Ποιος πληρώνει την “Οικονομική Σταθερότητα”;

Η Ελλάδα του 2025 παρουσιάζεται ως το παιδί-θαύμα της ευρωπαϊκής λιτότητας. Με ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, πρωτογενές υπερπλεόνασμα 3% και αγορές να χειροκροτούν, η κυβέρνηση χτίζει το αφήγημα της «οικονομικής σταθερότητας». Μόνο που η σταθερότητα αυτή στηρίζεται πάνω στις πλάτες της κοινωνίας, που μοιάζει να πληρώνει τον λογαριασμό για μια πολιτική που εξυπηρετεί κυρίως τους αριθμούς.

Το «θαύμα» της δημοσιονομικής πειθαρχίας βασίζεται σε συγκεκριμένα στοιχεία. Τα καθαρά έσοδα του προϋπολογισμού αυξήθηκαν κατά 1,2 δισ. ευρώ, με τα φορολογικά έσοδα να ανεβαίνουν σχεδόν 2 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, οι κοινωνικές δαπάνες συρρικνώθηκαν: 1,2 δισ. ευρώ λιγότερες δαπάνες για κοινωνικές μεταβιβάσεις σημαίνουν λιγότερα χρήματα για αυτούς που τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

Η έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ έρχεται να επιβεβαιώσει τη ζοφερή πραγματικότητα. Ο μέσος ετήσιος μισθός πλήρους απασχόλησης ήταν 17.013 ευρώ το 2023, τοποθετώντας την Ελλάδα στην τρίτη χειρότερη θέση στην Ε.Ε. Ακόμα χειρότερα, η αγοραστική δύναμη αυτών των μισθών, προσαρμοσμένη για τον πληθωρισμό, φέρνει τη χώρα μας στην τελευταία θέση της Ευρώπης. Μια κοινωνία που η “έξοδος από τα μνημόνια” πέρασε από πάνω της, βλέπει τον μόχθο της να εξανεμίζεται από την ακρίβεια και την υποβάθμιση των εισοδημάτων.

Από το 2009 έως σήμερα, η αγορά εργασίας έχει χάσει πάνω από 300.000 θέσεις στους παραγωγικούς τομείς. Οι χαμένες θέσεις στις βιομηχανίες και την αγροτική παραγωγή δεν αντικαταστάθηκαν, απλώς θυσιάστηκαν στον βωμό της αποβιομηχάνισης και της απερήμωσης της υπαίθρου. Οι μόνες θέσεις που αυξήθηκαν είναι στον τριτογενή τομέα, αλλά αυτές συχνά συνοδεύονται από επισφαλείς συνθήκες και τραγικά χαμηλούς μισθούς.

Την ίδια στιγμή, το κυβερνητικό αφήγημα υπόσχεται έναν μέσο μισθό 1.500 ευρώ το 2027, λες και η κοινωνία μπορεί να περιμένει άλλα δύο χρόνια ενώ ήδη στενάζει. Η σύγκριση με το 2009 (όταν η κρίση μόλις ξεκινούσε) είναι αποκαρδιωτική. Το 2025, όχι μόνο δεν έχουμε φτάσει τα επίπεδα πριν από τα μνημόνια, αλλά έχουμε βυθιστεί ακόμη περισσότερο σε μια οικονομική πραγματικότητα που θυμίζει περισσότερο παρακμή παρά ανάπτυξη.

Το βάρος αυτής της πολιτικής πέφτει στις πλάτες της εργατικής τάξης. Είναι αυτή που δουλεύει, πληρώνει φόρους, στηρίζει την οικονομία, και όμως βλέπει το βιοτικό της επίπεδο να υποχωρεί. Οι εργαζόμενοι σηκώνουν την αυτοκρατορία στις πλάτες τους, ξέροντας ότι όλος αυτός ο «θρίαμβος» χτίστηκε από τις δικές τους θυσίες.

Όμως, η εργατική τάξη δεν είναι μόνο ένας αριθμός στις στατιστικές, είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας. Κι όσο οι κυβερνώντες προσπαθούν να επιβάλλουν το αφήγημα της «οικονομικής σταθερότητας», ξέρουν πως το βάρος αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει να αυξάνεται για πάντα χωρίς συνέπειες. Γιατί ο σκλάβος που κουβαλάει την αυτοκρατορία στους ώμους του, είναι αυτός που ξέρει καλύτερα από όλους πώς να την ανατρέψει.

Πηγές:
https://www.naftemporiki.gr/opinion/1886325/kalos-ilthes-neo-2009/
https://www.efsyn.gr/oikonomia/elliniki-oikonomia/460167_psila-o-pihis-tis-litotitas