17 ΑΠΡΙΛΗ: ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ | Διαρκής Αγώνας: Κοινό κάλεσμα σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη
Κατακόρυφες αυξήσεις σε ενοίκια, τρόφιμα, ενέργεια, ιδιωτικοποιήσεις, πολλαπλασιασμός των εργατικών “ατυχημάτων” και των συναδέλφων που δολοφονούνται εν ώρα εργασίας, εντατική δουλειά χωρίς δικαιώματα στα κάτεργα του τουρισμού και των άλλων κλάδων, καταστολή και πολεμική προετοιμασία.
Αυτή είναι η συνθήκη που βιώνουμε οι εργαζόμενοι/ες, οι αυτοαπασχολούμενοι/ες, οι νέοι/ ες, μια συνθήκη όπου ο λαός φτωχοποιείται ολοένα και περισσότερο. Μια συνθήκη όπου οι ταξικές αντιθέσεις βαθαίνουν με γοργούς ρυθμούς και η επίθεση του κεφαλαίου επεκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής της τάξης μας.
Από την 1η Απρίλη με την πλασματική αύξηση του κατώτατου μισθού στα 830 μικτά, η κυβέρνηση προσπαθεί να πλασάρει μιντιακά μια δήθεν νέα πραγματικότητα για τα εισοδήματα της εργατικής τάξης και την αντιμετώπιση της καλπάζουσας ακρίβειας. Στην πραγματικότητα φυσικά, η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, αφού η Ελλάδα σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία (που έδωσε στη δημοσιότητα ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη), κατατάσσεται στις χειρότερες χώρες του ΟΟΣΑ σχετικά με τον πληθωρισμό στα τρόφιμα. Ενώ ακόμα, η άνοδος των ενοικίων, τα κόκκινα δάνεια και η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, τα φαινόμενα ενεργειακής φτώχειας και η ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας οδηγούν σε υπέρμετρη επιδείνωση των συνθηκών στεγαστικής διαβίωσης και μία νέα περίοδο αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Παράλληλα, η κυβέρνηση, που όπως και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, νομοθετούν βάσει των επιταγών των ντόπιων εφοπλιστών και βιομηχάνων αλλά και κατά παραγγελία των κέντρων αποφάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με μία σειρά από νομοθετικά εκτρώματα στοχεύει στην όξυνση της καταλήστευσης των λαϊκών στρωμάτων.
Οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας 12ετίας, με πιο πρόσφατα τα παραδείγματα των νόμων Γεωργιάδη και Χατζηδάκη, έχουν δώσει πράσινο φως για την άγρια εκμετάλλευσή μας στους χώρους δουλειάς από τους εργοδότες, έχουν μειώσει το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών ρισκάροντας με την επιβίωση των ασφαλιστικών μας ταμείων, έχουν προχωρήσει στην ουσιαστική ποινικοποίηση της απεργίας και της περιφρούρησης, έχουν εξαλείψει τα δικαιώματά μας, έχουν υποστελεχώσει και διαλύσει το ΣΕΠΕ (οι 12 νεκροί συνάδελφοι σε 23 ημέρες τον Μάρτιο/ Απρίλιο αλλά και οι 170 και πλέον νεκροί εργάτες το 2023 αποτελούν ενδεικτικούς αριθμούς της κατάστασης). Οι ίδιοι νόμοι είναι που έχουν ξεχειλώσει τα ωράρια μας, έχουν μετατρέψει την εργασία μας σε ένα είδος όλο και πιο φτηνό, όλο και πιο εύπλαστο για τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, μας έχουν κάνει να φοβόμαστε να διεκδικήσουμε ακόμα και τα στοιχειώδη υπό το φόβο της ανεργίας σε ένα περιβάλλον πλήρους απελευθέρωσης του δικαιώματος των εργοδοτών να μας απολύουν ακόμα και χωρίς αιτιολογία, όποτε οι ίδιοι θέλουν.
Αλλά και αντίστοιχα, με τους πιο πρόσφατους νόμους που ψηφίστηκαν τους τελευταίους μήνες, μειώνεται όλο και περισσότερο ο δημόσιος χαρακτήρας της Παιδείας με την ίδρυση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, της Υγείας με διεύρυνση της δυνατότητας των ιατρών του ΕΣΥ να ασκούν ιδιωτικό έργο και την διενέργεια επί πληρωμή των απογευματινών χειρουργείων. Κάθε δομή κοινωνικής πρόνοιας, κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία τεμαχίζεται, ρημάζει και στη συνέχεια ιδιωτικοποιείται.
Ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες προωθούνται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις της και ενταγμένες στο νεοφιλελεύθερο πολιτικό πλαίσιο έχουν πάρει την μορφή λαίλαπας κονιορτοποιώντας την έννοια των Δημόσιων Αγαθών (Υγεία, Παιδεία, Ενέργεια, Μεταφορές) κάτω από το βάρος της επικράτησης του συμφέροντος των ισχυρών και του κέρδους του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αντιδραστικές πολιτικές οι οποίες έχουν γεννήσει δυναμικούς αγώνες στον τομέα της Υγείας με συνεχείς κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στον κλάδο καθώς και στην Παιδεία όπου το προηγούμενο διάστημα φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι συσπειρωμένοι έδωσαν πολύμηνη μάχη απέναντι στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη με πολύμορφες, μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο αποκρυσταλλώνοντας με έμπρακτους όρους το πλαίσιο αμφισβήτησης και εναντίωσης στις κυβερνητικές πολιτικές.
Αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις οι οποίοι στην περίπτωση της καπιταλιστικής δολοφονίας των Τεμπών πήραν την μορφή κοινωνικού ξεσπάσματος για την διασφάλιση και την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ίδια την ζωή απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο σε άμεση συνέργεια με το ιδιωτικό κεφάλαιο την υποβαθμίζει συστηματικά στο επίπεδο της παράπλευρης απώλειας για την αιματοβαμμένη καπιταλιστική ανάπτυξη. Διαφθορά και συνέργεια η οποία αποκαλύπτεται ξεκάθαρα καθημερινά με τη μορφή της επαίσχυντης κρατικής προσπάθειας συγκάλυψης των επιχειρηματικών ευθυνών και των ευθυνών του πολιτικού προσωπικού που συνεχίζεται ως σήμερα προκαλώντας το κοινό αίσθημα. Ο αγώνας για τα Τέμπη είναι ένας ενεργός αγώνας δικαίωσης της τάξης μας που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Δικά τους τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί».
Η διαμόρφωση του πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου στην Ελλάδα δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τις διεθνείς εξελίξεις ειδικά από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές στις διεθνείς ισορροπίες με τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ παραδοσιακών και αναδυόμενων πόλων να αλλάζουν ραγδαία με την αστική τάξη της Ελλάδας να έχει επιλέξει ιστορικά να εξυπηρετεί τη διαιώνιση της εξουσίας και των προνομίων της μέσα από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς των «Μεγάλων Δυνάμεων» του Δυτικού μπλοκ. Αυτή η ταύτιση μεταφράζεται στην πολεμοκάπηλη τακτική της κυβέρνησης μέσω της ενεργής εμπλοκής της χώρας στα ενεργά μέτωπα της Ουκρανίας, της Παλαιστίνης και της Υεμένης. Εμπλοκή η οποία βάζει την χώρα σε ρόλο άμεσου επιτιθέμενου με όποιες πιθανές επιπτώσεις συνεπάγονται και οδηγεί σε «ράλι» δεκάδων εκατομμυρίων σε εξοπλιστικά προγράμματα, αύξηση του προϋπολογισμού για τις ΝΑΤΟϊκές υποχρεώσεις της χώρας, εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, συμμετοχή σε κοινό ευρωπαϊκό ταμείο για την χρηματοδότηση της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Δυσθεώρητες δαπάνες κόντρα στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες για τις οποίες οποιαδήποτε κονδύλι φαντάζει για την άρχουσα τάξη ένα περιττό έξοδο.
Αυτή την πολεμοκάπηλη τακτική επιδιώκει να εξαργυρώσει η κυβέρνηση μέσω της εσωτερικής κατανάλωσης και της συσπείρωσης της συντηρητικής μερίδας του ακροατηρίου της μπροστά στο «στοίχημα» της άνετης επικράτησης στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Επικράτηση η οποία θα της επιτρέψει να ισχυριστεί την «ανανέωση της λαϊκής εντολής» και να συνεχίσει στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση των πολιτικών της κόντρα στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Αναμένοντας τις νέες εκλογικές αυταπάτες που θα έχουμε σερβιρισμένες στις οθόνες μας από τα αστικά επιτελεία ενόψει των ευρωεκλογών, εμείς αναγνωρίζουμε πως η ζωή και η ταξική πάλη δεν κρίνονται στις τηλεοράσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και έχουμε κατά νου πως κόντρα στη σιγή που έφερε η περίοδος των περσινών εκλογών η σιωπή δεν κυριάρχησε και ο ταξικός/ λαϊκός παλμός, αν και αργός, παρέμεινε σταθερός.
