Διαρκής Αγώνας | Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου: Κανένας και καμία στη δουλειά | Όλοι και όλες στους δρόμους!

Ποτέ δε ξεχνάμε αλλά η ζωή συνεχίζεται μονάχα με αγώνα!

Ένας χρόνος έχει περάσει από το καπιταλιστικό έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη και από όσα αυτό πυροδότησε: Από την απότομη συνειδητοποίηση για εκατομμύρια εργαζόμενους/ες και νέους/ ες του τί σημαίνει για εμάς η στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου για πλήρη ιδιωτικοποίηση/ εμπορευματοποίηση κάθε εργατικής και κοινωνικής ανάγκης, αλλά και κάθε πτυχής και δραστηριότητας στις ζωές μας, του τί σημαίνει υποβάθμιση δημόσιων δομών και υπηρεσιών από το κράτος, του τί σημαίνει ο μετέπειτα τεμαχισμός τους, αλλά και του τί σημαίνει το ξεπούλημά τους σε ξένους και ντόπιους καπιταλιστές.

Από το μετέπειτα μεγαλειώδες λαϊκό ξέσπασμα που έφερε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους μετά από σχεδόν μία δεκαετία συνεχόμενων ηττών και οπισθοχώρησης των αγώνων, μία δεκαετία που το περιβόητο TINA (“there is no alternative”) συνοδευόμενο από τη “λογική του μικρότερου κακού”, την “ανάθεση”, την ηττοπάθεια και τον “ευρώ-ρεαλισμό”, κατάφερε να κοπάσει τα κύματα των ταξικών αναταράξεων και μαχών του 2010-2012.

Από την μαζική, σε πρωτοφανή επίπεδα, απεργία της 8ης Μάρτη που η εργατική τάξη και οι οργανωμένες και πρωτοπόρες δυνάμεις της επέβαλλαν, κόντρα στο αφήγημα του “εθνικού πένθους” και της αναβλητικότητας που προσπαθούσε να περάσει η αστικοποιημένη ΓΣΕΕ, ανοίγοντας ξανά τον δρόμο και τη συζήτηση για το ποιοι άλλοι δρόμοι οργάνωσης υπάρχουν για τους προλετάριους και τις προλετάριες, πέρα και έξω από την συνδικαλιστική αριστοκρατία που υποκλίνεται – όταν δεν τις υπηρετεί ανοιχτά – στις ορέξεις των καπιταλιστών.

Αλλά και από την αδυναμία ή και την ατολμία των οργανωμένων δυνάμεων να πάνε την κοινωνική κατάσταση που δημιουργήθηκε “απότομα” ένα βήμα πιο μπροστά, ελλείψει προϋπαρχουσών, ριζωμένων μέσα στον λαό, ταξικών και κοινωνικών δομών, φορέων και σχηματισμών στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στα σχολεία.

Ένας χρόνος που μετά το έγκλημα των Τεμπών έφερε περισσότερους από 160 νεκρούς συναδέλφους και συναδέλφισσες σε χώρους δουλειάς, καθώς η “ασφάλεια” της υγείας και των ζωών μας κρίνεται ως περιττό κόστος για τους εργοδότες. Ένας χρόνος με εκατοντάδες ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους περιμένοντας μάταια θέση σε κάποιο χειρουργείο ή σε κάποια ΜΕΘ στα υποστελεχωμένα, υποβαθμισμένα και τμηματικά ιδιωτικοποιημένα νοσοκομεία και με άλλες τόσες περιπτώσεις που κόσμος της τάξης μας ξεπουλάει όσο όσο τους κόπους μιας ζωής για να μπορέσει να πληρώσει κλινικάρχες ώστε να σώσει ανθρώπους της οικογένειάς του. Ένας χρόνος με χιλιάδες παιδιά να μένουν εκτός πανεπιστημίων, την ίδια στιγμή που η ιδιωτικοποίηση στην Παιδεία, σήμερα μέσω των ιδιωτικών ΙΕΚ και πιθανώς σε λίγες εβδομάδες, μέσω των παραρτημάτων των “μεγάλων” κολεγίων, συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς. Ένας χρόνος που βλέπαμε κάθε μήνα που περνούσε τον μισθό να αρκεί για τις πρώτες 20 ή και 15 ημέρες και την ακρίβεια να κατατρώει τα εισοδήματά μας, που βλέπαμε τα νοίκια να ανεβαίνουν συνεχώς, αγγίζοντας το μεγαλύτερο ποσοστό του εισοδήματός μας. Ένας χρόνος που δεκάδες λαϊκές οικογένειες ξεσπιτώθηκαν για να επιτευχθεί η κερδοφορία των τραπεζών και των funds. Ένας χρόνος που οι κάτοικοι της Θεσσαλίας στις πλημμύρες, αλλά και οι κάτοικοι δεκάδων περιοχών στις πυρκαγιές αντιλήφθηκαν ξανά και ξανά τις προτεραιότητες του αστικού κράτους, που δεν είναι άλλες από την κατασπατάληση χρημάτων για την καταστολή, για τις νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, για τον πολεμικό εξοπλισμό που αγοράζουμε με εντατικούς ρυθμούς από ΗΠΑ και Γαλλία, αλλά και για την πολεμοκάπηλη και τυχοδιωκτική συμμετοχή του στα πολεμικά μέτωπα των ιμπεριαλιστών ΝΑΤΟ-ΕΕ σε Ουκρανία, Αφρική, Υεμένη αλλά και στο πλευρό του Ισραήλ που θέλει να αφανίσει, με κάθε μέσο και τρόπο, τον λαό της Παλαιστίνης.

