Σαν σήμερα πριν από 127 χρόνια γεννήθηκε στη Λεόν της Καστίλλης
Σαν σήμερα πριν από 127 χρόνια γεννήθηκε στη Λεόν της Καστίλλης ο αναρχικός επαναστάτης Χοσέ Mπουεναβεντούρα Ντουρρούτι Ντουμάνγκε (Jose Buenaventura Durruti Dumange, 14/7/1896 – 20/11/1936), από την Αναστασία Ντουμάνγκε και τον συνδικαλιστή αγωνιστή Σαντιάγκο Ντουρρούτι.
Από τα δεκατέσσερά του χρόνια ο Ντουρρούτι ακολούθησε τον πατέρα του και άρχισε να εργάζεται ως σιδηροδρομικός στη Λεόν. Εκεί ενεργοποιήθηκε πολιτικά συμμετέχοντας στις διαδικασίες της σοσιαλιστικής UGT (Union General de Trabajadores-Γενική Ένωση Εργαζομένων), όπου γρήγορα ξεχώρισε για τον αντισυμβατικό, εξεγερσιακό και επαναστατικό του λόγο, ερχόμενος έτσι σε αντίθεση με άλλα παλαιότερα, μετριοπαθή μέλη της οργάνωσης.
Το 1917 έλαβε μέρος ενεργά στην απεργία των σιδηροδρομικών στα Βόρεια της Ισπανίας, η οποία, λόγω της αδιάλλακτης στάσης της κυβέρνησης, εξελίχθηκε σε γενική απεργία, κατεστάλη άγρια από τον στρατό και εν τέλει καταπνίγηκε στις 13 Αυγούστου της ίδιας χρονίας (1917). Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και χιλιάδες εργάτες στη φυλακή ήταν ο απολογισμός της τριήμερης αυτής γενικής απεργίας, συνέπεια της αγριότητας των κατασταλτικών δυνάμεων. Ο Ντουρρούτι κατάφερε να δραπετεύσει, να εισχωρήσει στη Γαλλία και να βρει εργασία ως μηχανικός στο Παρίσι, όπου και παρέμεινε μέχρι τις αρχές του 1920, χωρίς να αδρανοποιηθεί πολιτικά. Τα βιώματα και οι εικόνες από την γενική απεργία του 1917, η επιρροή που του άσκησε ο λόγος και τα έργα του αναρχικού Ανσέλμο Λορένθο, η πρόσφατη τότε συνάντησή του με τον αναρχικό επαναστάτη Μανουέλ Μπουενακάσα, καθώς και η κοινωνικοποίησή του στο Παρίσι φαίνεται πως συνέβαλαν στην αναζήτηση από τον Ντουρρούτι μιας ριζοσπαστικής επαναστατικής πολιτικής θεωρίας, με άξονα την οποία θα κινούταν η δράση του.
Στις 7 Ιανουαρίου του 1921, έχοντας πλέον επιστρέψει στην Ισπανία και συγκεκριμένα στο Σαν Σεμπαστιάν, ο Ντουρρούτι έρχεται σε επαφή και γίνεται μέλος της τοπικής ομάδας της αναρχοσυνδικαλιστικής CNT (Confederatio Nacional del Trabajo- Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας).
Στη συνέχεια μεταβαίνει στην Καταλονία και συγκεκριμένα στη Βαρκελώνη, η οποία αντιστέκεται σθεναρά στην διαρκή κρατική καταστολή που είχε γενικευτεί ήδη από την ιστορική απεργία στην Canadiense το 1919.
Στη Βαρκελώνη ο Ντουρρούτι ιδρύει μαζί με τους Φραθίσκο Ασκάσο, Χουάν Γκαρθία Ολιβέρ,Γκρεγκόριο Χοβέρ, αλλά και με συντρόφους από το Σαν Σεμπαστιάν και μέλη της ήδη υπάρχουσας παράνομης αναρχικής ομάδας “Los Justicieros” (“Οι Εκδικητές), την ομάδα “Los Solidarios” (“Οι Αλληλέγγυοι”). Οι “Solidarios” έδρασαν κυρίως με “attendados” (“προπαγάνδα μέσω της δράσης”), ασκώντας πολιτική πίεση προς όφελος των αγωνιζόμενων εργατών αλλά και προστατεύοντας τους από το αντιδραστικό “Syndicato Libre” και τους πληρωμένους από την αστυνομία δολοφόνους, τους επονομαζόμενους και “pistoleros”, οι οποίοι δολοφονούσαν αγωνιστές και τρομοκρατούσαν την εργατική τάξη και το αναρχικό κινημα με αποκορύφωμα την δολοφονία του Σαλβαδορ Σεγκί, Γενικού Γραμματέα της CNT. Η πολιτική τους εκφράστηκε με βομβιστικές επιθέσεις, ληστείες τραπεζών αλλά και με πολιτικές εκτελέσεις και έχει χαραχτεί βαθιά στην συλλογική μνήμη του ισπανικού προλεταριάτου.