Είναι η μαχητική υπεράσπιση των απολυμένων από το ξεσκαρτάρισμα που έκαναν οι εργοδότες και από το κύμα εκδικητικών απολύσεων από δεκάδες επιχειρήσεις που ακολούθησε την απεργία της 8ης Μάρτη του 2023, η λαϊκή αυτενέργεια και οργάνωση που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια των πλημμυρών και των πυρκαγιών, παίρνοντας ταυτόχρονα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Είναι η δεύτερη πανεργατική απεργία του περασμένου Σεπτέμβρη ενάντια στον νέο νόμο του Γεωργιάδη που ήρθε να εντατικοποιήσει κι άλλο την εργασία μας και να την προσαρμόσει στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, οι μικρές και μεγάλες μάχες των καθηγητών και των γιατρών για την υπεράσπιση του Δημόσιου, Δωρεάν και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας και της Παιδείας. Είναι οι στιγμές υπεράσπισης των διαδηλώσεων από τις αστυνομικές επιθέσεις, οι μαζικές πορείες αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα που δίνει ο λαός της Παλαιστίνης, οι “νίκες” και οι “ήττες” του αγώνα αντοχής που δίνεται από γειτονιά σε γειτονιά για να σωθούν τα σπίτια λαϊκών οικογενειών, είναι η αντιφασιστική πάλη που δίνεται ταυτόχρονα με κάθε μέσο, έτσι ώστε να μην ξανατολμήσουν οι καπιταλιστές να ξαναβγάλουν στον δρόμο τις εφεδρείες τους. Είναι, οι εμβληματικοί αγώνες της περιόδου από φοιτητές/τριες, ερευνητές/τριες, καθηγητές/τριες, μαθητές/τριες που καταλαμβάνουν τις σχολές τους, διαδηλώνουν, συγκρούονται για να μην επιτρέψουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά και των αγροτών/ αγροτισσών που έστησαν μπλόκα στους κεντρικούς οδικούς άξονες και στα τελωνεία της χώρας και κατέβηκαν στις πόλεις ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης που πριμοδοτεί τους σύγχρονους μεγαλοτσιφλικάδες, χωρίς όμως να καταφέρουν να συναντηθούν με άλλους αγώνες. Είναι τέλος η μαζική – παρά την απεργοσπαστική στάση της ΓΣΕΕ – απεργία της 28ης Φλεβάρη όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους της χώρας, με αρκετούς από αυτούς να απεργούν για πρώτη φορά και με άλλους να συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και να υπερασπίζονται την ταξική και λαϊκή μνήμη και οργή για το καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.
Ξέρουμε πως οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, κοινωνικά αλλά και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Την τάξη που βιώνει τόσο τη διαρκή διαδικασία φτωχοποίησής της, όσο και τον διαρκή φόβο της απόλυσης και της ανεργίας, της έξωσης και της αστεγίας, έχοντας όλο και λιγότερα μέσα στα χέρια της για να αγωνιστεί και να διεκδικήσει.
Και για αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε και να μαζικοποιήσουμε τα ταξικά σωματεία κόντρα στα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρατηρούνται με τις διαφορετικές ημερομηνίες για απεργία από τις αστικοποιημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, να παλέψουμε για τη δημοκρατική λειτουργία τους αλλά και για να πάρουν οι μορφές της πάλης τους όλο και πιο μαχητικά και αποφασιστικά χαρακτηριστικά. Και για αυτό οφείλουμε να απλώσουμε το μήνυμα της απεργίας της 17ης Απρίλη σε κάθε χώρο δουλειάς, να διεκδικήσουμε άμεσες αυξήσεις στους μισθούς στο μέτρο των αναγκών μας, να επιβάλλουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε κάθε κλάδο και κάθε επιχείρηση, να μπλοκάρουμε την ακρίβεια και το πλιάτσικο που κάνουν στα εισοδήματα μας οι μαυραγορίτες των παρόχων ενέργειας και των σούπερ μάρκετ.
Μόνο η ταξική οργάνωση μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 17ης ΑΠΡΙΛΗ
Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση
Επικοινωνία: diarkis-agonas@riseup.net, da-athens@riseup.net (Αθήνα), da-thess@riseup.net (Θεσσαλονίκη)
Πολιτικοί Χώροι: Μεθώνης 48 (Αθήνα), Γκαρμπολά 12 (Θεσσαλονίκη)