Κι όμως. Κόντρα στη σιγή που έφερε η περίοδος των εκλογών η σιωπή δεν κυριάρχησε και ο ταξικός/ λαϊκός παλμός, αν και αργός, παραμένει σταθερός. Είναι η μαχητική υπεράσπιση των απολυμένων από το ξεσκαρτάρισμα που έκαναν οι εργοδότες και από το κύμα εκδικητικών απολύσεων από δεκάδες επιχειρήσεις που ακολούθησε την απεργία της 8ης Μάρτη, η λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια των πλημμυρών και των πυρκαγιών, παίρνοντας ταυτόχρονα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Είναι η δεύτερη πανεργατική απεργία του περασμένου Σεπτέμβρη ενάντια στον νέο νόμο του Γεωργιάδη που ήρθε να εντατικοποιήσει κι άλλο την εργασία μας και να την προσαρμόσει στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, οι μικρές και μεγάλες μάχες των καθηγητών και των γιατρών για την υπεράσπιση του Δημόσιου, Δωρεάν και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας και της Παιδείας. Είναι οι στιγμές υπεράσπισης των διαδηλώσεων από τις αστυνομικές επιθέσεις, οι μαζικές πορείες αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα που δίνει ο λαός της Παλαιστίνης, οι “νίκες” και οι “ήττες” του αγώνα αντοχής που δίνεται από γειτονιά σε γειτονιά για να σωθούν τα σπίτια λαϊκών οικογενειών, είναι η αντιφασιστική πάλη που δίνεται ταυτόχρονα με κάθε μέσο, έτσι ώστε να μην ξανατολμήσουν οι καπιταλιστές να ξαναβγάλουν στον δρόμο τις εφεδρίες τους. Είναι τέλος, οι εμβληματικοί αγώνες της περιόδου από φοιτητές/ τριες, ερευνητές/ τριες, καθηγητές/ τριες, μαθητές/ τριες που καταλαμβάνουν τις σχολές τους, διαδηλώνουν, συγκρούονται για να μην επιτρέψουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά και των αγροτών/ αγροτισσών που στήνουν μπλόκα στους κεντρικούς οδικούς άξονες και στα τελωνεία της χώρας και κατεβαίνουν στις πόλεις ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης που πριμοδοτεί τους σύγχρονους μεγαλοτσιφλικάδες.

Οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, τόσο κοινωνικά όσο και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη που ζει κάτω τόσο από τη διαρκή διαδικασία φτωχοποίησής της, όσο και υπό τον διαρκή φόβο της απόλυσης και της ανεργίας, της έξωσης και της αστεγίας, έχοντας όλο και λιγότερα μέσα στα χέρια της για να αγωνιστεί και να διεκδικήσει.

Και για αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε και να μαζικοποιήσουμε τα ταξικά σωματεία, να παλέψουμε για τη δημοκρατική λειτουργία τους αλλά και για να πάρουν οι μορφές της πάλης τους όλο και πιο μαχητικά και αποφασιστικά χαρακτηριστικά. Και για αυτό οφείλουμε να απλώσουμε το μήνυμα της πανεργατικής απεργίας της 28ης Φλεβάρη σε κάθε χώρο δουλειάς, να διεκδικήσουμε άμεσες αυξήσεις στους μισθούς στο μέτρο των αναγκών μας, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια και το πλιάτσικο που κάνουν στα εισοδήματα μας οι μαυραγορίτες των παρόχων ενέργειας και των σούπερ μάρκετ και, κυρίως, να επιδιώξουμε τη σύνδεση των αγώνων που δίνει το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα αλλά και οι αγρότες με τον αγώνα των προλετάριων.

Έχουμε καθήκον να χτίσουμε τις γέφυρες που θα επιτρέψουν μία πρώτη, και πολλά υποσχόμενη, συνάντηση μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων που είναι σε κίνηση αυτή την περίοδο. Μία συνάντηση που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Καθήκον του κινήματος είναι στις 28 Φλεβάρη, που συμπληρώνεται 1 χρόνος από το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, να καταδείξει τους υπεύθυνους του εγκλήματος αυτού, που είναι συγκεκριμένοι. Είναι οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, των μνημονίων, της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που βάζει πάνω από την αξία της ανθρώπινης ζωής τα κέρδη των καπιταλιστών. Οι υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι που θέλουν να μετατρέψουν την παιδεία σε εμπόρευμα, είναι οι πολιτικές της ΕΕ, του ΣΕΒ, της αστικής τάξης στην Ελλάδα, που αυτή τη στιγμή έχει ως βασικό εκφραστή την κυβέρνηση της ΝΔ, το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης. Δίνουμε ραντεβού στους δρόμους για να εναντιωθούμε στις ιδιωτικοποιήσεις, τους θανάτους στα εργατικά κάτεργα, στην εξαθλίωση, την υποτίμηση και τη φτώχεια. Όπως γράφαμε και πέρυσι, “ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ”.

ΤΕΤΑΡΤΗ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ:

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ / ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Αθήνα: 11.00 Χαυτεία | Θεσσαλονίκη: Στήριξη των απεργιακών μπλόκων και των καλεσμάτων των ταξικών σωματείων στις 10.30 το πρωί και συγκέντρωση στις 19.00 στον ΟΣΕ

ΓΙΑ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ!

ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΉΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ!

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση