Διαρκής Αγώνας | Κάλεσμα στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη

138 χρόνια πέρασαν από την γενική απεργία της 1ης του Μάη του 1886, μια απεργία που έμελλε να καθορίσει την ημερομηνία αυτή ως σταθμό για την πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ήταν άλλωστε τότε, που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στις βιομηχανίες των ΗΠΑ, απεργούσαν διεκδικώντας 8ωρη δουλειά, μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής, καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τότε που οι βιομήχανοι επιστράτευαν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, αστυνομία και στρατό για να διαλύσουν τις απεργιακές περιφρουρήσεις και συγκεντρώσεις. Τότε που το αστικό κράτος, έστησε δίκες παρωδίες χωρίς κανένα στοιχείο για να εκτελέσει τελικά 7 αναρχικούς εργάτες που πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις, θέλοντας να εκδικηθεί και να παραδειγματίσει, για το ότι μετά τις ανελέητες δολοφονίες εργατών στα απεργιακά μπλόκα, υπήρξε μία σημαντική μερίδα απεργών που δεν θέλησε να οδηγηθεί σε νέες ανθρωποσφαγές χωρίς να δώσει της δική της μάχη, χωρίς να αντιπαραβάλει τη δική της δύναμη πυρός απέναντι στην ωμή βία της αστυνομίας και του στρατού. Τότε που η εργατική τάξη αντιλήφθηκε από πρώτο χέρι ότι δεν μπορεί να περιμένει και πολλά αφήνοντας τους αγώνες της μέσα στα όρια της αστικής νομιμότητας, δηλαδή μέσα στα εύπλαστα όρια που οι κεφαλαιοκράτες της επέτρεπαν να αγωνιστεί και τα οποία άλλαζαν ανάλογα με την ανάγκη τους για κερδοφορία, αλλά και με τη δύναμη ή τον φόβο που κάθε φορά αυτοί ένιωθαν απέναντί της. Τότε που ψηλάφιζε όπως στο Σικάγο το 1886 αλλά και σε εκατοντάδες πόλεις όλου του κόσμου εκείνες τις δεκαετίες, στα πρώτα της βήματα ως κοινωνική τάξη και μέσω της ίδιας της κίνησης της, την αναγκαιότητά που προέκυπτε για την οργάνωση της αυτοάμυνάς της απέναντι στους δολοφόνους της, αλλά και την αναγκαιότητα για την αυτοτελή πολιτική της οργάνωση, ως ένα απαραίτητο επόμενο βήμα μετά την συνδικαλιστική της οργάνωση, για τη συνολική και οριστική της αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές.

Ωστόσο, 138 χρόνια μετά οι υλικές συνθήκες που βιώνει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην χώρα μας γίνονται όλο και πιο δυσμενείς. Οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας 12ετίας, έχουν δώσει πράσινο φως για την άγρια εκμετάλλευσή μας στους χώρους δουλειάς από τους εργοδότες, έχουν μειώσει το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών, έχουν προχωρήσει στην ουσιαστική ποινικοποίηση της απεργίας και της περιφρούρησης της, έχουν εξαλείψει τα δικαιώματά μας καταργώντας στην πράξη το 8ωρο αλλά και – σύμφωνα με τον νόμο Γεωργιάδη – το πενθήμερο, επιβάλλοντας σε ορισμένους εργασιακούς τομείς το εξαήμερο. Οι ίδιοι νόμοι είναι που έχουν μετατρέψει την εργασία μας σε ένα είδος όλο και πιο φτηνό, όλο και πιο εύπλαστο για τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που έχουν υποστελεχώσει και διαλύσει το ΣΕΠΕ με αποτέλεσμα τον τραγικό αριθμό ανθρώπων της τάξης μας που χάνουν τη ζωή τους πάνω στη μάχη για το μεροκάματο.

Οι πλασματικές αυξήσεις στους ήδη εξευτελιστικούς μισθούς μας τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν ούτε κατ’ ελάχιστο να ανταποκριθούν στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, με την ακρίβεια ακόμα και στα βασικά αγαθά (τροφή, ενέργεια, στέγαση) να καλπάζει ανεξέλεγκτη. Παράλληλα, κάθε δομή κοινωνικής πρόνοιας, κάθε δημόσια υποδομή και υπηρεσία τεμαχίζεται, ρημάζει και στη συνέχεια ιδιωτικοποιείται. Ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες προωθούνται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις υπό τις επιταγές της ΕΕ, έχουν πάρει την μορφή λαίλαπας κονιορτοποιώντας την έννοια των Δημόσιων Αγαθών (Υγεία, Παιδεία, Ενέργεια, Μεταφορές) κάτω από το βάρος της επικράτησης του συμφέροντος των ισχυρών και του κέρδους του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Οι αντιδραστικές αυτές πολιτικές διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για την εργατική τάξη και τον λαό, αλλά είναι και αυτές που έχουν γεννήσει δυναμικούς αγώνες και κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα. Στον κλάδο της Υγείας με απεργίες, διαδηλώσεις και σπάσιμο στην πράξη της διενέργειας απογευματινών χειρουργείων επί πληρωμή, όπως συνέβη πρόσφατα στα Γιάννενα. Στον κλάδο της Παιδείας όπου εκπαιδευτικοί σθεναρά και παρά τη στοχοποίησή τους και την ποινικοποίηση της δράσης τους, ακόμα αντιστέκονται στην επιβολή της αξιολόγησης και στην κατηγοριοποίηση των σχολείων που θα λειτουργήσουν μόνο προς όφελος των ιδιωτών. Με την πρόσφατη πολύμηνη μάχη απέναντι στο νομοσχέδιο Πιερρακάκη όπου μαθητές, φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενοι συσπειρωμένοι έδωσαν με πολύμορφες, μαζικές, μαχητικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο αποκρυσταλλώνοντας με έμπρακτους όρους το πλαίσιο αμφισβήτησης και εναντίωσης στις κυβερνητικές πολιτικές. Αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις οι οποίοι στην περίπτωση της καπιταλιστικής δολοφονίας των Τεμπών πήραν την μορφή κοινωνικού ξεσπάσματος για την διασφάλιση και την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ίδια την ζωή απέναντι σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο σε άμεση συνέργεια με το ιδιωτικό κεφάλαιο την υποβαθμίζει συστηματικά στο επίπεδο της παράπλευρης απώλειας για την αιματοβαμμένη καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ξέρουμε πως οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, κοινωνικά αλλά και μέσα στην ίδια την εργατική τάξη. Η βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας στην προηγούμενη δεκαετία, η χρόνια συστημική προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορικής αφήγησης, της θόλωσης της συλλογικής μνήμης, της διάλυσης της συλλογικής ταυτότητας ως μέσο συγκρότησης συλλογικών αντιστάσεων με βάση την ταξική συνείδηση, της λοιδορίας του ταξικού συνδικαλισμού και της αμφισβήτησης των δυνατοτήτων έμπρακτων νικών του στους αγώνες που καλείται να δώσει στην εποχή μας διαμορφώνουν ένα δυσχερές πλαίσιο φαινομενικής επικράτησης του αστικού μπλοκ. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να επανανοηματοδοτήσουμε τους αγώνες μας σε άμεση σύνδεση με τους αγώνες του χθες και του σήμερα στην κατεύθυνση του κοινού μας σκοπού. Την υπεράσπιση της τάξης μας.

Να πιάσουμε, το κόκκινο νήμα των αγώνων του παρελθόντος και να περπατήσουμε τον δρόμο που περπάτησαν οι εργάτες και οι εργάτριες στο Σικάγο το 1886, ώστε να μάθουμε από τη πυγμή τους, οι καπνεργάτες στη Δράμα το 1888 για να διδαχθούμε από τη δύναμη τους, οι νεολαίοι και οι κομμουνίστριες στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα το ματωμένο 1936 για να νιώσουμε το πείσμα τους. Το ίδιο νήμα που κρατάει σήμερα ο αδούλωτος λαός της Παλαιστίνης κρατώντας τη φλόγα αναμμένη για λογαριασμό των λαών όλου του πλανήτη. Ένας λαός περικυκλωμένος, αποκλεισμένος και αντιμέτωπος με συστηματική γενοκτονία που αποδεικνύει καθημερινά ότι παρόλες τις αντίξοες συνθήκες και τις δυσανάλογες δυναμικές μπορεί να τις ξεπερνά, να οργανώνεται, να αναμετριέται και να χτυπά δυνατά τον δυνάστη του δηλώνοντας εκκωφαντικά αυτό που φοβάται περισσότερο η άρχουσα τάξη. Ότι ένας λαός οργανωμένος μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες του και να αμφισβητήσει έμπρακτα την φαινομενική παντοδυναμία του καταπιεστή του στον δίκαιο αγώνα του για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Μία υπέρβαση η οποία σκορπά ελπίδα σε όλους τους λαούς του κόσμου.

Με την έμπνευση που μας δίνει η πάλη του παλαιστινιακού λαού και μέσα από τις νέες, δικές μας υπερβάσεις να πραγματοποιήσουμε την μόνη ρεαλιστική λύση επιβίωσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των λαών απέναντι στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική δυστοπία: Μια νέα προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς πολέμους, φτώχεια, διακρίσεις και ανισότητες, που περιμένει σαν ώριμο φρούτο, το χέρι του οργανωμένου λαού για να την αρπάξει. Μόνο εμείς μπορούμε, και κανένας άλλος στο όνομά μας, μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό. Μόνο η ταξική οργάνωση μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Από το Σικάγο και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Καισαριανή και τη Γάζα, όπου υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο: Η εργατική τάξη και οι λαοί οργανώνονται, αντιστέκονται, επαναστατούν!

Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς:

Αθήνα, στηρίζουμε τα μπλοκ των ταξικών σωματείων στα Προπύλαια

Θεσσαλονίκη, 10:30 Καμάρα

Διαρκής Αγώνας ★ για την ταξική απελευθέρωση

Επικοινωνία: diarkis-agonas@riseup.net, da-athens@riseup.net (Αθήνα), da-thess@riseup.net (Θεσσαλονίκη)

Πολιτικοί Χώροι: Μεθώνης 48 (Αθήνα), Γκαρμπολά 12 (Θεσσαλονίκη)