Ανταπόκριση από τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στους εργαζόμενους, την νεολαία, τον λαό της Γαλλίας [Αθήνα-Θεσσαλονίκη]

Στις συγκεντρώσεις εκτός από το κείμενο της συλλογικότητας μοιράστηκε και η ανακοίνωση ενημέρωσης για την κατάσταση της υγείας του συντρόφου S. που χτυπήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής σε κινητοποίηση ενάντια στην εγκατάσταση μεγαδεξαμενής νερού στο Σαν-Σολίν, ένα έργο αρπαγής του νερού μίας ολόκληρης περιοχής προς όφελος του κεφαλαίου.

Απόσπασμα από το κείμενο του Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση:

Η εργατική τάξη της Γαλλίας βιώνει, όπως και η παγκόσμια εργατική τάξη, την μείωση των εισοδημάτων της εξαιτίας της ακρίβειας, αρνείται την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 64 και διεκδικεί πλέον την μείωση τους στα 60 έτη.

Μέσα από τις πολύμορφες κινητοποιήσεις της, μαζί με μεγάλα κομμάτια της νεολαίας, έχει καταφέρει ήδη μερικές πρώτες νίκες:

Να αναγκάσει τον Μακρόν να περάσει -πριν λίγες ημέρες – το νομοσχέδιο χωρίς ψηφοφορία, όπως προβλέπεται, αλλά μέσα από έκτακτο προεδρικό διάταγμα, αποκαλύπτοντας στους λαούς του κόσμου τα όρια και τα συμφέροντα που υπηρετεί η αστική δημοκρατία.

Να δώσει, και μάλιστα από τα μετόπισθεν μίας ιμπεριαλιστικής δύναμης, εν μέσω ενός νέου κύκλου της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που εκτός από απανωτές καταρρεύσεις τραπεζών γεννά οξυμένες συνθήκες φτώχειας και νέες πολεμικές συγκρούσεις, κουράγιο και παράδειγμα στο πολυεθνικό προλεταριάτο του πλανήτη.

Να πάρει τη σκυτάλη των εξεγέρσεων που σάρωσαν τα προηγούμενα χρόνια τη Λατινική Αμερική, τις ΗΠΑ, τη Σρι Λάνκα, των απεργιών που πολλαπλασιάστηκαν στην Ευρώπη, των μαζικών απεργιών και διαδηλώσεων των προηγούμενων εβδομάδων στην Ελλάδα και να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή και τη φωτιά της ταξικής πάλης αναμμένη.

Η διεθνιστική και ταξική αλληλεγγύη στον λαό που μάχεται στους δρόμους των Γαλλικών πόλεων οφείλει να πάρει τη μορφή της άμεσης επανέναρξης των κινητοποιήσεων στην Ελλάδα, ενάντια στην δική μας αστική τάξη, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τα μνημόνια, την ίδια την καπιταλιστική κερδοφορία που μας κάνει να μετράμε νεκρούς εργαζόμενους που δουλεύουν στα 60, στα 65 και στα 70, που μετατρέπει κάθε μας δραστηριότητα και ανάγκη σε εμπόρευμα.

[…]

Οι αγώνες μας για να έχουν οι βασικές κοινωνικές ανάγκες (ενέργεια, στέγαση, νερό, δημόσιοι χώροι, υγεία, παιδεία, μεταφορές) δημόσιο χαρακτήρα, οι αγώνες μας για αυξήσεις στους μισθούς και μείωση του κόστους ζωής, οι αγώνες μας για να μην πληρώσουμε εμείς άλλο ένα επεισόδιο της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, οι αγώνες μας για να παύσει η εκμετάλλευση και η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, στην Ελλάδα, στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο, προετοιμάζουν το έδαφος των όλο και πιο προωθημένων προλεταριακών εξεγέρσεων, των επερχόμενων εργατικών και λαϊκών επαναστάσεων που η εποχή μας εγκυμονεί.