Ιουλιανά 1965 από Ήμουν, είμαι και θα είμαι
Ιουλιανά 1965.
[…] Το γήπεδο του Παναθηναϊκού έβραζε από ένα πλήθος που έμοιαζε σαν αφηνιασμένο άλογο. Στις τρεις ώρες που κράτησε η συγκέντρωση δεν έπαψε καθόλου να φωνάζει συνθήματα και να χειροκροτεί. Κανένας δεν πρόσεχε τις ομιλίες μέσα σ΄ αυτή την οχλοβοή. Οταν διαβάστηκε το μήνυμα του Γ. Παπανδρέου ακούστηκε ασθενικό το σύνθημα Πα-παν-δρέ-ου. Γρήγορα όμως σκεπάστηκε από έναν πάταγο που θύμιζε φουρτουνιασμένο πέλαγος: «Ενας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός». Πριν τελειώσει η συγκέντρωση τα μεγάφωνα καλούσαν τον κόσμο να διαλυθεί και να μη γίνει καμιά πορεία. Εξω από το γήπεδο ήταν παρατεταγμένες οι δυνάμεις των «εφόρων τάξης». Ενας κρίκος μέσα σε αυτή την αλυσίδα των πυροσβεστών του κινήματος ήμουν κι εγώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα αγριεμένα πρόσωπα, τα οργισμένα μάτια. Αυτά τα ορθάνοιχτα στόματα.
Δεν ήμασταν πια περιφρούρηση του κινήματος, ήμασταν πυροσβέστες του. Γιατί; Τόσα χρόνια κυνηγημένοι και απομονωμένοι κάναμε τόση προσπάθεια να κατεβάσουμε τον κόσμο στις συγκεντρώσεις. Πηγαίναμε στα σπίτια την ώρα που έτρωγαν, μας αγριοκοίταζαν οι γυναίκες τους, οι μάνες τους, οι πεθερές τους. Εμείς όμως επιμέναμε. Τώρα όλες αυτές οι μάνες και οι πεθερές, που τραβούσαν προς τα πίσω τον υποτιθέμενο στρατευμένο, ήταν εκεί, παρούσες, έτοιμες για αγώνα.
Εμείς, αντί να μπούμε μπροστά σ΄ αυτόν τον κόσμο και να τον οδηγήσουμε, προσπαθούσαμε να τον συγκρατήσουμε.
Εχει γραφτεί ότι οι αλυσίδες των «πυροσβεστών» της 17 Ιούλη έσπασαν κάτω από την πίεση των μαζών. Δεν είναι ακριβώς αλήθεια· η πίεση αυτή δεν ήταν φυσική, αλλά ψυχολογική. Οι «πυροσβέστες» αυτοί, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, ήταν ένα γνήσιο κομμάτι αυτών των μαζών. Πέταξαν τα περιβραχιόνια με τη σφραγίδα του κόμματος και ενώθηκαν με τις μάζες.
Η διαδήλωση προς την πλατεία Συντάγματος, παρά την απαγόρευση του Τούμπα και της κομματικής ηγεσίας, ήταν γεγονός.
Τώρα το τροπάρι άλλαξε. Τα μεγάφωνα δεν καλούσαν τον κόσμο να μη διαδηλώσει, αλλά να μη φωνάζει αντιμοναρχικά συνθήματα που προωθούσαν «προβοκάτορες». Μάταιος κόπος. Οι μάζες είχαν βρει τον στόχο τους. Ενα τεράστιο βουητό δονούσε την Αθήνα: «Πάρ΄ τη μάνα σου και μπρος, δε σε θέλει ο λαός». Κομματικά στελέχη σε μικρές ομάδες, σαν νησάκια χαμένα στο πέλαγος, προσπαθούσαν να καναλιζάρουν την οργή των μαζών σε «αριστερά» συνθήματα. Με μεγάφωνα προσπάθησαν να επιβάλουν το σύνθημα «Η Αυλή να μαντρωθεί». Η απάντηση δεν άργησε να ΄ρθει: «Εξω η γκεσταπίνα». Η αστυνομία είχε εξαφανιστεί […]
Στέργιος Κατσαρός (1938 – 2021). “ΕΓΩ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ, Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ. Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ”. Εκδ. Μαύρη Λίστα. Αθήνα, 1999.