Το 1923 ο Καρδινάλιος Soldevila της Σαραγόσα, χορηγός του “Syndicato Libre”, ηθικός αυτουργός και υπαίτιος για το θάνατο και τη φυλάκιση χιλιάδων επαναστατών εργατών εκτελείται από τους “Solidarios”. Λίγο αργότερα ξεκινάει η δικτατορία του Πρίμο δε Ριβέρα και το αναρχικό κίνημα δέχεται ένα νέο κύμα καταστολής και φίμωσης των μέσων προπαγάνδας του και πολλοί επαναστάτες συμπεριλαμβανομένου του Ντουρρούτι μπαρκάρουν διωγμένοι με προορισμό την Αργεντινή.
Ακολουθεί σχεδόν μία δεκαετία διαρκούς αγώνα και οργάνωσης (απόπειρα εκτέλεσης του Βασιλιά Αλφόνσου), διωγμών, δικών, φυλακίσεων και περιπλάνησης από την Αργεντινή στη Γαλλία, το Λουξεμβούργο, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και ξανά στη Γαλλία, ώσπου το 1931 με την πτώση της μοναρχίας αλλά και 4 χρόνια από την ίδρυση της FAI (Federacion Anarquista Iberica- Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής) ο Ντουρρούτι επιστρέφει στην Ισπανία.
Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς λαμβάνει χώρα συνέδριο της CNT με στόχο την αναδιοργάνωση και ανασυγκρότησή της. Του συνεδρίου αυτού έπονται 5 χρόνια άγριων συγκρούσεων σε πολλά μέτωπα, καταστολής, διώξεων, παρακολουθήσεων και φυλάκισης. Ο Ντουρρούτι είναι μεταξύ των χιλιάδων αγωνιστών που απελαύνονται στη “βάρκα του Θανάτου” τον Γενάρη του 1932 με -άγνωστο σε αυτούς- προορισμό την Iσπανική Γουινέα, όπου παραμένει φυλακισμένος για 3 μήνες πριν επιστρέψει πάλι αγωνιζόμενος στην Ισπανία.
Η κορύφωση έρχεται στις 17 Ιουλίου του 1936, όταν και ο φασίστας Φράνκο ανακοινώνει και επιβάλλει στρατιωτικό καθεστώς στην Ισπανία. Το αναρχικό κίνημα και οι συγκοινωνούσες δυνάμεις του αντιδρά και στις 20 Ιουλίου λαμβάνει χώρα η “μάχη της Βαρκελώνης”, στην οποία οι φασίστες κατατροπώνονται από τους αναρχικούς, κομμουνιστές και τροτσκιστές.
Το κόστος της νίκης αυτής είναι και βαθιά προσωπικό για τον Ντουρρούτι, καθώς σε μία επιδρομή στον στρατώνα Ataranzaras πέφτει νεκρός από τις σφαίρες των φασιστών ο σύντροφος και φίλος του, αναρχικός επαναστάτης Φραθίσκο Ασκάσο. Ακολουθεί μία ακόμα απογοήτευση για τον ίδιο και για μέρος του αναρχικού κινήματος, καθώς αναρχικοί, μεταξύ των οποίων και το μέλος των “Solidarios” Χουάν Γκαρθία Ολιβέρ αλλά και η Φεντερίκα Μοντσένι, αποδέχονται θέσεις υπουργών στην σοσιαλδημοκρατική Καταλανική κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, μέλη των CNT, UGT, POUM και κάποιοι δημοκράτες σχηματίζουν την “Αντιφασιστική Επιτροπή Πολιτοφυλακής”, η οποία αναθέτει στον Ντουρρούτι την σύσταση και οργάνωση αντιφασιστικού στρατού. Σχηματίζεται η “Columna Durruti” (Ταξιαρχία Ντουρούτι), πρωτοποριακή ως προς την οργάνωση χωρίς τυπική ιεραρχία στρατιωτική μονάδα, της οποίας η συνοχή βασιζόταν στην ελεύθερη και αυτόβουλη αυτοπειθαρχία των μελών της.
