αυτά τα ερωτήματα η απάντηση είναι, δυστυχώς, γνωστή: Η ασφάλεια ήταν ένα ακόμα «περιττό» κόστος.

Εργοδοτική αδιαφορία, κρατική συνενοχή:

Η ιστορία αυτή δεν είναι μοναδική. Είναι κομμάτι ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου, όπου η ασφάλεια των εργατών θυσιάζεται για να μειωθούν τα έξοδα και να αυξηθούν τα κέρδη. Κι ενώ η εργοδοσία αποφεύγει κάθε ευθύνη, το κράτος παραμένει απλός θεατής, αρκούμενο σε ελλιπείς ελέγχους και σιωπηρές «διευθετήσεις».

Κάθε φορά που συμβαίνει μια τέτοια τραγωδία, ακούμε τις ίδιες δικαιολογίες: «ανθρώπινο λάθος», «κακιά στιγμή», «τραγικό δυστύχημα». Όμως, όταν οι ίδιες συνθήκες επαναλαμβάνονται, δεν μιλάμε για ατυχία αλλά για προμελετημένο έγκλημα.

Η απάντηση βρίσκεται στα χέρια των εργατών

Απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία και την κρατική συνενοχή, η απάντηση πρέπει να είναι συλλογική και οργανωμένη. Η οργάνωση στα σωματεία, η συμμετοχή στους εργατικούς αγώνες, στις διεκδίκηση τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις είναι ο μόνος δρόμος για να μπει ένα τέλος σε αυτή την αιματοβαμμένη «κανονικότητα».

Να διεκδικήσουμε αυστηρούς ελέγχους και τιμωρίες για όσους παραβιάζουν τα μέτρα ασφαλείας.
Να αγωνιστούμε για καλύτερες συνθήκες εργασίας και αξιοπρεπή μεροκάματα.
Να μην επιτρέψουμε να γίνει άλλη μια ζωή αριθμός σε μια στατιστική.

Οι ζωές των εργατών δεν είναι αναλώσιμες. Η απάντηση δεν θα δοθεί με μνημόσυνα και δάκρυα, αλλά με οργάνωση, αλληλεγγύη και αγώνα στους χώρους δουλειάς. Μόνο έτσι μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι κανένας άλλος δεν θα χάσει τη ζωή του για το κέρδος κάποιου εργοδότη.