Στις 23 Ιουλίου οι επαναστατικές δυνάμεις συμπεριλαμβανομένης της Ταξιαρχίας Ντουρρούτι κατευθύνονται προς τη Σαραγόσα για να αναχαιτίσουν τους Φαλαγγίτες του Φράνκο, γεγονός που επετεύχθη, ενώ παράλληλα στην πορεία τους οργανώνουν και συμπράττουν με τους αγρότες της ισπανικής επαρχίας που είχαν προβεί σε κολλεκτιβοποίηση μεγάλου μέρους των εκμεταλλευόμενων από αυτούς εκτάσεων.
Λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση της Αραγωνίας, ο Φράνκο επιτίθεται στη Μαδρίτη. Οι συγκρούσεις ξεκινούν στις 8 Ιουλίου και από τις 16 του ίδιου μήνα γερμανικές και ιταλικές φασιστικές δυνάμεις συνδράμουν βομβαρδίζοντας την πρωτεύουσα της Ισπανίας συθέμελα.
Η εσπευσμένη επιστροφή του Ντουρρούτι και 4000 συντρόφων αναρχικών μοιάζει να ανατρέπει το συσχετισμό των δυνάμεων στην πράξη αλλά και αναπτερώνοντας το ηθικό των εξαντλημένων επαναστατών, όμως ο πρόωρος και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες θάνατός του από σφαίρα που τον βρήκε πισώπλατα καθώς αποβιβαζόταν από όχημα το βράδυ της 20ης Νοέμβρη άλλαξαν άρδην την κατάσταση. Ο Ντουρρούτι είναι νεκρός και οι φήμες για το πώς πέθανε οργιάζουν. Οι επικρατέστερες θεωρίες παρουσιάζονται εκτενώς στο βιβλίο του επαναστάτη Άμπελ Παθ στο βιβλίο του “Ποιος σκότωσε τον Ντουρρούτι” και είναι 7.
Η κηδεία του στη Βαρκελώνη στις 22 Νοεμβρίου με πλήθος κόσμου να τον αποχαιρετά και παρουσία μάλιστα αντιπροσώπου της Σοβιετικής Ένωσης επισφράγισε την αρχή του επιλόγου στην ιστορική αυτή περίοδο γνωστή ως Ισπανική Επανάσταση.
Για τον Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι ως άνθρωπο έχουν ειπωθεί πολλά από σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής. Ο προσιτός, καλοσυνάτος, τίμιος και ηθικός εργάτης αγωνιζόταν για κοντά 40 χρόνια διαρκώς για την Επανάσταση και την αταξική κοινωνία, υπομένοντας εξορίες, φυλακίσεις, ζώντας μόνιμα στην παρανομία και πάντοτε συγκρουόμενος με κάθε μορφής εξουσία. Υπήρξε η προσωποποίηση της επαναστατικής ακεραιότητας, ακούραστος, αδιάφθορος, απόλυτα στοχοπροσηλωμένος και ταπεινός.
Η πραγματική παρακαταθήκη του Ντουρρούτι αρχίζει μετά το θάνατό του, αφαιρώντας του τις ανθρώπινες ατέλειες, τα λάθη και τα πάθη του. Στην συλλογική μνήμη του ισπανικού αλλά και του παγκόσμιου αναρχικού και ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, ο Ντουρρούτι αποτελεί σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά επαναστατών, ένα πρόσωπο στο οποίο αντικατοπτρίζονταν οι εξεγερμένοι εργάτες και αγρότες και όχι μόνο. Το μαρτυρούν αυτό άλλωστε τα γκραφίτι στα στενά της Βαρκελώνης και της Μαδρίτης, οι διαχρονικές προσπάθειες του ισπανικού κράτους να εξαφανίσουν το ονομά του από τις σελίδες της ισπανικής ιστορίας και τα τραγούδια του Antonio “Chicho” Sanchez Ferlosio.
Por alli viene Durruti…
“Δε μας τρομάζουν τα ερείπια. Πάντοτε ζούσαμε μέσα σε τρώγλες και θα τα καταφέρουμε για λίγο καιρό ακόμα. Αλλά μην ξεχνάτε ότι εμείς οι εργάτες, ξέρουμε επίσης και να χτίζουμε. Εμείς χτίσαμε όλα αυτά τα παλάτια και τα μέγαρα, εδώ, στην Αμερική και παντού. Και θα τα χτίσουμε ακόμα πιο όμορφα, γιατί εμείς θα κληρονομήσουμε τη Γη και γι’ αυτό να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία. Η αστική τάξη λοιπόν, ας γκρεμίσει τον κόσμο της πριν αποχωρήσει οριστικά από το προσκήνιο της ιστορίας. Εμείς κουβαλάμε έναν καινούριο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας. Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή. Μεγαλώνει και τώρα, αυτή τη στιγμή που σας μιλάω…”
[modula id=”2997″]